Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

Ντοκιμαντέρ για τον Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη

Ήταν κάποτε παιδιά


Φθινοπωρινό πουλάκι τον έλεγε η μάνα του, η κυρά-Δωρούλα, τον Ιάκωβο. 

Έτσι αδύνατος κι ασθενικός που ήταν, έμοιαζε περισσότερο μ’ εκείνα τα φθινοπωρινά πουλάκια που, σαν τα βλέπεις, αναρωτιέσαι πώς θ’ αντέξουνε τα πρωτοβρόχια, πώς θα πετάξουν κόντρα στους
πρώτους παγωμένους αγέρηδες, πώς θα σκίσουν με τα φτερά τους εκείνους τους γκρίζους ουρανούς.

Και ήθελε η κυρά-Δωρούλα γερό και δυνατό τον μικρό Ιάκωβο για τα πρώτα του πεταρίσματα στη ζωή. Την ίδια όμως έγνοια είχε και για τις πνευματικές του πτήσεις. Πιο πολύ γι’ αυτά τα φτερουγίσματα ήθελε
ο Ιάκωβος να κάμει γερά φτερά.

Περιστατικά από την ζωή του Γέροντα Ιάκωβου Τσαλίκη


Από μικρό παιδί ο Γέροντας αγαπούσε την ασκητική ζωή. «Μ’ ευχαριστούσε» έλεγε, «να φεύγω από το σπίτι μου και να βγαίνω έξω στα βουνά εύρισκα σπηλιές και μέσα κει προσευχόμουν...»



Όταν κάποτε είχε αρρωστήσει με σοβαρό κρυολόγημα, από θαύμα του Αγίου Χαραλάμπους έγινε καλά. «Είχαμε μια μικρή ασημένια εικόνα του Αγίου Χαραλάμπους έως 600 ετών», έλεγε για το περιστατικό
αυτό ο Γέροντας, «η μητέρα μου έκανε πολλή προσευχή και μετάνοιες παρακαλώντας τον Άγιο να γίνω καλά. Τότε είδα ένα χέρι ιερέως να περνάει από πάνω από το κεφάλι μου και να με σταυρώνει στο
στήθος... ήταν ο Άγιος Χαράλαμπος... και αμέσως είχα γίνει καλά». Κι άλλη φορά πάλι που έπαθε σοβαρή δερματοπάθεια στα πέλματα των ποδιών του, παρακαλώντας ο ίδιος – μικρό παιδί τότε – την
Παναγία είχε θεραπευτεί.

Ο μικρός Δαβίδ και το Γιακωβάκι.


Διαδρομή μιας περίπου ώρας σε δασικό χωματόδρομο, μέσα σε θαυμάσια δασική έκταση και θέα προς τον Βόρειο Ευβοϊκό και ένα ψηλό βουνό με πυκνό και καταπράσινο πευκοδάσος. Και ενδιάμεσα ένα
μικρό, αλλά γραφικό ρυάκι.

Έξω στην αυλή του Μοναστηριού μερικά μικρά παιδιά, ηλικίας 5-8 ετών, έπαιζαν, έτρεχαν και μάλωναν: «Άντε ρε Δαβίδ, ζαβολιάρη. Θα το πούμε στη μάνα σου, δεν θα σε ξαναπαίξομε». «Εσύ είσαι
ζαβολιάρης βρε Γιακωβάκι, που μου πήρες και την μπάλα μου. Θαρρείς πως θα σου την χαρίσω».

Άγιοι Προστάτες των Ασθενειών

Παρακάτω πίνακας έχει ονόματα Αγίων που θα μπορούσαν να θεωρηθούν Άγιοι Προστάτες – Θεραπευτές

1. Ανίατες Ασθένειες: Άγιοι Ανάργυροι, Οσία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου, Άγιος Εφραίμ, Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος, Άγιος Νεκτάριος, Άγιος Παντελεήμων, Όσιος Σαμψών.

2. Αρθριτικά - Ρευματισμοί: Αγία Βαρβάρα, Άγιος Γεώργιος, Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, Άγιοι Ανάργυροι, Κοσμάς και Δαμιανός.

Άγιοι κατά της Μαγείας και Προστάτες των Δαιμονισμένων


1. Άγιος Κυπριανός και Αγίας Ιουστίνη. Ο Κυπριανός ήταν φημισμένος φιλόσοφος, μεγάλος μάγος και ζούσε στην Αντιόχεια. Εκεί τον πλησίασε ένας νεαρός 
και του εκμυστηρεύθηκε τον έρωτά του για την παρθένα Ιουστίνη. Ζήτησε να κάνει μάγια ο Κυπριανός στην Ιουστίνη, για να δεχθεί τον έρωτά του. Όμως η παρθένος Ιουστίνη 
νίκησε τα πονηρά πνεύματα του μάγου Κυπριανού. Βλέποντας αυτά ο Κυπριανός και αφού πίεσε τον δαίμονα του ομολόγησε ότι η πίστη της Ιούστας στον Χριστό τους 
κάνει να μην μπορούν να την πειράξουν. Έτσι ο μάγος Κυπριανός μετανόησε, έκαψε τα μαγικά του βιβλία και κατέστρεψε τα είδωλα, βαφτίστηκε Χριστιανός και αργότερα 
έγινε επίσκοπος της Αντιοχείας. Μαζί με την Ιουστίνη κήρυξαν τον Χριστιανισμό. Επί της αυτοκρατορίας Διοκλητιανού συλλήφθηκαν, βασανίστηκαν και στο τέλος δέχτηκαν 
δια του ξίφος θάνατον. Ο Άγιος Κυπριανός και η Αγία Ιουστίνη θεωρούνται προστάτες άγιοι κατά της μαγείας και ο λαός μας τους επικαλείται συχνά (εορτάζουν 2 Οκτωβρίου).

2. Αβέρκιος ο Ισαπόστολος. Θεράπευσε την κόρη του βασιλιά της Ρώμης από δαιμόνια που την ταλαιπωρούσαν (εορτάζει 22 Οκτωβρίου).

Προσωνύμια της Παναγίας από το Μ έως το Ω



Μ
Μαλεβή Αρκαδίας, Μυροβλύτισσα Άθως, Μεγαλοσπηλιώτισσα Καλάβρυτα, Μολυβδοσκεπάστου Κόνιτσα, Μυρτιδιώτισσα Κήθυρα, Μυρσινιώτισσα Λέσβος, Μαγαζιώτισσα - Μούτσαινα Χίος, Μαγγάνα Κεφαλληνία, Μαγδαλινή- Μαδύτου-Μακαριώτισσα-Μακεδονίτισσα Σκόπελος, Μακρυνή Σάμος, Μακρυμάλλη Εύβοια, Μεγαλόχαρη - Μαλαματένια – Μανδαλάκη - Μανδαλούσα Τήνος, Μαραθούντα Σύμη, Μαρμαριώτισσα - Μαρινακίου – Μαρούλη – Μαρδακίου – Μαρτύρων - Μαστών - Ματαριέ Χαλάνδρι, Μαύρη Λέρος, Μαυρογιάννη Ικαρία, Μαυρομωλίτισσα - Μαχαιρώτισσα-Μαχαιρά - Μεγάλη- Μεγαλογένους - Μαυρομάτα Σώκια, Μακρινίτισσα – Μεγαλομμάτα Πήλιο, Μελαθρότισσα Άνδρος, Μελαχροινή Μάδυτος, Μέλισσες - Μερδιώτισσα - Μεσίτρια Χριστιανών - Μάννα των παίδων Κύπρος, Μερτιώτισσα Ηλιούπολις Αθηνών, Μεσοπόντισσα Μετεώρα, Μήλι-Μητροπολίτου – Μοργονήσι - Μαυροκεφάλου -Μοναστηρακίου- Μεσσαμπελίτισσα – Μανωλίτισσα - Μικρά -Μιασηνών - Μισοσπορίτισσα Κρήτη, Μηχανιώνας Θεσ/νίκη, Μισοχωριανή Σκύρος, Μούσενα – Μουχλιώτισσα - Μεγάλη Παναγία Μύκονος, Μουσταπίδαινα Αττική, Μπαλουκλιώτισσα - Μπαλίνου Κων/πολη, Μπόσκου - Μυρολαιότισσα Σαλαμίνα, Μυρτενή Ρόδος, Μελάτων Άρτα, Μαυρώτισσα Καστοριά, Μαρμαριώτισσα, Μοσχοβίτισσα.

Προσωνύμια της Παναγίας από το Α έως το Λ


Α
Άξιον Εστίν - Αντιφωνήτρια Άθως, Αγιασώτισσα - Ακλειδιού Λέσβος, Αγία - Αγιογαλούσαινα Άνδρος, Αγγέλων - Αθηνιώτισσα Αθήνα, Αγιοδεκτινή - Ανάληψις – Αρβανίτισσα - Αγρελοπούσαινα Χίος, Αγισηλιώτισσα - Αύλακια - Αρβανιτών Σάμος, Αγιοσωρείτισσα Σινά, Αγριλιώτισσα -Αγρινιώτισσα Κεφ/νία, Αγρού - Αμαλφίτών – Αμουρίου – Αντιφωνήτισσα – Αχειροποίητος - Αγία Σκέπη Κων/πολη, Αερική -Αθηναιώτισσα Σιάτιστα, Αιμιαλών Δημητσάνα, παρά τον Αρτακηνόν κόλπον, Ακρωτηριανή - Αγκαράθου Κρήτη, Αλανιώτισσα Σμύρνη, Αλεθινή Σύμη, Αλινδά εξωκκλήσιον των Βυζαντινών χρόνων, Αρχόντισσα, Αμαρτωλών Σωτηρία Αγία Λαύρα Καλαβρύτων, Αμόλυντος Σίφνος, Αμπελοκήπισσα Λοιδωρίκι, Αμπελακιώτισσα Αρκαδία, Αναφωνήτρια Ζάκυνθος, Άνθος το Αμάραντον Καστελλόριζο, Αντιβουνιώτισσα Κέρκυρα, Ανωμερίτισσα Μακεδονία, Απουτίγιε Απούϊ Παλαιστίνη, Αρμάδας Σπέτσες, Αρείας - Αρεοβίνδου Πελοπόννησος, Αριστεροκρατούσα, Αράπισσα Τρίγλια, Αρμενοκρατούσα Σέρρες, Αρχαγγελιώτισσα Ξάνθη, Αρωμάτων - Ή εν Ασγορίω Κυνουρία, Ασένης - Ασπραγγέλου - Ασπροβουνιώτισσα Αφέντρικα - Αφροδίτισσα – Αχερά – Αράκου - Αψιδιώτισσα - Αψιούς - Αγία Νάπα – Άρσους – Αρτάκης- Αγγελόκτιστος – Αγάπη – Αμαπγού - Ασπροπαναγιά – Ασπροποτάμου – Αιματούσα - Ασπροφορούσα - Αιρκώτισσα - Αιτωλικού - Ακάθιστος – Αμηρού - Αλινιώτισσα Κύπρος, Αλεύρου Μύκονος, Αργοκοιλιώτισσα – Ακαδημιώτισσα - Απειραθίτισσα Νάξος, Αγορίτσα Βόλος, Αχιβάδενα, Αρδευούσα Αλβανία.

Το αειπάρθενον της Θεοτόκου


Οι αιρετικοί και κυρίως οι Προτεστάνται με τους Ευαγγελικούς και τους Ιεχωβάδες, δεν τιμούν την Μητέρα του Θεού, αντιθέτως ασεβούν στο Άγιο όνομά της λέγοντας ότι δεν είναι Αειπάρθενος.


Και για να στηρίξουν την πλάνη τους αυτή χρησιμοποιούν μερικά χωρία της Αγίας Γραφής τα όποια παρερμηνεύουν.Και συγκεκριμένα δίνουν αυθαίρετη ερμηνεία στο χωρίο της Καινής Διαθήκης πού λέγει περί του Ιωσήφ:
«Καί οὐκ ἐγίνωσκεν αὐτήν ἕως οὗ ἔτεκεν τόν υἱόν αὐτῆς τό πρωτότοκον».
Αλλά το «ἕως οὔ» σημαίνει ουδέποτε. Δεν θα πει, δηλαδή, ότι μετά την γέννηση του Χριστού την γνώρισε, ως γυναίκα του, αλλά θα πει ουδέποτε.
Το «ἕως οὗ» στην Αγία Γραφή, το συναντούμε πολλές φορές και σε πολλές περιπτώσεις σημαίνει το ουδέποτε.

Οι αρετές της Παναγίας


Δεν είναι οι αρετές μόνον εκείνες, πού έδειξε η Παρθένος κατά την ώρα του Ευαγγελισμού. Είναι οι αρετές, πού Την στόλιζαν σε όλη Της την προηγουμένη ζωή. Γι αυτό ο Θεός Την εξέλεξε, Αυτήν Μόνην, μεταξύ όλων των γυναικών, για να γίνει Μητέρα του Υιού Του.



Η Αγία Κυριακή η Μεγαλομάρτυς


Ἦταν κόρη τοῦ Δωροθέου καὶ τῆς Εὐσεβίας. Αὐτοὶ ἦταν ἄτεκνοι καὶ παρακαλοῦσαν τὸν Θεὸ νὰ τοὺς δώσει παιδί. Πράγματι, ὁ Θεὸς εὐδόκησε, καὶ τὸ χριστιανικὸ αὐτὸ ζευγάρι, ἀπέκτησε παιδί. Γεννήθηκε ἡμέρα Κυριακή, γι’ αὐτὸ καὶ τῆς ἔδωσαν τὸ ὄνομα Κυριακή.
Κατὰ τὸν διωγμὸ τοῦΔιοκλητιανοῦοἱ γονεῖς τηςσυνελήφθησαν καὶ μετὰ ἀπὸἀνάκριση βασανίστηκαν καὶἀποκεφαλίστηκαν ἀπὸ τὸ δοῦκαἸοῦστοἩ δὲ Κυριακὴ παραπέμφθηκε στὸν Καίσαρα Μαξιμιανό, καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὸν ἄρχοντα Βιθυνίας Ἰλαριανό, ὁ ὁποῖος τῆς ὑπενθύμισε ὅτι ἡ ὀμορφιά της εἶναι γιὰ ἀπολαύσεις καὶ ὄχι γιὰ βασανιστήρια. Τότε ἡ παρθένος κόρη τοῦ ἀπάντησε:«Οὔτε στὴ νεότητά μου, οὔτε στὴν ὀμορφιά μου δίνω τὴν παραμικρὴ προσοχή. Καὶ τὰ λαμπρότερα ἀπὸ τὰ ἐπίγεια πράγματα εἶναι προσωρινά ὅπως τὰ ἄνθη καὶ κούφια ὅπως οἱ σκιές. Σήμερα, ἔπαρχε, εἶμαι ὄμορφη, αὔριο μιὰ ἄσχημη γριά. Νὰ κάνω, λοιπόν, κέντρο τῆς ζωῆς μου τὴν ὀμορφιά μου; Τὴν ἀξία της, ὅμως, τὴ γνώρισα στὶς ρυτίδες, ποὺ τὴν περιμένουν καὶ στὸν τάφο ποὺ τὴν καλεῖ. Νόμισες, λοιπόν, ὅτι θὰ κάνω τὴν τερατώδη ἀνοησία, νὰ χάσω τὴν αἰώνια λαμπρότητα γιὰ νὰ μείνω λίγο περισσότερο στὴ γῆ; Γι’ αὐτὸ στὸ ξαναλέω, ἔπαρχε: εἶμαι καὶ θὰ εἶμαι στὴ ζωὴ καὶ στὸ θάνατο χριστιανή».
Ἐξοργισμένος ὁ Ἰλαριανός, σκληρὰ τὴν βασάνισε καὶ διέταξε νὰ τὴν ἀποκεφαλίσουν. Ἄλλα πρὶν πέσει ἡ σπάθη, προσευχόμενη παρέδωσε τὸ πνεῦμα της στὸν Κύριο.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Κυρίων τὸν Κύριον, καὶ Βασιλέα Χριστόν, ἐξ ὅλης ἠγάπησας, Κυριακή τῆς ψυχῆς, καὶ χαίρουσα ἤθλησας· ὅθεν Παρθενομάρτυς, παρ’ αὐτοῦ δοξασθεῖσα, βρύεις τοὶς σὲ τιμῶσιν, ἰαμάτων τὴν χάριν, τοῖς πᾶσιν αἰτουμένη, πταισμάτων συγχώρησιν.

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Διήγηση περί του θαύματος στην Αφρική, στην πόλη Καρθαγένη (Καρχηδόνα)

Όταν βασιλιάς ήταν ο Ηράκλειος ( 610-641 ) και πατρίκιος (ανώτατος άρχοντας) ο Νικήτας, έγινε στην Αφρική το παρακάτω θαύμα. 

Κάποιος αξιωματικός του βασιλικού στρατού βρισκόταν στην Καρθαγένη. Επειδή όμως έπεσε στην πόλη θανατικό, πήρε τη γυναίκα του και κατέφυγε σ' ένα προάστιο, όπου ήταν κατοικία του, για να γλυτώσει τάχα το θάνατο. Στην πραγματικότητα όμως έφυγε, επειδή ο διάβολος τον παρακίνησε ν' αμαρτήσει. Σπέρνοντας του δηλαδή σαρκικούς λογισμούς, τον κατάφερε να πέσει σε μοιχεία με τη γυναίκα του κηπουρού του. Δεν πέρασε πολύς καιρός απο την πτώση του, κι αρρώστησε βαριά απο βουβωνοκήλη, που τον οδήγησε τελικά στο θάνατο. 

Τρείς ώρες όμως μετά την ταφή του, ακούστηκαν κραυγές μέσ' απο το μνήμα: 

Οσίου πατρός Νικολάου, διήγησης ωφέλιμη όταν ήταν στρατιώτης.





Ο Όσιος Νικόλαος έζησε στα χρόνια της βασιλείας του Νικηφόρου (802- 811) και ήταν στρατιώτης. Όταν λοιπόν ο βασιλιάς ξεκίνησε να πολεμήσει του Βούλγαρους, ακολούθησε κι εκείνος το στράτευμα. 

Διαβαίνοντας απο ενα τόπο, τον βρήκε η νύχτα. Πήγε να κοιμηθεί σ' ένα πανδοχείο. Αφού δείπνησε μαζί με τον πανδοχέα, αποσύρθηκε. Προσευχήθηκε και πλάγιασε να κοιμηθεί. 

Γύρω στην δεύτερη με τρίτη φυλακή της νύχτας (μέτρο υπολογισμού της ώρας·τρίτη βάρδια φύλαξης για τους στρατιώτες), η κόρη του πανδοχέα, αιχμαλωτισμένη απο σατανικό έρωτα για το Νικόλαο, πήγε και ξύπνησε τον δίκαιο, παρακινώντας τον σε σαρκική ένωση μαζί της. 

Διήγησις οπτασίας κάποιου Ιωάννη





Στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου ζούσε κάποιος Ιωάννης, γνωστός και στο βασιλιά απο την τέχνη που εξασκούσε. Αυτός περνούσε τη ζωή του μέσα στην αμαρτία, χωρίς να συλλογιστεί ποτέ του την κόλαση. Αλλά ο Κύριος, που όλα τα οικονομεί καλά για το καλό μας, πραγματοποίησε τη διόρθωση του με μιάν οπτασία. 


Συνέβηκε λοιπόν κάποτε να δεί στ' όνειρο του, οτι πρόσφερε στο βασιλιά ενα έργο τέχνης του. Και μετά άρχισαν να συζητούν μεταξύ τους και να χαίρονται κι οι δυό. 

Έπειτα όμως, στα καλά καθούμενα, ξεγύμνωσε ο βασιλιάς το σπαθί, άρπαξε τα μαλλιά του Ιωάννη σε μια δέσμη και προσπάθούσε να του τα κόψει χωρίς λύπηση. 

Ο Ιωάννης λύγιζε συνεχώς τον αυχένα νομίζοντας πως ο βασιλιάς έπαιζε μαζί του. Εκείνος όμως του είπε σοβαρά-σοβαρά: "Όταν το ξίφος θα 'χει κόψει όλες τις τρίχες, τότε στο αίμα σου θα λουστεί ο τράχηλος σου". Και μ' αυτά τα λόγια το ξίφος κατέβηκε και του φάνηκε πως του έκοψε το λαιμό! 

Προχωρώντας το ξίφος έφτασε κοντά στο στήθος του. Τότε ο Ιωάννης γεμάτος αγωνία , καλούσε σε βοήθεια προς όλες τις μεριές. Απο το φόβο και την τρομάρα, που πήρε, κι απο το φρικτό εκείνο αγώνα, ξύπνησε έκπληκτος και ταραγμένος. Έκανε το σταυρό του και είπε: 

Μνήμη Οσίων Ζαχαρίου του σκητοτόμου και Ιωάννου και διήγησης ωφέλιμη.



Κάποιος άνθρωπος με υψηλή κοινωνική θέση, που λεγόταν Ιωάννης, αφού τα περιφρόνησε όλα και ζούσε φτωχικά, αγωνίστηκε κι έγινε μέτοχος των αρετών, αγρυπνώντας με προσευχές και προσέχοντας να μη χάσει οτι κατόρθωνε ( απέφευγε τον ανθρώπινον έπαινο). Ανάμεσα στ' άλλα, δεν παρέλειπε ν' αγρυπνεί ολονυχτίς στους ναούς του Κυρίου. 

Μιά νύχτα λοιπόν πήγε στην εκκλησία της Σοφίας του Θεού Λόγου, στην Κωνσταντινούπολη. Μα βρήκε κλειστές τις θύρες και, καθώς ήταν κουρασμένος, κάθησε σ' ένα παγκάκι, εκεί κοντά, διαβάζοντας χαμηλόφωνα την πρέπουσα ακολουθία. 

Καθώς διάβαζε όμως, βλέπει να πλησιάζει απ' έξω μια φωτεινή λάμψη. Κοίταξε προσεκτικά, και είδε έναν άνθρωπο σεμνό ν' ακολουθεί εκείνο το φώς. Μπροστά στο θέαμα ο Ιωάννης σκίρτησε από χαρά. Μαζεύτηκε πιό πολύ στη γωνιά του, θέλοντας να δει τι θα γινόταν με τον άνθρωπο που ερχόταν. 

Μνήμη της αθλήσεως κάποιου μοναχού και μάρτυρα, και μια ωφέλιμη διήγηση γι' αυτόν


Κάποιος μοναχός ζούσε σε μια σκήτη (συνοικία μοναχών) της Αιγύπτου, και για αρκετά χρόνια έκανε υπακοή σε γέροντα. Απο φθόνο όμως του μισόκαλου δαίμονα, αθέτησε την υπακοή του κι έφυγε απο την καθοδήγηση του γέροντα, χωρίς εύλογη και βλαπτική για την ψυχή του αιτία. Καταφρόνησε μάλιστα και το επιτίμιο, με το οποίο τον κανόνισε ο γέροντας για την αθέτηση της υπακοής. 

Έφυγε λοιπόν και κατέβηκε στην Αλεξάνδρεια. Αλλά εκεί τον έπιασε ο ειδωλολάτρης άρχοντας ( η περίοδος πιθανός να έιναι ο διωγμός των χριστιανών στην Αλεξάνδρεια επι Μαξιμιανού ανάμεσα στο 308- 311 οπου μαρτύρισαν πολλοί μοναχοί), του έβγαλε το μοναχικό σχήμα και τον πίεζε να θυσιάσει στα είδωλα. Καθώς όμως με κανένα τρόπο δεν τον έπειθε να το κάνει, πρόσταξε πρώτα να τον δείρουν αλύπητα με βούρδουλα, κι έπειτα να τον αποκεφαλίσουν με ξίφος. Έτσι και έγινε. Αρπάξαν το μοναχό οι παριστάμενοι ειδωλολάτρες, του έκοψαν το κεφάλι και πέταξαν το σώμα του έξω απο την πόλη για να το φάνε τα σκυλιά. 

Φοβερά και ωφέλιμη οπτασία του Κωσμά μοναχού





Το δέκατο τρίτο χρόνο της βασιλείας του Ρωμανού ( 920-944μ.Χ.), ζούσε στη Βασιλεύουσα (Κων/πολη) κάποιος άνδρας, που υπηρετούσε σαν ένας απο τους πιο έμπιστους φύλακες του βασιλικού κοιτώνα του Αλεξάνδρου, προκατόχου του Ρωμανού στο θρόνο. Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος προτίμησε τη μοναχική ζωή. Έγινε μοναχός με τ' όνομα Κοσμάς, και αργότερα ηγούμενος του μοναστηριού που βρίσκεται κοντά στο Σάγαρη ποταμό. Κάποτε όμως τον χτύπησε μια πολύ βαριά αρρώστια, που τον ταλαιπωρούσε για πολύ καιρό. 

Συμπλήρωνε ήδη πέντε μήνες σ' αυτή τη φοβερή δοκιμασία, όταν μια μέρα, γύρω στην τρίτη ώρα, συνήλθε λίγο, ανασηκώθηκε μαλακά πάνω στο μικρό του κρεβάτι και ανακάθησε, στηριζόμενος απο το ένα μέρος κι απο το άλλο στους αδελφούς που τον διακονούσαν. 

Μόλις όμως κάθησε, έπεσε σε έκσταση. Έμεινε σ' αυτή την κατάσταση απο την τρίτη ώρα μέχρι την ενάτη. Τα μάτια του ήταν ανοικτά και στηλωμένα στην οροφή του κελλιού του, ενω το στόμα του σιγοψιθύριζε λόγια άναρθρα και εντελώς ακατανόητα. 

Στο μεταξύ, κάποια στιγμή, ξαναήρθε λίγο στον εαυτό του και ζητούσε απο τους παρευρισκομένους αδελφούς δυό κομμάτια ξερό ψωμί. 

- Δώστε μου τις δυό φέττες ψωμί, που πήρα από τον άγιο γέροντα, είπε - κι έβαλε τα χέρια στον κόρφο του ψάχνοντας να τις βρεί. 

Μερικοί απο τους παρόντες κατάλαβαν πως είδε οπτασία. Τον ικέτευαν λοιπόν να τους φανερώσει το μεγάλο αυτό μυστήριο. 

Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

ΤΡΟΜΕΡΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΟΗΣ


Στη Σκήτη της Αγίας Άννης, σε μια από τις παραλιακές Καλύβες πριν από 90 περίπου χρόνια, ασκήτευαν πέντε Μοναχοί, ό Γέροντας Ιερομόναχος και Πνευματικός, ό διάδοχος ιερομόναχος, δύο Μοναχοί και ένας Δόκιμος μοναχός.

Ή ζωή τους, άκρα καλογερική, με όλους τους τύπους της Μέρας Παραδόσεως του ασκητικού Μοναχισμού. Προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να υποτάσσονται στο θέλημα του Κυρίου και να ζούνε όπως όλοι οί Πατέρες της Σκήτης, σύμφωνα με τα τυπικά και τις Παραδόσεις των αγίων Πατέρων.

Ό Δόκιμος έγινε Μοναχός κι έλαβε το όνομα Σάββας, πέρασαν πολλά χρόνια στην υπακοή, πέθανε ό πνευματικός και κατά την ταξί έγινε ό διάδοχος Γέροντας στη Συνοδεία, και με την βοήθεια του Θεού συνέχισαν την πορεία της πνευματικής ζωής.

Γλυκεία οπτασία την ώρα του Θανάτου


Στην Καλύβα «Ακάθιστος ύμνος», της Ιεράς Σκήτης των Καυσοκαλυβίων, μέχρι το 1960 έμενε ο τελευταίος Μοναχός ασκητής, από την συνοδεία του περίφημου εκείνου Πνευματικού Παπα - Χαρίτωνα, που είχαν έρθει στην Σκήτη αυτή, από την Σπηλιά του Αγίου Αθανασίου της Μεγίστης Λαύρας (βλέπε στον Α' τόμο του Γεροντικού μας σελ. 186).

Ο Μοναχός αυτός, Πάτερ Αθανάσιος, ο λεγόμενος «Στρέζοβας», γιατί κατάγονταν από την σημερινή Δάφνη των Καλαβρύτων, που παλαιότερα λέγονταν Στρέζοβα, μας διηγήθηκε ότι στην συνοδεία τους, όταν ο Παπα - Κοσμάς, μετά την κοίμηση του Γέροντα του, Παπα - Χαρίτωνα, έφυγε από την Σπηλιά και πήγε στα Καυσοκαλύβια, ήλθε νεώτερος αδελφός, ο οποίος έγινε Μοναχός, και του έδωσαν το όνομα Χαρίτων.

Ό σατανάς με σχήμα πλοίου


Στα Καρούλια, πού είναι κάτω από τα Κατουνάκια, εκεί στα φριχτά βράχια, σκέφτηκε ό Σατανάς να σκοτώσει ένα παραδελφό του Γέροντος Χερουβείμ.Ό αδελφός αυτός ήταν πραγματικός αγωνιστής, ακτήμων και καθόλα εγκρατής. Άλλα δεν πρόσεξε και κάποια πλάνη εμφιλοχώρησε, ή οποία του έδερνε και βασάνιζε το μυαλό του. Διότι νόμισε τον εαυτό του ικανό και κατάλληλο να πάει στον κόσμο και να κήρυξη στους χριστιανούς το Ευαγγέλιο και τον λόγο του Θεού, για να σωθούν οί άνθρωποι.
Έτσι με τους λογισμούς αυτούς παιδευμένος, μια μέρα βλέπει έξω ακριβώς από τα βράχια πού ασκήτευε ένα μεγάλο πλοίο, να προχωρεί προς το μέρος εκεί πού αυτός έμενε και ήταν έτοιμος να πηδήξει μέσα στο πλοίο αυτό.
Θεού οικονομία όμως ήταν να βρεθεί εκεί τη στιγμή εκείνη ό παραδελφός του Μοναχός Χερουβείμ, ό οποίος επειδή ήταν πολύ χεροδύναμος τον πήρε τον βάστηξε στην αγκαλιά του. Αυτός όμως επέμενε να τον άφήση να πηδήξει μέσα στο πλοίο.

Ό σατανάς φανερώνεται με διάφορα πρόσωπα


Ό Προηγούμενος Χριστόφορος, αδελφός της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας, περνώντας μια μέρα από το μέρος πού λέγεται «ΒΕΛΛΑΣ» είδε στον δρόμο ένα μικρό και πολύ όμορφο γατάκι.
'Επειδή το μέρος εκείνο είναι δασώδες και αρκετά μακριά από το Μοναστήρι, στην αρχή του φάνηκε πολύ περίεργο, πώς βρέθηκε εκεί το γατάκι;
Εκείνο μόλις είδε τον Προηγούμενο, άρχισε να φωνάζει, νιάου, νιάου και με διάφορα ναζιάρικα χάδια και σχήματα πλησίαζε και πήγε κοντά του.

Φανταστική σατανική ανάπαυση


Από την Σπηλιά του αγίου Ακάκιου του νέου στα Καυσοκαλύβια, ξεκίνησε να πάει στην έρημο του Αγιοβασίλη, ό Μοναχός Ακάκιος.
Άλλα ό ευλογημένος αυτός Μοναχός, καθώς μου είπαν οί Πατέρες πού έζησαν το γεγονός, το όποιο έλαβε χωράν το 1923 - 24, και μάλιστα ό Γέρο - Δαμασκηνός από τον Αγιοβασίλη, και ως εκ των υστέρων αποδεικνύεται ότι, δεν έκανε τον σταυρό του καθώς ξεκίνησε από την Σπηλιά ή κατά την πορεία του δρόμου, από άλλες σκέψεις πιθανόν να ξεχάστηκε να λέει την προσευχή και να επαναλαμβάνη την ευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με» ή κάτι άλλο, πρός δοκιμασία συνέβη στον αδελφό αυτόν και κατά παραχώρησιν Θεού επηκολούθησε ή φανταστική σκηνή του Σατανά.

Κι άλλο φανερό θαύμα της Παναγίας


Όταν στις Καρυές που είναι η Πρωτεύουσα του Αγίου Όρους, στις 3 Οκτωβρίου 1948 οι Κομμουνιστές αντάρτες οκτακόσιοι (800) περίπου επιτέθηκαν εναντίον της Χωροφυλακής και του πολιτικού Διοικητού του Αγίου Όρους κ. Παναγιωτάκου.

Την ημέρα εκείνη, που άρχισε η επίθεση των ανταρτών πολύ πρωί, στο Κελί — μικρό Μοναστηράκι — «ο Προφήτης Ηλίας» του οποίου ο Γέροντας Διάκο - Διονύσιος γιόρταζε την μνήμη του αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, είχε θεία λειτουργία, για την ονομαστική γιορτή του και στη θ. λειτουργία αυτή ήταν συνηγμένοι περισσότεροι από πενήντα (50) Μοναχοί.
Οι θείες λειτουργίες στο άγιον Όρος αρχίζουν πολύ πρωί και τελειώνουν στις 8—9 πρωινή ώρα, πριν όμως να τελειώσει η θεία αυτή λειτουργία, οι αντάρτες άρχισαν την επίθεσή τους με διάφορα όπλα, πολυβόλα και βαρείς όλμους. Ένα από τα βλήματα του όλμου έπεσε επάνω στην σκεπή του Κελλιου αυτού, που όπως είπαμε ήταν μαζεμένοι οι Μοναχοί, οι οποίοι φοβήθηκαν γιατί δεν ήξεραν τι είχε συμβεί και κλείστηκαν όλοι μέσα στο Κελί αυτό.

Θαύμα της Παναγίας στην Νέα Σκήτη


Για την ιδιαίτερη φροντίδα της Κυρίας και Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, οι Πατέρες της ιεράς Νέας Σκήτης, μου διηγήθηκαν το ακόλουθο γεγονός:
Το έτος 1942, που η Γερμανική κατοχή, είχε επιφέρει μεγάλη συμφορά στην Πατρίδα μας και η πείνα και στέρηση των υλικών αγαθών και ιδιαίτερα η έλλειψη τροφίμων θέριζε κυριολεκτικά τους αδελφούς μας Έλληνες, οι Μοναχοί του Αγίου Όρους, από την φροντίδα και μέριμνα της Παναγίας Μητέρας μας και μητέρας όλου του κόσμου δεν αισθάνθηκαν την έλλειψη των αγαθών, όπως οι άλλοι αδελφοί μας στον κόσμο βρισκόμενοι, που από την πείνα πέθαιναν κάθε μέρα και τους μάζευαν από τον δρόμο τα κάρα και ομαδικά τους ενταφίαζαν.

Έτσι λοιπόν δυο χρόνια υστέρα από τον Αλβανικό πόλεμο με τους Ιταλούς, που οι Γερμανοί κατέλαβαν την Πατρίδα μας και είχαμε γενικό αποκλεισμό από τρόφιμα, οι Πατέρες της Νέας Σκήτης μου είπαν, δεν είχαμε αλεύρι παρά μόνο για δυο ζύμες, το οποίο άμα θα τελείωνε, τι θα γινόμαστε τότε; Είχαμε στην συνοδεία μας εκτός από τον πατέρα Θεοφύλακτο και τον μακαρίτη τον Γερο - Γαλακτίωνα στο σπίτι μας, είπε ο Παπά Ιωακείμ ο Σπετσέρης. ότι στην συνοδεία μας είχαμε ακόμη ένα άτομο και φτάσαμε σε τρομερή απογοήτευση.

Ή Παναγία σαν μάνα φροντίζει τους Μοναχούς


Στο κοινόβιο Μοναστήρι του Αγίου Παύλου, πριν από 30 χρόνια ζούσε ένα πολύ απλό κι αγαθό Γεροντάκι, γνωστός με το όνομα Γερο - Θωμάς, πάντα πρόθυμος και ακάματος εργάτης της υπακοής. Σαν υπηρεσία του (διακόνημα) είχε να είναι βοηθός στον ζυμωτή και φούρναρη του Μοναστηριού.

Μια μέρα έτυχε ανάγκη να απουσιάσει για δυο ημέρες ο ζυμωτής και φούρναρης της Μονής Γερο - Γρηγόρης, ο οποίος από χρόνια είχε την υπηρεσία αυτή και γνώριζε πολύ καλά και εξυπηρετούσε τα διακονήματα αυτά, με πολύ προσήλωση και ευλάβεια.

Μεγάλο κακό η αδιαλλαξία

Σε μια από τις ησυχαστικές Καλύβες των Κατουνακίων, ένας υποτακτικός, ο Μοναχός Χερουβείμ, πολλά χρόνια στην υπακοή, από φθόνο κι συνεργεία του εχθρού της αρετής και εφευρέτη της κακίας Σατανά, διαφώνησε με τον Γέροντα του Μοναχό Ακάκιο, και έτσι όπως ήταν σκανδαλισμένοι έτυχε ο Γέροντας Ακάκιος να πεθάνει.Ύστερα από αρκετά χρόνια αρρώστησε και ο υποτακτικός Μοναχός Χερουβείμ και πέθανε κι αυτός, χωρίς να ζητήσει συγχώρεση, ο υποτακτικός από τον Γέροντά του.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

<< Αποφθέγματα >>