ΣΚΗΤΗ ΟΣΙΑΣ ΞΕΝΗΣ . ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΠΡΟΣ ΣΤΙΣ ΥΠΟΨΗΦΙΕΣ ΜΟΝΑΧΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ Π. ΣΕΡΑΦΕΙΜ.

http://anemonpnoi-magdalini.blogspot.gr/

Στις 18 Νοεμβρίου 1979, ό π. Σεραφείμ έκανε μία ομιλία στις γυναίκες με την όποια προσπάθησε να τις καταρτίσει πιο σταθερά στις μοναχικές αρχές: τις βασικές χριστιανικές αρχές μέσα από τις όποιες θα μπορούσαν να πολεμήσουν μαζί και να υπερνικήσουν τις δαιμονικές δυνάμεις και την πεσμένη ανθρώπινη φύση τους. Πολλά από τα σχόλιά του προέρχονταν από τις συμβουλές του άββά Δωροθέου, τον όποιο οι αδελφές διάβαζαν. «Πρέπει να προσαρμόσετε την ζωή σας περισσότερο στο μοναχικό ιδεώδες», τούς είπε. «Αυτό είναι πού δίνει νόημα στη ζωή σας και θα σας κάνει να καρποφορήσετε.

Μέχρι τώρα ζούσατε πιο πολύ με την δική σας βούληση. Αυτό ήταν απαραίτητο επειδή σταδιακά βλέπατε σιγά σιγά ή καθεμιά σας τί ήθελε- και ή καθεμιά σας πλησίασε πιο κοντά να επιθυμήσει τον μοναχικό ιδεώδες βλέποντας τον άκαρπο του ίδιου θελήματος. Ή μοναχική ζωή, εντούτοις, δεν έρχεται από μόνη της, αλλά από την υπευθυνότητα, την σκληρή εργασία, από την συγκέντρωση και την ανησυχία για αυτό πού κάνετε.

Πρέπει τώρα να εργάζεστε σκληρότερα σε αυτές τις μοναστικές αρχές:

1. Αγάπη και συγχώρηση. Προσπαθήστε να μην προσβάλετε ή μία την άλλη, και εάν σας προσβάλλουν, τότε συγχωρήστε. Ή δύση του ήλιου δεν πρέπει να σας βρει σε θυμό ή ψυχραμένες (σύμφωνα με την διδασκαλία του άγιου Ιωάννη του Κασσιανού, κάποιος δεν επιτρέπεται να προσεύχεται μέσα στην εκκλησία μέχρι να έχει συγχωρήσει όλους τούς άλλους στο μοναστήρι). Εάν δεν υπάρχει ευδιαθεσία, τότε τουλάχιστον συνειδητοποιείς ότι πρέπει να κατηγορήσεις τον εαυτό σου για αυτό, και μην αναμασάς τις αιτίες για αυτό - είναι ή ψυχρή σου καρδιά. Τον ίδιο τον γεγονός της σκέψης σου «για τον ποιά είναι ή υπεύθυνη», σημαίνει ότι προσπαθείς να δικαιολογήσεις τον εαυτό σου.

2. Ειλικρίνεια ή μια στην άλλη. Να γνωρίζει ή καθεμιά τι ή άλλη κάνει. Αρχίστε τον καθημερινό σας διακόνημα τον πρωί και ζητήστε μια ευλογία για οτιδήποτε δεν είναι ευθέως καθορισμένο.

3. Κοινή βιωτή. Κοινές ακολουθίες και γεύματα από κοινού.

Τον νέο παρεκκλήσι εδώ θα πρέπει να έχει τον καθημερινό κύκλο των ακολουθιών. Τα κελιά σας και οι κανόνες (ή ατομική προσευχή σας) θα είναι χωριστά, αλλά ή βασική, καθημερινή ζωή είναι κοινή. Όλες πρέπει να ψάλουν στη χορωδία.

4. Φροντίδα - να κάνετε την εργασία καλά. Ό άββάς Δωρόθεος λέει, εκτίμησε τα πράγματα με την κατάλληλη στάση απέναντι στην εργασία. Πρέπει να υπάρξει μια αίσθηση επείγουσας ανάγκης σχετικά με την εργασία.

5. Βαθιά ταπείνωση για τον εαυτό μας. Πρέπει να σκεφτόμαστε: «Έπεσα, Κύριε, ελέησόν με» - Και θα πρέπει να βοηθούμε τούς άλλους πού βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με μας».

ΒΙΒΛ. Π. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΡΟΟΥΖ. Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ. ΤΟΜΟΣ Γ

ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

http://anemonpnoi-magdalini.blogspot.gr/

Ξεχνάς το χρόνο
Ή μάλλον τον προσπερνάς.
Σε αφήνει αδιάφορο...
Έτσι νιώθεις,
όταν ζεις μια αγιορείτικη αγρυπνία.
Μια αγρυπνία στο Άγιο Όρος.
Στο περιβόλι της Παναγιάς.
Ξεκινάς λίγο πριν δύσει ο ήλιος.
Μπαίνεις στην εκκλησία,
ανάβεις το κεράκι σου,
προσκυνάς τις άγιες εικόνες και παίρνεις τη θέση σου στο στασίδι...
Σκέφτεσαι πως ίσως κουραστείς.
Ίσως βαρεθείς.
Ίσως αποκοιμηθείς.
Δεν είναι και λίγο να αντέξεις μια τέτοια αγρυπνία! 8 ή 9 ώρες...
Εκεί, εκείνη τη στιγμή παύεις να σκέφτεσαι λογικά.
Και λες:
"Θεέ μου, εδώ θα μείνω.
Σ'αυτό το στασίδι.
Δεν θα βγω.
Δεν θα φύγω.
Θα καθίσω εδώ".
Και αρχίζεις μια πάλη.
Μια πάλη με το Θεό.
Δώσ'του κομποσκοίνι,
δώσ'του ψαλμοί, ύμνοι.
Το ρολόι χάνει την αξία του.
Ο χρόνος αλλάζει προοπτική.
Χάνεται.
Συστέλλεται μπροστά στη απεγνωσμένη προσπάθεια της ψυχής σου να πιάσει επικοινωνία με τον άυλο κόσμο.
Μέσα στην καρδιά σου Τον ζητάς.
Του μιλάς.
Αισθάνεσαι.
Ζεις. Ζεις!..
Ο χρόνος περνάει.
Εσύ εκεί.
Προσεύχεσαι για τους δικούς σου ανθρώπους.
Για τους κεκοιμημένους.
Για τον εαυτό σου.
Ευχαριστείς. Κουράζεσαι.
Παίρνεις μια ανάσα,
ακούς τις αγγελικές φωνές των μοναχών.
Βλέπεις τις θαυματουργές εικόνες.
Πόσο όμορφα.
Ξανά το κομποσκοίνι.
Ρέει η ευχή.
Κυλάει σε όλο τον κόσμο.
Βλέπεις και τους γύρω σου να κάνουν προσευχή..
. Όλα για όλα.
Όλα για το Θεό...
Μέχρι που -χωρίς να το καταλάβεις- τελειώνει.
Η αγρυπνία τελειώνει....
Οι αχτίνες του ήλιου λούζουν το καθολικό.
Τα αηδόνια και τ'άλλα πουλιά αρχίζουν τις δικές τους μελωδίες.
Και εσύ;
Εσύ πλέον έχεις ζήσει.
Έχει η καρδιά σου εμπειρίες.
Εμπειρίες χαραγμένες βαθιά.
Μια απέραντη, απέραντη γλύκα.
Μια ελπίδα που άλλη της καμιά. Δεν σε νοιάζει τίποτα άλλο.
Τίποτε άλλο...Αμην

Συγκλονιστική μαρτυρία του γ. Παϊσιου: Κατέκρινα και έπεσα σε σαρκικό πειρασμό

http://www.agioritikovima.gr/

Όποιος κατακρίνει τους άλλους, πέφτει στα ίδια σφάλματα

- Γέροντα, πώς συμβαίνει, όταν κατακρίνω μια αδελφή για κάποιο σφάλμα της, σε λίγο να κάνω κι εγώ το ίδιο σφάλμα;- Αν κατακρίνει κανείς τον άλλον για ένα σφάλμα του και δεν καταλάβει την πτώση του, ώστε να μετανοήσει, συνήθως πέφτει στο ίδιο σφάλμα, για να το καταλάβει. Ο Θεός δηλαδή από αγάπη επιτρέπει ο άνθρωπος να αντιγράφει την κατάσταση αυτού τον οποίο κατέκρινε. 

Αν πεις λ.χ. ότι κάποιος είναι πλεονέκτης και δεν καταλάβεις ότι κατέκρινες, ο Θεός παίρνει τη Χάρη του και επιτρέπει να πέσεις κι εσύ στη πλεονεξία. Αρχίζεις τότε να μαζεύεις. Μέχρι να καταλάβεις τη πτώση σου και να ζητήσεις συγχώρεση από τον Θεό, θα λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι.

  Για να σε βοηθήσω, θα σου πω κάτι από τον εαυτό μου. Όταν ήμουν στην Ιερά Μονή Στομίου, έμαθα για μια συμμαθήτριά μου από το Δημοτικό ότι είχε παραστρατήσει και έκανε ζημιά κάτω στην Κόνιτσα. Προσευχόμουν λοιπόν να τη φωτίσει ο Θεός να ανέβει στο μοναστήρι, για να της μιλήσω. Είχα ξεχωρίσει και μερικά κομμάτια περί μετανοίας από την Αγία Γραφή και από Πατερικά. Μια μέρα λοιπόν ήρθε με δύο άλλες γυναίκες. Μιλήσαμε και έδειξε ότι κατάλαβε. Στη συνέχεια ερχόταν συχνά με το παιδί της και έφερνε κεριά, λάδι, λιβάνι για τον ναό. Μια φορά κάποιοι γνωστοί προσκυνητές από τη Κόνιτσα μου λένε: «Πάτερ, αυτή η γυναίκα υποκρίνεται. Εδώ φέρνει κεριά κα λιβάνι και κάτω συνεχίζει με τους αξιωματικούς».

Όταν ξαναήρθε, τη βρήκα στην εκκλησία να ασπάζεται τις εικόνες, και της έβαλα τις φωνές: «Φύγε από ‘δώ, της είπα, έχεις βρωμίσει όλη την περιοχή!...». Η καημένη έφυγε κλαίγοντας. Δεν πέρασε πολύ ώρα και αισθάνθηκα μεγάλο σαρκικό πόλεμο. «Τι είναι αυτό; λέω. Ποτέ μου δεν είχα τέτοιον πειρασμό. Τι συμβαίνει;». Δεν μπορούσα να βρω την αιτία. Κάνω προσευχή, τα ίδια.

Οπότε παίρνω τον ανήφορο για την Γκαμήλα.«Καλύτερα να με φάνε οι αρκούδες», είπα. Προχώρησα αρκετά μέσα στο βουνό. Ο πειρασμός δεν υποχωρούσε. Βγάζω τότε ένα τσεκουράκι που είχα κρεμασμένο στη μέση μου και δίνω τρεις τσεκουριές στο πόδι μου, μήπως και με τον πόνο φύγει ο πειρασμός. Το παπούτσι γέμισε αίμα, αλλά τίποτε.

Σε μια στιγμή ήρθε στο νου μου εκείνη η γυναίκα και τα λόγια που της είχα πει. «Θεέ μου , είπα τότε, εγώ για λίγο έζησα αυτή την κόλαση και δεν μπορώ να την αντέξω, κι αυτή η ταλαίπωρη που ζει συνέχεια αυτήν την κόλαση!... Συγχώρεσέ με που την κατέκρινα». Αμέσως ένοιωσα μια δροσιά θεϊκή και εξαφανίσθηκε ο πόλεμος. Βλέπεις τι κάνει η κατάκριση;

Βιβλίο: Πάθη και Αρετές -Γέροντος Παϊσιου Αγιορείτου

Διδακτική Ιστορία: Κουβαλώντας την αμαρτία του άλλου…

Ακούγοντας όλα του τα αμαρτήματα, ο οικοδεσπότης είδε τον εαυτό του

Κάποτε ένας μοναχός κάποιας Μονής παρακάλεσε τον Θεό να του ανοίξει τα μάτια για να βλέπει σε κάθε άνθρωπο την κρυμμένη κακία και να μπορεί έτσι να προτρέχει σε βοήθεια.

Όταν ο Κύριος εισάκουσε την προσευχή του, ο μοναχός προσπάθησε να εντείνει τις προσπάθειες του, καθώς τώρα διέκρινε με σαφήνεια το κακό. Εξαιτίας όμως της πνευματικής του ανωριμότητας, το κακό τον γέμισε τρόμο, και στη συνέχεια ένιωσε αηδία και τελικά αποστροφή για τους ανθρώπους.

Μια μέρα έφτασε στο μοναστήρι κάποιος που ήθελε να μιλήσει με το γέροντα της Μονής. Ο μοναχός που είχε αξιωθεί να βλέπει το κακό, βλέποντας πόσο αμαρτωλός και βαθιά εξαχρειωμένος ήταν ο επισκέπτης, του είπε τα εξής:

«Πώς τολμάς να εμφανίζεσαι και να ζητάς το γέροντα έτσι όπως είσαι; Η παρουσία σου τον προσβάλλει»! Ο επισκέπτης έφυγε. Ο γέροντας τότε κάλεσε τον μοναχό και τον ρώτησε αν είχε έλθει κανείς.

«Ναι», απάντησε ο μοναχός

«Και γιατί δεν είναι εδώ;», ξαναρώτησε ο γέροντας.

«Τον έδιωξα…».

Ο γέροντας τον κοίταξε και του είπε:

«Δεν σκέφτηκες ό,τι ίσως αυτή ήταν η τελευταία ευκαιρία του ανθρώπου αυτού;».

Ο νεαρός μοναχός ταραγμένος, ζήτησε από το γέροντα να ικετεύσει το Θεό να του αφαιρέσει το διορατικό χάρισμα που είχε λάβει. Όμως ο γέροντας του απάντησε:

«Όχι, ο Θεός δεν παίρνει πίσω ό,τι δωρίζει. Θα Του ζητήσω όμως, όταν θα βλέπεις το κακό σε κάποιον άνθρωπο, να το βιώνεις σαν να ήταν δικό σου, επειδή και αυτός και εσύ είστε μέλη ενός μοναδικού σώματος, του σώματος της ανθρωπότητας…»

Ο ίδιος αυτός μοναχός, στα πλαίσια των περιοδειών του, έφτασε κάποτε έξω από ένα σπίτι, όπου και ζήτησε φιλοξενία ή πιο συγκεκριμένα να του επιτρέψουν να μπει και να του παραχωρήσουν ένα μικρό χώρο για να προσευχηθεί. Δεν ικέτεψε για καταφύγιο και στέγη, παρά μόνο για το δικαίωμα να κάνει την προσευχή του.

Ο οικοδεσπότης ξαφνιάστηκε, και όταν ο φιλοξενούμενος του μπήκε στο δωμάτιο και άρχισε να προσεύχεται, έστησε αυτί. Ξαφνικά άκουσε τον μοναχό να προσεύχεται κλαίγοντας και να εξομολογείται στο Θεό τα αμαρτήματα του οικοδεσπότη (που ήταν άνθρωπος κακός, φορτωμένος με πολλά αμαρτήματα) σαν να τα είχε διαπράξει ο ίδιος.

Ακούγοντας όλα του τα αμαρτήματα, ο οικοδεσπότης είδε τον εαυτό του. Μέσα από τα μάτια εκείνου του δίκαιου ανθρώπου, κοίταξε τον δικό του εαυτό. Τρόμαξε, άρχισε να μετανοεί και να κλαίει. Εξομολογήθηκε στο μοναχό εκείνο και μόλις τελείωσε, είχε πια θεραπευτεί.

Από το βιβλίο του AnthonyBloom – «Το μυστήριο της ίασης»

http://www.agioritikovima.gr/

Μην παίζουμε θέατρο στην ζωή μας!

http://www.agioritikovima.gr/

Παίζουμε θέατρο, όταν παρουσιαζόμαστε οτι ενδιαφερόμαστε για τούς άλλους καί οτι θυσιαζόμαστε γι' αυτούς, ενω επιδιώκουμε τήν εκμετάλλευση κάθε καταστάσεως.

Υπάρχει μία διαφορά μεταξύ του «είναι» και του «φαίνεσθαι». Το «φαίνεσθαι» είναι το εξωτερικό, αυτό που θέλουμε να ξέρουν οι άλλοι για μας, αυτό που εμείς αφήνουμε να αντιληφθούν οι άλλοι.

 Μπορούμε να πούμε ότι είναι το προσωπείο και η μάσκα την οποία χρησιμοποιούμε για να επικοινωνούμε εξωτερικά και να γινόμαστε δεκτοί από όλες τις κατηγορίες των ανθρώπων. Πολλές φορές χρησιμοποιούμε και το προσωπείο της θρησκευτικότητος. Αυτό είναι το «φαίνεσθαι». Υπάρχει όμως και το «είναι», αυτό που είμαστε στην πραγματικότητα, στο βάθος, και το οποίο τις περισσότερες φορές επιδιώκουμε να κρύπτουμε επιμελώς.

Η Ορθοδοξία επιδιώκει να φανερώση αυτό το βάθος. Συνήθως, η φαρισαική δικαιοσύνη ενδιαφέρεται για το εξωτερικό, για μία επιδερμική ηθική, ενώ η Ορθοδοξία ενδιαφέρεται για τον πυρήνα της υπάρξεως του ανθρώπου. Όλα τα πατερικά κείμενα αναφέρονται στο πως θα ελευθερωθή ο νούς από την δουλεία του στα πάθη, στην λογική και στις συνθήκες του περιβάλλοντος. Ο άγιος Ιωάννης ο Σιναίτης, χρησιμοποιώντας ένα χαριτωμένο περιστατικό που αναλύει πολύ παραστατικά αυτήν την πλευρά της ζωής μας, γράφει:

«Μερικές φορές, καθώς αντλούσαμε νερό από τις πηγές, αντλήσαμε μαζί με αυτό, χωρίς να το καταλάβωμε, και έναν βάτραχο. Παρόμοια πολλές φορές, καθώς καλλιεργούμε τις αρετές, υπηρετούμε και τις κακίες που χωρίς να φαίνωνται είναι συμπεπλεγμένες μαζί τους.

Επί παραδείγματι: Με την φιλοξενία συμπλέκεται η γαστριμαργία, με την αγάπη η πορνεία, με την διάκρισι η δεινότης, με την φρόνησι η πονηρία, με την πραότητα η υπουλότης και η νωθρότης και η οκνηρία και η αντιλογία και η ιδιορρυθμία και η ανυπακοή. Με την σιωπή η διδασκαλική υπεροψία, με την χαρά η οίησις, με την ελπίδα η οκνηρία, με την αγάπη πάλι η κατάκρισις, με την ησυχία η ακηδία και η οκνηρία, με την αγνότητα η πικρή συμπεριφορά, με την ταπεινοφροσύνη η παρρησία. Σε όλα δε αυτά ακολουθεί ωσάν κοινό κολλύριο ή μάλλον δηλητήριο, η κενοδοξία».

Αὐτό τό κείμενο παρά τήν ἁπλότητά του εἶναι συνταρακτικό. Φανερώνει ὅλη τήν ἀδυναμία μας, ἀλλά καί τήν ὑποκριτική κατάσταση στήν ὁποία ζοῦμε καθημερινά. Ἄλλοι εἴμαστε ἐξωτερικά καί ἄλλοι εἴμαστε ἐσωτερικά. Νά σημειώσω μερικές περιπτώσεις.

Μέ τήν φιλοξενία συμπλέκεται ἡ γαστριμαργία. Ἐν ὀνόματι, δηλαδή, τῆς φιλοξενίας, χάριν τοῦ ἄλλου, ἱκανοποιοῦμε τό πάθος τῆς γαστριμαργίας.

Μέ τήν ἀγάπη συνδέεται ἡ πορνεία. Ὅλοι σήμερα μιλοῦν γιά τήν ἀγάπη. Ἀλλά κάτω ἀπό τήν ἀρετή τῆς ἀγάπης κρύπτεται ἡ πορνεία, ἡ ἐπιθυμία ἱκανοποιήσεως τῆς φιληδονίας. Γι' αὐτό καί οἱ περισσότεροι σήμερα εἶναι ἀπελπισμένοι ἀπό τήν προσφερόμενη ἀγάπη. Ὅλα τά τραγούδια μιλοῦν γιά τήν ἀγάπη, ἀλλά μέσα σ αὐτήν τήν κατάσταση ἀγάπης κρύβεται ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ ἄλλου σάν ἀντικειμένου ἡδονῆς.

Ὁ ἄνθρωπος καί σ' αὐτήν τήν περίπτωση ἔχει μεταβληθῆ σέ νούμερο, ἀριθμό. Ἄλλωστε, ἡ ἀγάπη, κατά τήν Ὀρθόδοξη Παράδοση, εἶναι καρπός καί ἀποτέλεσμα ἀπάθειας.

Μέ τήν πραότητα συμπλέκεται ἡ ὑπουλότης. Κάνουμε τόν πράο, τόν γλυκομίλητο καί ὅμως μέσα μας κρύβουμε δηλητήριο.
Μέ τήν ἁγνότητα συμπλέκεται ἡ πικρή συμπεριφορά. Ὑπάρχουν μερικοί πού καλλιεργοῦν τήν ἐγκράτεια καί τήν ἁγνότητα καί ὅμως διακρίνονται γιά ὑπεροψία, ἀφοῦ κατακρίνουν τούς ἄλλους ἀνθρώπους. Ἐκεῖνος πού εἶναι ἁγνός πραγματικά πρέπει νά διακρίνεται ἀπό τήν πνευματική καί ψυχική ἁγνότητα, πού συνδέεται μέ τήν ἀγάπη πρός τούς ἄλλους.

Ἔτσι διαρκῶς εἴμαστε θεατρίνοι καί παίζουμε θέατρο. Παίζουμε θέατρο, ὅταν μέ τόν τρόπο τῆς προσευχῆς ἐπιδιώκουμε νά προσελκύσουμε τήν προσοχή τῶν ἄλλων καί τό χειρότερο ἐπιδιώκουμε νά καλύψουμε τήν ἀσθένεια τῆς ψυχῆς. Ὅταν μέ τό σεμνό σχῆμα καί τό παραπέτασμά της κατηφείας κρύπτουμε «τήν ἐνυπάρχουσαν θρασύτητα» καί τά αἴσχη τῆς ψυχῆς, ὄπως λέγει ὁ ὅσιος Νεῖλος.

Παίζουμε θέατρο, ὅταν κοπτόμαστε γιά τήν δικαιοσύνη καί τήν ἰσότητα, ἐνῶ στήν πραγματικότητα εἴμαστε οἱ πιό ἄδικοι καί οἱ μεγαλύτεροι τύραννοι στούς γύρω μας.
Παίζουμε θέατρο, ὅταν παρουσιαζόμαστε ὅτι ἐνδιαφερόμαστε γιά τούς ἄλλους καί ὅτι θυσιαζόμαστε γι' αὐτούς, ἐνῶ ἐπιδιώκουμε τήν ἐκμετάλλευση κάθε καταστάσεως.
Παίζουμε θέατρο, ὅταν κάνουμε τόν δυστυχισμένο, τόν λυπημένο, τόν περιφρονημένο, γιά νά δημιουργήσουμε ἀνάλογες ἐντυπώσεις καί νά ἀποσπάσουμε τό ἐνδιαφέρον τῶν ἄλλων. Χρησιμοποιοῦμε συνεχῶς μία μάσκα στίς διαπροσωπικές μας σχέσεις.

Γι' αὐτό πρέπει νά προσέξουμε τόν βάτραχο, ὅταν ἀντλοῦμε νερό, δηλαδή νά προσέχουμε μήπως ἐξασκώντας τίς ἀρετές ταυτόχρονα καλλιεργοῦμε τά πάθη. 

Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΣΤΗΝ ΜΟΝΑΧΗ ΧΡΙΣΤΟΝΥΜΦΗ. 

Την εποχή του ανταρτοπόλεμου, κατέβαιναν οι αντάρτες από το βουνό και κρυβόντουσαν έξω από το μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής, μέσα στους θάμνους για να προμηθευθούν τρόφιμα. Το κελί της μοναχής Χριστονύμφης ήταν ισόγειο. Εκεί γύρω ήσαν και άλλα 4-5 κελιά πού έμεναν οι αδελφές. Εκεί ήταν και η τράπεζα και ένα κελί μεγάλο γεμάτο εικόνες όλος ο τοίχος. Το είχανε σαν εκκλησία. Εκεί μαζευόντουσαν οι αδελφές, ακριβώς στις 12 τα μεσάνυχτα και διάβαζαν μόνο το μεσονυκτικό, σύμφωνα και με το τροπάριο «ιδού ό Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός». Μετά οι αδελφές κοιμόντουσαν λίγο και ξυπνούσαν πάλι όρθρου βαθέως κατά την τάξη, για την ακολουθία του όρθρου.

Η αδελφή Χριστονύμφη πριν το μεσονυκτικό καθημερινά πήγαινε στην εκκλησία πού ήταν σέ απόσταση από τα κελιά και άναβε πάντοτε τα καντήλια. Μία φορά όμως τους είχε λείψει το λάδι, διότι ελαιώνα δικό τους δεν είχαν. Στην αδελφή Χριστονύμφη φαινόταν πολύ άβολο να μένουν τα καντήλια σβηστά. Αποφασίζει και παίρνει ευλογία από το Δεσπότη και τρέχει στη Θάσο. Δεν άργησε να γυρίσει με του κόσμου τα δοχεία με φρέσκο λάδι.

Κι όμως πάλιν η γερόντισσα για τον φόβο των ανταρτών, της απαγόρευσε να ανάβει τα καντήλια της εκκλησίας την νύκτα. Η αδελφή Χριστονύμφη, έχοντας εμπιστοσύνη στην Αγία δεν φοβόταν, όμως χάριν υπακοής προς την γερόντισσα μετά πολλής λύπης έπαυσε να ανάβει τα καντήλια. Ένα βράδυ σηκώθηκε νωρίς για ν' αρχίσει τον συνηθισμένο κανόνα στο κελί της. Ποιος ξέρει όμως εκείνη την ώρα τί να σκέφθηκε μέσα της. Να, έλεγε «αχ, άραγε τί ωραία και να άναβα τα καντηλάκια της εκκλησίας μας, αλλά συγχώρεσε με Αγία μου γιατί δεν έχω ευλογία από την γερόντισσα». 

JOSEPH

Ιστορική 1995, 

Έγχρωμη, 

Διάρκεια: 02:58:00

Ο Ιωσήφ, ο αγαπημένος γιος του Ιακώβ, προκαλεί τη ζηλοφθονία των υπόλοιπων αδελφών του, οι οποίοι συνωμοτούν εναντίον του και καταφέρνουν να τον πουλήσουν ως σκλάβο σε έναν αυλικό του Φαραώ, τον Πετέφρην.
Ο Ιωσήφ κερδίζει τη συμπάθεια του Πετέφρην, αλλά καταλήγει στη φυλακή μετά από μία ψεύτικη κατηγορία. Στη φυλακή, ο Ιωσήφ αρχίζει να γίνεται γνωστός για το ξεχωριστό του χάρισμα να ερμηνεύει τα όνειρα. Αυτό τον φέρνει σύντομα μπροστά στον ίδιο το Φαραώ και του ερμηνεύει τους ανεξήγητους εφιάλτες του, σώζοντας έτσι την Αίγυπτο από μία μελλοντική καταστροφή!
Χάρη στην επιρροή που αποκτά, ο Ιωσήφ θα ενωθεί με την οικογένεια του, που την στερήθηκε τόσο άδικα… 

• ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: 
   
  • Ρότζερ Γιανγκ
• ΠΑΙΖΟΥΝ: 
   
  • Σερ Μπεν Κίνγκσλεϊ, 
  • Λέσλι Αν Γουόρεν, 
  • Μόνικα Μπελούτσι, 
  • Μάρτιν Λαντάου, 
  • Πολ Μερκούριο, 
  • Ντομινίκ Σαντά

JOSEPH

MAGDALENA: Released from Shame (2007)

Director:  Charlie Jordan Brookins Writer:  Nancy Sawyer-Schraeder Stars: Jewell Cartales, Gigi Orsillo, Rebecca Ritz |
ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ:	2007
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ:	ΠΕΡΙΠΕΤEIA ΕΠΟΧΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚH ΔΙΑΡΚΕΙΑ : 1:18:13

MAGDALENA

Η ΓΗ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ
IN THE BEGINNING

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:	Kevin Connor
ΠΑΙΖΟΥΝ:	Geraldine Chaplin Christopher Lee Jacqueline Bisset Martin Landau
ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ:	18/1/2005
ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ:	ΠΕΡΙΠΕΤEIA ΕΠΟΧΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚH ΔΙΑΡΚΕΙΑ : 2:50:54 Μια μεγαλειώδης υπερπαραγωγή βασισμένη στην Παλαιά Διαθήκη. Η Δημιουργία, το κάλεσμα του Αβραάμ να βρει τη Γη της Επαγγελίας, η επική αναζήτηση του ανθρώπου όπως αυτή, διαφαίνεται μέσα από τις ιστορίας του Ισαάκ, του Ιησο, του Ιωσήφ και του Μωυσή. Η αξιοθαύμαστη αναρρίχηση του Ιωσήφ στην εξουσία, παρόλο που είχε πουληθεί σαν σκλάβος από τα αδέλφια του. Η ιστορία του Μωυσή και της Φλεγόμενης Βάτου και η ταινία κορυφώνεται με την παράδοση των 10 Εντολών και την απελευθέρωση των Εβραίων από την Αίγυπτο. Η ΓΗ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ

Πόσων ετών κοιμήθηκε η Παναγία και ποια ήταν η ζωή Της;

Πόσων ετών ήταν η Παναγία όταν άφησε τη γη; Ποια ήταν η ζωή της; Γιατί δεν βρέθηκε ποτέ το σώμα Της; Αυτές είναι τρείς βασικές ερωτήσεις τις απαντήσεις των οποίων γνωρίζουν λίγοι. 

Η Μαριάμ όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, πριν εξελληνιστεί σε Μαρία, ήταν η μονάκριβη κόρη ενός ηλικιωμένου ζευγαριού, της Άννας και του Ιωακείμ. 

Όλη τους την ζωή πάλευαν να αποκτήσουν ένα παιδί όμως δεν είχαν σταθεί τυχεροί. Αντίθετα ζούσαν σε καθεστώς κοινωνικής απομόνωσης, αφού οι άτεκνοι εκείνη της εποχή θεωρούνταν λίγο έως πολλοί καταραμένοι ή όχι ευλογημένοι από τον Θεό. 

Κατά την παράδοση η Αγία Άννα προσευχήθηκε στον Θεό δηλώνοντας πως αν της χάριζε ένα παιδί θα το αφιέρωνε σε Εκείνον. Λίγες μέρες μετά, ο αρχάγγελος Γαβριήλ επισκέφθηκε το ζευγάρι και τους ενημέρωσε πως οι προσπάθειες τους θα έχουν αποτέλεσμα και το παιδί τους θα είναι φορέας μιας ξεχωριστής αποστολής.

Παρά το προχωρημένο της ηλικίας του ζευγαριού, τα λόγια του αγγέλου βγήκαν αληθινά και γέννησαν ένα όμορφο κορίτσι. 

Της έδωσαν το όνομα Μαριάμ, το οποίο σημαίνει βασίλισσα, κυρία αλλά και ελπίδα. 

Όταν η Μαριάμ έγινε τριών ετών, οι γονείς της, τήρησαν την υπόσχεση τους και την οδήγησαν το Ναό όπου την παρέλαβε ένας ιερέας ο οποίος δεν ήταν άλλος από τον Προφήτη Ζαχαρία, τον πατέρα του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου. 

Η Παναγία έζησε 12 χρόνια στο Ναό, στα Άγια των Αγίων. Κατά τη διδασκαλία της Εκκλησίας αυτός που της έφερνε καθημερινά τροφή ήταν ο ίδιος ο Αρχάγγελος Γαβριήλ. 

Όταν ήρθε η ώρα να βγει από τον Ναό, οι ιερείς αποφάσισαν να την δώσουν σε κάποια οικογένεια, δεδομένου πως οι γονείς της είχαν ήδη φύγει από τη ζωή. 

Τότε, γνωρίζοντες κατά την παράδοση, την ειδική αποστολή της Μαριάμ, βρήκαν έναν μεγάλο σε ηλικία άνδρα, τον Ιωσήφ, ο οποίος ήταν χήρος και πατέρας τριών παιδιών. 

Τέσσερις μήνες έμεινε κοντά στον Ιωσήφ η Μαριάμ μέχρι να ξεκινήσει πλέον το θεϊκό σχέδιο. 

Στη Ναζαρέτ όπου ζουσε την επισκέφθηκε ξανά ο Γαβριήλ όπου της είπε το ιστορικό: «Χαίρε κεχαριτωμένη• ο Κύριος μετά σου». Τότε έμαθε και η ίδια ποια ήταν η αποστολή της την οποία αποδέχτηκε με χαρά.

Λίγους μήνες αργότερα ο Ιησούς γεννήθηκε και η μητέρα του ήταν πάντοτε κοντά του, ακόμη και την στιγμή της Σταύρωσης. 

Από το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων γνωρίζουμε ότι η Παναγία παρέμεινε κοντά τους μέχρι την ημέρα της Πεντηκοστής. 

Η τελευταία συνάντηση με τον αρχάγγελο που την συντρόφευε από τα τρια της χρόνια, έγινε τρεις μέρες πριν την κοίμησή Της.

Τότε ο Γαβριήλ την ενημέρωσε ότι πλέον ήρθε η ώρα, δίνοντας της μεγάλη χαρά αφού θα έβλεπε ξανά το παιδί Της. Η παράδοση αναφέρει ότι την τρίτη ήμερα από την εμφάνιση του αγγέλου, λίγο πριν κοιμηθεί η Θεοτόκος, οι Απόστολοι δεν ήταν όλοι στα Ιεροσόλυμα, αλλά σε μακρινούς τόπους όπου κήρυτταν το Ευαγγέλιο. 

Τότε, ξαφνικά νεφέλη τους άρπαξε και τους έφερε όλους μπροστά στο κρεβάτι, όπου ήταν ξαπλωμένη η Θεοτόκος και περίμενε την κοίμηση Της. Μαζί δε με τους Αποστόλους ήλθε και ο Διονύσιος Aρεοπαγίτης, ο Άγιος Ιερόθεος ο διδάσκαλος του Διονυσίου, ο Απόστολος Τιμόθεος, και άλλοι.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΖΩΝΗΣ
Όταν εκοιμήθη, με ψαλμούς και ύμνους την τοποθέτησαν στο μνήμα της στη Γεσθημανή. Ο μοναδικός που δεν ήταν παρών στο γεγονός ήταν ο Απόστολος Θωμάς. 

Λέει η παράδοση πως όταν η νεφέλη, το σύννεφο δηλαδή, μετέφερε τον Θωμά στη Γεσθημανή συνάντησε την Θεοτόκο την στιγμή της ανόδου Της στον ουρανό. 

Εκείνη του χάρισε την ζώνη Της για να μπορεί να αποδείξει την συνάντησή τους. 

Όταν ο Θωμάς πήγε και εξιστόρησε το γεγονός στους υπόλοιπους Αποστόλους, άνοιξαν τον τάφο και είδαν πως το σώμα έλειπε.

Η ΗΛΙΚΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
Η Παναγία όταν μπήκε στο Ναό ήταν τριών ετών. Έμεινε στο ιερό δώδεκα χρόνια. Τρείς μήνες αφού βγήκε από το ιερό μέχρι τον Ευαγγελισμό και εννέα μήνες κυοφορία, δεκαέξι ετών γεννά τον Χριστό. Έζησε με τον Χριστό τριάντα δύο χρόνους, άρα 48 ετών ζει την Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψή Του. Έζησε μετά απ' την Πεντηκοστή άλλα έντεκα χρόνια και εκοιμήθη στη Γεσθημανή. 

Ήταν 59 ετών.

πηγη