Ο Άγιος Ονούφριος που συνομιλούσε με το βρέφος Ιησούς....

Υπάρχει ένα θαυμάσιο γεγονός από τη ζωή του Αγίου Ονουφρίου, τον οποίο εορτάζει η εκκλησία μας στις 12 Ιουνίου. 

Όταν ήταν πολύ μικρός, μπήκε σ' ένα κοινόβιο, άγνωστο πως. Μεγάλος ανεχώρησε για την έρημο, όπου έζησε 60 χρόνια χωρίς να δει ποτέ άνθρωπο. 

Ήταν γυμνός, αλλά ολόκληρο το σώμα του επικαλύπτετε από την μακρυά γενειάδα του, που έφθανε μέχρι το έδαφος, καθώς και από τα μαλλιά του και τις μεγάλες τρίχες του όλου σώματος.

Τον μεγάλο αυτό Άγιο τον ανακάλυψε ο Όσιος Παφνούτιος, στον οποίο διηγήθη τα της οσιακής και ερημικής ζωής του. 

Όταν λοιπόν ήταν πολύ μικρός, 5-6 ετών, και ζούσε στο Κοινόβιο, συνέβη το εξής:

Ως μικρός που ήταν, έτρωγε συχνότερα από τους άλλους πατέρες. Όταν πεινούσε, έτρεχε στον τραπεζάρη και του ζητούσε ψωμί, ελιές, φρούτα....Κάποτε όμως ο τραπεζάρης πρόσεξε ότι έπαιρνε συχνότερα ψωμί και εξαφανιζόταν.

- Κάποιο ζωάκι θα ταΐζει σκέφτηκε.

Αυτό συνεχίστηκε για καμιά εβδομάδα.

- Ας πάω να δω, είπε μέσα του ο τραπεζάρης, που τα πηγαίνει αυτά που του δίνω.

Πράγματι,τον παρακολούθησε και τον είδε να μπαίνει στο Καθολικό της Μονής και να κλείνει πίσω του την πόρτα. 

Έτρεξε γρήγορα στο παράθυρο και μ' αυτά που είδε, γούρλωσαν τα μάτια του... Ο μικρός κουβέντιαζε με το βρέφος Ιησούς, που ευρίσκετο στην αγκαλιά της Θεοτόκου, στην εικόνα του Τέμπλου!

-Σου έφερα και σήμερα ψωμάκι, έλεγε στον Χριστούλη, μια και δε Σε ταΐζει κανείς...ούτε και η μαμά Σου...

Και άπλωσε το χέρι και Του έδωσε μια φέτα ψωμί..

Και ο Κύριος Ιησούς Χριστός, που ήταν μικρό παιδάκι στην ιερή εικ΄να, άπλωσε το χεράκι, πήρε το ψωμί και όπως μάζεψε το χεράκι του μαζί με το ψωμάκι, εξαφανίστηκε το ψωμί μέσα στην εικόνα.

Ευθύς αμέσως ο τραπεζάρης, με την ψυχή γεμάτη έκπληξη και δέος,έτρεξε στον Ηγούμενο και του διηγήθηκε τι συνέβη. Τότε ο Ηγούμενος του έδωσε εντολή να μην δώσουν του παιδιού καθόλου ψωμί, αλλά όταν παρακλητικά θα ζητούσε, να του λέγουν:

- Να πας να ζητήσεις και να σου δώσει ψωμί Εκείνος, τον οποίον μέχρι χθες εσύ τάιζες.

Την επομένη ημέρα, βλέποντας ο μικρός Ονούφριος ότι δεν του δίδουν ψωμί και τον στέλνουν να ζητήσει από Εκείνον, που μέχρι τότε έτρεφε, έτρεξε αμέσως στην Εκκλησία και πηγαίνοντας μπροστά στην εικόνα είπε στον Χριστούλη:

- Χριστούλη μου, δεν μου δίνουν ψωμάκι και μου είπαν να Σου πω να μου δώσεις από το δικό Σου. Τώρα, που θα το βρεις Εσύ, δέν ξέρω! Και ω του θαύματος! άπλωσε το μικρό Του χεράκι το βρέφος Ιησούς από την αγκάλη της Παναγίας Μητρός Του, και του έδωσε ένα τεράστιο ψωμί, τόσο μεγάλο, που δεν μπορούσε να το σηκώσει! Μοσχομύριζε δε τόσο πολύ, που το ουράνιο αυτό άρωμα απλώθηκε όχι μόνο μέσα στον Ναό, αλλά και σ' όλο το μοναστήρι και στον γύρω τόπο. 

Έκπληκτοι και έκθαμβοι οι μοναχοί από τα γενόμενα, είδαν τον πενταετή Ονούφριο να βγάζει τον τεράστιο αυτό άρτο έξω, μετά πολλού-πολλού κόπου. Έτρεξαν δύο μοναχοί να βοηθήσουν, αλλά ήταν πολύ βαρύς! Για πολλές ημέρες έτρωγαν, έτρωγαν, χόρταιναν, αλλά ο ουράνιος άρτος ήταν και παρέμενε αδαπάνητος. Είναι αυτό, που έχει βεβαιωτικά η Εκκλησία μας στη Θεία Λατρεία: " Ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος".

Από τότε ευλαβούντο πολύ τον μικρό Ονούφριο, διότι εγνώριζαν πλέον ότι με την αύξηση της ηλικίας του θα αυξάνετο και η αγιότης του. Θα εγίνετο ένας μεγάλος Άγιος όπως και έγινε.

Από τέτοιον όμοιο ουράνιο άρτο ετρέφετο ο Άγιος Ονούφριος, όταν για εξήντα ολόκληρα χρόνια ζούσε στην έρημο.

Αναδημοσίευση απο Ωφελήματα από το βιβλίο: Εμπειρίες κατα την Θεία Λειτουργία.

Απο μία επιστολή....

Κάποιος ιερέας, όχι με τόσο θερμή πίστη, σε κάποια Θεία Λειτουργία, συνέστειλε τα Άγια και έριξε όλες τις Μερίδες από τον Άγιο Δίσκο μέσα στο Άγιο Ποτήριο με τη Μουσα. Φαίνεται λοιπόν ότι είχαν τα δάχτυλά του "πιτσιλιστή" από το Αίμα του Κυρίου, όταν έριχνε τις μερίδες του Σώματος Του μέσα στο Άγιο Ποτήριο. Αφηρημένα λίγο και αδιάφορα σκούπισε τα χέρια του πάνω στο φαιλόνι του.
Είναι γνωστό ότι κανονικά ο ιερεύς πρέπει να σκουπίζει πολύ καλά και προσεκτικά τα χέρια του με το Μάκτρο, κατόπιν να τα πλένει στο χωνευτήρι και τότε πλέον να ακολουθεί η Θεία Κοινωνία των πιστών.
Όταν πήρε στα χέρια του ο ιερεύς το Άγιο Ποτήριο και γύρισε στον κόσμο να πει : "Μετά φόβου Θεού...." όλοι έντρομοι είδαν αίμα επάνω στο φαιλόνι του, εκεί που είχε σκουπίσει τα χέρια του!!
Φώναξε ο κόσμος έκπληκτος. Εκείνος γύρισε πίσω, έβαλε έντρομος το Άγιο Ποτήριο άνω στην Αγία Τράπεζα και σαν χαμένος δεν ήξερε τι να κάνει. Έβγαλε το φαιλόνι και το κρέμασε κάπου μέσα στο Άγιο Βήμα. 
Για πολλές πολλές ημέρες τα αίματα ήταν πάνω στο φαιλ΄νι, αδιάψευστοι μάρτυρες του φοβερού Μυστηρίου και της φριχτής Θυσίας του Γολγοθά. Αίμα άλικο, αληθινό, πηχτό, ζωντανό! 
Αίμα Χριστού!!!!......

Αναδημοσίευση απο Ωφελήματα, απο το βιβλίο: Εμπειρίες κατα την Θ. Λειτουργία.

Αμφιβολίες και απιστίες γιατί είμαστε ανάξιοι!!!

Προ ετών, με επισκέφθηκε κάποιος ιερεύς από την επαρχία με τριαντάχρονη Ιεροσύνη και δεσμεύοντας με, με το Μυστήριο της Εξομολογήσεως να μην αποκαλύψω το όνομά του, εκτός αν πεθάνει, μου είπε τα εξής:


- Σε όλα αυτά τα χρόνια τς ιερατικής μου ζωής δεν αισθάνθηκα τίποτα απ' όσα έχω διαβάσει στα Γεροντικά, στους βίους Αγίων και στα πατερικά κείμενα, δηλαδή, πνευματικές αλλοιώσεις, θεωρία του άκτιστου φωτός, θεία παρηγοριά και ευφροσύνη, αποκαλύψεις των απορρήτων κ.α. Έτσι με κατ΄ρλαβε αμφιβολία και απιστία, ακόμη στο αν ο Άρτος και ο Οίνος μεταβάλλονται όντως σε σώμα και αίμα Χριστού. Μήπως είναι τύπος και σύμβολα και όχι μια ζωντανή πραγματικότητα; Φαίνεται πως η ψυχοσωματική μου ραθυμία με τσάκισε κυριολεκτικά...Γιατί να αμφιβάλλω; Γιατί να απιστώ;
   Η απάντησή μου ήταν ο Θεός δεν μας αποκαλύπτεται, για τους λόγους που ο ίδιος ανέφερε. Ακόμη, διότι είμαστε ανάξιοι για τέτοιου είδους δωρεές ή εξ αιτίας της υπερηφάνειας και των άλλων παθών μας, που μερικά είναι ακατανόμαστα ή γιατί δεν θα αντέχαμε μια τέτοια υπερφυσική αποκάλυψη ή και για κάποιους άλλους λόγους, που είναι ανεξερεύνητοι για μας.
 Ύστερα από τρεις μήνες με επισκέφθηκε πάλι κατάχλομος και πολύ αδύνατος. Φαινόταν συντετριμμένος. Μου ανέφερε ότι μετά την προ τριμήνου συνάντησή μας η πρώτη του Θεία Λειτουργία ήταν στη μνήμη του Αγίου Ιωάννου του Ευαγγελιστού, 8 Μαΐου. Και τότε βρέθηκε μπροστά σε μια συγκλονιστική αποκάλυψη.
Εναποθέτοντας το Άγιο ποτήριο στην Αγία Τράπεζα μετά τη Θεία Κοινωνία των πιστών, πήρε μηχανικά και βαριεστημένα το θυμιατό, για να θυμιάση τα Τίμια Δώρα και να πη  "Υψώθητι επί τους ουρανούς, ο Θεός, και επί πάσαν την γην η δόξα σου". Και ξαφνικά άνοιξαν τα μάτια του διάπλατα και γέμισε από ιερό δέος, φόβο και τρόμο. Είδε να φουσκώνει το άγιο Ποτήριο βγάζοντας Σάρκες απ' αυτό και το Αίμα να χύνεται έξω, πάνω στο Ιερό Αντιμήνσιο!!!
Στο φρικτό αυτό θέαμα ο ιερεύς έπεσε κάτω αναίσθητος, λιπόθυμος. Τον συνέφερε ο νεωκόρος αφού προηγούμενος είχε ειδοποιήσει τις "πρώτες βοήθειες", γιατί πίστεψε ότι έπαθε ανακοπή. Ο φόβος και ο τρόμος του ιερέως ήταν πως θα αντίκριζε το Άγιο Ποτήριο. Ρωτούσε επίμονα τον νεωκόρο και αφού πείσθηκε ότι όλα ήταν φυσικά, σηκώθηκε με κόπο ψιθυρίζοντας:
- Πιστεύω, Κύριε, πιστεύω! Και τρέμοντας ολόκληρος τελείωσε τη Θεία Λειτουργία. Συνέχισε όμως να τον διακατέχει ο τρόμος για το πως θα κάνει την κατάλυση. Ίδρωνε, ξεΐδρωνε, μέχρι που τα κατάφερε, χωρίς να αλλοιωθεί η φυσικότητα των Τιμίων Δώρων.
Για πολλές μέρες δεν μπορούσε να ησυχάσει. Έχασε τον ύπνο του, την όρεξή του για φαγητό τη μιλιά του. Η συνείδησή του, του κατέτρωγε τα σωθικά για την απιστία και την αμφιβολία. Πως λειτουργούσε τόσα χρόνια στο Μέγα Μυστήριο; Πω τολμούσε με τόση αφοβία να μελίζη το Σώμα του Χριστού; Πως κοινωνούσε χωρίς συναίσθηση; Κάθε φορά απροετοίμαστος ψυχικά και σωματικά....
Γι' αυτό τόσα νεύρα, εγωισμοί, κακίες...τόσα πάθη. Τι σκοτισμός στον νου! Τι σκληρότητα στην  καρδιά! Τι νέκρα στις πνευματικές αισθήσεις! Έλεγχος...Και έλεγχος σαν δάγκωμα οχιάς, γιατί του ήλθαν στη μνήμη πόσες φορές έρριπτε κάτω τη Θεία Κοινωνία είτε από απροσεξία, είτε από νευρικότητα. Και γεμάτος αγωνία με ρώτησε:
-Άραγε, θα υπάρχει για μένα έλεος;
"Ένα μήνα μετά από το συγκλονιστικό και αποκαλυπτικό αυτό γεγονός, ο ιερεύς παρουσιάστηκε στην Ιερά Μητρόπολη του και υπέβαλε την παραίτησή του. Δήλωσε ότι δεν θα ξαναλειτουργήση, αλλά μόνο θα κοινωνή των Αχράντων Μυστηρίων αραιά και που....Και αυτό μετά πολλής προσοχής και μεγάλης ψυχικής προετοιμασίας....."


Αναδημοσίευση από Ωφελήματα από το βιβλίο: "Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία".

"Εγώ είμαι Αυτός που θα πάρεις αύριο....."

Διηγείται ο πατήρ Ιάκωβος Τσαλίκης:
Κάποτε μια χριστιανή εξομολογήθηκε σε αυτόν στο παρεκκλησάκι του Αγίου Χαραλάμπους.
Μετά την εξομολόγηση, ενώ παρέμειναν οι δικοί της, για να πάρουν σειρά, εκείνη κατέβηκε στον κεντρικό Ναό και μπήκε μέσα να προσκυνήσει.  Ο Ναός ήταν άδειος. Άναψε ένα κεράκι και άρχισε να προσκυνάει τις εικόνες. Και τότε είδε,για μια στιγμή την Ωραία Πύλη ανοικτή και πάνω στην Αγία Τράπεζα να κάθεται ένας ωραίος ξανθός νέος.
Μόλις τον είδε, του έβαλε τις φωνές:
- Δεν ντρέπεσαι, του είπε, να κάθεσαι πάνω στην Αγία Τράπεζα; Κατέβα κάτω γρήγορα, βγες έξω...Αλλά τέτοιοι είστε εσείς οι νέοι, κακομαθημένοι, ασεβείς, χαραμοφάηδες, τεμπέληδες, μακρυμάλληδες, αναρχικοί ... Και ποιος ξέρει τι άλλα του είπε!
Αλλά ο νέος την διέκοψε και με πολύ γλυκιά και ουράνια φωνή τς είπε:
- κι εσύ, γιατί δεν εξομολογήθηκες λίγο πριν την τάδε αμαρτία, που έκανες; Και της είπε ακριβώς την αμαρτία.
Εκείνη τα έχασε, αποσβολώθηκε, έμεινε άφωνη από την αποκάλυψη αυτή του Νέου.
-Κι εσύ, ποιος είσαι; τον ρώτησε ψελλίζοντας και τρέμοντας.
-Εγώ είμαι Αυτός, που θα πάρεις αύριο, είπε και εξαφανίστηκε.
Μόλις συνήλθε, έτρεξε προς το πατέρα Ιάκωβο φωνάζοντας πανικόβλητη για το τι είδε και το τι της συνέβη.....

Αναδημοσίευση από Ωφελήματα από το βιβλίο: "Εμπειρίες κατά την Θ.Λειτουργία. "

Η κατάκριση είναι εγωισμός

Να αγαπάτε ο ένας τον άλλο και να μην πικραίνεσθε λόγω εγωισμού. Η ταπείνωση είναι ασφαλής οδηγός · δεν αφήνει αυτόν που την έχει να προσκρούσει σε υφάλους απροσεξίας και να συντριβεί · αλλά ως οδηγός φωτεινός οδηγεί άπταιστα επί του ασφαλούς.

Ο εγωισμός είναι το κάκιστο των κακών · αυτός μας δημιουργεί όλα τα σφάλματα, με τους ανυπότακτους λογισμούς. Φοβηθείτε τον και προσπαθείτε να απαλλαγείτε απ’ αυτόν, καθώς όσο μένει μέσα μας αχτύπητος, τόσο θα μας πληγώνει με ανάλογους πόνους.

· Παρακαλώ μην κατακρίνετε ο ένας τον άλλο, διότι είναι πέρα για πέρα εγωισμός · ας δικαιολογεί ο αδελφός του αδελφού το σφάλμα, κι αυτό είναι μαρτυρία ταπεινώσεως και αγάπης. Αυτός ο αδελφός που το κάνει αυτό θα βρει πολλή τη χάρη του Θεού · εκείνος όμως που κρίνει και σκανδαλίζει τον πλησίον του, πρέπει να γνωρίζει ότι όχι χάρη δε θα βρει, αλλά και αν κάτι έχει θα το χάσει, για να μάθει το μάθημα της ταπείνωσης διά του παθήματος.

Φοβηθείτε περισσότερο την εσωτερική κατάκριση, αυτή που γίνεται με τους λογισμούς · κι αυτό, γιατί δεν έρχεται στο φως με τον προφορικό λόγο, που ενδέχεται να διορθωθεί απ’ αυτόν που την ακούει. Προσέξτε, λέω, την ένδοθεν κατάκριση, που ανεπαίσθητα μας ενοχοποιεί θανάσιμα και μας στερεί τη ζωή της θείας χάριτος και μας προσφέρει ως ποτό πικρότατο, την ψυχική νέκρωση.

Πόσα και πόσα δε μας λένε το ιερό Ευαγγέλιο και οι Πατέρες περί κατακρίσεως. Καλύτερα να πέσει από ψηλά, παρά από τη γλώσσα.

Εύχομαι η αγάπη και η ακατακρισία να βασιλεύουν σε όλες τις εκδηλώσεις μεταξύ σας, ώστε το Άγιο Πνεύμα να αναπαύεται στις ψυχές σας.

(από τις «Πατρικές Νουθεσίες» του Γέροντος Εφραίμ, Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Φιλοθέου)

Το μυστήριο της Υπακοής

Μου γράφεις, παιδί μου, για τον λογισμό εναντίον του γέροντος. Αυτόν  τον λογισμό σου πολύ να τον φοβάσαι· να τον αποφεύγεις ως φίδι φαρμακερό καθότι έχει τρομερή ισχύ στη γενιά μας.

Αυτή είναι η τέχνη του πονηρού. Φέρνει λογισμούς εναντίον του Γέροντος, για να σε αποστήσει από την Χάριν που σε σκεπάζει, να σε κάνει υπεύθυνο, και κατόπιν  να σε μαστίζει ασπλάγχνως. Λοιπόν, μην αφήσεις ποτέ οποιονδήποτε λογισμό εναντίον του πνευματικού σου να εμφωλεύσει στην καρδιά σου. Να τον αποβάλεις ευθύς ως φίδι φαρμακερό.

Όντως, μέγα το μυστήριο της υπακοής! Αφού ο γλυκύς μας Ιησούς πρώτος χάραξε το δρόμο, πόσο μάλλον εμείς χρωστάμε να βαδίσουμε πίσω Του;

Κράτα, λοιπόν, παιδί μου, στερεά, την πανοπλία που έλαβες, και κραταιώς να αγωνίζεσαι· ώστε να μην παρακούσεις ποτέ τον πνευματικό σου. Καθότι, εάν από εσένα λυπηθεί ο Θεός, έχεις το γέροντα πρεσβευτή, να εκλιπαρήσει Αυτόν για σένα.

Εάν θέλεις συντόμως και χωρίς κόπο πολύ να προκόψεις, μάθε να παραιτείσαι από κάθε γνώμη δική σου για να μην σου γίνεται το θέλημα. Το αυτί σου να είναι στο στόμα του Γέροντος και ό, τι σου λέει να το δέχεσαι ως από στόμα Θεού· να το πράττεις χωρίς δισταγμό· και θα έχεις πάντα ειρήνη· και πάντα να θυμάσαι ότι η υπακοή ή η παρακοή σου δεν σταματά στο Γέροντα, αλλά δι’ αυτού  ανατρέχει στον Θεό.

Μην κρύψεις ποτέ λογισμό από το Γέροντά σου και μην αλλοιώσεις τα λόγια σου εξομολογούμενος ενώπιον του Κυρίου. Λέγε ευθέως τους λογισμούς σου, και ευθύς αναπαύεται η καρδιά σου.

Σύντριψε τον αυχένα σου υπό τον ζυγό της υπακοής. Μόλις βγαίνει ο λόγος από το στόμα του ευθύς να τον αρπάζεις· να κάνεις φτερά, να πετάς, να τον τελειώνεις, χωρίς να εξετάζεις καλώς ή κακώς.

Κάνε αδιάκριτα και τυφλά ό, τι σε προστάζει αυτός που έχει την ευθύνη, για να μην έχεις εσύ ευθύνη για τις πράξεις σου. Όποιος προστάζει θα απολογηθεί, εάν καλώς ή κακώς πρόσταξε. Εσύ θα απολογηθείς, εάν καλώς ή κακώς υπάκουσες.

Δεν είναι υπακοή να κάνεις αυτή ή εκείνη την εντολή, που σε πρόσταξαν, και από μέσα σου να έχεις αντιρρήσεις. Υπακοή είναι να υποτάξεις το φρόνημα της ψυχής, για να απαλλαγείς από τον κακό σου εαυτό.

Υπακοή είναι να γίνεις δούλος, για να γίνεις ελεύθερος. Αγόρασε με τίμημα μικρό την ελευθερία σου. Τέλος, γνώριζε καλώς ότι «ὁ μη ὑποτασσόμενος ἑνί ὑποτάσσεται πολλοίς, και ἐν τέλει ἀνυπότακτος μένει».

(“Έκφρασις μοναχικής εμπειρίας”, επιστολή Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστή προς νέον εισερχόμενον εις το στάδιον της αθλήσεως)

Οἱ προσευχές μας δέν εἰσακούονται....

Οἱ προσευχές μας δέν εἰσακούονται, διότι δέν εἴμαστε ἄξιοι. Πρέπει νά γίνεις ἄξιος, γιά νά προσευχηθεῖς. Δέν εἴμαστε ἄξιοι, διότι δέν ἀγαπᾶμε τόν πλησίον μας ὡς ἑαυτόν. Τό λέει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός: «Ἐὰν οὖν προσφέρῃς τὸ δῶρόν σου ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον κἀκεῖ μνησθῇς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει τι κατὰ σοῦ, ἄφες ἐκεῖ τὸ δῶρόν σου ἔμπροσθεν τοῦ θυσιαστηρίου καὶ ὕπαγε πρῶτον, διαλλάγηθι τῷ ἀδελφῷ σου καὶ τότε ἐλθὼν πρόσφερε τὸ δῶρόν σου». Νά πάεις πρῶτα νά συμφιλιωθεῖς μέ τόν ἀδελφό σου, νά συγχωρεθεῖς, γιά νά γίνεις ἄξιος. Ἄν δέν γίνει αὐτό, δέν μπορεῖς νά προσευχηθεῖς. Ἄν δέν εἶσαι ἄξιος, δέν μπορεῖς νά κάνεις τίποτα. Ὅταν τακτοποιήσεις ὅλες τίς ἐκκρεμότητες καί ἑτοιμασθεῖς, τότε πάεις καί προσφέρεις τό δῶρο σου. 

Ἄξιοι γίνονται ὅσοι ἐπιθυμοῦν καί λαχταροῦννά γίνουν τοῦ Χριστοῦ, ὅσοι δίνονται στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Νά μήν ἔχεις κανένα θέλημα, αὐτό ἔχει μεγάλη ἀξία, εἶναι τό πᾶν. Ὁ σκλάβος δέν ἔχει κανένα θέλημα. Τό νά μήν ἔχομε κανένα θέλημα μπορεῖ νά γίνει μ΄ἕναν τρόπο ἁπαλό• μέ τήν ἀγάπη στόν Χριστό καί τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν Του. «Ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνός ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με· ὁ δὲ ἀγαπῶν με ἀγαπηθήσεται ὑπὸ τοῦ Πατρός μου καὶ ἐγὼ ἀγαπήσω αὐτὸν καὶ ἐμφανίσω αὐτῷ ἐμαυτόν»

Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 25 Μαρτίου
το χαρμόσυνο μήνυμα της Θείας ενσάρκωσης, από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ στη Θεοτόκο μας. Το γεγονός αυτό 
μας το περιγράφει ο Άγιος και Ευαγγελιστής Λουκάς στο Ευαγγέλιό του (κεφ. Α' στίχ. 26-38).
Την ήμερα αυτή, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ παρουσιάστηκε στην Παρθένο Μαρία, στη Ναζαρέτ και της ανήγγειλε ότι θα γεννήσει το Σωτήρα του κόσμου, τον Ιησού Χριστό, και όταν η Παρθένοςαναρωτήθηκε πώς ήταν δυνατό να συλλάβει χωρίς άνδρα, ο Αρχάγγελος της απάντησε ότι


«το Άγιο Πνεύμα θα έλθει σε σένα και η δύναμη του Υψίστου θα σε επισκιάσει». Τότε η Παρθένος Μαρία, του απάντησε ταπεινά: «Ιδού λοιπόν, η δούλη του Κυρίου. Ας γίνει το θέλημα Εκείνου», και όταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ εξαφανίστηκε από μπροστά της, συντελέστηκε το μεγαλύτερο μυστήριο της ανθρωπότητας. Με τρόπο υπερφυσικό, η Παρθένος συνέλαβε στην άχραντη κοιλιά της, τον Υιό και Λόγο του Θεού. Εκείνον πού με την θυσία του επάνω στο Σταυρό, έσωσε το ανθρώπινο γένος από τον αιώνιο θάνατο και του χάρισε την Άγια, Ουράνια και Αιώνια Ζωή!!!

Αξίζει, όμως, να δούμε και να εξηγήσουμε το Απολυτίκιο αυτής της μεγάλης εορτής:
«Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό Κεφάλαιον, καί τοῦ ἀπ᾽ αἰῶνος Μυστηρίου ἡ φανέρωσις· ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται, καί Γαβριήλ τὴν χάριν εὐαγγελίζεται. Διό καὶ ἡμεῖς σὺν αὐτῷ τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.»
Δηλαδή:
«Σήμερα είναι η κυριότερη μέρα της σωτηρίας μας και η φανέρωση του Μυστηρίου, που ήταν από πολλά χρόνια κρυμμένο: Ο Υιός του Θεού θα γίνει άνθρωπος, Υιός τής Παρθένου Μαρίας και ο Αρχάγγελος Γαβριήλ αυτό το χαρμόσυνο μήνυμα φέρνει. Γι’ αυτό κι εμείς μαζί μ'αυτόν ας πούμε ζωηρά στην Παναγία: Χαίρε, Κεχαριτωμένη, ο Κύριος είναι μαζί σου.»

Η σημερινή εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, είναι από τις μεγαλύτερες γιορτές της Εκκλησίας μας. Είναι μέρα χαράς και αγαλλίασης. Η Εκκλησία επιτρέπει την βρώση ψαριών ακόμα και αν ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου βρίσκεται ημερολογιακά μέσα στην Μεγάλη Εβδομάδα. Η ημέρα αυτή είναι και ημέρα αργίας. Η
παράδοση λέει ότι αυτήν την ημέρα ούτε τα χελιδόνια δεν χτίζουν τις φωλιές τους.