Η ΥΠΑΚΟΗ ΕΙΝΑΙ ΛΥΤΡΩΣΗ!

Και βλέπεις, ο ταπεινός, και θαύματα να κάνει, πάλι δεν πιστεύει στον λογισμό του. Ήταν στην Ιορδανία ένας πολύ απλός παπάς που έκανε θαύματα. Διάβαζε ανθρώπους και ζώα που είχαν κάποια αρρώστια και γίνονταν καλά. Πήγαιναν και μουσουλμάνοι σ’ αυτόν, όταν έπασχαν από κάτι, και τους θεράπευε. Αυτός, πριν λειτουργήσει, έπαιρνε ένα ρόφημα με λίγο παξιμάδι και μετά όλη την ημέρα δεν έτρωγε τίποτε. Κάπο

τε έμαθε ο Πατριάρχης ότι τρώει πριν από την Θεία Λειτουργία και τον κάλεσε στο Πατριαρχείο. Πήγε εκείνος, χωρίς να ξέρει γιατί τον ζητάνε.Ώσπου να τον φωνάξει ο Πατριάρχης, περίμενε μαζί με άλλους σε μια αίθουσα. Έξω έκανε πολλή ζέστη· είχαν κλειστά τα παντζούρια και από μια τρυπούλα περνούσε μια ακτίνα. Αυτός νόμισε ότι είναι σχοινί. Επειδή είχε ιδρώσει, βγάζει το ράσο του και το κρεμάει πάνω στην ακτίνα.Όταν το είδαν οι άλλοι που κάθονταν εκεί στην αίθουσα, τα έχασαν.

Πάνε και λένε στον Πατριάρχη: «Ο παπάς που κολατσίζει πριν από την Θεία Λειτουργία κρέμασε το ράσο του πάνω σε μια ακτίνα!». Τον κάλεσε μέσα ο Πατριάρχης και άρχισε να τον ρωτάει: «Τι κάνεις; Πώς πας; Κάθε πότε λειτουργείς; Πώς ετοιμάζεσαι για την Θεία Λειτουργία;».«Να, λέει, διαβάζω την ακολουθία του όρθρου, κάνω και μερικές μετάνοιες και ύστερα φτιάχνω ένα ρόφημα, κολατσίζω λίγο, και έπειτα λειτουργώ». «Γιατί το κάνεις αυτό;», τον ρωτάει ο Πατριάρχης. «Άμα φάω λιγάκι πριν από την Θεία Λειτουργία, λέει εκείνος, όταν κάνω κατάλυση , πάει ο Χριστός επάνω.Ενώ, αν φάω μετά την Θεία Λειτουργία, πάει ο Χριστός από κάτω»! Με καλό λογισμό το έκανε! Του λέει τότε ο Πατριάρχης: «Όχι, δεν είναι σωστό αυτό. Πρώτα να κάνεις κατάλυση, και έπειτα να τρως λίγο». Έβαλε μετάνοια και το δέχθηκε.

Θέλω να πω, παρόλο που είχε φθάσει σε τέτοια κατάσταση, να κάνει θαύματα, το δέχθηκε απλά· δεν είχε δικό του θέλημα. Ενώ, αν πίστευε στον λογισμό του, μπορούσε να πει: «Εγώ διαβάζω ανθρώπους και ζώα άρρωστα και γίνονται καλά, κάνω θαύματα· τι μου λέει αυτός; Έτσι που το σκέφτομαι, είναι πιο καλά, γιατί αλλιώς πάει το φαγητό πάνω από τον Χριστό».Έχω καταλάβει ότι ή υπακοή πολύ βοηθάει. Και λίγο μυαλό να έχει κανείς, αν κάνει υπακοή, γίνεται φιλόσοφος. Είτε έξυπνος είτε κουτός είτε υγιής είτε άρρωστος πνευματικά ή σωματικά είναι κανείς και βασανίζεται από λογισμούς, αν κάνει υπακοή, ελευθερώνεται. Λύτρωση είναι η υπακοή.

Από την σελίδα του facebook της 

μαγδαλινη μαζ.

Υπάρχουν και τα πεθερικά

Ας τους τιμήσουμε
Η Ιερή Βίβλος παρέχει σοφή διδασκαλία γύρω από τις σχέσεις μας με τα πεθερικά μας, με την εντολή: "Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου, διά να γίνεις μακροχρόνιος επί της γης". Αλλά και του Παύλου η προτροπή "Γίνεσθε δε εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαγχοι, συγχωρούντες αλλήλους…", βρίσκει μεγάλη εφαρμογή στην περίπτωσή μας. Επίσης και το "Γίνεσθε προς αλλήλους φιλόστοργοι διά της φιλαδελφείας, προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους". Βέβαια, για να επιτευχθούν όλα αυτά, χρειάζεται ν’ αφήσουμε το Θεό να δουλέψει στο χαρακτήρα μας, με το να παραδοθούμε ολοκληρωτικά σ’ Αυτόν. Πρέπει να πεθάνει το εγώ μας και να ζει μέσα μας ο Χριστός.

Ας προσπαθήσουμε να γνωριστούμε καλύτεραΞόδεψε χρόνο με τα πεθερικά σου και ψάξε για τρόπους που θα μπορέσεις να φανείς ευγενική και χρήσιμη σ`αυτούς.Μπορεί να σε κουράζουν οι επαναλαμβανόμενες συμβουλές τους ή να μη τις βρίσκεις σύμφωνες με τη γνώμη τη δική σου και του συζύγου σου, όμως άκουσέ τις με υπομονή και προσοχή. Να είσαι διακριτική στα αισθήματά τους. Μην παραλείπεις να τους ευχαριστείς για ό,τι κάνουν. Το "ευχαριστώ" δεν είναι αυτονόητο και δεν κουράζει όταν επαναλαμβάνεται. Αν πάλι σε πληγώνουν μ’ αυτά που λένε ή κάνουν, να είσαι έτοιμη να τους συγχωρείς. Πόσες φορές υποχρεούμαστε να συγχωρούμε; Απ` ό,τι λέει ο ίδιος ο Κύριός μας, "έως εβδομηκοντάκις επτά".

Οικοδομήστε αμοιβαίες σχέσεις εκτίμησηςΕίναι σπουδαίο, από την αρχή ακόμη του γάμου, γιατί όχι και του αρραβώνα, να δείτε τους γονείς του συζύγου σας - το ίδιο ισχύει φυσικά και από τη δική του πλευρά - όχι σαν πεθερό και πεθερά αλλά σαν "πατέρα" και "μητέρα". Δεν είναι σωστό το φαινόμενο που παρατηρείται συχνά τον τελευταίο καιρό, να χρησιμοποιούνται προσφωνήσεις που δε δείχνουν σεβασμό και τρυφερότητα αλλά μάλλον καλλιεργούν ψυχρότητα και απόσταση.

Μη ξεχνάτε, μέσα στα προγράμματα ψυχαγωγίας σας, να συμπεριλαμβάνετε πότε-πότε και τους γονείς σας (του συντρόφου σας εννοούμε). Αν μένουν μακριά, προγραμματίστε κάποιες γιορτινές ημέρες να τις περνάτε μαζί. Αυτό συσφίγγει το δεσμό σας.

Μοιραστείτε μαζί τους τις χαρές και τα προβλήματά σας. Αυτοί μάς νιώθουν πάντοτε σαν κομμάτι από τον εαυτό τους και είναι πρόθυμοι, εκτός εξαιρέσεων, να συμπάσχουν και να συγχαίρουν μαζί μας. Ακόμη, όταν μπορούν να σας φανούν χρήσιμοι σε κάποια εξυπηρέτηση, μη διστάσετε να το ζητήσετε. Αυτό τους κάνει να αισθάνονται χρήσιμοι και όχι άχρηστοι και "ξοφλημένοι".

Αν από την αρχή του γάμου τηρηθεί μια σωστή στάση, θα καλλιεργηθεί ανάμεσά σας σχέση αγάπης και αμοιβαίας εκτίμησης. Αυτό φέρνει δόξα στο Θεό και, οπωσδήποτε, συντελεί στη δική σας και δική τους ευτυχία.
(το παραπάνω άρθρο είναι απόσπασμα από το βιβλίο "Γυναίκα τέλεια")

Διαβάστε περισσότερα: Εκκλησία Παναγίας Αγίας Νάπας: Υπάρχουν και τα πεθερικά... http://churchofagianapa.blogspot.com/2010/03/blog-post_18.html#ixzz252qBHZUa

Πώς ζει κανείς μαζί με έναν τέτοιο άνθρωπο;

Μία Νεοεποχίτισα στην Ορθοδοξία

Η επιστολή μίας γυναίκας της οποίας ο άνδρας δεν πιστεύει, γίνεται εφαλτήριο για να αναρωτηθούμε όλοι μας «Πως είναι δυνατόν να ζούμε με έναν τέτοιο άνθρωπο;» Αλλά αυτός ο «απαράδεκτος» άνθρωπος, ίσως να μην είναι άλλος από... τον κακό εαυτό μας!

Έγινα Ορθόδοξη Χριστιανή πριν από τριάμιση χρόνια. Προηγουμένως όμως, αναζητούσα τον Θεό σε πολλά άλλα μέρη. Μετά την γέννηση του γιου μου, αρρώστησα βαριά, και εν καιρώ ακινητοποιήθηκα. Τα βιβλία των διαφόρων Νέο-Εποχίτικων συγγραφέων με έβγαλαν από την κατάθλιψη που ένοιωθα, και μου έδωσαν καινούργια ελπίδα.

Ο νέος «πνευματικός δάσκαλός» μου ήταν ο Λαζάρεφ. Έμαθα και για την Λουίζα Χέη, τους Ρέριχ… Παρέα με τον γιο μου, παρακολουθούσα μια ομάδα που συνδύαζε φυσική άσκηση και πνευματική εξέλιξη. Κάθε νέο βιβλίο, μου παρείχε όλο και περισσότερη γνώση για τον κόσμο, για άλλους ανθρώπους και για τον Θεό.

Θυμάμαι ένα από τα μαθήματα φιλοσοφίας. Οι συμμαθητές μου τσακώνονταν με τον δάσκαλο για κάποια απορία τους, και εγώ γελούσα, γεμάτη περηφάνεια, καθώς σκεφτόμουν πόσο περισσότερη γνώση είχα εγώ από αυτούς. Επί πλέον, διαμόρφωσα την ίδια καταδεκτική στάση προς τον σύζυγό μου. Αχ, πόσο ήθελα να τον διαφωτίσω, να του δείξω «τον σωστό τρόπο» που έπρεπε να ζει! Πόσο ευχόμουν να μπορούσαμε να προχωρήσουμε σε ένα συναρπαστικό και υπέροχο μέλλον μαζί! Όμως αυτός, σαν αποφασισμένος Αγνωστικιστής (που δεν ήταν σίγουρος αν ο Θεός υπήρχε ή δεν υπήρχε, και ούτε επιθυμούσε να συζητήσει το θέμα) δεν είχε καμία επιθυμία να αλλάξει. Κορόιδευε τα ερωτήματά μου και θύμωνε, όποτε τον πίεζα να ανοιχτεί σε κουβέντα. Ενοχλήθηκε δε πάρα πολύ, όταν επιχείρησα να περάσω την Νέο-Εποχίτικη γνώση μου στον γιο μας. Χύθηκαν δάκρυα, οι καβγάδες έπεφταν βροχή. Ο σύζυγός μου επίσης μου επισήμαινε την σωματική μου εξάρτηση.

Τώρα πια, θυμάμαι εκείνη την εποχή με ντροπή. Αναπολώ την φρίκη και τον ξαφνικό φόβο που ένοιωθα για το άτομό μου (αργότερα, κατάλαβα πως περπατούσα στην κόψη ξυραφιού, και πως μόνο κάποιο θαύμα –ή πιθανόν οι προσευχές των πεθαμένων Χριστιανών συγγενών μου- με προφύλαξαν από την Νέο-Εποχίτικη αίρεση), και θυμάμαι με ένθερμη ευγνωμοσύνη τον σύζυγό μου, ο οποίος μέσα στον σκεπτικισμό του μπόρεσε να φυτέψει ένα σπόρο αμφιβολίας μέσα στο μυαλό μου, αλλά και συνέχιζε να με αγαπά – εμένα, ένα ανάπηρο άτομο που τώρα άγγιζε την τρέλα (τώρα βλέπω πώς η τρέλα σταδιακά ελέγχει τέτοιους ενεργούς αποκρυφιστές).

Θα αναρωτιέστε, προς τι μια τόσο μακροσκελής εισαγωγή; Λοιπόν, η νέα μεταστροφή μου στην Ρωσική Ορθοδοξία, οι νέοι φίλοι, βιβλία κλπ, είχαν θεωρηθεί από τον σύζυγό μου σαν κάτι όχι καινούργιο, αλλά σαν μια συνέχιση της ίδιας αναζήτησης, σαν κάτι κοσμικό που σύντομα θα το αντικαθιστούσε κάτι πιο νέο και συναρπαστικό.

Ο σύζυγός μου συνέχισε να κριτικάρει τις ιδέες μου, τους φίλους μου και τα βιβλία μου. Ο νέος αντίπαλός του τώρα ήταν ο Κουράεφ και όχι ο Λαζάρεφ. Ε, και, λοιπόν; Άρχισαν πάλι οι καβγάδες. Τώρα όμως, έχω αποκτήσει κάποια εμπειρία, και καταλαβαίνω πως όλα είναι αλλιώτικα, αληθινά, και ενεργά, και οι νέοι φίλοι μου είναι καλύτεροι από τους παλιούς. Υπήρχε λιγότερος κίνδυνος – η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι κάποια σέκτα και ο σύζυγός μου αυτό το καταλάβαινε. Έτσι, οι καβγάδες μας ήταν λιγότερο θορυβώδεις.