Επτά θανάσιμα αμαρτήματα

Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα είναι μια ταξινόμηση των πιο σοβαρών αμαρτημάτων σύμφωνα με την Καθολική εκκλησία, την οποία εισήγαγε ο Πάπας Γρηγόριος Α΄ κατά τη διάρκεια της θητείας του 590-604 μ.Χ. στην εργασία του Magna Moralia.

Τα αμαρτήματα ονομάζονται "θανάσιμα" γιατί σύμφωνα με την εκκλησία μπορούν να στερήσουν τη θεία χάρη και να οδηγήσουν στην αιώνια καταδίκη της ψυχής του ανθρώπου, εκτός αν συγχωρεθούν με την εξομολόγηση. Σύμφωνα με την παράδοση, κάθε αμάρτημα εκπροσωπείται και από ένα δαίμονα.

Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, ταξινομημένα κατά αύξουσα σοβαρότητα είναι:

• Οκνηρία (acedia), δαίμονας ο Βηλφεγώρ[Belphegor].
• Αλαζονεία (superbia), δαίμονας ο Εωσφόρος[Lucifer].
• Λαιμαργία (gula), δαίμονας ο Βελζεβούλ[Beelzebub].
• Λαγνεία (luxuria), δαίμονας ο Ασμοδαίος[Asmodeus].
• Απληστία (avaritia), δαίμονας ο Μαμμωνάς[Mammon].
• Οργή (ira), δαίμονας ο Σατανάς[Satan/Amon].
• Ζηλοφθονία (invidia), δαίμονας ο Λεβιάθαν[Leviathan].

Η Αλαζονεία θεωρείται ως η μητέρα όλων των αμαρτιών.

• Οκνηρία=η φυγοπονία, η τεμπελιά
• Αλαζονεία=το να θεωρεί κανείς τον εαυτό του ανώτερο
• Λαιμαργία=κατάσταση στην οποία ένας άνθρωπος τρώει πολύ, ασταμάτητα και γρήγορα
• Λαγνεία=κατάσταση στην οποία ο άνθρωπος δεν ελέγχει τις σεξουαλικές του επιθυμίες
• Απληστία=πλεονεξία,αυτός που θέλει όλο και περισσότερα.
• Οργή=θυμός,μνησικακία
• Ζηλοφθονία=Οταν καποιος ενοχλείται με την επιτυχία των άλλων.