Η ΟΣΙΑ ΘΕΟΔΩΡΑ Η ΕΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

3 Αυγούστου

 Το ιερό της σκήνωμα φυλάσσεται «ως πολύτιμον θησαύρισμα» στην ιερά μονή της, κοντά στην πλατεία της Αγίας Σοφίας. Και από τον 9ο αιώνα μ.Χ. μέχρι και σήμερα δεν παύει η Μονή να αποτελεί προσκυνηματικό κέντρο χιλιάδων ευλαβών Χριστιανών.

Η οσία Θεοδώρα γεννήθηκε στη νήσο Αίγινα το 812 μ.Χ.  Υπῆρξε καρπός ευλαβούς ιερατικής οικογενείας του πρωτοπρεσβυτέρου Αντωνίου και της Χρυσάνθης. Έμεινε ορφανή από μητέρα, αφού απέθανε στον τοκετό της. Ανετράφη όμως εν Κυρίω στα χέρια κάποιας ευσεβούς συγγενούς της.  Η μικρή Αγάπη (αυτό ήταν το βαπτιστικό της όνομα) προικίστηκε από τον Θεό με μεγάλα προσόντα. Είχε σπάνια ωραιότητα και ισχυρή ευφυΐα. Σε πολύ μικρή ηλικία έμαθε τα ιερά γράμματα και μέρος του Ψαλτηρίου. Συντομα εμνηστεύθη κάποιον «πλούσιον και σώφρονα άνδρα». Δεν θα παραμείνουν όμως στην Αίγινα άλλο ακόμα. Διότι την εποχή αυτή (825-830 μ.Χ.) ο Αργοσαρωνικός δέχεται αλλεπάλληλες επιδρομές Σαρακηνών, που αναγκάζουν τους κατοίκους «βίαια να μεταναστεύσουν».  Η οσία Θεοδώρα με τους συγγενείς της — και τον ιερέα πατέρα της, που αγαπούσε την ερημία — επέλεξαν νέο τόπο διαμονής τους τη Θεσσαλονίκη. Αυτή εθεωρείτο απόρθητη πόλις κάτω από την προστασία του Θεού και «του πανενδόξου μάρτυρος πολιούχου της αγίου Δημητρίου». Τρία παιδιά απέκτησε η ευσεβής Αγάπη. Αλλά τα δύο μικρότερα έφυγαν για τον ουρανό. Το πρώτο, που ήταν κορίτσι, σε ηλικία 6 ετών το αφιέρωσαν στον Θεό στην ιερά Μονή αγίου Λουκά Θεσσαλονίκης. Και εκάρη μοναχή με το όνομα Θεοπίστη.

Συντομα όμως αποθνήσκει ο καλός και ενάρετος σύντροφός της. Ο πόνος της είναι βαθύς. Είναι μόλις 25 ετών! Αλλά και ο πόθος της αφιερώσεώς της στον Θεό είναι ισχυρός μέσα της. Νικά λοιπόν τα γήϊνα. Και η Αγάπη στρέφει την αγάπη της εξ ολοκλήρου στον ποθητόν της Χριστόν! Παραδίδεται σ  Αὐτὸν άνευ όρων και Του χαρίζει τα υπόλοιπα χρόνια της επιγείου ζωής της.

Το έτος 837 ενδύεται το μοναχικό σχήμα. Λαμβάνει το όνομα Θεοδώρα. Μεχρι τέλους της ζωής της — έφθασε μέχρι 80 ετών — θα ασκηθεί στο ιερό κοινόβιο της Μονής του αγίου Στεφάνου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, κάτω από την αυστηρή καθοδήγηση της ηγουμένης και κατόπιν ομολογητρίας Άννας. Στην ιερά αυτή Μονή, που αργότερα θα μετονομασθεί Μονή της οσίας Θεοδώρας, καταφθάνει και η μοναχή Θεοπίστη!

 Η οσία Θεοδώρα εβάδισε με συνέπεια τον δρόμο της μοναχικής πολιτείας. Δεν την εμπόδισαν στην εσωτερική πνευματική ζωή ούτε η περιφανής καταγωγή της ούτε η φυσική της ωραιότητα. Ανεδείχθη κατά τον βιογράφο της «υπόδειγμα υπακοής και υψηλής ταπεινώσεως».  Ωνόμαζε τον εαυτό της «αχρείαν δούλην». Άλεθε, εζύμωνε, ησχολείτο με την οικονομία της Μονής και με «τα έργα της ευποιΐας». Παράλληλα «έτρεφε την ψυχή της με συνεχή μελέτη και ακρόαση των θείων λογίων». Τα επιτίμια της καθηγουμένης Άννας τα εδέχετο «μετά πίστεως ακραιφνούς», δηλαδή με απόλυτη εμπιστοσύνη και υπακοή χωρίς αντιλογία.  Οταν δε το 868 μ.Χ. ανέλαβε την ηγουμενία η κατά σάρκα κόρη της (αδελφή Θεοπίστη), ουδέποτε την προσεφώνησε «κόρη μου» φθάνοντας στο «άκρον της υποταγής και αληθινής ταπεινώσεως».  Η οσία Θεοδώρα ήταν ένα διαρκές παράδειγμα σεμνότητος και ζωής ακριβείας για τις συμμονάστριές της. Ποτέ δεν εφάνη «ακαίρως διαλεγομένη τινί», δηλαδή να λέγει σε κάποιον άσκοπα λόγια. Και μέχρι τα βαθιά της γεράματα παρέμενε η αβαρής και «εξετέλει όσας διακονίας ηδύνατο», σημειώνει ο βιογράφος της.

Στις 29 Αυγούστου(*) του έτους 892 η οσία Θεοδώρα εζήτησε με πόθο να μεταλάβει «των αχράντων και αθανάτων μυστηρίων». Και αφού ανεκλίθη στο «κλινίδιόν της ευσταλώς», έκλεισε μόνη της με απόλυτη ηρεμία και φυσικότητα τα χείλη και τα μάτια της και «μετεβιβάσθη εις την αιωνίαν και άληκτον ζωήν».  Η μορφή της την ώρα εκείνη εφάνη «αγγελοειδής», «φωτεινή» και μειδιώσα», ενώ ιδρώτας από θεία ευωδία την περιέλουσε. Ασθενείς που την ασπάσθηκαν με ευλάβεια την ώρα εκείνη έγιναν τελείως καλά από στομαχικό πόνο, τεταρταίο πυρετό και άλλες ασθένειες. Στις 3 Αυγούστου του επομένου έτους, το 893, το ιερό λείψανο της οσίας Θεοδώρας μετεκομίσθη ολόκληρο και ακέραιο από επτά ευλαβείς ιερείς σε ειδική λάρνακα στο Καθολικό της ιεράς μονής, ενώ πλήθος πιστών κατέκλυσε τα πάντα, ώστε «μηκέτι χωρείν τα προαύλια» της μονής. Από την κανδήλα δε και την λάρνακα της Οσίας έρρεε «κρουνηδόν ευώδες μυρίπνοον έλαιον», άφθονο ευωδιαστό έλαιον, με την χρίση του οποίου θαυμαστές ιάσεις εγίνοντο.

Θαυμαστή η ζωή της οσίας Θεοδώρας! Ο βιογράφος της μας καλεί και μας λέγει· « Ιδωμεν, πως δια ταπεινώσεως η οσία εν κόσμω διέπρεψεν άριστα και μοναδικώς υπερήθλησεν και εν ουρανοίς νυν παρά Κυρίω δοξάζεται...».

Και τι θα πει ταπεινοφροσύνη στην πράξη το απέδειξε η οσία Θεοδώρα μέσα στο ιερό κοινόβιο με τη ζωη της... Με την αδιάκριτη (χωρίς λογισμούς) υπακοή της, με την οικοδομητική και πνευματική αναστροφή της, με την αυστηρή κυριαρχία στα λόγια της (χωρίς κατακρίσεις και αργολογίες), με την υπομονή της, με μια αγάπη συνεχούς διακονίας και εξυπηρετικότητος... Αλήθεια, τι υπέροχο σύνολο από αρετές γεννά η ταπεινοφροσύνη! Κανει τους «εραστές» της επιγείους αγγέλους, ομοιώματα Θεού. Τετοιους όπως μας θέλει ο Θεός.

Τον δρόμο αυτό ας αγαπήσουμε και ας μιμηθούμε με την δύναμη των πρεσβειών της οσίας Θεοδώρας.

Από το Περιοδικό "Ο ΣΩΤΗΡ"