Κάποτε, σ' ένα χωριό, λειτουργούσε ένας ευλαβής ιερεύς σ' ένα παλαιό ξωκκλήσι, πολύ χαμηλοτάβανο. Είπε: "Τας θύρας, τας θύρας εν σοφία πρόσχωμεν" πήρε στα χέρια το ιερό Κάλυμμα του "Αέρα" και άρχισε να το κινεί πάνω από τα Τίμια Δώρα, ενώ ο ψάλτης έλεγε το "Πιστεύω".
Ξαφνικά από το ταβάνι του Ιερού Βήματος, που ήταν χαμηλό, έπεσε μία σαύρα..Και που έπεσε; Που λέτε; Μέσα στο Άγιο Ποτήριο!!!! Η σαύρα πνίγηκε. Ατάραχος όμως ο παππούλη αυτός συνέχισε τη Θεία Λειτουργία, σαν να μη συνέβη τίποτε!!
Κοινώνησε αυτός, κοινώνησε και δυο - τρεις χριστιανούς, οι οποίοι τελούσαν και τη Θεία Λειτουργία στο εξωκλήσι και στο τέλος..-Δόξα στο όνομά Σου, Κύριε! Δόξα στην πίστη εκείνου του ανώνυμου Ιερέως! κατέλυσε την Θεία Κοινωνία, τρώγοντας και την σαύρα! Μάλιστα! Έφαγε την σαύρα, που είχε ποτιστεί όμως με το Αίμα του Θεανθρώπου Κυρίου ημών Ιησού Χριστού...
Πώς να μην θαυμάσεις αυτήν του είδους την πίστη! Πως να μην υποκλιθείς μπροστά στην ευλάβεια ενός τέτοιου λειτουργού Ιερέως!
Ολοζώντανο το θαύμα ! Και μετά μας λένε ότι μεταδίδονται μικρόβια! Πως να μην γονατίσεις και ν' ασπασθείς τα πόδια του ανώνυμους αυτού ιερέως, που ομολόγησε τόσο άφοβα και με τόσο ζωντανή πράξη την πίστη του προς τον Χριστό κατά την φρικτή Κατάλυση της Θεία Κοινωνίας, εκείνης της αξέχαστης γι' αυτόν Θείας Λειτουργίας.
Αναδημοσίευση από Ωφελήματα, από το βιβλίο : Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου