Κάτι πονάει μέσα σου

Ο τρόπος σου μετρά πολύ.
Μπορείς να πεις την πιο βαριά κουβέντα και να φανεί σα χάδι.
Ένα μονάχα βλέμμα σου μπορεί να ξεγυμνώσει ανήθικα τον άλλο.
Κι ένα χαμόγελό σου να φέρει την ανάσταση στην πιο θαμμένη σχέση.

Κάπου κουράστηκες. Κι όλο ξεχνιέσαι τελευταία.
Κι αφήνεσαι να βγαίνουν λέξεις απ’ το στόμα σου που φέρνουν δάκρυα και αίμα.
Και κάνουν τον αέρα του σπιτιού σου γεμάτο βέλη, λόγχες και καλάζνικωφ.
“Παράτα με, κλείστο, φύγε, άσε με, θέλω ησυχία, φέρε δω το κοντρόλ, βούλωσ’ το επιτέλους,
σκάστε όλοι εδώ μέσα, αυτό το φαΐ δεν τρώγεται, τι ήθελα κι έμπλεξα μαζί σας”.

Αυτό που πράγματι σε πνίγει, όμως, είναι μια κούραση άλλου είδους. Μα δεν το λες.
Δεν έμαθες. Δεν σ’ έμαθαν. Ντρέπεσαι άλλωστε.

Άλλα σου φταίνε για τα νεύρα σου.
Φταίει το φιλί που κάτι μήνες έχεις να γευτείς.
Η αγκαλιά που σαν το λούνα παρκ των παιδικών σου χρόνων κάποτε ταξιδιάρικα σε μέθαγε γλυκά.
Τώρα η αγκαλιά σου έπιασε αράχνες. Κι όλο κινείσαι αντίστροφα.
Θέλεις να πεις “αγάπα με λιγάκι” και λες “βαρέθηκα κοντά σου τόσα χρόνια”.

Σου αξίζει μια ανανέωση, μα αντί γι’ αυτό εσύ κατεδαφίζεις.
Πεθύμησες τη νιότη σου κι αντί γι’ αυτό ασπρίζουν τα μαλλιά σου.
Είναι κρίμα να ‘σαι τόσο ευαίσθητος και ν’ αντιδράς σα παγωμένη πέτρα.
Έχεις καρδιά ευαίσθητη και παριστάνεις τον αδιάφορο.
Κι αντί ν’ αφήσεις το παιδάκι που εντός σου κρυφοκλαίει να ακουστεί,
εσύ το πνίγεις με τσιγάρο, αλκοόλ κι ουσίες.
Χρειάζεσαι αποτοξίνωση.
Για να ανθίσει ο έρωτας πάλι.

π. Ανδρέας Κονάνος