Η ΧΑΡΑ ΚΑΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

 Στὴν ἀνάληψη οἱ ἄγγελοι ἀπόλαυσαν αὐτὸ ποὺ ποθοῦσαν πολὺ καιρό. Τὸν ἄνθρωπο νὰ λάμπει κοντὰστὸ Θεό. Ἂν καὶ ὁ ἄνθρωπος τιμήθηκε περισσότερο ἀπ’ αὐτοὺς ἐν τούτοις χαίρονται' δὲν ἔχουν φθόνοκαὶ κακία. Ὅπως, κι ὅταν μας ἔδιωξαν ἀπὸ τὸν παράδεισο καὶ φύλαγαν ἐξ αὐτῶν τὰ χερουβὶμ γιὰ νὰ μὴξαναμποῦμε, αὐτοὶ ὑπέφεραν. Ὅπως καὶ ἕνας ὑπηρέτης φυλάγει στὴ φυλακὴ τὸν συνυπηρέτῃ του, γιατίτὸν διέταξε ὁ κύριος του, ἀλλὰ συγχρόνως λυπᾶται, ἔτσι καὶ οἱ ἄγγελοι, ποὺ εἶναι ἀσύγκριτα πιὸφιλόστοργοι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, λυπήθηκαν ὅταν ἐξεδιώχθη ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸν παράδεισο.

     Τὸ ἴδιο πονοῦν καὶ οἱ ἅγιοι ὅταν βλέπουν ὁ Θεὸς νὰ τιμωρεῖ τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀδελφούς τους. Ἔτσι ὁΜωυσῆς ἐνῷ ἀγανάκτησε μὲ τὴν εἰδωλολατρεία τῶν ὁμοεθνῶν του καὶ ἔσπασε τὶς πλάκες τοῦ νόμου ἀπὸτὴν ταραχή του, ἐν τούτοις, ὅταν ὁ Θεὸς ἀποφάσισε νὰ τοὺς καταστρέψει γιὰ τὶς συνεχεῖς πτώσεις τους,τὶς ἀχαριστίες τους καὶ τὶς ἀνυπακοές τους, ἐκεῖνος εἶπε στὸ Θεό' «Ἐὰν τοὺς συγχωρήσεις τὴν ἁμαρτία ,συγχώρεσε τὴν' σὲ διαφορετικὴ περίπτωση σβῆσε καὶ μένα ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς ζωῆς ποὺ μ’ ἔγραψες» (Ἐξ. 32,31-32). Τὸ ἴδιο καὶ ὁ Ἰεζεκιήλ, ὅταν εἶδε τὸν ἄγγελο νὰ ἐξολοθρεύει τοὺς ἀνθρώπους, φώναξε δυνατὰκαὶ θρήνησε καὶ εἶπε' «Ἀλλοίμονο, Κύριε γιατί ἐξολοθρεύεις τοὺς ὑπόλοιπους Ἰσραηλῖτες» (Ἰεζ. 9,8). Καὶὁ Ἱερεμίας λέγει' «Τιμώρησέ μας Κύριε, ἀλλὰ ὕστερα ἀπὸ σκέψη καὶ ὄχι πάνω στὸ θυμό σου, γιὰ νὰ μήμας ἀφήσεις πολὺ ὀλίγους» (Ἱερ.10,24). Χαρακτηριστικὴ εἶναι καὶ ἡ περίπτωση τοῦ Ἀβραὰμ καὶ τοῦ Λὼτὅταν προσπαθοῦν, ὁ καθένας μὲ τὸν τρόπο του, νὰ σώσουν ἀπὸ τὴν καταστροφὴ τὶς πόλεις τῶνΣοδόμων καὶ τῆς Γομόρρας. Ἃς θυμηθοῦμε καὶ τὸν Παῦλο, ὁ ὁποῖος δέχθηκε νὰ γίνει ἀνάθεμα καὶ νὰτιμωρεῖται αἰωνίως, ἐὰν μ’ αὐτὸ μποροῦσαν νὰ σωθοῦν οἱ ὁμοεθνεῖς του. Ἐὰν τόσο φιλόστοργα καὶ μὲἀγάπη ἐνεργοῦν οἱ ἁμαρτωλοὶ καὶ πεσόντες ἄνθρωποι πολὺ περισσότερο οἱ ἄγγελοι. Διότι καὶ αὐτοί, ὅπωςκαὶ οἱ δίκαιοι, θεωροῦν δικά τους τὰ δικά μας. Χαίρονται μὲ τὶς χαρές μας καὶ λυποῦνται μὲ τὶς λῦπεςμας. Ἀνήκουν στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ συμμετέχουν στὴ ζωή μας. Εἶναι οἱ πιὸ εἰλικρινεῖς καὶ ἄδολοιφίλοι μας. Γι’ αὐτὸ λέμε καὶ στὶς προσευχές μας νὰ μᾶς δώσει ὁ Θεὸς «ἄγγελον εἰρήνης, πιστὸν ὁδηγόν,φύλακα τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἠμῶν». Διότι οἱ ἄγγελοι δὲν εἶναι ὅπως οἱ δαίμονες ἄγριοι,βλοσυροί, διασπαστικοί, ἐπίβουλοι, φθονεροὶ (Ε.Π.Ε. 36,205).

     Τὸ ὅτι χαίρονται οἱ ἄγγελοι μὲ τὴν μετάνοια τῶν ἀνθρώπων τὸ λέγει καὶ ὁ Χριστός. «Ὅτι χαρὰ ἔσταιἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς ἐπὶ ἐνὶ ἁμαρτωλῶ ἐπιστρέφοντι» (Λούκ. 15,7). Συνεπῶς ἀφοῦ χαίρονται οἱἄγγελοι ὅταν βλέπουν ἕνα ἁμαρτωλὸ νὰ μετανοεῖ πολὺ περισσότερο σήμερα ποὺ βλέπουν τὴν ἀνθρώπινηφύση δίπλα στὸ Θεό. Ποῦ βλέπουν ὅτι αὐτὸς ποὺ μετανοεῖ, ὅσο ἁμαρτωλὸς καὶ ἂν ἦταν, μπορεῖ βάσει τῆςθυσίας τοῦ Χριστοῦ νὰ φθάσει δίπλα στὸ Θεό. Γιατί αὐτὸ εἶναι τὸ μήνυμα τῆς ἀναλήψεως τοῦ Χριστοῦ.

     Κι ὅταν γεννήθηκε ὁ Χριστὸς -δεῖγμα ὅτι ὁ Θεὸς ἀποφάσισε νὰ συμφιλιωθεῖ μὲ τοὺς ἀνθρώπους- οἱἄγγελοι ἔστησαν χορὸ καὶ φώναζαν καὶ ἔλεγαν' «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῶ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποιςεὐδοκία» (Λούκ. 2,14). Νὰ ποὺ δοξάζουν τὸν Θεὸ γιὰ τὰ ἀγαθὰ ποὺ χάρισε στοὺς ἀνθρώπους, γιὰ τὴνεἰρήνη μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, καὶ εὔχονται νὰ ὑπάρχει ἀγαθὴ προαίρεση στὸ ἀνθρώπινο γένος ὥστενὰ λάβουν τὶς δωρεὲς τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ συνεργασθοῦν μαζί του στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν…

     Θέλεις νὰ μάθεις ὅτι χαιρόταν καὶ σκιρτοῦσαν ὅταν θὰ ἔβλεπαν τὸν Κύριο νὰ ἀνεβαίνει στοὺςοὐρανούς; Ἄκουσε τότε αὐτὸ ποὺ λέγει ὁ Κύριος' «Ἀπάρτι ὄψεσθε τοὺς οὐρανοὺς ἀνεωγμένους καὶ τοὺςἀγγέλους τοῦ Θεοῦ ἀναβαίνοντας καὶ καταβαίνοντας ἐπὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου» (Ἰω. 1,52). Ἀπ’ αὐτὸ τὸἀνεβοκατέβασμα τῶν ἀγγέλων φαίνεται ἡ χαρά τους. Κατεβαίνουν καὶ ἀνεβαίνουν σκιρτῶντες ἀπὸ χαρὰκαὶ εὐχαρίστηση γιὰ τὰ γεγονότα τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας. Διότι αὐτὴ εἶναι ἡ συνήθεια αὐτῶν ποὺἀγαποῦν' νὰ σκιρτοῦν καὶ νὰ χοροπηδοῦν μόλις ἀντιληφθοῦν κάτι τὸ εὐχάριστο γι’ αὐτοὺς ποὺ ἀγαποῦν.

     Γι’αὐτὸ παντοῦ ὑπάρχουν ἄγγελοι σ’ ὅλα τὰ γεγονότα τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας. Κι ὅταν γεννήθηκε,κι ὅταν ἀναστήθηκε, κι ὅταν ἀνελήφθη. Καὶ στοὺς πειρασμοὺς τῆς ἐρήμου ἐμφανίζονται ἄγγελοι(Μάτθ.4,1) καὶ στὴ Γεθσημανή, ὅταν προσευχόταν ὁ Χριστὸς ἐν ἀγωνίᾳ καὶ ὁ ἱδρῶτας τοῦ ἔτρεχε «ὡσεὶθρόμβοι αἵματος», τότε «ὤφθη αὐτῶ ἄγγελος ἀπ’ οὐρανοῦ ἐνισχύων αὐτόν» (Λούκ. 22,43). Συντρέχανεκαὶ βοηθούσανε τὸ Χριστό, σὰν ἄνθρωπο βεβαίως, σ’ ὅλη τὴ σταυρική του ἐπίγεια πορεία ἀποτέλεσματῆς ὁποίας ἦταν ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ ἐπανασύνδεσή του μὲ τὸ Θεό.

Οἱ ἄγγελοι στὴν ἀνάληψη

    Στὶς «Πράξεις τῶν ἀποστόλων 1,10-11» παρουσιάζονται ἄγγελοι νὰ λέγουν' «Ἄνδρες Γαλιλαίοι, τίἐστήκατε ἐμβλέποντες εἰς τὸν οὐρανόν; οὗτος ὁ Ἰησοῦς ὁ ἀναληφθεῖς ἀφ’ ὑμῶν εἰς τὸν οὐρανόν, οὕτωςἐλεύσεται, ὃν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτὸν πορευόμενον εἰς τὸν οὐρανόν». Γιατί τὰ λέγουν αὐτὰ οἱ ἄγγελοι;Μήπως δὲν εἶχαν μάτια οἱ μαθητές; Μήπως δὲν ἔβλεπαν αὐτὰ ποῦ γινόταν;

    Τὰ λέγουν γιὰ τοὺς ἑξῆς δυὸ λόγους'

     Ἅ) Διότι πάντοτε στενοχωριοῦνταν οἱ μαθητὲς γιὰ τὴν ἀναχώρηση τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ φαίνεται σ’ αὐτὸποῦ τοὺς εἶπε ὁ Χριστός' «Κανεὶς ἀπό σας δὲν μὲ ρωτᾷ ποῦ πηγαίνεις; Ἀλλὰ ἡ λύπη ἔχει γεμίσει τὴνκαρδία σας ἐπειδή σας εἶπα αὐτά» (Ἰω. 16,5-6). Ἂν ἐμεῖς λυπούμαστε ποὺ ἀποχωριζόμαστε κάποτε,ἀκόμη καὶ γιὰ λίγο, φίλους, γνωστούς, ἢ συγγενεῖς, πόσο θὰ στενοχωριοῦνταν οἱ μαθητὲς ποῦ χάνανεδιὰ παντὸς τὴν ὁρατὴ παρουσία τοῦ Χριστοῦ; Γι’ αὐτὸ στέκονται οἱ ἄγγελοι καὶ λέγουν αὐτά' διὰ νὰκαταπραΰνουν μὲ τὴν ἐπάνοδο τοῦ Κυρίου τὴ λύπη ποὺ τοὺς προξένησε ἡ ἀναχώρησή του. Γιὰ νὰ μὴπάθουν οἱ μαθητὲς ὅτι ἔπαθε ὁ Ἐλισσαῖος, ὅταν εἶδε τὸν διδάσκαλό του, τὸν Ἠλία, ν’ ἀνεβαίνει στοὺςοὐρανούς. Ἔσκισε τὰ ροῦχα του ἀπὸ τὸν πόνο διότι δὲν ὑπῆρχε κανεὶς νὰ τοῦ πεῖ ὅτι ὁ Ἠλίας θὰξαναρθεῖ. Πράγματι, λέγει ὁ Παῦλος, «ὁ ἴδιος ὁ Κύριος θὰ κατεβεῖ ἀπὸ τὸν οὐρανὸ μὲ πρόσταγμα μὲφωνὴ ἀρχαγγέλου' κι ἐμεῖς οἱ ζωντανοί, ποὺ θ’ ἀπομένουμε τότε στὴ ζωή, θ’ ἁρπαχθοῦμε μὲ σύννεφα γιὰνὰ συναντήσουμε τὸν Κύριο στὸν ἀέρα» (Ἅ΄ Θέσ. 4,15-16).

     Β) Γιὰ νὰ τονίσουν ὅτι ὁ Χριστὸς ἀνεβαίνει ὄχι ὡς ἁπλὸς ἄνθρωπος, ὅπως ὁ Ἠλίας, ἀλλὰ ὡς Θεός.Ἐκεῖνος ἀνέβηκε μὲ πύρινο ἅρμα, ὁ Χριστὸς μὲ νεφέλη' ἡ νεφέλη στὴν ἁγία Γραφὴ εἶναι τὸ ὄχημα καὶ ὁθρόνος τοῦ Θεοῦ. «Ἰδοὺ Κύριος κάθεται ἐπὶ νεφέλης κούφης» (Ἤσ.19,1), λέγει ἡ Γραφή. Ἐπειδὴ λοιπὸνὁ Πατέρας κάθεται πάνω σὲ νεφέλη, γι’ αὐτὸ καὶ στὸν Υἱὸ ἔστειλε τὴ νεφέλη. Εἶναι σὰν νὰ τοὺς λέγει' Μὴστενοχωρεῖσθε ἐὰν ὁ Ἐλισσαῖος πῆρε τὴ μηλωτὴ τοῦ Ἠλία σὰν δῶρο' ἐσεῖς θὰ πάρετε ἄπειρα θεϊκὰχαρίσματα.  

    Νὰ λοιπὸν ποὺ οἱ ἄγγελοι, κι ἐδῶ, φαίνεται νὰ παραμυθοῦν τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ τοὺς διδάσκουν τὴθεογνωσία, ὥστε ἡ χαρὰ καὶ ἡ εὐτυχία τους νὰ εἶναι συνεχὴς καὶ αἰώνια. Γιατί ἡ χαρά μας εἶναι χαράτους καὶ ἡ λύπη μας εἶναι λύπη τους.

     Τὸ ἀνωτέρω κείμενο, ἐλαφρὰ διασκευασμένο, εἶναι τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου (Ε.Π.Ε. 36, 219-227).Γιὰ τὴν ἀπόδοση'

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ