H φοβερή Κρίση και τα σημεία του τέλους του κόσμου.

Κανείς δεν γνωρίζει εκείνη την ημέρα- μόνο ό Θεός Πατέρας τη γνωρίζει- αλλά τα σημεία της προσέγγισης της μας δίνονται στο Ευαγγέλιο και στην Αποκάλυψη του Άγιου Αποστόλου Ιωάννη του Θεολόγου. Ή Αποκάλυψη μιλά για τα γεγονότα του τέλους του κόσμου και για τη φοβερή Κρίση, κυρίως με εικόνες και μ' έναν απόκρυφο τρόπο. Όμως οι Άγιοι Πατέρες την εξήγησαν και υπάρχει μία αυθεντική εκκλησιαστική παράδοση πού μας διδάσκει και για τα δύο, δηλαδή για τα σημεία της προσέγγισης του τέλους του κόσμου και για τη φοβερή Κρίση.

Πριν το τέλος του κόσμου, θα υπάρξει σύγχυση, πόλεμοι, εμφύλια διαμάχη, λιμοί και σεισμοί. Οι άνθρωποι θα υποφέρουν από τον τρόμο θα εκπνέουν από τον φόβο επερχόμενων συμφορών. Δεν θα υπάρχει ζωή ή χαρά της ζωής, αλλά μία βασανιστική κατάσταση απουσίας ζωής. Θα υπάρχει μία αποξένωση όχι μόνο από τη ζωή, αλλά και από την πίστη επίσης: «Πλην ό υιός του άνθρωπου ελθών άρα εύρήσει την πίστιν επί της γης; (Κατά Λουκάν 18:8).

Οι άνθρωποι θα γίνουν περήφανοι και αχάριστοι, αρνούμενοι τον θείο Νόμο• μαζί με την απομάκρυνση από τη ζωή, θα υπάρξει επίσης έλλειψη ηθικότητας.

Θα υπάρξει μία συρρίκνωση του καλού και μία ανάπτυξη του δαιμονικού. Ό Άγιος Απόστολος Ιωάννης ό Θεολόγος, στο θεόπνευστο έργο του, την Αποκάλυψη, μιλά επίσης για την εποχή του. Ό ίδιος λέει ότι «ήταν εν Πνεύματι», πού σημαίνει ότι το ίδιο το Άγιοι Πνεύμα ήταν μέσα του, όταν ή πορεία της Εκκλησίας και του κόσμου του αποκαλύφθηκε σε ποικίλες εικόνες και γι' αυτό αποτελεί θεία Αποκάλυψη.

Αναπαριστά την πορεία της Εκκλησίας με την εικόνα μιας γυναίκας, ή όποια σ` εκείνους τούς καιρούς, κρύβεται στην έρημο: δεν εμφανίζεται στην δημόσια ζωή - όπως σήμερα στην Ρωσία.

Εκείνες οι δυνάμεις πού ετοιμάζουν την εμφάνιση του Αντίχριστου θα έχουν έναν ηγετικό ρόλο στην δημόσια ζωή. Ό Αντίχριστος θα είναι ένας άνδρας και όχι ό Διάβολος ενσαρκωμένος. «Αντί» είναι μία λέξη πού σημαίνει «στην θέση κάποιου» ή «εναντίον». Ό άνδρας εκείνος θέλει να είναι στην θέση του Χριστού, να καταλάβει τη θέση Του και να κατέχει αυτό πού ό Χριστός πρέπει να κατέχει. Θέλει να ασκεί την ίδια έλξη και εξουσία πάνω σ' όλο τον κόσμο.

Είναι σωστό να προσκυνούμε τις Εικόνες; Μήπως συνιστά αυτό ειδωλολατρεία;

Ναι, θα υπήρχε ο κίνδυνος να επρόκειτο για ειδωλολατρική πράξη:
1ον αν τα πρόσωπα που αγιογραφούνται δεν ήταν υπαρκτά.
2ον αν οι εικόνες εξιστορούσαν γεγονότα ψευδή και μη γενόμενα και
3ον αν τιμούσαμε και προσκυνούσαμε το υλικό κατασκευής των εικόνων (ξύλο, χαρτί, γυαλί, χρυσό κλπ) και όχι το εικονιζόμενο πρόσωπο.

Όμως, δεν τιμάμε ούτε λατρεύουμε το ξύλο και τα χρώματα, αλλά τιμάμε τα πρόσωπα, που εικονίζονται μ'αυτά τα υλικά. Επίσης, πως γίνεται να έχουμε τόσες θαυματουργές εικόνες, αν επρόκειτο για ειδωλολατρεία; Τα είδωλα, εν πρώτοις, παριστάνουν ανύπαρκτα όντα, ανύπαρκτους θεούς, που έρχονται στην ύπαρξη μόνο με τις ειδωλικές απεικονίσεις και εξαφανίζονται αμέσως μόλις τα είδωλα καταστραφούν.
Η διδασκαλία της αγίας μητέρας μας Ορθόδοξης Εκκλησίας για την ορθή τιμή και προσκύνηση των αγίων εικόνων είναι σαφής και ξεκάθαρη. Τιμάμε το εικονιζόμενο πρόσωπο. Η προσκύνηση μεταβαίνει στο πρότυπο και όχι στην ύλη.Η εικόνα, δεν είναι διακοσμητικό στοιχείο, ούτε ακόμη και μια απλή εικονογράφηση της Γραφής. Είναι αναπόσπαστο μέρος της λειτουργίας, αποτελεί « μέσο για να γνωρίσουμε το Θεό και να ενωθούμε μαζί Του».
Οι χριστιανικές εικόνες παριστάνουν υπαρκτά πρόσωπα και γεγονότα, τον Χριστό, την Υπεραγία Θεοτόκο, τους αγίους. Όλες οι σκηνές από τον βίο και την δράση του Χριστού μας είναι ιστορικά γεγονότα. Μόνον εάν δεν είχαν συμβεί, έπρεπε να μη ζωγραφίζονται. Εφ' όσον όμως είναι πραγματικά γεγονότα, η παράσταση τους δεν έχει καμία σχέση προς το ψεύδος των ειδώλων.H εικόνα δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσον, με το οποίο ο πιστός ανάγεται εις έννοιαν, μνήμη του θεαρέστου βίου του εικονιζομένου αγίου και έτσι προτρέπεται σε ομοίωσή του, που αποτελεί και την τιμή του εικονιζομένου αγίου ή μάρτυρος
Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός γράφει: «ο μη προσκυνών εχθρός εστι του Χριστού και της Αγίας Θεοτόκου και των Αγίων, εκδικητής δε του διαβόλου και των δαιμόνων, έργω επιδεικνύμενος την λύπην, ότι οι άγιοι του Θεού τιμώνται και δοξάζονται, ο δε διάβολος καταισχύνεται. Η γαρ εικών θριάμβωσίς εστι και φανέρωσις και στηλογραφία εις μνήμην της νίκης των αριστευσάντων και της αισχύνης των ηττηθέντων και καταβληθέντων».
Η δε Ζ' Οικουμενική Σύνοδος αξιοποιώντας την θεολογική διδασκαλία του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, διεκήρυξε ότι « η της εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει» και όχι στην ύλη από την οποία είναι κατασκευασμένη η ιερά εικών. Οι εικόνες μάλιστα των αγίων δεν είναι απλές αναμνηστικές παραστάσεις, όπως οι φωτογραφίες των συγγενών και φίλων, αλλά μετέχουν και αυτές στον αγιασμό λόγω της μυστικής και αοράτου σχέσεως τους προς τα πρωτότυπα τους αγίους. Η άκτιστη ενέργεια και χάρη του Παναγίου Πνεύματος, που ενοικεί στους αγίους, χαριτώνει τα σώματα τους, όπως φαίνεται στα άγια λείψανα τους και περνά και στις αγίες εικόνες τους, που για τον λόγο αυτό θαυματουργούν.

Σίγουρα υπάρχουν μεμονωμένα περιστατικά και έκτροπα που γίνονται με τις εικόνες (πχ αναστενάρηδες), όμως αυτά τα φαινόμενα είναι καταδικαστέα από την εκκλησία μας και συνιστούν σε ένα βαθμό λόγω της κακής χρήσης της εικόνας, δεισιδαιμονία. Είναι όμως ελάχιστα αυτά τα παραδείγματα κακής χρήσης εικόνων και δεν μπορούμε, στηριζόμενοι σε μια εκτροπή που μπορεί να υπάρχει, να διαγράψουμε τις εικόνες από την πίστη μας.


orthodox-answers.blogspot.com

Οἱ Ἅγιοι Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα οἱ Θεοπάτορες

Ἡ σύναξη τῶν δικαίων γονέων τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, σύμφωνα μὲ τὴν ἀρχαία ἐκκλησιαστικὴ παράδοση ὁρίστηκε τὴν ἑπομένη τοῦ γεννεσίου τῆς Θεοτόκου, γιὰ τὸν λόγο ὅτι αὐτοὶ ἔγιναν πρόξενοι τῆς παγκόσμιας σωτηρίας μὲ τὴν γέννηση τῆς ἁγίας θυγατέρας της. «Τελεῖται δὲ ἡ σύναξις αὐτῶν ἐν τῷ ἐξαέρῳ οἴκῳ τῆς Θεοτόκου, πλησίον τῆς μεγάλης ἐκκλησίας ἐν τοὶς Χαλκοπρατείοις».

Νὰ ἀναφέρουμε λοιπόν, ὅτι ὁ Ἰωακεὶμ ἦταν γιὸς τοῦ Ἐλιακεὶμ ἀπὸ τὴν φυλὴ τοῦ Ἰούδα καὶ ἀπόγονός του Δαβίδ. Ἔκπτωτος τοῦ θρόνου, ἰδιώτευε στὴν Ἰουδαία καὶ τὸ περισσότερο χρονικὸ διάστημα στὴν Ἱερουσαλήμ, ὅπου εἶχε μέγαρο μὲ βασιλικὸ κῆπο. Παντρεύτηκε τὴν Ἄννα, θυγατέρα τοῦ Ματθᾶν, ἱερέως, ἀπὸ τὴν φυλὴ τοῦ Λευΐκαι τῆς Μαρίας, γυναικὸς αὐτοῦ, ἀπὸ τὴν φυλὴ τοῦ Ἰούδα. Ἐπειδὴ οἱ φυλές, Βασιλικὴ καὶ Ἱερατική, συγγένευαν μεταξύ τους, διότι ἡ Βασιλεία ἐθεωρεῖτο ἴση μὲ τὴν Ἱεροσύνη, δὲν ἔδιναν οὔτε ἔπαιρναν θυγατέρες ἀπὸ τῆς φυλὲς ποὺ θεωροῦνταν κοινές.
Ἔτσι λοιπόν, ἀφοῦ θεάρεστα πέρασε τὴ ζωὴ του τὸ ἅγιο αὐτὸ ζευγάρι, ὅπως πληροφοροῦν τὰ βιογραφικὰ σημειώματα τῶν ἑορτῶν τῆς 25^ηςἸουλίου, 8^ης Σεπτεμβρίου καὶ 9^ης Δεκεμβρίου, ὁ μὲν Ἰωακεὶμ πέθανε ὀκτὼ χρόνια ἀπὸ τὰ Εἰσόδια τῆς κόρης του Θεοτόκου σὲ ἡλικία 92 ἐτῶν, ἡ δὲ Ἄννα 11 μῆνες μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Ἰωακείμ, σὲ ἡλικία 83 ἐτῶν.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἡ δυὰς ἡ ἁγία καὶ θεοτίμητος, Ἰωακεὶμ καὶ ἡ Ἄννα ὡς τοῦ Θεοῦ ἀγχιστεῖς, ἀνυμνείσθωσαν φαιδρῶς ᾀσμάτων κάλλεσιν· οὗτοι γὰρ ἔτεκον ἡμῖν, τὴν τεκοῦσαν ὑπὲρ νοῦν, τὸν ἄσαρκον βροτωθέντα, εἰς σωτηρίαν τοῦ κόσμου, μεθ’ ἧς πρεσβεύουσι σωθῆναι ἡμᾶς.

Κοντάκιον. Ἦχος α’. Χοσρὸς Ἀγγελικός.
Τὸ ζεῦγος τὸ σεπτόν, Ἰωακείμ τε καὶ Ἄννα, χορεύουσι φαιδρῶς, παρ’ ἐλπίδα τεκόντες, τὸ ὄρος τὸ ἅγιον, τὴν νεφέλην τὴν ἔμψυχον, τὴν περίοπτον, τοῦ Βασιλέως καθέδραν· ὧν τῆς χάριτος, πνευματικῶς κοινωνοῦντες, Χριστὸν μεγαλύνωμεν.

Ἕτερον Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.

Εὐφραίνεται νῦν, ἡ Ἄννα τῆς στειρώσεως, λυθεῖσα δεσμῶν, καὶ τρέφει τὴν πανάχραντον, συγκαλοῦσα ἅπαντας ἀνυμνῆσαι τὸν δωρησάμενον, ἐκ νηδύος αὐτῆς τοὶς βροτοίς, τὴν μόνην Μητέρα καὶ ἀπείρανδρον.

Μεγαλυνάριον.
Τέρπεται ἡ Ἄννα θεοπρεπῶς, κρατοῦσα ὡς βρέφος, τὴν τεκοῦσαν τὸν Ποιητήν· σὺν αὐτῇ δὲ χαίρει, Ἰωακεὶμ ὁ θεῖος· ὧν τῇ χαρᾷ ὡς δῶρον, τὸν ὕμνον ᾄσωμεν.

synaxarion.gr

Η θαυμαστή μεταστροφή της Αγγελικής

Η πρόσφατη διήγηση γνωστού ασκητή γέροντα του Αγίου Όρους σε μία παρέα προσκυνητών για τον αξιοθαύμαστο βίο μίας νέας μάρτυρος της Ορθοδοξίας, μίας πανέμορφης κοπέλας, αεροσυνοδού στο επάγγελμα που έφυγε από τη ζωή χτυπημένη από την επάρατο νόσο ήταν συγκλονιστική. Πολλοί εκ των προσκυνητών δάκρυσαν συνειδητοποιώντας τους τρόπους παρουσίας και αγάπης του τριαδικού Θεού στον άνθρωπο, ώστε να επιτυγχάνει το μοναδικό στόχο του, αυτό της σωτηρίας και της μετάβασής του στην αιωνιότητα, στον Παράδεισο. Στόχος πολύ λησμονημένος σήμερα από τους περισσοτέρους από εμάς, τους προσκολλημένους στα εφήμερα και προσωρινά, τους χαλαρούς στην πίστη, τους συνειδητά αποστάτες και ασώτους! Η Αγγελική, έτσι έλεγαν το 25χρονο κορίτσι, από τότε που γνώρισε τον Χριστό άλλαξε ριζικά τη ζωή της. Δεν την ένοιαζε ούτε ο τρόπος ούτε ο τόπος της συνομιλίας και επαφής της με τον ουρανό. Δεν την απασχολούσε η πορεία της ασθένειάς της. Δεν τη σταματούσε η αντίδραση της οικογένειάς της στην ενασχόλησή της με την Εκκλησία και με τον Χριστό. Σταδιακά απομακρυνόταν από πράγματα που αφορούν τον καλλωπισμό της γυναίκας, χωρίς ωστόσο η κάθετη αλλαγή της νοοτροπίας αυτής να καταστεί πρόκληση και στοιχείο διαξιφισμών με τους οικείους της. Ακόμη και το ενδεχόμενο δημιουργίας οικογένειας με το νεαρό σύντροφό της δεν το εξέταζε πλέον όπως θα έκανε κάθε κορίτσι στην ηλικία της. Μέλημά της ήταν να καταστεί άξια νύμφη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού σηκώνοντας καρτερικά το βαρύ σταυρό που Εκείνος της προσέφερε, σαφές δείγμα της αγάπης του. Και στον αγώνα αυτό είχε πλέον συνοδοιπόρους την Παναγία μας και τους Αγίους.

ΓΛΥΚΥΤΑΤΗ ΠΑΡΘΕΝΑ ΑΚΟΥΣΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΟΥ:

Ω,ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ,ΔΕΣΠΟΙΝΑ,ΓΛΥΚΥΤΑΤΗ ΠΑΡΘΕΝΑ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ,ΒΟΗΘΑΜΕ ΚΙ ΕΜΕΝΑ.
ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ ΠΑΝΑΓΙΑ,ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑ,
ΓΙΑΤΙ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΘΑΛΑΣΣΑ,ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΚΥΜΙΑ...
ΚΑΙ ΝΑΥΑΓΟΣ ΕΥΡΙΣΚΟΜΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΒΙΟΠΑΛΗ,
ΣΤΗ ΧΑΡΗ ΣΟΥ ΣΤΗΡΙΖΟΜΑΙ,ΠΑΡΘΕΝΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ.
ΚΑΙ ΣΑΝ ΜΗΤΕΡΑ ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΚΗ,ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙΣ,
ΚΑΙ ΑΠΟ ΟΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΟΡΑΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΝΑ ΜΑΣ ΓΛΥΤΩΣΕΙΣ.
ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ ΤΩΝ ΠΤΕΡΥΓΩΝ ΣΟΥ ΣΚΕΠΑΣΕ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ,
ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ.
ΚΑΙ ΦΩΤΙΣΕ ΤΑ,ΠΑΝΑΓΙΑ,ΧΡΣΤΟ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ
ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΕ ΠΙΣΤΗ ΝΑ ΒΑΔΙΣΟΥΝ.
ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ,ΤΗΝ ΠΡΑΟΤΗΤΑ,ΜΗΝ ΤΗΝ ΑΜΕΛΗΣΟΥΝ,
ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΟΥΝ.
ΝΑΙ,ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ,ΔΕΣΠΟΙΝΑ,ΛΥΠΗΣΟΥ ΚΑΙ ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΣΟΥ
ΚΑΙ ΑΦΕΣΗ ΑΜΑΡΤΙΩΝ ΖΗΤΗΣΕ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ..
ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΙ ΠΤΑΙΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ ΜΑΣ,
ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΕΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ.


ΧΑΡΑ ΔΕΛΗΓΙΩΡΓΗ

Γέννηση της Υπεραγίας Θεοτόκου

Η Παναγιά η Κερά-γραμμένη, βρίσκεται 2χλμ νότια της Βρυωμένης με χαρακτηριστικές τοιχογραφίες σε μέρος ερημικό χωρίς καλή πρόσβαση. Σταυρός

Βιογραφία


«Ἀποκάλυψαν πρὸς Κύριον τὴν ὁδόν σου καὶ ἔλπισον ἐπ᾿ αὐτόν, καὶ αὐτὸς ποιήσει» (Ψαλμός λστ' στ. 5). 
Φανέρωσε στον Κύριο με εμπιστοσύνη το δρόμο και της επιδιώξεις και της ανάγκες της ζωής σου και έλπισε σ' Αυτόν και Αυτός θα κάνει εκείνα που ζητάς και χρειάζεσαι. Μ' αυτή την εμπιστοσύνη και ελπίδα, ο Ιωακείμ και η Άννα ικέτευαν προσευχόμενοι το Θεό να της χαρίσει παιδί, να το έχουν γλυκεία παρηγοριά στα γεράματα της. Και την ελπίδα της ο Θεός έκανε πραγματικότητα. Της χάρισε την Παρθένο Μαριάμ, που ήταν ορισμένη να γεννήσει το Σωτήρα του κόσμου και να λάμψει σαν η πιο ευλογημένη μεταξύ των γυναικών. Ήταν εκείνη, από την οποία έμελλε να προέλθει Αυτός που θα συνέτριβε την κεφαλή του νοητού όφεως. Στην Παλαιά Διαθήκη δόθηκαν της προτυπώσεις της Υπεραγίας Θεοτόκου. Μία είναι και η βάτος στο Σινά, την οποία ενώ είχαν περιζώσει φλόγες φωτιάς, αυτή δεν καιγόταν. Ήταν απεικόνιση της Παρθένου, που θα γεννούσε το Σωτήρα Χριστό και συγχρόνως θα διατηρούσε την παρθενία της. Έτσι, η Άννα και ο Ιωακείμ, που ήταν από το γένος του Δαβίδ, με την κραταιά ελπίδα που είχαν στο Θεό απέκτησαν απ' Αυτόν το επιθυμητό δώρο, που θα συντροφεύει τον κόσμο μέχρι συντέλειας αιώνων.

Ἀπολυτίκιον 

Ἦχος δ’.

Ἡ γέννησίς σου Θεοτόκε, χαρὰν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οικουμένῃ, ἐκ σοῦ γὰρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ λύσας τὴν κατάραν, ἔδωκε τὴν εὐλογίαν, καὶ καταργήσας τὸν θάνατον, ἐδωρήσατο ἡμῖν ζωὴν τὴν αἰώνιον.

Κοντάκιον

Ἦχος δ’. Αὐτόμελον.

Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα ὀνειδισμοῦ ἀτεκνίας, καὶ Ἀδὰμ καὶ Εὔα, ἐκ τῆς φθορᾶς τοῦ θανάτου, ἠλευθερώθησαν, Ἄχραντε, ἐν τῇ ἁγίᾳ γεννήσει σου, αὐτὴν ἑορτάζει καὶ ὁ λαός σου, ἐνοχῆς τῶν πταισμάτων, λυτρωθεὶς ἐν τῷ κράζειν σοι· Ἡ Στεῖρα τίκτει τὴν Θεοτόκον, καὶ τροφὸν τῆς ζωῆς ἡμῶν.

Κάθισμα

Ἦχος δ’. Κατεπλάγη Ἰωσὴφ.

Ἡ Παρθένος Μαριάμ, καὶ Θεοτόκος ἀληθῶς, ὡς νεφέλη τοῦ φωτός, σήμερον ἔλαμψεν ἡμῖν, καὶ ἐκ Δικαίων προέρχεται εἰς δόξαν ἡμῶν. Οὐκ ἔτι ὁ Ἀδὰμ κατακρίνεται· ἡ Εὔα τῷν δεσμῶν ἠλευθέρωται· καὶ διὰ τοῦτο κράζομεν βοῶντες, ἐν παρρησίᾳ τῇ μόνῃ Ἁγνῇ· Χαρὰν μηνύει, ἡ γέννησίς σου, πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ.

Ἕτερον Κάθισμα

Ἦχος πλ. δ’. Τὸ προσταχθὲν μυστικῶς.

Ἀγαλλιάσθω οὐρανός, γῆ εὐφραινέσθω· ὁ τοῦ Θεοῦ γὰρ οὐρανός, ἐν γῇ ἐτέχθη, ἡ Θεόνυμφος αὕτη ἐξ ἐπαγγελίας. Ἡ στεῖρα βρέφος θηλάζει τὴν Μαριὰμ· καὶ χαίρει ἐπὶ τῷ τόκῳ Ἰωακείμ. Ῥάβδος λέγων ἐτέχθη μοι, ἐξ ἧς τὸ ἄνθος Χριστός, ἐβλάστησεν ἐκ ῥίζης Δαυΐδ. Ὄντως θαῦμα παράδοξον!

Ἕτερον Κάθισμα

Ἦχος δ’. Κατεπλάγη Ἰωσὴφ.

Ἐκ τῆς ῥίζης Ἰεσσαί, καὶ ἐξ ὀσφύος τοῦ Δαυΐδ, ἡ θεόπαις Μαριάμ, τίκτεται σήμερον ἡμῖν, καὶ νεουργεῖται, ἡ σύμπασα καὶ θεουργεῖται. Συγχάρητε ὁμοῦ, ὁ οὐρανός καὶ ἡ γῆ· αἰνέσατε αὐτήν, αἱ πατριαὶ τῶν ἐθνῶν, Ἰωακεὶμ εὐφραίνεται, καὶ Ἄννα πανηγυρίζει κραυγάζουσα· Ἡ στεῖρα τίκτει, τὴν Θεοτόκον, καὶ τροφὸν τῆς ζωῆς ἡμῶν.

Ἕτερον Κάθισμα

Ἦχος δ’. Κατεπλάγη Ἰωσὴφ.

Ἀναβόησον Δαυΐδ, τὶ ὤμοσέ σοι ὁ Θεός; Ἅ μοι ὤμοσε φησί, καὶ ἐκπεπλήρωκεν ἰδού, ἐκ τοῦ καρποῦ τῆς κοιλίας μου δοὺς τὴν Παρθένον· ἐξ ἧς ὁ πλαστουργός, Χριστός ὁ νέος Ἀδάμ, ἐτέχθη βασιλεύς, ἐπὶ τοῦ θρόνου μου· καὶ βασιλεύει σήμερον, ὁ ἔχων τὴν βασιλείαν ἀσάλευτον. Ἡ στεῖρα τίκτει, τὴν Θεοτόκον, καὶ τροφὸν τῆς ζωῆς ἡμῶν.

Ὁ Οἶκος

Ἡ προσευχὴ ὁμοῦ καὶ στεναγμός, τῆς στειρώσεως καὶ ἀτεκνώσεως Ἰωακείμ τε καὶ Ἄννης, εὐπρόσδεκτος, καὶ εἰς τὰ ὦτα Κυρίου ἐλήλυθε, καὶ ἐβλάστησαν καρπὸν ζωηφόρον τῷ κόσμῳ· ὁ μὲν γὰρ προσευχὴν ἐν τῷ ὄρει ἐτέλει, ἡ δὲ ἐν παραδείσῳ ὄνειδος φέρει· ἀλλὰ μετὰ χαράς, ἡ στεῖρα τίκτει τὴν Θεοτόκον, καὶ τροφὸν τῆς ζωῆς ἡμῶν.

http://www.saint.gr/955/saint.aspx

Θέα του παραδείσου.

Ο Μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης

Από το ομώνυμο βιβλίο, εκδόσεις «Τροχαλία»

Θέα του παραδείσου.Δεν του λείψανε του γέροντα και άλλου είδους δωρεές. Είχε μικρή γεύση του παραδείσου με θέα φυσικών καλλονών και εσωτερική ευφροσύνη. Αυτό έγινε, μάλλον για πρώτη φορά, το 1989. Τον παίδευε λογισμός και ζητούσε από το Θεό να καταλάβει τη σημασία του Κυριακού λόγου «εν τη οικία του Πατρός μου πολλαί μοναί εισίν». Ο Θεός του απάντησε και, μέσα στο κελί, σταυροπόδι και με σταυρωμένα τα χέρια, διηγήθηκε με άφατη αγαλλίαση και συνοπτικά στον Δ. Τ.:

–Χθες, κύριε Δημήτρη μου, έβλεπα ότι ήμουνα στους ουρανούς, σ’ ένα ωραίο κήπο. Και υπήρχανε βιολέτες διαφόρων χρωμάτων και διάφορα άνθη. Εκεί βρισκόμουν μετέωρος, δεν πάταγα. Και ήταν ένας άλλος μοναχός με ράσο, που μου έδειχνε ωραία σπιτάκια και μού ’λεγε «προχώρα Ιάκωβε». Μα πώς να προχωρήσω, δεν έχει δρόμο, θα πατήσω τα λουλούδια, θα τα χαλάσω. Ένας άλλος με ράσο μου είπε× «μη φοβάσαι, αυτά τα λουλούδια δεν χαλάνε, προχώρα». Προχωρούσα, τα λουλούδια δε χαλούσανε!

Η φωνή του, λέει ο Δ. Τ., ήταν αλλιώτικη, το πρόσωπό του ήταν όλο ειρήνη και δοξολογία, με κείνο το αλησμόνητο ιλαρό χαμόγελο. Τέτοιες θείες εμπειρίες του χαρίστηκαν πολλές, όσο πλησίαζε το τέλος της φθαρτής του ζωής. Κι ενώπιόν τους αψηφούσε κάθε ανθρώπινη απόλαυση… και την πιο αυτονόητη, την πιο ακίνδυνη. Του πήγε ο Λ. από ευγνωμοσύνη και του ’βαλε χαλάκι μπροστά στον Εσταυρωμένο. Πληγιάζανε πλέον και πονούσανε τα γόνατά του, τόσες ώρες που στεκόταν εκεί γονατιστός, Μόλις το είδε ο γέροντας θύμωσε και το ’βγαλε έξω:
–Εγώ είμαι καλόγερος! 40 χρόνια ο Ιάκωβος… και τώρα θα βάλει χαλί;

Χριστιανική ευγένεια

Οι χριστιανοί έχουν χρέος, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου, να γίνουν άγιοι και τέλειοι. Η τελειότητα και η αγιότητα χαράσσονται πρώτα βαθιά στην ψυχή του χριστιανού, και από εκεί τυπώνονται και στις σκέψεις του, στις επιθυμίες του, στα λόγια του, στις πράξεις του. Έτσι, η χάρη του Θεού, που υπάρχει στην ψυχή, ξεχύνεται και σ’ όλο τον εξωτερικό χαρακτήρα.
Ο χριστιανός οφείλει να είναι ευγενικός με όλους. Τα λόγια και τα έργα του να αποπνέουν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος που κατοικεί στην ψυχή του, ώστε να μαρτυρείται η χριστιανική του πολιτεία και να δοξάζεται το όνομα του Θεού.


Όποιος είναι μετρημένος στα λόγια, είναι μετρημένος και στα έργα. Όποιος εξετάζει τα λόγια που πρόκειται να πει, εξετάζει και τις πράξεις που πρόκειται να εκτελέσει, και ποτέ του δεν θα υπερβεί τα όρια της καλής και ενάρετης συμπεριφοράς.


Τα χαριτωμένα λόγια του χριστιανού χαρακτηρίζονται από λεπτότητα και ευγένεια. Αυτά είναι που γεννούν την αγάπη, φέρνουν την ειρήνη και τη χαρά. Αντίθετα, η αργολογία γεννάει μίση, έχθρες, θλίψεις, φιλονικίες, ταραχές και πολέμους.


Ας είμαστε λοιπόν πάντοτε ευγενικοί. Ποτέ από τα χείλη μας να μη βγει λόγος κακός, λόγος που δεν είναι αλατισμένος με τη χάρη του Θεού, αλλά πάντοτε λόγοι χαριτωμένοι, λόγοι αγαθοί, λόγοι που μαρτυρούν την κατά Χριστόν ευγένεια και την ψυχική μας καλλιέργεια.


Γράφει: Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως

Περί εξομολογήσεως του Aγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου

Βρίσκεται στα έργα του Ι. Δαμασκηνού, συγκεκριμένα στον 8ο τόμο των εκδόσεων Μερετάκη.

Ο Άγιος προσπαθεί να απαντήσει στην ερώτηση που του υπεβλήθη, εάν άραγε επιτρέπεται σε μερικούς μοναχούς να εξομολογούν αμαρτίες, αν και δεν έχουν ιερωσύνη «επειδή ακούμε ότι η εξουσία να λύνουν και να δένουν δόθηκε μόνο στους ιερείς».

Η εξομολόγηση, εξηγεί ο Άγιος Συμεών, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ομολογία χρεών, δηλαδή αναγνώριση των σφαλμάτων και της αφροσύνης, δηλαδή αποδοκιμασία της φτώχειας. Διότι κάθε πιστός βαρύνεται με χρέη προς τον Κύριο και Θεό του και αυτά πού πήρε από Αυτόν πρόκειται να του ζητηθούν μπροστά στο φοβερό και τρομερό δικαστήριο Του. Ποια χρέη; Είναι αναρίθμητα αλλά φτάνει να γνωρίζουμε το ότι με το θείο βάπτισμα γίναμε υιοί και κληρονόμοι Του, το ότι ενδυθήκαμε τον ίδιο τον Θεό, το ότι γίναμε μέλη του σώματος Του και ελάβαμε το Άγιο Πνεύμα που κατοικεί μέσα μας. Όποιος φυλάει τις εντολές του Κυρίου, φυλάγεται από αυτές και δεν χάνει τον πλούτο που του εμπιστεύθηκε ο Θεός.

Που λοιπόν θα μπορέσουν αυτοί που τα πήραν και τα έχασαν να τα ξαναβρούν; Πραγματικά πουθενά, ουράνια γαρ εισί. 

Λόγος περὶ ἐξομολογήσεως

Ὁ ὅσιος Παΐσιος ὁ Μέγας λέγει ὅτι: «Ἡ ἐξομολόγησις τῶν λογισμῶν στὸν Πνευματικὸ εἶναι τὸ θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς καὶ ἡ ἐλπὶς τῆς σωτηρίας γιὰ ὅλους τοὺς πιστοὺς»

Πατέρες καὶ ἀδελφοί,

Ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα πνευματικὰ καθήκοντα τῶν μοναχῶν ἀλλὰ καὶ τῶν λαϊκῶν χριστιανῶν, εἶναι ἡ ἐξομολόγησις τῶν ἁμαρτιῶν. Γι’ αὐτό, ὅσα πρόκειται νὰ εἴπω παρακάτω, θὰ ἔχουν σχέσι μὲ αὐτὸ τὸ Μυστήριο.

Κατ’ ἀρχὰς πρέπει νὰ ἔχουμε ὑπ’ ὄψιν μας ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἴμεθα ἁμαρτωλοὶ ἐνώπιόν τοῦ Θεοῦ, ἄλλοι περισσότερο καὶ ἄλλοι ὀλιγώτερο. Αὐτό μᾶς τὸ λέγει καὶ ἡ Ἁγία Γραφὴ ὡς ἑξῆς: «Τὶς γὰρ ὤν βροτός, ὅτι ἔσται ἄμεμπτος, ἢ ὡς ἐσόμενος δίκαιος γεννητὸς γυναικός;» (Ἰὼβ 15, 14), ἐνῶ ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης λέγει στὴν πρώτη του ἐπιστολὴ στίχο 8 καὶ 9 «Ἐὰν εἴπωμεν ὅτι ἁμαρτίαν οὐκ ἔχομεν, ἑαυτοὺς πλανῶμεν καὶ ἡ ἀλήθεια οὐκ ἔστιν ἐν ἡμῖν. Ἐὰν ὁμολογῶμεν τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν, πιστός ἐστι καὶ δίκαιος, ἵνα ἀφῇ ἡμῖν τὰς ἁμαρτίας καὶ καθαρίσῃ ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἀδικίας». Ἡ ἐξομολόγησις γιὰ νὰ εἶναι σωστὴ καὶ εὐάρεστος στὸν Θεό, πρέπει νὰ ἐκπληροῖ τὶς ἑξῆς προϋποθέσεις:

Πρέπει νὰ γίνεται ἐνώπιον τοῦ Πνευματικοῦ. 

Νὰ εἶναι πλήρης. Δηλαδὴ νὰ περιλαμβάνη ὅλα τὰ γενόμενα ἁμαρτήματα ἀπὸ τὸν ἐξομολογούμενο ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία ἤ ἀπὸ τὴν τελευταία του ἐξομολόγησι καὶ νὰ μὴ ἀποκρύπτη τίποτε ἀπ’ αὐτά.

Νὰ γίνεται μὲ τὴν θέλησή μας σύμφωνα μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ ποὺ λέγει: «Καὶ ἐκ θελήματός μου ἐξομολογήσομαι αὐτῷ» (Ψαλμ. 21,7).