Όγκος 9 εκατοστά στο ιερό οστό

Ονομάζομαι Φώτης Καπνάκης, κατοικώ στο Σταυρό Θεσ/νίκης (τηλ. 23970–61363). Το 2003 το καλοκαίρι παρουσιάστηκαν προβλήματα στην υγεία μου. Ψάχναμε στους γιατρούς, να βρούν τι έχω. Επί επτά μήνες πηγαίναμε στα Νοσοκομεία. 

Την περίοδο αυτή μια χωριανή μας, η Αναστασία Στοΐτσα, είδε τη γυναίκα μου την Βασιλική και τη ρωτά: «Τι έχεις; Γιατί είσαι στενοχωρημένη; Μήπως έχεις προβλήματα στη δουλειά;» «Όχι. Ο άνδρας μου έχει πρόβλημα υγείας, γυρίζουμε στους γιατρούς, και δεν μπορούν να βρούν τι έχει». Τής λέει τότε: «Πιστεύεις;» «Φυσικά, πιστεύω» απαντά. «Τότε θα σου δώσω ένα βιβλίο του Αγίου Ραφαήλ να το διαβάσεις, να τον παρακαλέσεις, κι εκείνος θα έλθει». Μού έδωσε το βιβλίο “Σημείον Μέγα” του Κόντογλου, το διάβαζα συνέχεια. 

Το Σεπτέμβριο πήγα στον ουρολόγο κ. Αντρίκο Παρασκευά, μήπως είχα προστάτη. Με παρέπεμψε να κάνω ακτινογραφία, γιατί δεν βρήκε προστάτη. Ο ακτινολόγος μου λέει: «Έλα εδώ, φίλε. Εσύ έχεις σοβαρό πρόβλημα». «Τι έχω;»  «Θα δώσω στο γιατρό σου τις ακτινογραφίες, να τις δει, κι εκείνος θα σου εξηγήσει τι έχεις». Ο ουρολόγος μου λέει: «Φίλε, άλλα ψάχναμε και άλλα βρήκαμε. Βρέθηκε ένας όγκος περίπου 9 εκατοστά στο ιερό οστό».
Πήγαμε στο ΑΧΕΠΑ το Δεκέμβριο και βρήκαμε τον κ. Γιάννη Προυσαλίδη, γενικό χειρούργο. Όταν εκείνος είδε τις ακτίνες, μου λέει: «Είναι δύσκολη η περίπτωση. Κανονικά δεν πρέπει να σε αναλάβω, αλλά κάτι μέσα μου με παροτρύνει να σε αναλάβω. Για να γίνει η δική σου εγχείρηση, πρέπει να οργανώσουμε μια ομάδα πέντε γιατρών (χειρούργου, νευρολόγου, ογκολόγου, ορθοπεδικού, αγγειολόγου). Ο όγκος εί­­ναι καλοήθης, μη μεταστάσιμος. Στην καλύτερη όμως περίπτωση, θα μείνεις παράλυτος από την μέση και κάτω, γιατί από το ιερό οστούν περνούν τα νεύρα των κάτω άκρων και, αφαιρώντας το ιερό οστούν για να βγεί ο όγκος, αυτά θα καταστραφούν».
Μια εβδομάδα πριν την εγχείρηση, πήγαμε στο Νοσοκομείο για τις προεγχειρητικές εξετάσεις. Την Παρασκευή μου λέει ο γιατρός: «Φώτη, πήγαινε Σαββατοκύριακο στο σπίτι σου να ξεκουραστείς και Δευτέρα επιστρέφεις. Τρίτη θα κάνουμε χειρουργείο».
Συνεχώς παρακαλούσαμε τους Αγίους, στο νοσοκομείο, στο λεωφορείο, στο σπίτι. Σάββατο βράδυ ήρθαν τα παιδιά μας και συγγενείς, να με δούν. Όταν έφυγαν, πήγαμε να ξαπλώσουμε. Εμένα δεν με έπαιρνε ο ύπνος. Γύρω στις 2 μ.μ. σηκώθηκα, πήγα στην κουζίνα και πήρα το μόνιτορ της τηλεόρασης να δώ τηλεόραση.
Μόλις άνοιξα την τηλεόραση, άκουσα ένα βραχνό κλάμα μικρού κοριτσιού που ακουγόταν από βαθειά. Μού λέει: «Τι το άνοιξες αυτό το πράγμα; Εγώ μελετάω. Δεν με σκέπτεσαι εμένα;» Σέ λίγο άρχισε όλο μου το σώμα να κτυπιέται πάνω στο μπαουλοντίβανο πάνω–κάτω, σαν να κτυπούσαν δέκα άνθρωποι, νόμιζα ότι θα σπάσει. Αυτό κράτησε περίπου 5–10 λεπτά. Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα, αναλογιζόμουν τι μου συνέβη.
Την Κυριακή το πρωί σηκώθηκα να κάνω καφέ και αισθάνθηκα τον όγκο να αιωρείται μέσα στην κοιλιά μου. Πήγα στην Εκκλησία και είπα όλο το περιστατικό στον ιερέα π. Ευρυβιάδη Κοντογιάννη (σημειωτέον, είμαι επίτροπος στην Ενορία). Εκείνος μου λέει: «Φώτη, είσαι πολύ τυχερός. Ξέρεις ποιό ήταν αυτό το κοριτσάκι που άκουσες χθες βράδυ; Ήταν η Αγία Ρηνούλα που τόσο πολύ παρακαλάτε».
Δευτέρα ξαναπήγα στο ΑΧΕΠΑ. Λέει η γυναίκα μου στο γιατρό: «Πιστεύετε στα θαύματα;» «Πιστεύω –της λέει– και να μας τα λέτε, για να παίρνουμε κι εμείς θάρρος». Τότε του διηγήθηκα αυτό που μου συνέβη. Μού λέει: «Αυτό θα το δούμε αύριο, που θα κάνουμε την επέμβαση».
Την άλλη μέρα έγινε η εγχείρηση, προγραμματισμένη να κρατήσει περί τις δέκα (10) ώρες, αλλά κράτησε μαζί με τη νάρκωση περίπου τέσσερις (4) ώρες. Οι γιατροί έβγαιναν χαρούμενοι από το χειρουργείο. Όταν βγήκε ο δικός μας ο γιατρός, λέει στη γυναίκα μου: «Καλά πήγε, μην ανησυχείς. Φεύγω τώρα να πάω στη Μηχανιώνα σε μια επίσκεψη που έχω και αύριο το πρωΐ θα περάσω να δώ τον Φώτη και θα τα πούμε».
Την άλλη μέρα το πρωΐ ήρθε στο κρεβάτι μου ο κ. Προυσαλίδης και μας κάλεσε όλους. Του λέω εγώ: «Πριν μας πεις οτιδήποτε, να μου πεις, η αγία Ειρήνη το έκανε το θαύμα της όπως σου είπα προχθές;» «Το έκανε, Φώτη, και ήταν πρώτη φορά που κάνω εγχείρηση χωρίς νυστέρι. Έβαλα τα χέρια μου και τον έβγαλα».
Η βοηθός του μας έλεγε αργότερα: «Είδα τον γιατρό να βάζει τα χέρια του μέσα σου και να βγάζει ένα “ρόδι”».
Τώρα είμαι πολύ καλά, χαίρω άκρας υγείας και χαίρομαι τα παιδιά και τα εγγόνια μου. Ευχαριστώ τους Αγίους για το θαύμα τους.