Εμπιστευσουμε ....!!!!

Σύντομα και Πνευματικά

• Ο Θεός θέλει η ώρα της προσευχής μας να είναι, άσχετα με την διάρκειά της, ώρα καθαρής προσευχής, αφιερωμένης απόλυτα σε Αυτόν.
• Στην προσευχή, πρέπει πρώτα να δοξολογείς τον Θεό, δεύτερον, να Τον ευχαριστείς για τις ευεργεσίες που σου έδωσε, τρίτον, να εξομολογείσαι τις αμαρτίες σου με συντριβή και τέταρτον, να ζητάς εκείνο που είναι για την σωτηρία σου (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης).
• Να προσευχόμαστε ο Θεός να μας χαρίζει πείνα και δίψα… ακροάσεως και μελέτης του Λόγου Του.
• Αληθινά ενωμένος με τον Θεό είναι εκείνος που αγαπά όλους χωρίς διακρίσεις και τους βλέπει με τα πνευματικά μάτια της αγάπης του Θεού.
• Πραγματικά προχωρημένος στα πνευματικά είναι εκείνος που σε κάθε τι ανακαλύπτει το θέλημα του Θεού στην ζωή και υποτάσσεται σε αυτό (κάνει θεία υπακοή).
• Ο Θεός γνωρίζει καλύτερα από εμάς τι μας ωφελεί.
• Για να προχωρήσει κανείς πνευματικά, πρέπει πρώτα να ταπεινωθεί, να αδειάσει από μέσα του η σκουριά του κόσμου, να φύγει το Εγώ, να καθαρίσει η καρδιά, για να έρθει να κατοικήσει η χάρη του Αγίου Πνεύματος.
• Δεν αρκεί να διαβάζουμε για τα πνευματικά κατορθώματα των Αγίων και των Ασκητών. Πρέπει να μιμηθούμε τους κόπους και τους αγώνες τους για να αξιωθούμε και εμείς της χάριτος του Κυρίου.
• Τι έχουμε να προσφέρουμε εμείς οι ανάξιοι στον Κύριο; Την καρδιά και τις αμαρτίες μας.
• Η κάθαρση της καρδιάς από τα πάθη γίνεται βήμα βήμα. Είναι έργο του Αγίου Πνεύματος, αλλά χρειάζεται και η δική μας συνεργασία. Ο Θεός θέλει να δει από μας καλή διάθεση, ειλικρινή προσπάθεια και τότε θα μας ενισχύσει πνευματικά στον αγώνα μας.
• Η πορεία προς τον Θεό είναι μεγάλη και συνεχής. Διαρκεί όλη μας την ζωή και αποτελείται από πολλά στάδια και πολλά σκαλιά. Για να ανεβούμε την πνευματική σκάλα (κλίμακα) προς τον ουρανό, πρέπει να κάνουμε πολλά βήματα. Πάντα όμως τα πρώτα μας βήματα να είναι η μετάνοια και η εξομολόγηση.
• Η αμαρτία είναι η πληγή, η μετάνοια όμως και η εξομολόγηση είναι το φάρμακο που θεραπεύει την πληγή.
• Η αμαρτία μας χωρίζει από τον Θεό. Η μετάνοια και η εξομολόγηση μας συμφιλιώνει με τον Κύριο.
• Ο πονηρός δεν σου λέγει να μην προσευχηθείς, να μην πιστεύεις, απλώς σου λέγει, αυτά να τα αναβάλλεις για… αύριο και το αύριο για αργότερα, που καταλήγει στο ποτέ. Ο Χριστός σου λέγει "σήμερα είναι ευπρόσδεκτος καιρός σωτηρίας".
• Ο Θεός μας έπλασε για τον ουρανό, ο διάβολος μας οδηγεί στην κόλαση και ο Χριστός μας ανοίγει τον δρόμο για τον Παράδεισο.
• Το αίμα του Χριστού μας καθαρίζει από κάθε αμαρτία. Στην Θεία Κοινωνία συναντάμε τον Χριστό, λαμβάνουμε μέσα μας το Σώμα και το Αίμα Του και αυτά γίνονται φωτιά, που καίει τα πάθη και φλόγα, που θερμαίνει την καρδιά.
• Όταν έρχεται λογισμός κατακρίσεως, παρακάλεσε τον Θεό να σου τον αφαιρέσει. Μόνον τότε θα μπορέσεις να αγαπήσεις τον πλησίον σου ανυπόκριτα, γνήσια, όπως είναι, με όλα τα ελαττώματα και τις αμαρτίες του.
  
  
  
  

Εμπιστοσύνη στον Θεό

Όποιος δεν εμπιστεύεται στον εαυτό του, αναρωτιέται με ευγνωμοσύνη και έκπληξη πώς δεν έπεσε βαθύτερα. Ευλογεί τον Θεό, γιατί τον βοηθά έγκαιρα, γιατί θα είχε πέσει ακόμα πιο χαμηλά. Σηκώνεται επάνω χωρίς να χάσει στιγμή και αρχίζει να προσεύχεται με ένα θερμότατο «Ευλογητός ει Κύριε»!

Ένα παραχαϊδεμένο παιδί, όταν πέσει, μένει πεσμένο και θρηνολογεί. Αναζητάει συμπάθεια και χάδια, για να παρηγορηθεί. Μην κάνεις το ίδιο, έστω κι αν πονάς πολύ. Σήκω αμέσως και συνέχισε τον αγώνα. Όποιος αγωνίζεται, είναι φυσικό να πληγωθεί. Μόνον οι άγγελοι δεν πέφτουν. Συγχρόνως όμως παρακάλεσε τον Κύριο να σε συγχωρήσει και προσπάθησε να είσαι προσεκτικότερος.

Μην ακολουθείς το παράδειγμα του Αδάμ, που έριχνε το βάρος της ενοχής στην Εύα. Μη δικαιολογείς τον εαυτό σου, θεωρώντας ένοχη τη γυναίκα, το διάβολο ή οποιαδήποτε άλλη εξωτερική περίσταση. Η αιτία για την πτώση σου βρίσκεται μέσα σου. Τη στιγμή που εξαιτίας σου απομακρύνεται ο Κύριος της καρδιάς σου, επιτρέπεις στους κλέφτες και στους ληστές να μπουν μέσα της και να προκαλέσουν φοβερές καταστροφές. Παρακάλεσε το Θεό να μην ξαναγίνει αυτό από τώρα και στο εξής.

«Τι κάνετε εδώ στο μοναστήρι»; Ρώτησαν κάποτε ένα μοναχό. Και αυτός αποκρίθηκε: «Πέφτουμε και σηκωνόμαστε, και πάλι πέφτουμε και πάλι σηκωνόμαστε και ξαναπέφτουμε και ξανασηκωνόμαστε». Γιατί δεν περνούν πολλά λεπτά της ζωής σου χωρίς να πέσεις τουλάχιστο μια φορά. Παρακάλεσε λοιπόν τον Κύριο να δείξει το έλεος και την ευσπλαχνία Του σε όλους μας. Ζήτησε συγχώρηση και χάρη, όπως ζητάει ένας θανατοποινίτης, και να έχεις πάντα υπόψη σου πως «χάριτι εσμέν σεσωσμένοι» (Εφεσ. Β:5).Δεν μπορείς να έχεις καμιά απαίτηση για απελεθέρωση και χάρη. Σκέψου πως μοιάζεις μ’ ένα σκλάβο δραπέτη που είναι πεσμένος μπροστά στον αφέντη του και ζητάει το έλεός του. Τέτοια πρέπει να είναι η προσευχή σου, αν θέλεις να ακολουθήσεις τον άγιο Ισαάκ το Σύρο και να ξεφορτώσεις την καρδιά σου από το βάρος της αμαρτίας, για να βρεις έτσι τη σκάλα που θα σε βοηθήσει να ανεβείς ψηλά.

«Ο Δρόμος των Ασκητών»
Τίτο Κολλιάντερ, σελ.82,83

Η Δύναμη του Σταυρού

Είναι μια άγια συνήθεια ο κάθε Χριστιανός να βαστάζει πάνω του έναν χρυσό, ασημένιο ή από άλλο μέταλλο καμωμένο, σταυρό. Πόσα θαύματα δεν έχουν γίνει, όπου έχουν σωθεί με τη δύναμη του σταυρού που είχαν κρεμασμένο στο λαιμό τους, άνθρωποι ξεγραμμένοι από τη ζωή. Και φυσικά είναι πιο άγιο, όταν δεν φορούμε έναν σταυρό από συνήθεια ή για στολίδι, αλλά όταν βαστάζουμε το σταυρό πάνω μας σαν να είναι ο ίδιος ο σταυρός του Χριστού.

http://anespero.gr/

Ευλογημένη Οικογένεια

Η οικογένεια αποτελεί τον πιο στενό δεσμό του ανθρώπου. Είναι το ομορφότερο, το αγιότερο και το πιο θερμό δημιούργημα του Θεού. Έξω από την οικογένεια, χωρίς αυτή, η ζωή είναι ψυχρή, μοναχική και κουραστική.

Η προσπάθεια, λοιπόν, τόσο του άντρα όσο και της γυναίκας και των παιδιών είναι να κάνουν το σπίτι ευχάριστο, αναπαυτικό και ελκυστικό. Με τον αμοιβαίο σεβασμό όλων των μελών της οικογένειας, με την υπομονή και την προθυμία να υπηρετεί ο ένας τον άλλο, το σπίτι γίνεται μια ζεστή φωλιά.

Η οικογένεια, ιδιαίτερα στις μέρες μας, είναι η μοναδική ενότητα που ξεκουράζει, γαληνεύει και δίνει δύναμη στο σύγχρονο ταλαιπωρημένο άνθρωπο. Όπου υπάρχει οικογενειακή εστία με τα χαρακτηριστικά της φυσιολογικής οικογενειακής ζωής, εκεί υπάρχει ειρήνη και αγάπη. Το άγχος, η κατάθλιψη, η στενοχώρια, η μελαγχολία δεν έχουν θέση. Μέσα στην οικογένεια, ο άνθρωπος μαθαίνει να ζει με άλλους ανθρώπους, διαφορετικούς από αυτόν. Εκεί δοκιμάζεται ο χαρακτήρας του, εκεί δίνει τις πρακτικές εξετάσεις της αγάπης, της αντοχής και της υπομονής. Ο λογικός άνθρωπος, και πολύ περισσότερο ο συνειδητός Χριστιανός που έχει τον νου του Χριστού, μαθαίνει στην οικογένεια να συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος του Χριστού, παντού και πάντοτε.

Πολύ σωστά έχει αναφερθεί πως ο κάθε άνθρωπος είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα και όμοιά της δεν υπάρχει. Κάθε ξεχωριστή προσωπικότητα όμως έχει και το δικό της χαρακτήρα, το δικό της «πιστεύω», τη δική της συμπεριφορά και αντίληψη για κάθε τι που αφορά τον άνθρωπο ως άτομο, ως μέλος της οικογένειας και της κοινωνίας.

Στις διαφορετικές αυτές προσωπικότητες που ζούνε τόσο στενά μαζί, όπως συμβαίνει στην οικογενειακή ζωή, δημιουργούνται προστριβές, καυγάδες, λέγονται λόγια που δεν θα έπρεπε να ειπωθούν, δημιουργείται ψυχρότητα έστω και για λίγο καιρό, χαλαρώνουν οι στενές σχέσεις.

Ο ταπεινός άνθρωπος δεν μαλώνει. Ο πράος άνθρωπος δεν επιτίθεται. Επιδιώκει να διατηρεί την ειρήνη, ανεχόμενος το αγαπητό του πρόσωπο. Προσπαθεί να αποφεύγει τις συγκρούσεις, να ταπεινώνεται, να ζητάει συγνώμη και να υποχωρεί, ακόμη και αν αυτός έχει δίκιο.

Ευλογημένος ο άνθρωπος εκείνος που είναι ειρηνοποιός, γιατί αυτός είναι το παιδί του Θεού, είπε ο Κύριος Ιησούς στους Μακαρισμούς (Ματθ. 5:9).

Η οικογένεια ήταν, είναι και θα είναι η πιο ευλογημένη ενότητα, ο πιο στενός δεσμός και θεσμός της ζωής. Είμαστε ευγνώμονες στον Θεό για την οικογένεια. Χαιρόμαστε την οικογένειά μας και ζητάμε από τον Κύριο να μας δίνει δύναμη να τη διατηρούμε όπως Αυτός τη θέλει.

Μιχάλης Κανταρτζής

http://anespero.gr/pnevmatika/xristianiki-oikogeneia/44-2012-05-18-10-22-41

Ο Γάμος είναι Κοινωνία Αγάπης

Για να δημιουργηθεί με το μυστήριο του γάμου μία κοινωνία αγάπης, πρέπει ο άνδρας και η γυναίκα που θα συζευχθούν να βαδίσουν τον δρόμο που υπέδειξε ο Χριστός σ’ εκείνους που επιθυμούν να Τον ακολουθήσουν: «Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι». Δεν είναι δυνατόν να αγαπήσουμε το σύντροφό μας αν δεν αρνηθούμε τον εαυτό μας. Άλλωστε η αγάπη του ομοζύγου μας είναι ταυτόχρονα ο δρόμος που οδηγεί στην αγάπη του Θεού. Το πρώτο βήμα για να δημιουργήσουμε μέσα στον γάμο μία κοινωνία αγάπης είναι να αφαιρέσουμε το «εγώ» μας.

Διότι αγάπη σημαίνει ξερίζωμα του εγωισμού, ενώ το «εγώ» είναι η άρνηση της αγάπης. Στην πνευματική ζωή τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά απ’ ό,τι στην κοσμική. Ο Χριστός είπε: Εκείνος που ζητά να σώσει τη ζωή του, θα χάσει την αιώνια ζωή, κι εκείνος που χάνει τη ζωή του, για χάρη μου, θα την κερδίσει: «Ο ευρών την ψυχήν αυτού απολέσει αυτήν, και ο απολέσας την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού ευρήσει αυτήν». Εκείνος λοιπόν που χάνει, κερδίζει. Και όποιος νομίζει ότι κέρδισε, είναι χαμένος. Αυτή την πραγματικότητα βιώνουν οι πιστοί μέσα στο γάμο.

Το θεμέλιο πάνω στο οποίο οικοδομείται ο γάμος είναι η αγάπη. Χάριν της αγάπης αρνούμαστε το «εγώ» μας, μέσα στο οποίο περιέχεται, κατά κάποιο τρόπο, και η πατρική μας οικογένεια. Είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας αγαπητό, με το οποίο μας συνδέουν στενά δεσμοί αίματος και δυνατών αισθημάτων. Αποσυνδεόμαστε λοιπόν από αυτά, για να πετύχουμε να αγαπήσουμε τον σύζυγο. Και τότε νοιώθουμε την οικογένεια του συζύγου σαν δική μας οικογένεια. Τότε η προσφώνηση «πατέρα» ή «μητέρα» προς τον πεθερό και την πεθερά δεν είναι λόγος ευγενείας ή σχήμα λόγου, αλλά γέννημα της αγάπης μας προς τον σύζυγό μας και τους δικούς του. Σε τέτοιο βαθμό αγαπούμε τον άλλον σαν ο άλλος να είμαστε εμείς..

  («Το Μυστήριο του γάμου» Ιερομ. Γρηγορίου, σελ.8,9)

http://anespero.gr/pnevmatika/xristianiki-oikogeneia/87-2012-10-01-19-01-02

Κοινή πνευματική ζωή της οικογένειας

Δ . ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥΣ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ

Κοινή πνευματική ζωή της οικογένειας.

Ο εν τω κόσμω πιστός και τα μέλη της οικογένειας στην οποία ανήκει θα πρέπει να λειτουργούν ως μέλη μιας «κατ’ οίκον Εκκλησίας». Η οικογένεια είναι μία μικρή Εκκλησία. Θα πρέπει τα μέλη της, κατά μίμηση της μοναστικής Ενορίας, να καλλιεργήσουν την κοινή λειτουργική ζωή, την νηστεία, την φιλανθρωπία, την απλότητα και αφελότητα, την ανιδιοτελή αγάπη, την κοινή προσευχή μέσα στο σπίτι καθώς και την πνευματική συμμελέτη της Αγίας Γραφής και των Πατερικών συγγραφών.

Ο συμπνευματισμός, η φιλόθεος αδολεσχία και η κοινή προσευχή καλό είναι να γίνονται σε τακτά χρονικά διαστήματα και σε καθορισμένες ώρες που να μπορούν όλοι να συμμετέχουν. Τα μικρά παιδιά ας συμμετέχουν για λιγότερο χρόνο. Η νηστεία επίσης προσαρμόζεται από τον Πνευαματικό ανάλογα με τις δυνατότητες και την ηλικία του καθενός.

Πρέπει να τονιστεί ότι η κατήχηση των παιδιών από τον πατέρα που έχει και την συμπαράσταση της μητέρας, καθώς και η κοινή τράπεζα το μεσημέρι και το βράδυ είναι πρακτικές που έχουν καίρια σημασία για την πνευματική πρόοδο των μελών της οικογένειας και την εν Χριστώ ενότητά τους.

Η κοινή προσευχή ας γίνεται τουλάχιστον το πρωί, το βράδυ (το Απόδειπνο) καθώς και στο γεύμα και στο δείπνο (πριν και μετά). Υπάρχουν στα συνήθη προσευχητάρια οι τυποποιημένες προσευχές πριν και μετά το φαγητό τις οποίες καλό είναι να τις γνωρίζουν όλα τα μέλη της οικογένειας και να τις απαγγέλουν.

Πολύ βοηθητικό για την οικογένεια είναι να έχουν όλα τα μέλη της τον ίδιο Πνευματικό οδηγό, στον οποίον να εξομολογούνται τακτικά.

Το κορυφαίο γεγονός στην χριστιανική οικογένεια είναι η Θεία Κοινωνία στην οποία όλοι, με την ευλογία του Πνευματικού, θα πρέπει να μετέχουν πολύ συχνά.

«Φύλακας άγγελος της οικογενείας» δίδασκε ένας αγιασμένος σύγχρονος Αγιορείτης «είναι η άσκηση. Όταν λέµε άσκηση εννοούµε τη λειτουργική ζωή της οικογενείας. Χωρίς την Εκκλησία δεν µπορεί να διατηρηθεί η οικογένεια. Η οικογένεια πρέπει να έχει τον Πνευµατικό της σαν τον οικογενειακό της γιατρό. Όταν είναι υπό την παρακολούθηση του Πνευµατικού λύνονται όλα τα προβλήµατα και οι σύζυγοι αλληλοκατανοούνται.

Η πνευµατική αγάπη ανέχεται και τα αρνητικά στοιχεία του άλλου. Δεν επιµένει εγωϊστικά να εκπληρώνονται όλα τα θελήµατά του. Η νηστεία, η προσευχή και η Θεία Λειτουργία αγιάζουν τα παιδιά και τους συζύγους. Η καλυτέρη πρακτική άσκηση είναι οι µετάνοιες.

Η µεγαλυτέρη όµως άσκηση και ευλογία στην οικογένεια είναι η συµµετοχή στην Θεία Κοινωνία. Πρέπει να εγκρατεύεστε και να ρυθµίζετε έτσι την ζωή σας, ώστε µε την ευλογία του Πνευµατικού σας να µπορείτε τακτικά να κοινωνάτε Σώμα και Αίμα Χριστού. Όταν το επιτύχετε αυτό δεν ζείτε σαρκικά, αλλά πνευµατικά και η Χάρις του Θεού αναπαύεται επάνω σας. Το πρόβληµα στην οικογένεια προέρχεται από τον σαρκικό τρόπο ζωής, διότι σκοτίζεται ο νους και αρχίζει η εµπάθεια και ο εγωϊσµός. Όταν µάς κατευθύνει µόνο το σώµα κάνουµε πολλά λάθη.

Αλλάζουν όµως τα κριτήρια όταν υπάρχει άσκηση και η βίωση της χριστιανικής ζωής. Τότε υπάρχει ευλογία και χαρά στην οικογένεια. Ο Χριστός µάς τα δίνει όλα τα αγαθά και είναι όλα ευλογηµένα. Είναι κρίµα να µήν αγαπάτε την οµορφιά και την ζεστασιά που φέρνει ο Χριστός στην οικογένεια!»22.

Πολύ βοηθητικό για τα μέλη της χριστιανικής οικογένειας είναι το να εκμεταλλεύονται τις διάφορες πνευματικές ευκαιρίες, να παρακολουθούν τις διαλέξεις-κηρύγματα του Πνευματικού τους και άλλων αγιασμένων προσωπικοτήτων. Επίσης συντελούν πολύ στην πνευματική πρόοδο οι επισκέψεις σε Μοναστήρια και ο σύνδεσμος μικρών και μεγάλων με Γέροντες και Γερόντισσες. Ιδιαίτερα τα παιδιά πολύ βοηθούνται όταν αναπτύξουν πνευματική φιλία με καλούς μοναχούς, τα αγόρια και εξαγιασμένες μοναχές τα κορίτσια. Η αλληλοσυμβουλευτική που αναπτύσσεται μεταξύ των νέων δεν βοηθεί, αντίθετα τους βλάπτει πολύ. Η επικοινωνία με αγιασμένους μοναχούς μπορεί να την υποκαταστήσει πολύ επιτυχημένα.

Παράλληλα με την οικογενειακή Πνευματική ζωήο ποιμένας της κοσμικής Ενορίας οφείλει ιδιαίτερα να μεριμνήσει ώστε να δημιουργηθεί στην Ενορία μία ακμάζουσα λατρευτική ζωή.

Απόσπασμα από το βιβλίο:«Τα ασκητικά της Ενορίας» (Ιερομονάχου Σάββα Αγιορείτου) που συν Θεώ θα εκδοθεί σύντομα

22Γεροντας Μάρκελλος Καρακαλληνός, Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», http://odevontas.blogspot.gr/2010/05/blog-post_04.html.

Κοινή πνευματική ζωή

Ο γάμος είναι η συμπόρευση του άνδρα και της γυναίκας, η οποία ξεκινά με την τέλεση του μυστηρίου του γάμου και φθάνει με τη χάρη του Χριστού ως το θάνατο.

Η τέλεση του μυστηρίου αρχίζει με τη δοξολογία της ευλογημένης βασιλείας του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Η βασιλεία του Θεού και η ζωή του κοινού αιώνος είναι το τέρμα της κοινής πορείας του ζεύγους. Έτσι εύχεται ο Λειτουργός στο τέλος του Μυστηρίου: «Ο Θεός, ο Θεός ημών … ανάλαβε τους στεφάνους αυτών εν τη βασιλεία Σου, ασπίλους και αμώμους και ανεπιβουλεύτους διατηρών εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».

Στη διάρκεια της κοινής αυτής πορείας, που πρέπει να διαρκέσει όσο και η ζωή του ανθρώπου, το ζεύγος θα προσπαθήσει από κοινού να αγωνίζεται πνευματικά με την προσευχή, τη νηστεία, την εγκράτεια. Καθένας με τον τρόπο του θα είναι βοηθός στην πνευματική προσπάθεια του άλλου και οι δύο μαζί με φιλότιμο θα αγωνίζονται για την κατά Χριστόν προκοπή τους. Ο ιερός Χρυσόστομος λέγει: «Οι σύζυγοι μοιράζονται τον κόπο για να μοιραστούν και τα στεφάνια. Τα του γάμου είναι κοινά. Ας είναι κοινά και τα της αρετής.»

Το θέμα στο οποίο γίνονται πολλά λάθη από τους εγγάμους είναι οι συζυγικές σχέσεις. Ο απ. Παύλος μας έχει δώσει τον χρυσό κανόναπου θα έπρεπε να ακολουθούμε, δυστυχώς όμως είναι τόσο βαθειά ριζωμένες μέσα μας οι λανθασμένες αντιλήψεις, που ούτε τον αποστολικό λόγο κατανοούμε. Γράφει ο Απόστολος: «Μη αποστερείτε αλλήλους. Ει μη τι αν εκ συμφώνου». Ο ιερός Χρυσόστομος μας το αναλύει με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος:

«Η γυναίκα, λέγει ο Απόστολος, να μην εγκρατεύεται χωρίς τη θέληση του άνδρα, ούτε ο άνδρας χωρίς τη θέληση της γυναίκας του. Γιατί; Διότι από την εγκράτεια αυτή γεννιούνται μεγάλα κακά. Από αυτή την αιτία έγιναν πολλές φορές και μοιχείες και πορνείες και διαλύσεις οικογενειών».

         

(«Το Μυστήριο του γάμου», Ιερομ. Γρηγορίου, σελ. 49,50)

http://anespero.gr/pnevmatika/xristianiki-oikogeneia/105-2013-01-01-19-06-25

Γέροντας Πορφύριος: "Μοναστήρι εἶναι καὶ τὸ σπίτι σου, ἂν θές ..."

Γιὰ ἀρκετὸ καιρὸ μὲ βασάνιζαν λογισμοί, γιατί νὰ μὴ γίνω κι ἐγὼ μοναχὸς νὰ ἀφιερωθῶ τελείως στὸν Θεό, ἀλλὰ παντρεύτηκα καὶ μὲ τὰ παιδιὰ ποὺ ἔκανα δεσμεύτηκα καὶ δὲν μπορῶ νὰ κάνω τίποτα καλὸ γιὰ τὸν Θεό. 

Μὲ αὐτὲς καὶ περισσότερες σκέψεις, πῆγα μιὰ μέρα στὸν Παππούλη καὶ ἀφοῦ ἐξομολογήθηκα τὶς διάφορες ἁμαρτίες ποὺ εἶχα, γιατὶ ὅλο ἁμαρτίες ἔκανα καὶ κάνω, μοῦ λέει, χωρὶς νὰ τοῦ πῶ τίποτα γι’ αὐτὸ τὸ θέμα:

“Ἄντε φύγε τώρα καὶ μὴ τὰ σκέπτεσαι αὐτά. Ἄσ’ τα, δὲν εἶναι γιὰ σένα.
Μοναστήρι εἶναι καὶ τὸ σπίτι σου, ἂν θές. Δὲν διαφέρει σὲ τίποτα ἀπ’ αὐτό. Ἀρκεῖ νὰ κάνεις αὐτὰ ποὺ σοῦ λέω. Δὲν εἶναι ὁ χῶρος ποὺ κάνει τὸ Μοναστήρι. Εἶναι ὁ τρόπος. Πήγαινε, νὰ προσεύχεσαι καὶ νὰ κάνεις ὑπομονὴ σὲ ὅλα”.

* * *

Κάποιοι ἀδελφοὶ ἀπὸ ἕνα μοναστήρι στὸν κόσμο ρώτησαν τὸν Γέροντα ἂν μποροῦσαν νὰ προκόψουν στὸν κόσμο ἢ θὰ ἦταν καλύτερα γι’ αὐτοὺς καὶ πιὸ συμφέρον γιὰ τὴν ψυχή τους νὰ βρίσκονται στὸν Ἄθωνα, ποὺ εἶναι κατ’ ἐξοχὴν τόπος ἡσυχαστικός. Ἐκεῖνος τοὺς ἀπάντησε:

“Ἂν κανεὶς βρίσκεται στὴν Ὁμόνοια κι ἔχει περιμαζωμένο τὸν νοῦ του, εἶναι σὰν νὰ βρίσκεται στὸν Ἄθωνα. Κι ἂν κανεὶς βρίσκεται στὸν Ἄθωνα, καὶ δὲν ἔχει περιμαζωμένο τὸν νοῦ του, εἶναι σὰν βρίσκεται στὴν Ὁμόνοια”.

Πηγή: Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου, σ. 265, 271.

http://paraklisi.blogspot.gr/2014/09/blog-post_103.html?spref=fb

Προσευχή και εκκλησιασμός

Ποια η πρόχειρη δικαιολογία των πολλών; Μπορώ, λέγει, να προσευχηθώ και στο σπίτι μου, δεν μπορώ όμως να ακούσω κάποια ομιλία και διδασκαλία. Απατάσαι άνθρωπε!

Μπορείς βέβαια να προσευχηθής και στο σπίτι σου, να προσευχηθής όμως όπως στην Εκκλησία, είναι αδύνατο, όπου υπάρχει τόσο μεγάλο πλήθος πατέρων, όπου στέλνεται προς τον Θεό φωνή από ολόκληρο το λαό.

Δεν εισακούεσαι από τον Κύριο τόσο όταν προσεύχεσαι μόνος σου, όσο όταν προσεύχεσαι μαζί με τους πνευματικούς σου αδελφούς. Διότι εδώ στην εκκλησία υπάρχει και κάτι το επί πλέον∙ και αυτό είναι η ομόνοια , η συμφωνία, ο σύνδεσμος της αγάπης και οι προσευχές των ιερέων.

Γι’ αυτό βέβαια παρίστανται και οι ιερείς, ώστε οι ευχές του πλήθους, που είναι και ασθενέστερες, ενισχυόμενες με τις δυνατότερες προσευχές των ιερέων να ανέλθουν στο θρόνο του Θεού μαζί.

Εξ΄ άλλου, ποια ωφέλεια μπορεί να προκύψει από την ομιλία, όταν δεν συνοδεύεται από την προσευχή; Αυτό ακριβώς λένε και οι Απόστολοι ∙ “Εμείς θα αφοσιωθούμε στην προσευχή και στη διακονία του λόγου” (Πράξ. 6,6). Το ίδιο κάνει και ο Παύλος στους πρόλογους των επιστολών του, όπου προσεύχεται ώστε το φως της προσευχής να βοηθήση στην ορθή ανάπτυξι της διδασκαλίας, όπως ακριβώς βοηθάει το φως του λυχναριού.

Αν συνηθίσης να προσεύχεσαι σωστά, δε θα χρειάζεσαι τη διδασκαλία των συνδούλων σου, διότι ο ίδιος ο Θεός θα σου φωτίση το νου χωρίς τη μεσολάβησι μεσίτη. Αν η προσευχή μόνο ενός ανθρώπου έχη τόση μεγάλη δύναμι, πολύ μεγαλύτερη δύναμι έχει η προσευχή που γίνεται από πλήθος ανθρώπων.

Διότι είναι μεγαλύτερη η δύναμί της και πολύ πιο μεγαλύτερη η παρρησία από την ιδιωτική προσευχή και από εκείνην που γίνεται στο σπίτι. Από πού γίνεται αυτό φανερό;

Άκουσε τον ίδιο τον Παύλο που λέγει: “Ο Οποίος μας έσωσε από τόσο μεγάλο θάνατο και μας σώζει, ελπίζουμε όμως ότι και πάλι θα μας σώση, αν μας βοηθήστε και σεις με την προσευχή σας, ώστε να αποδοθή ευχαριστία από πολλούς για λογαριασμό μας για την χάρι που έδειξε ο Θεός σε μας” (Β’ Κορ. 1,10).

Αν λοιπόν η προσευχή της εκκλησίας ωφέλησε τον Πέτρο και έβγαλε από την φυλακή το στύλο εκείνο, πες μου, πως εσύ περιφρονείς τη δύναμί της και πώς θα δικαιολογηθής;

Άκουσε και τον ίδιο τον Θεό που λέγει ότι σπλαχνίζεται το πλήθος όταν Τον παρακαλή με όλη την καλή διάθεσι. Διότι απολογούμενος στον Ιωνά, του λέγει σχετικά με την κολοκυθιά∙ “Εσύ λυπήθηκες για μια κολοκυθιά για την οποία δεν κοπίασες ούτε την έθρεψες∙ εγώ δε θα λυπηθώ για την μεγάλη πόλι της Νινευί, στην οποία κατοικούν μέσα περισσότερο από εκατόν είκοσι χιλιάδες άνθρωποι;” (Ιωνάς 4, 10-11).

Δεν αναφέρει τυχαία ο Θεός των αριθμό των κατοίκων, αλλά για να μάθης ότι είναι μεγάλη η δύναμις της ομαδικής προσευχής.

( Περί Ακαταλήπτου Γ΄, ΕΠΕ 35, 104-106. PG 48, 725-727 )
Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
Ε΄
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Τα νεύρα της ψυχής»
Έκδοσις
Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

Πηγή: inpantanassis.blogspot.gr