O ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

26 Οκτωβρίου

Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε περίπου το 280 - 284 μ.Χ. και μαρτύρησε επί των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού το 303 - 306 μ.Χ.. Ο Δημήτριος ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα ανέβηκε στις βαθμίδες του Ρωμαϊκού στρατού με αποτέλεσμα σε ηλικία 22 ετών να φέρει το βαθμό του χιλιάρχου. Ως αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού κάτω από τη διοίκηση του Τετράρχη (και έπειτα αυτοκράτορα) Γαλερίου Μαξιμιανού, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, έγινε χριστιανός και φυλακίστηκε στην Θεσσαλονίκη το 303 μ.Χ., διότι αγνόησε το διάταγμα του αυτοκράτορα Διοκλητιανού «περί αρνήσεως του χριστιανισμού». Μάλιστα λίγο νωρίτερα είχε δημιουργήσει μία ομάδα νέων για την μελέτη της Αγίας Γραφής.

Στη φυλακή ήταν και ένας νεαρός χριστιανός ο Νέστορας, ο οποίος θα αντιμετώπιζε σε μονομαχία τον φοβερό μονομάχο της εποχής Λυαίο. Ο νεαρός χριστιανός πριν τη μονομαχία επισκέφτηκε τον Δημήτριο και ζήτησε τη βοήθειά του. Ο Άγιος Δημήτριος του έδωσε την ευχή του και το αποτέλεσμα ήταν ο Νέστορας να νικήσει το Λυαίο και να προκαλέσει την οργή του αυτοκράτορα. Διατάχτηκε τότε να θανατωθούν και οι δύο, Νέστορας και Δημήτριος.
Οι συγγραφείς των εγκωμίων του Αγίου Δημητρίου, Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Γρηγόριος ο Παλαμάς και Δημήτριος Χρυσολωράς, αναφέρουν ότι το σώμα του Αγίου ετάφη στον τόπο του μαρτυρίου, ο δε τάφος μετεβλήθη σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ'ου και η προσωνυμία του Μυροβλήτου.
Στις βυζαντινές εικόνες αλλά και στη σύγχρονη αγιογραφία ο Άγιος Δημήτριος παρουσιάζεται αρκετές φορές ως καβαλάρης με κόκκινο άλογο να πατά τον άπιστο Λυαίο.
Σήμερα ο Άγιος Δημήτριος τιμάται ως πολιούχος Άγιος της Θεσσαλονίκης.
Ένα από τα πολλά θαύματα του Αγίου είναι και το εξής:
Το 1823 μ.Χ. οι Τούρκοι που ήταν οχυρομένοι στην Ακρόπολη, στην Αθήνα, ετοίμαζαν τα πυρομαχικά τους για να χτυπήσουν με τα κανόνια τους, τους Έλληνες που βρισκόντουσαν στον Ναό του Αγίου Δημητρίου, μα ο Άγιος Δημήτριος έκανε το θαύμα του για να σωθούν οι Χριστιανοί και η πυρίτιδα έσκασε στα χέρια των Τούρκων καταστρέφοντας και τμήμα του μνημείου. Για να θυμόμαστε αυτό το θαύμα, ο Ναός λέγεται από τότε Άγιος Δημήτριος Λουμπαρδιάρης, από την λουμπάρδα δηλαδή το κανόνι των Τούρκων που καταστράφηκε.

ΑΓΙΟΣ ΝΕΣΤΟΡΑΣ

27 Οκτωβρίου

Ο Άγιος Νέστορας ήταν πολύ νέος στην ηλικία και γνώριμος του Αγίου και ενδόξου Δημητρίου. Ο Νέστορας, λοιπόν, βλέποντας ότι ο αυτοκράτωρας Διοκλητιανός χαιρόταν για τις νίκες κάποιου σωματώδους βαρβάρου, ονομαζόμενου Λυαίου, μίσησε την υπερηφάνεια του. Βλέποντας όμως και τα θαύματα του Αγίου Δημητρίου, πήρε θάρρος. Πήγε λοιπόν στη φυλακή, όπου ήταν κλεισμένος ο Μεγαλομάρτυρας, και έπεσε στα πόδια του. Δούλε του Θεού Δημήτριε, είπε, εγώ είμαι πρόθυμος να μονομαχήσω με το Λυαίο, γι'αυτό προσευχήσου για μένα στο όνομα του Χριστού. Ο Άγιος, αφού του ευχήθηκε με το σημείο του τιμίου Σταυρού, του είπε ότι και το Λυαίο θα νικήσει και για το Χριστό θα μαρτυρήσει. Τότε, λοιπόν, ο Νέστορας μπήκε στο στάδιο χωρίς φόβο και ανεφώνησε: «Θεέ του Δημητρίου, βοήθει μοι».

Και αφού πολέμησε με το Λυαίο, του κατάφερε δυνατό χτύπημα με το μαχαίρι του στην καρδιά και τον θανάτωσε.
Εξοργισμένος τότε ο Διοκλητιανός, διέταξε και σκότωσαν με λόγχη το Νέστορα, αλλά και το Δημήτριο. Έτσι, μ'αυτή του την ενέργεια ο Νέστορας δίδαξε ότι σε κάθε ανθρώπινη πρόκληση πρέπει να αναφωνούμε: «Κύριος εμοί βοηθός, και ου φοβηθήσομαι τι ποιήσει μοι άνθρωπος;» (Ψαλμός νε' 5). Ο Κύριος είναι βοηθός μου και δε θα φοβηθώ. Τι θα μου κάνει οποιοσδήποτε άνθρωπος;

ΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ

28 Οκτωβρίου

Kατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας θα διαβαστεί το παρακάτω απόσπασμα:
"Τη αυτή ημέρα την ανάμνησιν ποιούμεθα της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας ήτοι του Ιερού Αυτής Μαφορίου, του εν τω σορώ του Ιερού Ναού των Βλαχερνών, ότε ο Όσιος Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός κατείδεν εφηπλωμένην Αυτήν άνωθεν και πάντας τους ευσεβείς περισκέπουσαν."
Λόγω λοιπόν, των πολλών Θαυμάτων από την Παναγία, που ανέφεραν οι Έλληνες στρατιώτες στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο το 1940, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος με απόφασή της το 1952, καθιέρωσε να εορτάζεται η Αγία Σκέπη της Θεοτόκου αντί για την 1η Οκτωβρίου, στις 28 Οκτωβρίου.

Η εορτή της Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου η οποία τελούταν από παλαιοτάτων χρόνων την 1η Οκτωβρίου, ήταν ανάμνηση του θαύματος το οποίο είδε ο Όσιος Ανδρέας. Κατά τη διάρκεια μιας αγρυπνίας στο παρεκκλήσι της «Αγίας Σορού» του ναού των Βλαχερνών στην Κωνσταντινούπολη, ο Όσιος Ανδρέας είδε την Θεοτόκο να προχωράει από τις βασιλικές πύλες προς το θυσιαστήριο ανάμεσα σε λευκοφόρους Αγίους, από τους οποίους ξεχώριζαν ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος. Όταν έφτασε στο θυσιαστήριο γονάτισε και προσευχόταν για πολλή ώρα, κλαίγοντας και παρακάλωντας τον Υιό Της για την σωτηρία του κόσμου. Όταν ολοκλήρωσε την δέησή Της, έβγαλε από το κεφάλι της το αστραφτερό μαφόριο, που φορούσε και με μία κίνηση το άπλωσε σαν σκεπή επάνω από το εκκλησίασμα. Έτσι απλωμένο το έβλεπε για αρκετή ώρα ο Όσιος Ανδρέας μαζί με τον Επιφάνιο, που τον συνόδευε. Όσο φαινόταν εκεί η Θεοτόκος, φαινόταν και η Ιερή Εσθήτα να σκορπίζει τη Χάρη της. Όταν Εκείνη άρχισε να ανεβαίνει προς τον ουρανό, άρχισε και η Αγία Σκέπη να μαζεύεται και σιγά – σιγά να χάνεται. Το Ιερό αυτό μαφόριο που φυλασσόταν εκεί συμβόλιζε την Χάρη και την προστασία που παρέχει η Παναγία στους πιστούς.

ΟΣΙΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΡΩΜΑΙΑΣ

29 Οκτωβρίου

Η Οσία Αναστασία η Ρωμαία έζησε στα χρόνια του Δεκίου και Bαλλεριανού και καταγόταν από τη Ρώμη. Όταν πέθαναν οι πλούσιοι γονείς της, διαμοίρασε την περιουσία που κληρονόμησε στους φτωχούς και πήγε σε μοναστήρι. Όταν τη συνέλαβε ο ηγεμόνας Πρόβος περίπου το 256 μ.Χ., υπενθύμισε στην Αναστασία την ανθηρή νεότητά της, για την οποία θα έπρεπε να αρνηθεί το Χριστό. Τότε, δυναμική υπήρξε η απάντηση της Αναστασίας: «Εγώ, είπε, μία ωραιότητα και νεότητα γνωρίζω, εκείνη που δίνει ο Χριστός στις πιστές και γενναίες ψυχές, που προτιμούν γι’Αυτόν το θάνατο αντί άλλων εγκόσμιων αγαθών, όταν αυτά προτείνονται για την προδοσία του Θεού τους. Πλούτη είχα άφθονα. Δεν τα θέλησα. Αλλά το Χριστό μου τον θέλω και απ'Αυτόν καμία δύναμη δε θα μπορέσει να με χωρίσει. Αν αμφιβάλλεις, δοκίμασε».

Εξαγριωμένος από την απάντηση ο Πρόβος, τη μαστίγωσε στο πρόσωπο και την ξάπλωσε σε αναμμένα κάρβουνα. Έπειτα, την κρέμασε και της έσκισε το σώμα. Μετά έκοψε τους μαστούς της, ξερίζωσε τα νύχια της και τελικά την αποκεφάλισε. Έτσι, η Αναστασία πήρε τον άφθαρτο στέφανο του μαρτυρίου.

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΧΙΟ, ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΑΣ

Άγιος που εορτάζει στις: 31/10/2010

Βιογραφία

Ο Άγιος Νικόλαος γεννήθηκε στις Καρυαίς της Χίου από γονείς ευσεβείς χριστιανούς, τον Πέτρο και τη Σταματού. Ανατράφηκε ορφανός χωρίς πατέρα και έγινε υπόδειγμα χρηστού και ενάρετου νέου. Σε ηλικία 20 χρονών πήγε στη Μαγνησία, όπου εργαζόταν σαν οικοδόμος. Σε κάποια στιγμή όμως, ο Νικόλαος, άγνωστο για ποιο λόγο, τρελάθηκε. Οι Τούρκοι εκμεταλλευόμενοι την κατάσταση του θέλησαν να τον εξισλαμίσουν. Τελικά όμως δεν τα κατάφεραν και οι συμπατριώτες του τον συνόδεψαν και πάλι στη Χίο. Εκεί οι Τούρκοι τον έντυσαν με τούρκικα ρούχα και τον ονόμασαν Μεχμέτ. Κάποτε τον συνάντησε ένας αρχιμανδρίτης, που ονομαζόταν Κύριλλος και πήρε το Νικόλαο στον ναό του Σωτήρος στο Παλιόκαστρο. Εκεί με τη θεία δύναμη, αποκαταστάθηκε η υγεία του και από τότε ζούσε αυστηρή χριστιανική ζωή. Για τη ζωή του αυτή συνελήφθη από τους Τούρκους, φυλακίστηκε και βασανίστηκε με τον πιο βάρβαρο τρόπο. Επειδή όμως επέδειξε ακεραιότητα στην πίστη του, οι δήμιοι του έκοψαν σιγά-σιγά (δηλαδή περισσότερο μαρτυρικά) το κεφάλι στις 31 Οκτωβρίου 1754, στη θέση Βουνάκι της Χίου και ώρα έκτη. Το λείψανο του αγίου, ρίχτηκε από τους δήμιους στη θάλασσα.

ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ ΚΟΣΜΑΣ ΚΑΙ ΔΑΜΙΑΝΟΣ

1 Νοεμβρίου

Οι Άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός ήταν αδέλφια και κατάγονταν από την Ασία. Οι γονείς τους ήταν άριστο πρότυπο χριστιανών συζύγων. Όταν η μητέρα τους Θεοδότη έμεινε χήρα, αφιέρωσε κάθε προσπάθειά της στη χριστιανική ανατροφή των δυο παιδιών της, Κοσμά και Δαμιανού. Τους δύο αδελφούς διέκρινε μεγάλη ευφυΐα και επιμέλεια, γι'αυτό και σπούδασαν πολλές επιστήμες. Ιδιαίτερα όμως, επιδόθηκαν στην ιατρική επιστήμη, την οποία εξασκούσαν σαν διακονία φιλανθρωπίας προς τον πλησίον. Θεράπευαν τις ασθένειες των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των φτωχών, χωρίς να παίρνουν χρήματα, γι'αυτό και ονομάστηκαν Ανάργυροι.

Πολλοί ασθενείς που θεραπεύτηκαν ήθελαν να τους ευχαριστήσουν. Αλλά αυτοί, δε δέχονταν τις ευχαριστίες και απαντούσαν με τον ορθό λόγο της Αγίας Γραφής: «Η ευλογία και η δόξα και η σοφία και η ευχαριστία και η τιμή και η δύναμις και η ισχύς τω Θεώ ημών εις τους αιώνας των αιώνων» (Αποκάλυψη Ιωάννου, ζ' 12). Δηλαδή, όλος ο ύμνος και η δόξα και η σοφία και η ευχαριστία και η τιμή και η δύναμη και η ισχύς, ανήκει στο Θεό μας, στους αιώνες των αιώνων.
Έτσι ταπεινά αφού διακόνησαν σε όλη τους τη ζωή τον πλησίον τους, παρέδωσαν ειρηνικά την ψυχή τους στον Κύριο και ετάφησαν στην τοποθεσία Φερεμά.

Αγίων Ακίνδυνου, Αφθόνιου, Πηγάσιου, Ελπιδοφόρου και Ανεμπόδιστου

2 Νοεμβρίου

Όλοι αυτοί οι Άγιοι ήταν αξιωματούχοι του Πέρση βασιλιά Σαπώρ του Β'. Το 330 μ.Χ., επειδή, ομολόγησαν ότι είναι χριστιανοί, συνελήφθησαν και μαστιγώθηκαν σκληρά. Έπειτα, τους έριξαν στις φλόγες μιας μεγάλης φωτιάς. Αλλά οι θερμές δεήσεις τους προς το Θεό προκάλεσαν φοβερή θύελλα με βροχή, με αποτέλεσμα να σβήσει η φωτιά. Αυτό προκάλεσε φόβο στους Πέρσες, και τον ίδιο το Σαπώρ, με αποτέλεσμα να αναβάλει, το θάνατο των γενναίων χριστιανών. Αλλά μετά μερικές μέρες, τους έφερε και πάλι στο κριτήριο. Αφού είδε ότι δεν μπορούσε να αλλάξει τη χριστιανική τους πίστη, αποκεφάλισε πρώτο τον Αφθόνιο.

Έπειτα, απευθυνόμενος στον Ελπιδηφόρο, του είπε να φανεί λογικός, σαν εγγράμματος που ήταν και μπορούσε να διακρίνει το ψέμα από την αλήθεια. Ο Ελπιδοφόρος του αποκρίθηκε ότι γι'αυτό ακριβώς πιστεύει στο Χριστό, διότι Αυτός είναι «η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ευαγγέλιο Ιωάννου, ιδ' 6). Δηλαδή ο σωστός δρόμος, που οδηγεί στην απόλυτη αλήθεια και στην πραγματική και πηγαία ζωή, που αξίζει κανείς να πεθάνει γι'αυτή. Η απάντηση του Ελπιδοφόρου εξαγρίωσε τον Σαπώρ και αμέσως τον αποκεφάλισε. Οι θυσίες αυτές ενθάρρυναν ακόμα περισσότερο τους υπόλοιπους, και έμειναν ακλόνητοι στην πίστη τους. Τότε ο Σαπώρ διέταξε να τους ρίξουν μέσα σε αναμμένο καμίνι. Έτσι, μαρτυρικά και ένδοξα, παρέδωσαν όλοι τη μακάρια ψυχή τους στον Κύριο Ιησού Χριστό.

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΝΕΟΣ Ο ΝΕΑΠΟΛΙΤΗΣ

3 Νοεμβρίου

Ο Άγιος Γεώργιος ήταν Ιερέας και καταγόταν από τη Νεάπολη της Μικράς Ασίας, που στα τούρκικα ονομάζεται «Νέβ Σεχήρ». Διακονούσε σαν εφημέριος στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη Νεάπολη «εν αληθεία και οσιότητι και δικαιοσύνη, πορευόμενος εν πάσαις ταις εντολαίς και δικαιώμασι του Κυρίου άμέμπτος». Κατά το 1797 μ.Χ. προσκλήθηκε από τους χριστιανούς κατοίκους του χωριού Μαλακωτή να Ιερουργήσει, αναπληρώνοντας τον εφημέριό τους, που τον καταδίωκαν οι Τούρκοι.

Ο Ιερέας Γεώργιος ευχαρίστως δέχτηκε και αναχώρησε για το χωριό. Ξαφνικά όμως, κοντά στη θέση «Κόμπια-Ντερέ», συνελήφθη από εξαγριωμένους βοσκούς Τούρκους, οι όποιοι τον λήστεψαν, τον βασάνισαν και τελικά τον αποκεφάλισαν.
Το 1924 μ.Χ., το ιερό λείψανο του Αγίου μεταφέρθηκε στον Ναό του Αγίου Ευσταθίου στη Νέα Νεάπολη κοντά στη Νέα Ιωνία στην Αθήνα.

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥ ΙΩΑΝΝΙΚΙΟΥ, ΤΟΥ ΕΝ ΟΛΥΜΠΩ

4 Νοεμβρίου

Ο Όσιος Ιωαννίκιος γεννήθηκε στη Βιθυνία το 740 μ.Χ. Τον πατέρα του, τον έλεγαν Μυριτρίκη και τη μητέρα του Αναστασώ. Και οι δύο ήταν ευσεβείς χριστιανοί και παιδαγώγησαν το γιο τους σύμφωνα με τα διδάγματα του Ευαγγελίου. Όταν ο Ιωαννίκιος στρατεύτηκε, αυτοκράτορας τότε ήταν ο εικονομάχος Κωνσταντίνος ο Ε'. Ο Κωνσταντίνος ο Ε', είχε νικήσει στους αγώνες του κατά των Βουλγάρων και είχε μεγάλη εκτίμηση από τους στρατιώτες του. Η ψυχολογία που καλλιεργήθηκε και το κλίμα που δημιουργήθηκε στα πεδία των μαχών, παρέσυραν τον Ιωαννίκιο με αποτέλεσμα να γίνει κι αυτός εικονομάχος, σαν τον αυτοκράτορά του.

Όταν, όμως, αποστρατεύτηκε από τις τάξεις του στρατού, δεν άργησε να καταλάβει τα παραπτώματά του, και σε τι μεγάλα σφάλματα τον είχε οδηγήσει αυτή η πλάνη του. Μετανόησε ειλικρινά και εξομολογήθηκε τα λάθη του. Αφού καταρτίστηκε ανάλογα, έγινε μοναχός στον Όλυμπο. Παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο σε ηλικία 94 χρονών στη Μονή Αντιδίου, όπου μέχρι τότε δίδασκε εκεί στον κόσμο την Ορθοδοξία.

ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΓΑΛΑΚΤΙΩΝΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

5 Νοεμβρίου, ημέρα μνήμης των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης

Οι Άγιοι Γαλακτίων και Επιστήμη έζησαν τον 3ο αιώνα μ.Χ., όταν αυτοκράτορας ήταν ο Δέκιος. Οι Έλληνες γονείς του Γαλακτίωνα, εν ονόματι Κλειτοφών και Λευκίππη, ήταν ειδωλολάτρες. Ένας, ιερομόναχος όμως, που ονομαζόταν Ουνούφριος, τους προσείλκυσε στη χριστιανική πίστη και βαπτίστηκαν χριστιανοί. Από τότε διέθεταν τα χρήματά τους σε αγαθοεργίες. Τον γιο τους Γαλακτίωνα τον ανέθρεψαν «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Δηλαδή, με παιδαγωγία και νουθεσία, σύμφωνη με το θέλημα του Κυρίου. Και η παιδαγωγία αυτή δεν άργησε να φέρει τους θαυμαστούς καρπούς της.

Ο Γαλακτίων όταν μεγάλωσε, παντρέυτηκε μία ωραία γυναίκα, την Επιστήμη, την οποία ο ίδιος είλκυσε στο Χριστό. Η ζωή τους κυλούσε αφιερωμένη στο Λόγου του Θεού και στη διακονία του πλησίον, ώσπου ξέσπασε ο διωγμός του Δεκίου. Τότε, ο Γαλακτίων πήγε σε μοναστήρι του όρους Σινά, και η Επιστήμη σε γυναικείο κοινόβιο. Αλλά η λαίλαπα του διωγμού έφτασε και στα εκείνα τα μέρη, με αποτέλεσμα να συλληφθεί ο Γαλακτίων από τον άρχοντα Ούρσο. Όταν το πληροφορήθηκε αυτό η Επιστήμη, πήγε και παρακάλεσε τους διώκτες να συλλάβουν και αυτή προς ενίσχυση του συζύγου της. Περίπου το 250 μ.Χ. ο άρχοντας Ούρσος, μη μπορώντας να τους πείσει να αλλαξοπιστήσουν, αφού τους βασάνισε σκληρά στο τέλος τους αποκεφάλισε.

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

6 Νοεμβρίου

Ο Άγιος Παύλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. και υπήρξε γραμματέας του αγιοτάτου Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αλεξάνδρου. Όταν απεβίωσε ο Αλέξανδρος, το 377 μ.Χ., ο Παύλος εξελέγχθηκε Πατριάρχης. Ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος, όταν το πληροφορήθηκε δυσανασχέτησε, μίας και ήταν οπαδός της αίρεσης των Αρειανών. Όταν ο Κωνστάντιος επέστρεψε από την Αντιόχεια στην Κωνσταντινούπολη, απομάκρυνε από τον πατριαρχικό θρόνο τον Παύλο και ανακήρυξε αυθαίρετα Πατριάρχη, τον αρειανόφρονα Νικομήδειας Ευσέβιο.

Τότε ο Άγιος Παύλος πήγε στη Ρώμη. Εκεί βρήκε τον Μέγα Αθανάσιο, τον οποίο είχε απομακρύνει από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας ο Κωνστάντιος. Πληροφορηθείς τα γεγονότα, ο αυτοκράτορας Κώνστας, έστειλε γράμμα στον αδελφό του τον Κωνστάντιο, διαμαρτυρόμενος για τη στάση του. Έτσι ο Παύλος και ο Αθανάσιος επανήλθαν στο αξίωμά τους. Δυστυχώς μετά από λίγο καιρό ο Κώνστας πέθανε. Έτσι ο Κωνστάντιος διέταξε, από την Αντιόχεια που ήταν, να απομακρύνουν τον Παύλο από τον Πατριαρχικό θρόνο. Μάλιστα τον εξόρισε στην Κουκουσό της Αρμενίας. Κάποια μέρα που τελούσε την Θεία Λειτουργία όρμησαν πάνω του Αρειανοί και τον έπνιξαν με το ίδιο του το ωμοφόριο. Έτσι ο Άγιος πέθανε και παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο.

ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΤΡΙΑΝΤΑΤΡΙΩΝ ΑΓΙΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΕΝ ΜΕΛΙΤΙΝΗ

7 Νοεμβρίου

Τα ονόματα των Αγίων Ματρύρων είναι: Ιέρων, Νίκανδρος, Ησύχιος, Βαράχος (ή Βαράχιος), Μαξιμιανός, Καλλίνικος, Ξαντικός (ή Ξανθιάς), Αθανάσιος, Θεόδωρος, Δουκίτιος, Ευγένιος, Θεόφιλος, Ουαλέριος, Θεόδοτος, Καλλίμαχος, Ιλάριος, Γιγάντιος, Λογγίνος, Θεμέλιος, Ευτύχιος, Διόδοτος, Καστρίκιος, Θεαγένης, Μάμας, Νίκων, Θεόδουλος, Βοστρύκιος (ή Ουστρίχιος), Ουΐκτωρ, Δωρόθεος, Κλαυδιανός, Επιφάνιος, Ανίκητος και άλλος Ιέρων.
Ο πρώτος απ'αυτούς, ο Ιέρων, ήταν από τα Τύανα της Καππαδοκίας. Ο πατέρας του πέθανε γρήγορα και την ανατροφή του, καθώς και των δύο αδελφών του, Ματρωνιανού και Αντωνίου, ανέλαβε εξ'ολοκλήρου η μητέρα τους Στρατονίκη. Παρ'όλο που ο Ιέρων πήρε αρκετή μόρφωση, ασχολήθηκε με το γεωργικό επάγγελμα. Οι ειδωλολάτρες τέτοιες ενασχολήσεις τις θεωρούσαν υποτιμητικές. Αλλά οι χριστιανοί ήξεραν ότι ο Χριστός δεν απαξίωσε τον ιδρώτα του ταπεινού εργάτη. Και ότι κάθε τίμια εργασία είναι αρετή και μόνο η αργία, πού φέρνει την αμαρτία, αποτελεί για τον άνθρωπο στίγμα. Άλλωστε, ο Θεόπνευστος Λόγος της Αγίας Γραφής περιγράφοντας τη ζωή των Αποστόλων και κατ'επέκτασιν, όλων των χριστιανών, λέει: «κοπιώμεν εργαζόμενοι ταις ιδίοις χερσί» (Α' προς Κορινθίους, δ' 12). Κοπιάζουμε, δηλαδή, εργαζόμενοι με τα ίδια μας τα χέρια. Όταν επί Διοκλητιανού άρχισε ο διωγμός κατά των χριστιανών, ο έπαρχος Αγρικόλας συνέλαβε τον Ιέρωνα με την κατηγορία ότι τις Κυριακές και τις άλλες γιορτές περιφερόταν και κήρυττε το Χριστό στους εργάτες, με αποτέλεσμα να αποσπάσει πολλούς από την ειδωλολατρία. Μαζί του συνελήφθησαν οι δύο αδελφοί του και τριάντα ακόμα συνεργάτες του στη διακονία του Ευαγγελίου. Αφού φυλακίστηκαν και φρικτά βασανίστηκαν, τελικά ο έπαρχος Αγρικόλας τους αποκεφάλισε έξω από την πόλη Μελιτινή.

Η σημερινή Ελλάδα

1. Ο Γέροντας Επιφάνιος έλεγε: «Πονώ και αγω­νιώ για την πορεία του ελληνικού Έθνους, το όποιο συνε­χώς αφελληνίζεται, αποχριστιανίζεται, αποχρωματίζεται, αποκόπτεται από τις ρίζες του και χάνει τα στοιχεία της ταυτότητας του».

2.  «Η χώρα μας, έλεγε ο Γέροντας Αμφιλόχιος, είναι σκεπασμένη με τους πάγους του υλισμού και της αθεΐας και καλούμαστε όλοι να συμβάλουμε στη διάλυση τους. Μόνο όταν φύγουν οι πάγοι αυτοί, θα μπορέσουμε να βρούμε και να χαρούμε ξανά τη γη εκείνη την πραγμα­τική,  την όποια καλλιέργησαν αποστολικά άροτρα και την πότισαν αίματα Μαρτύρων και ιδρώτες Όσιων. Τότε μόνο ο νοητός ήλιος θα θερμάνει την ελληνική γη και αμέσως θα βλαστήσει, θα ανθίσει και θα καρποφορήσει, όπως και άλλοτε, προς δόξαν Θεού».

3.   «Το μπαστούνι του Θεού για μας τους Έλληνες, όταν φεύγουμε από το δρόμο του και πέφτουμε στην ασέ­βεια και αμαρτία, είναι οι Τούρκοι», έλεγε ο Γέροντας της Αίγινας Ιερώνυμος.

4.  Κάποιος ρώτησε το Γέροντα Πορφύριο τι πρέπει να ψηφίσει στις βουλευτικές εκλογές κι εκείνος του απάν­τησε παραβολικά: «Η Ορθόδοξη  Εκκλησία είναι σαν την κλώσσα. Κάτω από τα φτερά της σκεπάζει και άσπρα πουλάκια και μαύρα πουλάκια και κίτρινα και κάθε χρώ­ματος πουλάκια». Και άλλοτε είπε για τους πολιτικούς: «Τι να σου κάνουν και οι πολιτικοί; Είναι μπερδεμένοι με τα ψυχικά τους πάθη. Όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του, πώς θα μπορέσει να βοηθήσει τους άλλους; Φταίμε και εμείς για την κατάσταση αυτή. Αν   ήμασταν  αληθινοί  χριστιανοί,   θα  μπορούσαμε  να στείλουμε στη βουλή, όχι βέβαια χριστιανικό κόμμα, αλ­λά χριστιανούς πολιτικούς και τα πράγματα θα ήταν δια­φορετικά».

Για τη φύση

1. «Όταν πήγα στο μοναστήρι, διηγούνταν ο Γέρον­τας Ιάκωβος, λόγω παλαιοτέρας πυρκαγιάς, τα γύρω βουνά ήταν γυμνά και μόνο λίγα πεύκα και έλατα υπήρ­χαν. Καθώς λοιπόν πήγαινα στις διάφορες διακονίες, είχα στην τσέπη μου σπόρους από κουκουνάρια των πεύκων και τους έσπερνα σ' όλη την περιοχή. Έκανα και προσευ­χή να διαφυλάσσεται το δάσος, κυρίως από τις πυρκαγιές, οι όποιες έχουν ως αιτία και τον φθόνο του διαβόλου, πού βάζει τα όργανα του να καταστρέφουν τα δάση».

2.  Ό Γέροντας Αμφιλόχιος έλεγε: «Όποιος φυ­τεύει δέντρο, φυτεύει ελπίδα, ειρήνη, αγάπη και έχει τις ευλογίες του Θεού».

3.  Αξιοπρόσεκτη η προφητεία του Γέροντα Γεωρ­γίου: «Θα έρθει εποχή πού θα πλησιάζετε τα δέντρα και δεν θα μπορείτε να φάτε φρούτα».

Αντιμετώπιση αιρετικών

1. Για την αντιμετώπιση των Ιεχωβάδων, ο Γέροντας Πορφύριος τόνιζε: «Ταλαίπωροι είναι οι ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά και ό Θεός να τους ελεήσει. Μερικοί χριστιανοί αγανακτούν από αυτούς, άλλοι πάλι τσακώνον­ται μαζί τους και τους βρίζουν και άλλοι τους καταδιώ­κουν στα δικαστήρια. Όμως δεν καταπολεμείται έτσι ό χιλιασμός. Μόνο όταν αγιασθούμε εμείς, καταπολεμείται».

2. Ο Γέροντας Παΐσιος έλεγε: «Αυτό πού επιβάλ­λεται σε κάθε ορθόδοξο είναι να βάζει την καλή ανησυχία στους ετεροδόξους, να καταλάβουν δηλαδή ότι βρίσκονται σε πλάνη για να μην αναπαύουν ψεύτικα το λογισμό τους και στερηθούν και σ' αυτήν τη ζωή τις πλούσιες ευλογίες της Ορθοδοξίας και στην άλλη ζωή στερηθούν τις περισ­σότερες και αιώνιες ευλογίες του Θεού».

3. «Για να αναιρεθούν όλες οι ανοησίες πού γράφον­ται κατά του χριστιανισμού, έλεγε ο Γέροντας Επιφάνιος, θα πρέπει να ήσαν τα βουνά μυαλά, τα δέντρα κονδυλοφόροι, ή θάλασσα μελάνη και οι κάμποι χαρτί».

Για την Ορθοδοξία

1.  Έλεγε ό Γέροντας Πορφύριος: «Η αλήθεια εί­ναι στην Ορθοδοξία. Εγώ την έχω ζήσει και την ξέρω με τη χάρη του Θεού. Υπάρχουν πολλά φώτα πού βλέπει κανείς και εντυπωσιάζεται, μα ένα είναι το αληθινό φως».

2.  Τη δυσάρεστη κατάσταση πού υπάρχει στην Εκ­κλησία μας, ο Γέροντας   Παΐσιος την περιέγραφε ως έξης:  «Δυστυχώς στην εποχή  μας έχουμε πολλούς πού ταράσσουν τη μητέρα Εκκλησία. Όσοι από αυτούς είναι μορφωμένοι, έπιασαν το δόγμα με το μυαλό και όχι με το πνεύμα των άγιων Πατέρων. Οι δε άλλοι πού είναι αγράμ­ματοι, έπιασαν το δόγμα με τα δόντια, γι' αυτό και τρίζουν τα δόντια, όταν συζητούν εκκλησιαστικά θέματα και έτσι δημιουργείται μεγαλύτερη ζημιά από αυτούς στην Εκκλη­σία παρά από τους πολέμιους πού είναι εκτός».

Οι σύγχρονοι άνθρωποι

1.   «Οι άνθρωποι σήμερα, έλεγε ο Γέροντας  Φιλό­θεος, είναι ακράτητοι. Λαός και κλήρος, σαν αχαλίνωτα αλόγα, τρέχουν στην αμαρτία. Δεν συλλογίζονται το Θεό, το θάνατο, την κρίση, την ανταπόδοση, τίποτα - τίποτα, μόνο για την ύλη ενδιαφέρονται, για το σώμα, για τις ηδονές, για τις τιμές. Πολύ λίγοι είναι εκείνοι πού έχουν αληθινά ενδιαφέροντα και ίσως για χάρη αυτών των λίγων κρατάει ο Θεός τον κόσμο».

2.  Ο Γέροντας Π αίσιος έλεγε: «Όσοι αναπαύονται μέσα στον υλικό κόσμο και δεν ανησυχούν για τη σωτη­ρία της ψυχής τους, μοιάζουν με τα ανόητα πουλάκια πού

δεν θορυβούν μέσα στο αυγό, για να σπάσουν το τσόφλι, να βγουν έξω να χαρούν τον ήλιο — το ουράνιο πέταγμα στην παραδεισένια ζωή - αλλά παραμένουν ακίνητα και πεθαίνουν μέσα στο τσόφλι του αυγού».

3.  «Οι κοσμικοί άνθρωποι με κουράζουν, έλεγε ό Γέ­ροντας Αμφιλόχιος, γιατί όσα έχουν μέσα τους απο­θηκευμένα, έρχονται πάνω μου σαν ηλεκτρικά κύματα».

4.  Έλεγε ό Γέροντας Πορφύριος: «Σήμερα οι άν­θρωποι ζητούν να τους αγαπήσουν και γι' αυτό αποτυγχά­νουν. Το σωστό είναι να μην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς το Χριστό και τους ανθρώπους. Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή».

5. Για τους σημερινούς ανθρώπους, ο Γέροντας της Δράμας Γεώργιος έλεγε: «Ο κόσμος έχει φύγει από την αθωότητα και την καλοσύνη. Κάθε μέρα φροντίζει να βα­δίζει προς το κακό. Όσο περνούν τα χρόνια, βαδίζει στην καταστροφή και ο Θεός δεν το θέλει αυτό».

6. Για την ευγένεια των ανθρώπων της εποχής μας, ο Γέροντας  Π αίσιος υπογράμμιζε: «Κάνει πολύ κακό η κοσμική ευγένεια πού υποκρίνεται, γιατί ξεγελιέται κανείς και ανοίγει την καρδιά του στον κοσμικό άνθρωπο και τελικά χαραμίζει την ευλάβεια του, γιατί εκείνος δεν ξέρει τι θα πει ευλάβεια. Είναι σαν να δίνει χρυσές λίρες σε ανθρώπους πού ξέρουν μόνο τις μπρούντζινες δραχμές».

7.  Ό Γέροντας   Φιλόθεος έλεγε:  «Οι χριστιανοί διαιρούνται σε δύο τάξεις. Είναι οι αγράμματοι και οι εγγράμματοι. Οι περισσότεροι αγράμματοι είναι άπιστοι, δεν γνωρίζουν ότι υπάρχει Θεός, τι είναι ο Θεός και τι είναι η πίστη. Μαθαίνουν όμως τόσα παραμύθια, τόσα άσεμνα τραγούδια, τόσους χορούς! Οι περισσότεροι εγγράμματοι είναι τελείως άπιστοι. Έκτος από λίγες εξαιρέσεις, οι περισσότεροι είναι κούτσουρα! Ποτέ τους δεν προσεύχονται και ντρέπονται να κάνουν το σταυρό τους».

Η φιλαργυρία

1. Για τους ανθρώπους πού είναι προσκολλημένοι στα

υλικά αγαθά, ό Γέροντας Παίσιος τόνιζε: «Ο κυριευμέ­νος από υλικά πράγματα είναι κυριευμένος πάντα από στε­νοχώρια και άγχος, γιατί πότε τρέμει μην του τα πάρουν και πότε μην του πάρουν την ψυχή. Ο τσιγκούνης πάλι, πού αγκύλωσε το χέρι του από το πολύ σφίξιμο, έσφιξε και την καρδιά του και την έκανε πέτρινη. Για να θερα­πευθεί θα πρέπει να επισκεφθεί δυστυχισμένους ανθρώ­πους, να πονέσει, οπότε θα αναγκασθεί να ανοίξει σιγά — σιγά το χέρι του, και θα μαλακώσει τότε και η πέτρινη καρδιά του και θα γίνει καρδιά ανθρώπινη και έτσι θα του ανοιχθεί και η πύλη του Παραδείσου».

2. Ό Γέροντας Πορφύριος έλεγε: «Το αν θα πάμε στον Παράδεισο ή στην κόλαση, δεν εξαρτάται από το αν έχουμε λίγα ή πολλά χρήματα, αλλά από τον τρόπο πού θα χρησιμοποιήσουμε αυτά πού έχουμε. Τα χρήματα, τα κτήματα και όλα τα υλικά αγαθά δεν είναι δικά μας, του Θεού είναι, εμείς έχουμε μόνο τη διαχείριση τους. Πρέπει να ξέρουμε ότι ο Θεός θα μας ζητήσει λογαριασμό και για την τελευταία δραχμή μας, αν τη διαθέσαμε σύμ­φωνα με το θέλημα του ή όχι».

Για την ψυχή

1.   Ό Γέροντας  Πορφύριος είχε παρακολουθήσει μερικά μαθήματα ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο, για να του λυθεί ή απορία, πώς είναι δυνατό να υπάρχουν ψυχία­τροι πού δεν πιστεύουν στην ύπαρξη της ψυχής. Και συμ­πέρανε: «Οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι μοιάζουν με τον τυφλό, πού με την αφή προσπαθεί να καταλάβει τα πράγ­ματα πού βρίσκονται γύρω του. Ή ψυχή είναι πολύ βαθιά και μόνο ό Θεός τη γνωρίζει».

2.  Για την αξία της ψυχής, ο Γέροντας Ιωήλ έλεγε: «Η αξία της ψυχής είναι άπειρη. Και είναι προφανές τούτο. Όταν θέλουμε να καθαρίσουμε ένα ύφασμα, ποτέ δεν θα χρησιμοποιήσουμε σαπούνι ακριβότερο από το ύφασμα. Το σαπούνι πού θα χρησιμοποιήσουμε θα είναι φθηνότερο από το ύφασμα ή, το πολύ - πολύ, ίσης αξίας. Με τι πλύθηκε και καθαρίστηκε η ανθρώπινη ψυχή; Με το αίμα του Κυρίου! πόση είναι η αξία του αίματος του Κυρίου; Άπειρη! Άρα άπειρη πρέπει να είναι και η αξία της ανθρώπινης ψυχής πού καθαρίστηκε με αυτό».

Για το θάνατο

1.   Ο Γέροντας  Φιλόθεος έλεγε ότι ο άνθρωπος στην παρούσα ζωή περνάει από πολλές δυσκολίες, τις όποιες πρέπει να αντιμετωπίζει με πίστη στο Θεό. Ειδικό­τερα τόνιζε: «Ή παρούσα πρόσκαιρη ζωή μοιάζει με θά­λασσα και εμείς οι άνθρωποι είμαστε πλοιάρια. Και όπως τα πλοία πού ταξιδεύουν στη θάλασσα δεν συναντούν μό­νο γαλήνη αλλά πολλές φορές συναντούν ισχυρούς ανέ­μους και μεγάλες τρικυμίες και κινδυνεύουν, έτσι και ε­μείς, οι όποιοι ταξιδεύουμε στη θάλασσα της πρόσκαιρης ζωής, συναντούμε πολλές φορές ισχυρούς ανέμους, και μεγάλες τρικυμίες, σκάνδαλα, πειρασμούς, ασθένειες, θλί­ψεις,   στενοχώριες,   διωγμούς και  διάφορους κινδύνους. Δεν πρέπει όμως να δειλιάζουμε. Να έχουμε θάρρος, αν­δρεία, πίστη. Και αν ως άνθρωποι ολιγόψυχοι και ολιγόπιστοι δειλιάσουμε στους κινδύνους, να φωνάξουμε στο Χριστό όπως ό Πέτρος και εκείνος θα απλώσει το χέρι του και θα μας βοηθήσει».

2.  Οι Γέροντες αντιμετώπιζαν το θάνατο με γενναιό­τητα και βαθιά πίστη στην αιώνια ζωή. Ενδιαφέροντα τα όσα έλεγε παραβολικά ο Γέροντας  Γεώργιος, καθώς αισθανόταν ότι το τέλος της επίγειας ζωής του ήταν πολύ κοντά: «Πρέπει να φύγω. Είναι θέλημα Θεού και πρέπει να φύγω, γιατί η αμαρτία προχώρησε πολύ. Μέσα στο βούρκο της αμαρτίας κυλιέται ο κόσμος και δεν το κατα­λαβαίνει. Και αυτά έμενα με κουράζουν. Πρέπει να φύγω. Εκείνο πού λυπάμαι όμως είναι τα δέντρα πού φύτεψα στο περιβόλι, γιατί είναι ακόμα μικρά και αδύνατα. Δεν πρόλαβαν να μεστώσουν, να γίνουν δέντρα με γερό κορμό και με τον πρώτο αέρα θα λυγίσουν». «Έκανα ένα κοπάδι πρόβατα και είμαι τσοπάνος και φροντίζω τα πρόβατα μου να είναι όπως εγώ τα θέλω. Όταν όμως θα φύγω, το κοπάδι μου θα σκορπίσει.  Θα μείνουν βέβαια πρόβατα στη μάντρα μου, αλλά πολλά θα φύγουν και θα ταλαν­τεύονται εδώ και εκεί. Θα έρθουν και ξένα πρόβατα στη μάντρα μου και θα διδαχτούν από τα πιστά μου πρόβατα και δεν θα λυγίσουν με κανένα τρόπο». Και άλλοτε έλεγε σε πνευματικά του τέκνα: «Μη στενοχωριέστε, γιατί όλοι θα φύγουμε από εδώ. Περαστικοί διαβάτες είμαστε. Εδώ ήρθαμε για να δείξουμε τα έργα μας και να φύγουμε».

3. Για τη μνήμη του θανάτου, ό Γέροντας Δανιήλ έλεγε:  «Όταν θυμάμαι το θάνατο, πατώ την αλαζονεία μου, κατανοώ ότι δεν είμαι τίποτα, συναισθάνομαι ότι ό πλούτος, η τιμή και η φθαρτή φαντασία είναι μάταια και ανωφελή και μόνο η ταπεινή επίγνωση του εαυτού μου και ή αγάπη του πλησίον μου και τα παραπλήσια με αυτά καλά μπορούν να με βοηθήσουν κατά την ώρα της εξόδου μου. Όταν όμως αποχαιρετήσω τη μνήμη του θανάτου, τότε και το λογιστικό και το επιθυμητικό και το θυμικό της ψυχής μου γεμίζουν με ξένους και αντίξοους λογισμούς και γίνομαι χλεύη ανθρώπων και δαιμόνων».

4. Σε ερώτηση κάποιας γυναίκας αν είναι αμαρτία η επιθυμία του θανάτου, ό Γέροντας Ιωήλ απάντησε: «Αν επιθυμείς να πεθάνεις για να απαλλαγείς από τα βάσανα, βέβαια είναι αμαρτία, διότι είναι σαν να γογγύζεις κατά του Θεού πού επιτρέπει τα βάσανα σου. Αν όμως επιθυ­μείς να πεθάνεις για να μην αμαρτάνεις και λυπείς με τις αμαρτίες σου το Θεό, αυτό δεν είναι καθόλου αμαρτία. Αν πάλι επιθυμείς να πεθάνεις, διότι δεν αντέχεις το χω­ρισμό σου από το Θεό και θέλεις να μεταβείς το συντο­μότερο κοντά του, τότε η επιθυμία σου αυτή είναι τρισευλογημένη».

5.  Ρώτησαν το Γέροντα Επιφάνιο αν φοβάται το θάνατο και εκείνος απάντησε: «Το θάνατο δεν τον φοβά­μαι, όχι βέβαια ένεκα των έργων μου, αλλά επειδή πιστεύω στο έλεος του Θεού».

6.  Έλεγε ό Γέροντας Αμφιλοχίας: «Με τη χάρη του Θεού ο άνθρωπος πετυχαίνει την πνευματική του ανύ­ψωση,   μεταμορφώνεται,   γίνεται   άλλος   άνθρωπος,   του φεύγει ό φόβος. Δεν φοβάται το θάνατο και τούτη τη ζωή, όσο καλή και αν φαίνεται, τη θεωρεί σκλαβιά».

Ὁμιλία γιά τήν νοερά προσευχή

Ὁμιλία τοῦ π. Νικολάου, Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς γιά τήν προσευχή μέ ἀφορμή τό βίο τοῦ π. Γρηγορίου Παλαμᾶ κατά τή β’ Κυριακή τῶν Νηστειών.

- Τί εἶναι καί τί δέν εἶναι ἡ προσευχή

- Ἡ σημασία τῆς καθαρῆς προσευχῆς γιά τή ζωή μας

- Τί εἶναι ἡ νοερά προσευχή (εὑχή)

- Πρακτικοί τρόποι γιά νά βάλουμε τή νοερά προσευχή στήν καθημερινότητά μας

- Τα χαρακτηριστικά τῆς νοερᾶς προσευχῆς

- Οἱ προϋποθέσεις τῆς νοερᾶς προσευχῆς

- Ἡ προσευχή τῶν Ἁγίων

https://rapidshare.com/files/444359537/xatzinikolaou_proseyxh_palamas.mp3

6 πράγματα που δεν γνωρίζουμε για τους Aγίους

1. Ο άγιος Νήφων, τον 4ο αι. μ.Χ., διακήρυξε πως «όπως η Γη παράγει και άσπρα και μαύρα σταφύλια, έτσι διαμορφώνει και άσπρους και μαύρους ανθρώπους, όμως όλοι είναι παιδιά του Θεού και προορίζονται για τον παράδεισο».
2. Ο άγιος Κάθμπερτ της Βρετανίας [] είναι ο πρώτος που θέσπισε μέτρα προστασίας για ένα απειλούμενο είδος ζώου (ένα είδος αγριόχηνας).
3. Πατέρας του θεσμού των νοσοκομείων είναι ο άγιος ανάργυρος Σαμψών ο Ξενοδόχος τον 6ο αι. μ.Χ. (ο «Ξενών» του ήταν νοσοκομείο).
4. Ο Μέγας Βασίλειος ήταν ο πρώτος που καλούσε τους λεπρούς, για να τους περιθάλψει στα ιδρύματα της Καισάρειας, και μάλιστα τους υποδεχόταν με φίλημα.
5. Ο άγιος Μαρτίνος της Τουρ διέσχισε απόσταση πολλών χιλιομέτρων για να σώσει έναν αιρετικό από τα χέρια ενός παρανοϊκού φανατικού κυβερνήτη.
6. Στην έρημο της Αιγύπτου και στη συνέχεια της Παλαιστίνης, στα δάση της Γαλατίας, της Ρωσίας κ.α., υπήρξε η μακροβιότερη «αναρχική κοινωνία» όλων των εποχών: οι χριστιανοί αναχωρητές (άντρες και γυναίκες), που ζούσαν σε ιδιότυπες κοινότητες χωρίς καμιά απολύτως εξουσιαστική δομή, εκτός από την ελεύθερη και προαιρετική σχέση δασκάλου και μαθητή, μια σχέση δομημένη έτσι, που να εξυπηρετεί την πνευματική πρόοδο και την ηθική ανάπτυξη…

Από άρθρο του θεολόγου Θοδωρή Ρηγινιώτη

Οσία Μαρία η Αιγυπτία, η αγία πόρνη

Ἀπό την διαστροφή τῆς ἀμαρτίας καί τήν ψευδαίσθηση τῆς ἠδονῆς στήν λύτρωση τῆς μετάνοιας καί τήν ἀπόλαυση τῆς κοινωνίας μέ τόν ἀληθινό Θεό.

Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία, μιά ἐπίκαιρη προσωπικότητα ἡ ὁποία τιμᾶται ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κάθε 5η Κυριακή τῶν Νηστειῶν.

https://rapidshare.com/files/444358342/OSIAMARIA_H_AGYPTIA_H_AGIA_PORNI.mp3

Φιλότιμο και Θεία Πρόνοια

Στην Κόνιτσα ήμουν στη μονή Στομίου. Μετά την πανήγυρη στις 8 Σεπτεμβρίου, οι προσκυνητές τα είχαν αφήσει όλα άνω-κάτω. Εκεί που τακτοποιούσα κάτι, βλέπω, κάθησε η αδελφή μου και μια άλλη κοπέλα να συμμαζέψουν. 

Αυτή η καημένη είχε ακόμη δύο αδελφές οι οποίες είχαν παντρευτεί και αυτή που ήταν μεγαλύτερη είχε μείνει ακόμα ανύπαντρη. Τι φιλότιμο είχε! 

Αφού τα τακτοποίησαν όλα στο τέλος μου λέει: «Αν χρειάζεται πάτερ κάτι να καθήσουμε να κάνουμε και τίποτε άλλες δουλειές». Τόσο πολύ φιλότιμο! 

Λέω μέσα μου. Πάω στο εκκλησάκι και λέω με όλη μου την καρδιά: Παναγία μου, οικονόμησέ την εσύ. Εγώ δεν έχω τι να της δώσω-και να είχα δεν θα το δεχόταν κιόλας. Ε, μόλις πήγε στο σπίτι της, την περίμενε ένας που ήμασταν μαζί στρατιώτες, ένα πολύ καλό παιδί, κομμάτι μάλαμα και από καλή οικογένεια. Παντρεύτηκαν, μια χαρά! Πώς την πλήρωσε η Παναγία!

Πηγή: Γέροντος Παισίου Αγιορείτου: Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο

Ευχέλαιο

Ευχέλαιο είναι το μυστήριο, στο οποίο ο Χριστιανός δια της χρίσεως με αγιασμένο λάδι και με ευχές από τους ιερείς της Εκκλησίας λαμβάνει ιαματική χάρη, η οποία ενεργεί συμφωνά με τη θέληση του Θεού, για τη θεραπεία σώματος και ψυχής.

 

Ο Κύριος έστειλε τους μαθητές Του δύο δύο, για να κηρύξουν και τους έδωκε την εξουσία να αλείφουν τους ασθενείς με λάδι και να τους θεραπεύουν (Μαρκ. ς' 12-13).

 

Ο Αδελφόθεος Ιάκωβος γράφει στην Επιστολή του: «Είναι κάποιος από εσάς ασθενής; Ας προσκαλέσει τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας και ας προσευχηθούν επάνω του, αφού τον αλείψουν με λάδι στο όνομα του Κυρίου, και η προσευχή που έγινε με πίστη, θα θεραπεύσει τον ασθενή, ο Κύριος θα τον σηκώσει και αν έχει διαπράξει αμαρτίες, θα του συγχωρηθούν» (Ιακ. ε-(4-15).

 

Τα αισθητά σημεία του μυστηρίου είναι τρία:

 

1) το λάδι

 

2) η σταυροειδής επάλειψη με αυτό των μελών του σώματος και

 

3) η ευχή της Εκκλησίας.

 

Η επάλειψη γίνεται από τον ιερέα σε διάφορα μέρη του σώματος και συγκεκριμένα στο μέτωπο, στο πρόσωπο και στα χέρια. Η ευχή που διαβάζεται είναι η εξής: «Πάτερ άγιε, ιατρέ των ψυχών και των σωμάτων... ίασαι τον δούλον Σου (...) εκ της περιεχούσης αυτόν σωματικής και ψυχικής ασθενείας και ζωοποίησον αυτόν δια της χάριτος του Χριστού Σου...».

 

Σκοπός του μυστηρίου τούτου είναι:

 

1) η σωματική θεραπεία του αρρώστου και

 

2) η συγχώρηση των αμαρτιών του, αφού βέβαια γίνεται και εξομολόγηση μαζί με το Ευχέλαιο.

 

Είναι αναγκαία και εδώ η εξομολόγηση του αρρώστου αλλά και τον οικείων του ακόμη, που κάνουν το Ευχέλαιο για τη θεραπεία του, γιατί είναι πιθανό να έχει υποπέσει σε αμαρτήματα ο ασθενής και αυτές οι αμαρτίες να στέκουν αφορμή και αιτία της ασθενείας του. Πρέπει λοιπόν να φύγει η αιτία της ασθένειας, για να επέλθει και με τη χάρη του Ευχελαίου η θεραπεία από την ασθένεια.

 

Οι Ρωμαιοκαθολικοί το μυστήριο του Ευχελαίου το κάνουν μόνο μια φορά σε όσους είναι βαριά ασθενείς και ετοιμοθάνατοι. Εμείς οι Ορθόδοξοι το κάνουμε πάντοτε και σε ελαφρές ακόμη ασθένειες και κυρίως τη Μεγάλη Τετάρτη για όλους τους πιστούς, ασθενείς και υγιείς, «εις ίασιν ψυχής και σώματος».

Γάμος

Ο γάμος είναι το μυστήριο στο οποίο με την ιερολογία ο φυσικός δεσμός που συνάπτεται ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα, οι οποίοι εκούσια ενώνονται, εξαγιάζεται και παρέχεται σε αυτούς η χάρη του Αγίου Πνεύματος που τους ενισχύει στην πραγμάτωση του θεσμού τούτου.

 

Οι σκοποί του γάμου είναι: 1) η αλληλοβοήθεια των συζύγων, 2) η συντήρηση και ο πολλαπλασιασμός του ανθρώπινου γένους γενικά και ιδιαίτερα των μελών της Εκκλησίας, 3) η χαλιναγώγηση και ηθικοποίηση των επιθυμιών τους και 4) η ανατροφή των τέκνων με την παιδεία και τη νουθεσία του Κυρίου.

 

Ο  κύριος  σκοπός του γάμου  βρίσκεται στην κοινωνία της αγάπης των προσώπων που τον συνάπτουν. Γι' αυτό και τα ζευγάρια που δεν αποκτούν παιδιά, από ενδεχόμενη στειρότητα, έχουν προορισμό την αλληλοσυμπλήρωση και τον εξαγιασμό τους.

 

Ο γάμος συστήθηκε από τον Τριαδικό Θεό στον παράδεισο και από το Σωτήρα Χριστό ανυψώθηκε σε μυστήριο μέγα. Ο άγιος Ιγνάτιος ο θεοφόρος λέει ότι ο γάμος πρέπει να γίνεται με τη γνώμη του Επισκόπου.

 

Τα αισθητά σημεία είναι δύο: 1) η ελεύθερη συγκατάθεση των νεονύμφων και 2) η ευλογία από τον ιερέα.

 

Η πανηγυρική εκκλησιαστική τελετή του μυστηρίου έχει μια βαθειά σε νόημα ιερολογία. Οι δεήσεις επικαλούνται την ευλογία του Θεού, μνημονεύουν όλα τα ευλογημένα ζευγάρια της Παλαιάς Διαθήκης και εύχονται ευτυχία, πολυτεκνία και καλλιτεκνία. Η αγάπη, που συνδέει το Χριστό και την Εκκλησία, πρέπει να συνδέει και τους δυο συζύγους. Το λίγο κρασί που θα πιουν κατά την ακολουθία και μάλιστα από το ίδιο ποτήρι, εκφράζει την κοινή ζωή που θα κάνουν.

 

Ο νέος άνθρωπος χρειάζεται να ετοιμάσει τον εαυτό του για τη νέα ζωή του. Όπως όλα τα μεγάλα έργα, έτσι και ο γάμος δε θέλει βιασύνη. Η πνευματική ωριμότητα βοηθάει στη σωστή εκλογή του συντρόφου. Ο νέος και η νέα πρέπει κανονικά να ανήκουν στο ίδιο κοινωνικό περιβάλλον να έχουν τις ίδιες ιδέες για τη ζωή και να αγαπιούνται.

 

Απαραίτητη είναι η ψυχική και σωματική υγεία. Η έλλειψη της πιθανόν να δημιουργήσει αργότερα προβλήματα.

 

Μια νέα οικογένεια χρειάζεται επαγγελματική και οικονομική θεμελίωση. Αυτό δεν πρέπει ούτε να υποτιμάται ούτε να υπερεκτιμάται. Μερικοί νομίζουν ότι τα πολλά χρήματα σημαίνουν ευτυχία στο γάμο. Αυτό δεν είναι σωστό. Η αγάπη μας πρέπει να στρέφεται στο πρόσωπο και το χαρακτήρα του μελλοντικού ή της μελλοντικής συντρόφου κι όχι στα πλούτη.

 

Στην Αγία Γραφή τονίζεται ότι εξαιτίας του γάμου εγκαταλείπει ο άνθρωπος τον πατέρα του και τη μητέρα του και ενώνεται με τη γυναίκα του σε μία σάρκα. Το αντρόγυνο και οι γονείς τους πρέπει να βρουν τη χρυσή τομή, ώστε να μην υπάρχουν ούτε οι παρεμβάσεις, οι οποίες δημιουργούν προβλήματα, ούτε ψυχρότητες με πρόσωπα σεβαστά και αγαπητά.

 

Ο γάμος, σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου, είναι αδιάλυτος. Δυστυχώς στην εποχή μας τα ήθη είναι χαλαρά, η ιερότητα του γάμου παραγνωρίζεται και τα διαζύγια είναι εύκολα. Όμως οι γνήσιοι Χριστιανοί καλούνται, με οδηγό το φως της χριστιανικής πίστεως και διδασκαλίας, να κρατήσουν ψηλά την ένωση τους, ο ένας να κατανοεί τον άλλον, να ανέχεται τις αδυναμίες του και να τον βοηθεί με το παράδειγμά του να τις ξεπεράσει.

Ιερωσύνη

Ιερωσύνη είναι το μυστήριο στο οποίο με την επίκληση του Αγίου Πνεύματος και την επίθεση των χεριών του Επισκόπου στον χειροτονούμενο κατεβαίνει η θεία Χάρη, τον σφραγίζει ανεξάλειπτα και τον εγκαθιστά σε έναν από τους τρείς ιερατικούς βαθμούς, κάνοντας τον άξιο λειτουργό της Εκκλησίας.

 

Το μυστήριο της Ιερωσύνης ιδρύθηκε από τον Κύριο και ετελείτο από τους Αποστόλους, οι οποίοι με τη χειροτονία και την προσευχή εγκαθιστούσαν στις Εκκλησίες, Επισκόπους και Πρεσβύτερους και Διακόνους.  Μετέδιδαν  σ'  αυτούς την τριπλή ιερατική εξουσία να κηρύττουν το θείο λόγο να τελούν τα μυστήρια και να ποιμαίνουν την Εκκλησία.

 

Τα αισθητά σημεία του μυστηρίου είναι δύο: η επίθεση των χεριών του Επισκόπου και η εξής ευχή: «Η θεία Χάρις, η πάντοτε τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα, προχειρίζεται τον ... εις ... Ευξώμεθα ουν υπέρ αυτού, ίνα έλθει επ' αυτόν η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος».

 

Τις χειροτονίες όλων των κληρικών τελούν μόνο οι Επίσκοποι, οι οποίοι έλαβαν την εξουσία αυτή από τους Αποστόλους.  Ο Επίσκοπος χειροτονείται από δύο ή τρεις Επισκόπους, ο Πρεσβύτερος και ο Διάκονος από έναν Επίσκοπο και στις γυναίκες απαγορεύεται κάθε χειροτονία.

 

Μετά τη χειροτονία απαγορεύεται ο γάμος σε όλους τους βαθμούς, ενώ στους Επισκόπους απαγορεύεται και πριν την χειροτονία. Εξαιρούνται οι ιερείς που έχουν περιέλθει σε χηρεία.

 

Ο Διάκονος διακονεί, δηλαδή είναι βοηθός των επισκόπων και Πρεσβυτέρων και δεν μπορεί μόνος του να τελεί καμία ιερή τελετή. Ο Ιερέας τελεί όλα τα μυστήρια εκτός του αγιασμού του Μύρου, της χειροτονίας και των εγκαινίων του ναού, που τελεί μόνο ο Επίσκοπος.

 

Ο Επίσκοπος είναι η ανωτέρα εξουσία στην Εκκλησία. Αυτός χειροτονεί τους Πρεσβυτέρους και Διακόνους, ποιμαίνει το λαό του, διδάσκει και τελεί όλα τα μυστήρια.

 

Η Εκκλησία έχει ορίσει ότι δεν μπορεί οποιοσδήποτε πιστός να γίνει κληρικός. Πρέπει: 1) να το επιθυμεί από αγνά και μόνο ελατήρια ο ίδιος, 2) να έχει ενάρετη ζωή και καλή μαρτυρία από την εκκλησιαστική κοινότητα που ανήκει, 3) να μην έχει περιπέσει σε θανάσιμο αμάρτημα, έστω και από αμέλεια, 4) να έχει πνευματική μόρφωση και ικανότητα να κηρύττει και να καθοδηγεί τους άλλους, προσπαθώντας ο ίδιος να είναι το παράδειγμα.

 

Είναι ευλογία και χάρη ιδιαίτερη του Θεού ότι η Εκκλησία μας έχει πολλούς καλούς κληρικούς, θα πρέπει όμως όλοι οι πιστοί να προσεύχονται και ιδιαίτερα οι Χριστιανοί γονείς, που έχουν παιδιά με τέτοια κλήση, να αναδεικνύει ο Κύριος άξιους συνεχιστές του μοναδικού Του έργου ώστε με θριαμβευτική χαρά να αναφωνεί ο λαός κατά τη χειροτονία το «άξιος».

 

Και οι λαϊκοί μετέχουν στο έργο της Εκκλησίας. Συγκεκριμένα συμμετέχουν στη διοίκηση, στο Θείο Κήρυγμα και στην κατήχηση που γίνεται στους Ναούς.

Χρίσμα

Κατά την διάρκεια του βαπτίσματος γίνεται από τον ιερέα το Μυστήριο του Χρίσματος. Ο χριόμενος παίρνει τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, για να ενισχυθεί και να τελειοποιηθεί στη νέα κατά Χριστό ζωή, που άρχισε με το Βάπτισμα.Κατά την διάρκεια του βαπτίσματος γίνεται από τον ιερέα το Μυστήριο του Χρίσματος. Ο χριόμενος παίρνει τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, για να ενισχυθεί και να τελειοποιηθεί στη νέα κατά Χριστό ζωή, που άρχισε με το Βάπτισμα.

Από τις Πράξεις των Αποστόλων μαθαίνουμε ότι οι Απόστολοι μετέδιδαν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος με την επίθεση των χεριών τους στους βαπτισθέντας. Αργότερα η επίθεση των χεριών αντικαταστάθηκε με τη χρήση του αγίου Μύρου.

Το άγιο Μύρο αποτελείται από λάδι και σαράντα αρωματώδεις ουσίες (τριαντάφυλλο, βασιλικό, δεντρολίβανο, γιασεμί κ.λπ.) και συμβολίζει τα πολλά και διάφορα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.

Η Εκκλησία της Ελλάδος προμηθεύεται το άγιο Μύρο από το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως. Το Πατριαρχείο ετοιμάζει άγιο Μύρο κάθε χρόνο τη Μεγάλη Τετάρτη και το καθαγιάζει στον πατριαρχικό ναό τη Μεγάλη Πέμπτη σε τελετή, στην οποία συλλειτουργούν ο Πατριάρχης και άλλοι αρχιερείς.

Το Μυστήριο του Χρίσματος γίνεται από τον Επίσκοπο ή τον ιερέα δια της σταυροειδούς χρίσεως του Χριστιανού σε διάφορα μέρη του σώματος. Σε κάθε τέτοια χρήση επαναλαμβάνεται η ευχή: «Σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου. Αμήν».

Γίνεται το Χρίσμα στο κεφάλι σαν έδρα του νου, ώστε οι σκέψεις να είναι πάντα θεάρεστες. Στα αυτιά για να ακούνε τα λόγια του Θεού και καθετί καλό. Στα χέρια, για να πράττουν έργα αγάπης, καλοσύνης και αρετής. Στο στήθος ώστε η αγάπη στον Κύριο να είναι διαρκής και θερμή και τα συναισθήματα να είναι άγια. Στην πλάτη, για να μπορεί να σηκώνει το Σταυρό του Χριστού. Στα πόδια, για να οδηγούν το σώμα στον τόπο της λατρείας, να πηγαίνουν, όπου πρέπει για έργα αγάπης και αρετής και ποτέ σε τόπους, που υπάρχει η διαφθορά και η αμαρτία.

Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, όπως μας το αναφέρει ο Απόστολος Παύλος, είναι: «η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η μακροθυμία, η χρηστότης, η αγαθωσύνη, η πίστις, η πραότης και η εγκράτεια.

Το Άγιο Πνεύμα με τα Μυστήρια του Αγίου Βαπτίσματος και του Χρίσματος "κατοικεί τώρα στην ψυχή μας. Ας θυμόμαστε τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «Μη λυπείτε το Άγιο, Πνεύμα του Θεού, σφραγιστήκατε με αυτό την ημέρα της απολυτρωσεως».

Βάπτισμα

Το σπουδαιότερο μυστήριο της χριστιανικής θρησκείας είναι το Βάπτισμα, γιατί μόνο αφού βαπτισθεί κάποιος, γίνεται μέλος της Εκκλησίας και θεωρείται Χριστιανός.

 

Στο Βάπτισμα με την τριπλή κατάδυση και ανάδυση στο αγιασμένο νερό εις το όνομα της Αγίας Τριάδος ο βαπτιζόμενος απαλάσσεται από το προπατορικό αμάρτημα και από τις προσωπικές του αμαρτίες (στην περίπτωση του ενήλικου) και αναγεννιέται με τη θεία Χάρη.

 

Το Βάπτισμα το συνέστησε ο ίδιος ο Κύριος πριν την Ανάληψη Του, όταν είπε στους μαθητές Του: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθ. κη'19).

 

Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός βαπτίσθηκε από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο στον Ιορδάνη ποταμό, όπου φανερώθηκε η Αγία Τριάδα.

 

Τα αισθητά σημεία του μυστηρίου είναι:

 

1) Το νερό, που είναι το φυσικό μέσο καθαρισμού. Επιτυχώς λοιπόν μπορεί να συμβολίσει τον πνευματικό καθαρισμό του πιστού από την αμαρτία. Επίσης το νερό χαρίζει ζωή και δύναμη. Έτσι είναι κατάλληλο να συμβολίσει την πνευματική ζωή.

 

2) Η τριπλή κατάδυση. Γίνεται στο όνομα της Αγίας Τριάδος και συμβολίζει την τριήμερη ταφή και Ανάσταση του Σωτήρος.

 

3) Τα λόγια του ιερέα: «βαπτίζεται ο δούλος του Θεού (...) εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος».

 

Στα πρώτα χριστιανικά χρόνια οι άνθρωποι βαπτίζονταν μεγάλοι. Πριν βαπτιστούν έπρεπε να κατηχηθούν, να διδαχτούν δηλαδή τις αλήθειες της πίστεως και να απαρνηθούν τις ειδωλολατρικές συνήθειες και αντιλήψεις.

 

Στην εποχή μας την απάρνηση του σατανά και τη σύνταξη με το Χριστό ομολογεί ο ανάδοχος, που είναι αντιπρόσωπος του νηπίου. Ονομάζεται ανάδοχος, γιατί αναδέχεται και αναλαμβάνει την ευθύνη της χριστιανικής μορφώσεως του αναδεκτού.

 

Ο νηπιοβαπτισμός σαν θεσμός είναι ευλογία και τιμή για τα παιδιά, ώστε να μη στερούνται τη θεία Χάρη, αλλά απαλλαγμένα από το προπατορικό αμάρτημα να αυξάνουν σωματικά και πνευματικά. Όμως, όταν μεγαλώσουν, πρέπει να φροντίσουν πολύ για τη χριστιανική τους μόρφωση. Η υπόσχεση συντάσσομαι με το Χριστό, πρέπει να εκπληρωθεί. Για το σκοπό αυτό η Εκκλησία έχει καθιερώοει το θεσμό των Κατηχητικών Σχολείων και η πολιτεία, που έχει επίσημη θρησκεία την Ορθόδοξη Χριστιανική, έχει ειδικό μάθημα σε όλα τα σχολεία.

 

Τα όσα γίνονται πριν από την τελετή του Βαπτίσματος, θυμίζουν την κατήχηση, που γινόταν παλαιότερα. Ο ιερέας διαβάζει ορισμένες ευχές, που ονομάζονται εξορκισμοί. Με αυτές εξορκίζεται ο διάβολος να αναχωρήσει από το βαπτιζόμενο. Κατόπιν ο ιερέας στρέφει αυτόν που πρόκειται να βαπτιστεί προς δυσμάς, στο βασίλειο του Σατανά. Εδώ γίνεται η απόταξη. Έπειτα γίνεται η στροφή προς ανατολάς, προς τον πνευματικό ήλιο της δικαιοσύνης, τον Ιησού Χριστό. Εδώ γίνεται η σύνταξη. Ο βαπτιζόμενος ομολογεί ότι συντάσσεται με το Χριστό, δηλαδή θα ακολουθήσει το Χριστό, θα γίνει οπαδός Του. Αυτό το βεβαιώνει απαγγέλοντας το Σύμβολο της Πίστεως.

 

Το νερό αγιάζεται με τρεις ευχές του ιερέα και με το σημείο του Σταυρού, που γίνεται μέσα στο νερό με το χέρι του ιερέα. Η χρήση του λαδιού και η επάλειψη του νηπίου με αυτό έχει τη συμβολική έννοια ότι ο πιστός θα παλεύει με το διάβολο, όπως οι αθλητές, που αλείβονταν παλιά με λάδι στις παλαίστρες.

 

Στο κύριο μέρος της ακολουθίας έχουμε το τριπλό βούτηγμα στην κολυμβήθρα στο όνομα της Αγίας Τριάδος, το Χρίσμα, την περιφορά γύρω από την κολυμβήθρα και την τριχοκουρία. Η περιφορά είναι χαρμόσυνη και πανηγυρική. Το λευκό χρώμα που κυριαρχεί (ρούχα, λαμπάδες) συμβολίζει την ψυχική καθαρότητα. Αυτός που βαπτίστηκε, ανήκει πλέον στο Χριστό και προσφέρει σ' Αυτόν, ως πρώτη θυσία, λίγες τρίχες από την κεφαλή του. Ο στίχος του Αποστόλου Παύλου: «όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε» (Γαλ. γ' 27), μας θυμίζει την μεγάλη αλήθεια ότι με το Βάπτισμα πήραμε το Χριστό στην ύπαρξη μας.

 

Σε περίπτωση κινδύνου ενός αβάπτιστου η Εκκλησία αναγνωρίζει το αεροβάπτισμα με τα λόγια: «Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού (...) εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Το Βάπτισμα αυτό μπορεί να το κάνει οποιοσδήποτε Χριστιανός. 'Οταν όμως επιζήσει ο «αεροβαπτισμένος» το Βάπτισμα τελείται από τον ιερέα κανονικά. Το κανονικά τελεσμένο Βάπτισμα είναι ανεπανάληπτο. 

 

Εξάλλου για τα νήπια, που πεθαίνουν αβάπτιστα μερικοί Πατέρες της Εκκλησίας υποστηρίζουν ότι θα βρίσκονται σε «μέση κατάσταση», ούτε θα κολάζονται αλλά ούτε και θα δοξάζονται. Η Αγία Γραφή όμως δε μας λέει τίποτα το σχετικό. Η πλήρης αποκάλυψη μας επιφυλάσσεται στην άλλη ζωή.