Μας έγραφε στις 17.6.2007 η Κατερίνα Βέργη-Μυστακίδη (Οικονομολόγος-Επιχειρηματίας, Διευθύντρια Σπουδών Εκπαιδευτικού Συγκροτήματος Βέργη, Ζαΐμη 21, Πάτρα, katerina@vergis.org).
Με το σύζυγό μου παντρευτήκαμε το 2001. Γνωρίζαμε ότι και οι δυό μας, μετά από πολλές ιατρικές εξετάσεις που είχαμε κάνει, ότι έχουμε πρόβλημα τεκνογονίας. Τρία χρόνια μετά το γάμο μας, με την ευλογία του πνευματικού μας, ξεκινήσαμε διαδικασία εξωσωματικής γονιμοποίησης σε γνωστό γιατρό στην Αθήνα.
Η πρώτη προσπάθεια πέτυχε, με αποτέλεσμα να κυοφορήσω 2 κοριτσάκια. Τον Νοέμβριο του 2004, στον 7ο μήνα της εγκυμοσύνης μου, υπήρξαν επιπλοκές με αποτέλεσμα να γεννήσω φυσιολογικά. Οι κορούλες μας μετά από 2 ημέρες έφυγαν για τον ουρανό. Το πλήγμα ήταν βαρύ και ο πόνος αβάσταχτος. Τότε καταλάβαμε τι σημαίνει αυτό που λέει ο λαός «σε κόβουν με μαχαίρι και δεν βγάζεις αίμα».
Ένα χρόνο αργότερα, το Σεπτέμβριο του 2005 προβήκαμε σε 2η προσπάθεια. Το αποτέλεσμα αρνητικό. Τον Νοέμβριο του 2005 προβήκαμε σε 3η προσπάθεια. Το αποτέλεσμα αρνητικό. Ο πόνος είχε πολλαπλασιαστεί. Όχι μόνο η πληγή από την απώλεια της Νεκταρίας και της Χριστινούλας (τις είχαμε αεροβαφτίσει) αιμορραγούσε, αλλά οι συνεχόμενες αποτυχίες επέτειναν την αγωνία και την οδύνη. Είχαμε ακόμα μία προσπάθεια. Με το σύζυγό μου αποφασίσαμε ότι, αν και αυτή η προσπάθεια δεν ευοδωνόταν, να μην μπαίναμε πάλι σε αυτή την τόσο ψυχοφθόρα διαδικασία.
25 Ιανουάριου του 2006 άκουσα στο ραδιόφωνο της Πειραϊκής Εκκλησίας μία εκπομπή για τον Άγιο Ραφαήλ. Τον Άγιο τον ήξερα ήδη, καθώς τον ευλαβούντο πολύ οι γονείς μου και ήδη τον είχα επισκεφθεί μαθήτρια το 1994. Τότε όμως δεν καταλάβαινα και πολλά. Άκουσα μία φράση που γράφτηκε στην καρδιά μου. Ο Άγιος είχε πεί σε ανθρώπους που τον είχαν δει: «Είμαι Άγιος και ήρθα να κάνω πολλά θαύματα». Τηλεφώνησα αμέσως στο σύζυγό μου και του ζήτησα να φύγουμε άμεσα για Λέσβο.
Παρασκευή 27 Ιανουάριου 2006 πετάξαμε αεροπορικώς για Λέσβο και πήγαμε κατευθείαν στον Άγιο. Γονατιστή τον παρακαλούσα να μας βοηθήσει στην τελευταία μας προσπάθεια, και το παιδάκι που θα γεννιόταν θα το ονομάζαμε στη χάρη του. 2 εβδομάδες αργότερα πλησίαζε ο καιρός που θα κάναμε και την τελευταία προσπάθεια εξωσωματικής γονιμοποίησης.
Την Τετάρτη 7 Φεβρουαρίου 2006 (2 εβδομάδες μετά την επίσκεψη στη Λέσβο) έπρεπε να κάνουμε με το σύζυγό μου ακτινογραφία θώρακα για κάποια υπόθεση που είχαμε. Το πρωί εκείνο ξύπνησα με ένα προαίσθημα ότι κάτι συνέβαινε μέσα μου. Πρίν πάμε στο νοσοκομείο, είπα στο σύζυγό μου ότι δεν θα έκανα ακτινογραφία και ότι ήθελα να κάνω τέστ εγκυμοσύνης. Μού έλεγε ότι δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό, γιατί απλά δεν μπορεί να γίνει φυσιολογικά. Το ήξερα κι εγώ. Μού είπε ότι είναι λογισμός και να το βγάλω από το μυαλό μου. Την επόμενη μέρα του το είπα πάλι και συνέχισε να είναι αρνητικός, καθώς ήξερε πόσο θα πληγωνόμουν, αν το τέστ ήταν (που δεν μπορούσε να μην είναι) αρνητικό.
Την Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2006 πηγαίνοντας στη δουλειά μου, αγόρασα ένα τέστ από το φαρμακείο. Έκανα το τέστ και το άφησα στο συρτάρι του γραφείου μου. Μισή ώρα μετά, αποφάσισα με κρύα καρδιά να το κοιτάξω, αν και ήξερα το αρνητικό αποτέλεσμα. Το πήρα στα χέρια μου και το τέστ ήταν θετικό. Συγκλονίστηκα. Τηλεφώνησα στον άντρα μου και του είπα ότι είχα κάνει τέστ εγκυμοσύνης και ότι ήταν θετικό. Δεν το πίστευε, σοκαρίστηκε, άλλα έλεγε η λογική. Μού είπε να κάνω εξέταση αίματος. Τηλεφωνώ στον πνευματικό μας. Μού λέει «Κάνε εξέταση αίματος». Αμέσως πήγα σε μικροβιολόγο στην Πάτρα, ο οποίος είναι ξάδερφός μου και με είχε στείλει στον γιατρό στην Αθήνα. Όταν του είπα τα γεγονότα, ταραγμένος μου λέει: «Αφού δεν έκανες εξωσωματική, πως μπορεί να είσαι έγκυος;» Κι έκανε το σταυρό του (αν και είναι εκ πεποιθήσεως άθεος).
Τελικά η μικροβιολογική ανάλυση έδειξε ότι ήμουν έγκυος. Τηλεφωνώ στην Αθήνα στο γιατρό μου και τους είπα ότι είμαι έγκυος, ο άγιος Ραφαήλ έστειλε το μωρό! Όπου το έλεγα, έκαναν το σταυρό τους.
Την προηγούμενη Κυριακή 3 Ιουνίου 2007 ήρθαμε στη Γρίβα με τη Ραφαηλία μας, που είναι 8 μηνών, να ευχαριστήσουμε τον Άγιο που, παρά την αναξιότητά μας, μας έστειλε αυτή τη μεγάλη ευλογία, το ανεκτίμητο δώρο. Όπου κι αν βρεθούμε, διαλαλούμε το μεγάλο θαύμα και την αγιοσύνη του αγίου Ραφαήλ. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε ως αντίδωρο της Ραφαηλίας μας.
Με το σύζυγό μου παντρευτήκαμε το 2001. Γνωρίζαμε ότι και οι δυό μας, μετά από πολλές ιατρικές εξετάσεις που είχαμε κάνει, ότι έχουμε πρόβλημα τεκνογονίας. Τρία χρόνια μετά το γάμο μας, με την ευλογία του πνευματικού μας, ξεκινήσαμε διαδικασία εξωσωματικής γονιμοποίησης σε γνωστό γιατρό στην Αθήνα.
Η πρώτη προσπάθεια πέτυχε, με αποτέλεσμα να κυοφορήσω 2 κοριτσάκια. Τον Νοέμβριο του 2004, στον 7ο μήνα της εγκυμοσύνης μου, υπήρξαν επιπλοκές με αποτέλεσμα να γεννήσω φυσιολογικά. Οι κορούλες μας μετά από 2 ημέρες έφυγαν για τον ουρανό. Το πλήγμα ήταν βαρύ και ο πόνος αβάσταχτος. Τότε καταλάβαμε τι σημαίνει αυτό που λέει ο λαός «σε κόβουν με μαχαίρι και δεν βγάζεις αίμα».
Ένα χρόνο αργότερα, το Σεπτέμβριο του 2005 προβήκαμε σε 2η προσπάθεια. Το αποτέλεσμα αρνητικό. Τον Νοέμβριο του 2005 προβήκαμε σε 3η προσπάθεια. Το αποτέλεσμα αρνητικό. Ο πόνος είχε πολλαπλασιαστεί. Όχι μόνο η πληγή από την απώλεια της Νεκταρίας και της Χριστινούλας (τις είχαμε αεροβαφτίσει) αιμορραγούσε, αλλά οι συνεχόμενες αποτυχίες επέτειναν την αγωνία και την οδύνη. Είχαμε ακόμα μία προσπάθεια. Με το σύζυγό μου αποφασίσαμε ότι, αν και αυτή η προσπάθεια δεν ευοδωνόταν, να μην μπαίναμε πάλι σε αυτή την τόσο ψυχοφθόρα διαδικασία.
25 Ιανουάριου του 2006 άκουσα στο ραδιόφωνο της Πειραϊκής Εκκλησίας μία εκπομπή για τον Άγιο Ραφαήλ. Τον Άγιο τον ήξερα ήδη, καθώς τον ευλαβούντο πολύ οι γονείς μου και ήδη τον είχα επισκεφθεί μαθήτρια το 1994. Τότε όμως δεν καταλάβαινα και πολλά. Άκουσα μία φράση που γράφτηκε στην καρδιά μου. Ο Άγιος είχε πεί σε ανθρώπους που τον είχαν δει: «Είμαι Άγιος και ήρθα να κάνω πολλά θαύματα». Τηλεφώνησα αμέσως στο σύζυγό μου και του ζήτησα να φύγουμε άμεσα για Λέσβο.
Παρασκευή 27 Ιανουάριου 2006 πετάξαμε αεροπορικώς για Λέσβο και πήγαμε κατευθείαν στον Άγιο. Γονατιστή τον παρακαλούσα να μας βοηθήσει στην τελευταία μας προσπάθεια, και το παιδάκι που θα γεννιόταν θα το ονομάζαμε στη χάρη του. 2 εβδομάδες αργότερα πλησίαζε ο καιρός που θα κάναμε και την τελευταία προσπάθεια εξωσωματικής γονιμοποίησης.
Την Τετάρτη 7 Φεβρουαρίου 2006 (2 εβδομάδες μετά την επίσκεψη στη Λέσβο) έπρεπε να κάνουμε με το σύζυγό μου ακτινογραφία θώρακα για κάποια υπόθεση που είχαμε. Το πρωί εκείνο ξύπνησα με ένα προαίσθημα ότι κάτι συνέβαινε μέσα μου. Πρίν πάμε στο νοσοκομείο, είπα στο σύζυγό μου ότι δεν θα έκανα ακτινογραφία και ότι ήθελα να κάνω τέστ εγκυμοσύνης. Μού έλεγε ότι δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό, γιατί απλά δεν μπορεί να γίνει φυσιολογικά. Το ήξερα κι εγώ. Μού είπε ότι είναι λογισμός και να το βγάλω από το μυαλό μου. Την επόμενη μέρα του το είπα πάλι και συνέχισε να είναι αρνητικός, καθώς ήξερε πόσο θα πληγωνόμουν, αν το τέστ ήταν (που δεν μπορούσε να μην είναι) αρνητικό.
Την Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2006 πηγαίνοντας στη δουλειά μου, αγόρασα ένα τέστ από το φαρμακείο. Έκανα το τέστ και το άφησα στο συρτάρι του γραφείου μου. Μισή ώρα μετά, αποφάσισα με κρύα καρδιά να το κοιτάξω, αν και ήξερα το αρνητικό αποτέλεσμα. Το πήρα στα χέρια μου και το τέστ ήταν θετικό. Συγκλονίστηκα. Τηλεφώνησα στον άντρα μου και του είπα ότι είχα κάνει τέστ εγκυμοσύνης και ότι ήταν θετικό. Δεν το πίστευε, σοκαρίστηκε, άλλα έλεγε η λογική. Μού είπε να κάνω εξέταση αίματος. Τηλεφωνώ στον πνευματικό μας. Μού λέει «Κάνε εξέταση αίματος». Αμέσως πήγα σε μικροβιολόγο στην Πάτρα, ο οποίος είναι ξάδερφός μου και με είχε στείλει στον γιατρό στην Αθήνα. Όταν του είπα τα γεγονότα, ταραγμένος μου λέει: «Αφού δεν έκανες εξωσωματική, πως μπορεί να είσαι έγκυος;» Κι έκανε το σταυρό του (αν και είναι εκ πεποιθήσεως άθεος).
Τελικά η μικροβιολογική ανάλυση έδειξε ότι ήμουν έγκυος. Τηλεφωνώ στην Αθήνα στο γιατρό μου και τους είπα ότι είμαι έγκυος, ο άγιος Ραφαήλ έστειλε το μωρό! Όπου το έλεγα, έκαναν το σταυρό τους.
Την προηγούμενη Κυριακή 3 Ιουνίου 2007 ήρθαμε στη Γρίβα με τη Ραφαηλία μας, που είναι 8 μηνών, να ευχαριστήσουμε τον Άγιο που, παρά την αναξιότητά μας, μας έστειλε αυτή τη μεγάλη ευλογία, το ανεκτίμητο δώρο. Όπου κι αν βρεθούμε, διαλαλούμε το μεγάλο θαύμα και την αγιοσύνη του αγίου Ραφαήλ. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε ως αντίδωρο της Ραφαηλίας μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου