Ο αληθινός φίλος - Ν. Λυγερός

Ο αληθινός φίλος

Ν. Λυγερός

Ο αληθινός φίλος

είναι μόνο αυτός

που δεν μας αναγκάζει

να τον εμπιστευόμαστε

γιατί συνεχώς

μας δείχνει

δίχως να κρύψει

απολύτως τίποτα

από όλα όσα κάνει

για μας και τους άλλους

αφού είναι

ανθρώπινος

και ξέρει

ποιο είναι το πρέπον

γιατί διάβαζε

και στο σχολειό

την πρότασή Του:

ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς

ἡ ἀληθινή.

http://nikos-lygeros-poihsh.blogspot.gr/2014/05/o-alithinos-filos.html

Τον Χριστό Τον συναντάμε όχι στον «ελεύθερο» χρόνο μας..

Τον Χριστό Τον συναντάμε όχι στον «ελεύθερο» χρόνο μας,αλλά στην πάλη της καθημερινότητας

Πολύ συχνά αναζητούμε τον Χριστό στα κενά των ποικίλων απασχολήσεών μας.

Νομίζουμε πως η συνάντησή μας μαζί Του προυποθέτει μια ζωή απαλλαγμένη απ'τη ρουτίνα της βιοπάλης κι επειδή ο ελεύθερός μας χρόνος δεν είναι πολύς,νομίζουμε πως και η πνευματική ζωή είναι δύσκολη ή και αδύνατη.
Όμως ο Χριστός πρωτοσυνάντησε και κάλεσε κοντά Του τους μαθητές Του όχι την ώρα που εκείνοι προσευχόνταν, αλλά την ώρα που εργάζονταν,την ώρα που ψάρευαν στη λίμνη.
Τους συνάντησε στην πιο πεζή και τετριμμένη τους καθημερινότητα,στην πιο ανιαρή και σκληρή ρουτίνα.
Τον Χριστό Τον συναντάμε όχι στον «ελεύθερο» χρόνο μας,αλλά στην πάλη της καθημερινότητας-από εκεί γίνεται η αρχή.
Αρκεί μόνο ένα πράγμα να έχουμε στην καρδιά μας:
Την προσμονή της έλευσής Του.

http://lllazaros.blogspot.gr/2014/08/blog-post_1.html

Μνήμη Γέροντος Ζωσιμά (†10 Αυγούστου 2010)

Δεν θα επεκταθώ στο ποιος ήταν ο Γέροντας Ζωσιμάς αφού υποθέτω πολλοί θα το πράξουν  σε μεγαλύτερη έκταση.

Με λίγα και απλά λόγια, μπορούμε να πούμε ότι ο Ζωσιμάς Μοναχός, ήταν ένας χαρισματούχος μοναχός, τέκνο πίστης και υπακοής.

Έζησε πολλά χρόνια ως μοναχός στην Μονή Αγίου Παντελεήμονα Πεντέλης και βοήθησε τα μέγιστα στην οικοδόμησή της αφού ως κοσμικός ήταν οικοδόμος. Ήταν υποτακτικός του μακαριστού γέροντα Σίμωνα Αρβανίτη ενώ έγραψε συνολικά 5 βιβλία για την ζωή και το έργο του, ομολογώντας την αγιότητα του Γέροντά του και ταυτόχρονα, οικοδόμησε την πνευματική ζωή πολλών συνανθρώπων μας που τα μελέτησαν..

Ακολουθώντας τον γέροντα Σίμωνα, ο οποίος λόγω προβλημάτων υγείας αποχώρησε από την μονή του Αγίου Παντελεήμονα και έμενε στον κόσμο, ο π. Ζωσιμάς βρέθηκε (μετά τον θάνατο του γέροντα του) να ζει για 20 και πλέον χρόνια σε ένα μικρό σπιτάκι στο Χαλάνδρι της Αθήνας. Όμως, αν και ζούσε στον κόσμο, αγωνιζόταν ως ένας αληθινός ασκητής της ερήμου, με ατελείωτες ώρες ολονύκτιας προσευχής και ορθοστασίας. Οι ώρες του ύπνου του ήταν ελάχιστες και ουδέποτε χάλασε το μοναχικό του τυπικό, το οποίο του καθόρισε ο μακαριστός γέροντάς του Σίμων Αρβανίτης. Όλη του η ζωή, μέχρι την τελευταία του πνοή, κυλούσε μέσα στην προστασία του γέροντα Σίμωνα και ο π.Ζωσιμάς, ουδέποτε παρέκλινε από τις εντολές και τις οδηγίες που του έδωσε όταν ήταν εν ζωή. Έκανε υπακοή μέχρι της οσιακής κοίμησης του.

Μνημόνευε εκατοντάδες ονόματα στην προσευχή του, συνήθως μετά από την απογευματινή παράκληση στην Παναγία και καθημερινά πλήθος κόσμου συνέρρεε για να πάρει την ευχή του, ακόμα και με μεγάλα πούλμαν. Απαντούσε δεκάδες τηλέφωνα όλη την ημέρα. Ο ίδιος ως μοναχός, δεν εξομολογούσε, όμως οι θεόπνευστες συμβουλές του στήριζαν δεκάδες ψυχές και έφεραν πλήθος πιστών κοντά στην εκκλησία. Τόνιζε πάντα σε όλους ότι «τα πιο βασικά στην χριστιανική ζωή είναι: Η εξομολόγηση, η συχνή Θεία Κοινωνία, η νηστεία και η μελέτη πνευματικών βιβλίων», πράγματα που έκανε και ο ίδιος καθημερινό βίωμα του, ακόμη και μετά την αποχώρηση του από την Μονή του Αγίου Παντελεήμωνα. Διατηρούσε με ευλάβεια ένα μεγάλο Σταυρό του Χριστού μας, τον οποίο κληρονόμησε από τον Γέροντα του Σίμωνα, με τον οποίο σταύρωνε τους προσκυνητές που τον επισκέπτονταν.

Κατά καιρούς, πήγαινε στο Άγιο Όρος και στην πρώτη επίσκεψη του στον Γέροντα Παίσιο, όπου πρώτη φορά έβλεπε ο ένας τον άλλο, ο τελευταίος τον κάλεσε κατ’ ιδίαν και του είπε «τους πνευματικούς αγώνες που κάνεις, τους έκανα και εγώ». Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι ο γέροντας Παίσιος είχε επισκεφθεί δια της χάριτος τον π. Ζωσιμά στο Χαλάνδρι και είχαν σύντομη συνομιλία, όπως ακριβώς δια της χάριτος επίσης είχαν συνομιλία ο γέροντας Πορφύριος με τον Γέροντα Σωφρόνιο ο ένας ευρισκόμενος στο Έσσεξ Αγγλίας και ο άλλος στην Ελλάδα.

Ο π.Ζωσιμάς συκοφαντήθηκε πολύ ενόσω ζούσε και πολύ συνέπασχε με όσους είχαν τον σταυρό των συκοφαντιών και των αδικιών. Ο ίδιος έλεγε πάντα σε όλους, κάτι που και ο ίδιος έκανε πράξη: «Να μην στεναχωριέσαι όταν σε αδικούν ή σε κατηγορούν. Να κάνεις προσευχή και να ανάβεις κερί για αυτούς που σε κατηγορούν και να τους ευχαριστείς, διότι χωρίς αυτά δεν σώζεσαι». Πόσες και πόσες ώρες έκανε κομποσχοίνι για όσους τον είχαν αδικήσει… Πόσες φορές έκανε προσευχή όταν άκουγε ότι κάποιος τον κατηγορούσε… Η ζωή των συκοφαντιών (μια ζωή την οποία πέρασε και ο Άγιος Νεκτάριος, τον οποίο ο π. Ζωσιμάς είχε σε ευλάβεια), ήταν μια ζωή που διαπέρασε όλα τα στάδια του καθημερινού βίου του. Όσο όμως τον κατηγορούσαν, τόσο αυτός προσευχόταν και τόσο έλαμπε ως γνήσιος δούλος Θεού, με την υπομονή, την σιωπή και την ταπείνωση την οποία έδειχνε.

Ως άνθρωπος Του Θεού και ενώ ολόκληρη σχεδόν η Ελλάδα κατέκρινε την Μονή Βατοπαιδίου για το δήθεν γνωστό σκάνδαλο, ο π. Ζωσιμάς θλιβόταν και έκανε έντονη προσευχή για το θέμα αυτό. Έβλεπε και γνώριζε το άδικο της όλης υπόθεσης και ήξερε για το τεράστιο έργο της μονής Βατοπαιδίου. Έλεγε για το θέμα αυτό ο Γέροντας: «Ο π.Εφραίμ (ηγούμενος της μονής Βατοπαιδίου), έχει κάνει μεγάλο έργο. Και μόνο οι 100 και πλέον πατέρες που έχει υπό την καθοδήγηση του, είναι ένδειξη της μεγάλης πνευματικότητάς του και με τις προσβολές και τις αδικίες που δέχθηκε, η Παναγία τον κρατάει στα χέρια της». Επίσης ο π. Ζωσιμάς, εκτιμούσε πολύ τον Μητροπολίτη Λεμεσού Κύπρου κ.κ. Αθανάσιο. Συνέπασχε για αυτόν και έκανε κομποσχοίνι όταν αυτός αδικείτο προ ετών.

Η ζωή του ήταν μέσα στην χάρη του Χριστού μας. Τα περιστατικά που τα αποδεικνύουν αυτά είναι δεκάδες και πολλοί θα ομολογήσουν για το έργο του.

Μια ευλαβής χριστιανή που ευλαβείτο και συμβουλευόταν τον Γέροντα Παΐσιο στεναχωρέθηκε πολύ μετά την κοίμηση του και έδειχνε απαρηγóρητη. Μια μέρα είδε στον ύπνο της μια ταμπέλλα που έγραφε «Προς π. Ζωσιμά» παρόμοια με την ταμπέλλα που οδηγούσε τους προσκυνητές στο κελί του πατρός Παϊσίου στην Παναγούδα Αγίου Όρους. Από τότε η γυναίκα (ρωτώντας και μαθαίνοντας, διότι δεν ήξερε ποιος ήταν ο π.Ζωσιμάς) κατάλαβε πως ήταν θέλημα Θεού να καταφεύγει για τα προβλήματα της στον π.Ζωσιμά αντί στον π.Παΐσιο, αφού ο τελευταίος είχε κοιμηθεί. Από αυτό το περιστατικό και μόνο, ο κάθε ένας μπορεί εύκολα να αντιληφθεί για το ποιος ήταν ο π. Ζωσιμάς.

Η γνωστή μακαριστή Κύπρια μοναχή Μαρία Ψηλή, διηγούμενη με θαυμασμό την επίσκεψή της στον π. Ζωσιμά μας ανέφερε πως ο γέροντας σταύρωσε την Αγία Γραφή και της έδωσε να διαβάσει «στην τύχη» ένα χωρίο για ψυχική ωφέλεια. Όπως αναφέρει η Μαρία (που ως γνωστό έπασχε από πάμπολα προβλήματα υγείας) η Αγία Γραφή άνοιξε στο σημείο που λέει «…αράτο τον σταυρό αυτού και ακολουθείτο μοι…» και ήταν ακριβώς το βάλσαμο που εκείνη την περίοδο χρειαζόταν η ψυχή της για να πάρει κουράγιο στα πολλά προβλήματα που αντιμετώπιζε.

Τα προβλήματα υγείας τα οποία αντιμετώπιζε ήταν μεγάλα και ο πόνος για πολλά από αυτά ήταν ανυπόφορος. Ποτέ όμως δεν τον άκουσε κανείς να παραπονιέται. Σήκωνε τον σταυρό των σωματικών του ασθενειών αγόγγυστα.

Στην κηδεία του, που έγινε εν μέσω καλοκαιρινών διακοπών, στις 11/8/2010 στην Μονή Αγίου Παντελεήμωνα Πεντέλης παραβρέθηκε πλήθος κόσμου. Ναι μεν ο πόνος ήταν μεγάλος για το κενό που άφησε αλλά, η παρηγοριά για την μεσιτεία του προς τον  Χριστό μας, άφησε σε όλους μια εσωτερική χαρά, χαρά που αφήνουν μόνο οι γνήσιοι δούλοι του Θεού.

Την ευχή του νάχουμε!

Κλεάνθης Συμεωνίδης, Λευκωσία

http://proskynitis.blogspot.gr/2014/08/10-2010.html?spref=fb

Ήταν άγγελος Κυρίου…

☆҉‿↗⁀☆ ⊱✿☆¨´`'*°☆☆¨´`'*°☆

http://orthodoxianpress.com/

☆҉‿↗⁀☆ ⊱✿☆¨´`'*°☆☆¨´`'*°☆

Μια χειροπιαστή βοήθεια αγίου Αγγέλου έζησε και ο αγωνιστής μοναχός π. Γεράσιμος Μενάγιας (†1957), στο πρώτο μισό του αιώνα μας, ενώ ασκήτευε στο Άγιο Όρος.

Τον έστειλε κάποτε ο γέροντας του στη μονή της Λαύρας για μια επείγουσα υπόθεση. Ο π. Γεράσιμος πήρε την ευχή του και ξεκίνησε. Η απόσταση Κατουνάκια-Λαύρα είναι 3-4 ώρες, αλλά ήταν χειμώνας καιρός και είχε ρίξει χιόνι.

Όταν πέρασε την Κερασιά, ξέσπασε τρομερή χιονοθύελλα. Τον τύλιξαν πυκνές νιφάδες και δεν διέκρινε σχεδόν που βρισκόταν. Έχασε και το μονοπάτι, γιατί είχε σκεπαστεί από το χιόνι, και αναγκάστηκε να σταματήσει.

Βλέποντας τον κίνδυνο που δίετρεχε, άρχισε να προσεύχεται θερμά στον Κύριο και τη Θεοτόκο. Δεν πέρασαν λίγα λεπτά, και ήρθε απ’ τον ουρανό η απάντηση: Φανερώνεται μπροστά του ένα χαριτωμένο δεκάχρονο παιδάκι.

- Ευλόγησον, γέροντα! Του λέει.
- Ο Κύριος.
- Που πηγαίνεις, γέροντα, μ’ αυτό τον καιρό; Θα σε σκεπάσουν τα χιόνια. Θα χαθείς στο δάσος με τέτοια χιονοθύελλα.
- Τι να κάνω, παιδάκι μου; Μ’ έστειλε ο γέροντας μου στη Λαύρα. Είναι ανάγκη να πάω.
- Έλα τότε να σε βοηθήσω να προσανατολιστείς.

Κι αφού τον οδήγησε ως ένα σημείο, του είπε:
- Θα πάρεις τον κάτω δρόμο και θα βγεις στο μονοπάτι που οδηγεί στη Λαύρα.

Ο π. Γεράσιμος ευχαρίστησε. Μόλις έκανε μερικά βήματα, συνήλθε. «Πως βρέθηκε μικρό παιδί εδώ και μέσα στα χιόνια;», αναρωτήθηκε. Γύρισε πίσω, αλλά δεν βλέπει κανένα. Το παιδάκι είχε εξαφανιστεί. Ίχνη βημάτων δεν υπήρχαν στα χιόνια. Ήταν άγγελος Κυρίου.

Πηγή: Από το βιβλίο «Εμφανίσεις και θαύματα των αγγέλων»

Οι εντολές του ευαγγελίου που πρέπει να τηρούμε.

1. Κάθε χριστιανός οφείλει να αγαπά τό Θεό.

2. Κάθε χριστιανός οφείλει να αγαπά τόν αδελφό του (τόν συνάνθρωπό του).

3. Οι χριστιανοί οφείλουν νά μήν έχουν διαμάχες ούτε νά νιώθουν μνησκακία καί μίσος κατά των αδελφών τους, αλλά κι αν ακόμα παρεξηγηθούν μεταξύ τους, οφείλουν γρήγορα νά συμφιλιωθούν.

4. Οι χριστιανοί οφείλουν νά μή βλέπουν μέ περιέργεια καί επιθυμία.

5. Οι χριστιανοί οφείλουν νά μήν ορκίζονται, ούτε αληθινά ούτε στά ψέματα.

6. Οι χριστιανοί οφείλουν νά μήν είναι εκδικητικοί, ούτε να ανταποδίδουν κακό στό κακό.

7. Οι χριστιανοί οφείλουν νά μήν πηγαίνουν διόλου σέ δικαστήρια γιά τήν επίλυση των διαφορών τους. Αν όμως κάποτε παραστεί σχετική ανάγκη, ας προτιμήσουν νά βάλουν κριτή στή διαφορά τους έναν άνθρωπο της Εκκλησίας, παρά νά καταφύγουν στά κοσμικά δικαστήρια.

8. Οι χριστιανοί οφείλουν νά μήν κατακρίνουν.

9. Αν οι χριστιανοί δέν συγχωρούν τά σφάλματα των αδελφών τους, ούτε ο Θεός θά συγχωρήσει τά δικά τους σφάλματα. Αν εσείς συγχωρήσετε τά σφάλματα των άλλων ανθρώπων, θά συγχωρήσει καί τά δικά σας σφάλματα ο επουράνιος Πατέρας σας. Αν όμως δέν συγχωρήσετε τά σφάλματα των άλλων, ούτε τά δικά σας σφάλματα θά συγχωρήσει ο επουράνιος Πατέρας (Ματθ. 6, 14-15).

10. Οι χριστιανοί οφείλουν νά κάνουν ελεημοσύνες, αλλά καί νά προσεύχονται καί νά νηστέυουν, όχι όμως υποκριτικά, γιά νά τούς δοξάσουν δηλαδή καί νά τούς επαινέσουν οι άνθρωποι, αλλά μόνο γιά τό Θεό.

11. Οι χριστιανοί οφείλουν νά φροντίζουν γιά τήν απόκτηση όχι επίγειων αλλά ουράνιων θησαυρών και οφείλουν νά μή μεριμνούν γιά τα αγαθά της γης, ούτε να αγαπούν τά κοσμικά πράγματα, αλλά νά επιζητούν τά αιώνια καί ουράνια αγαθά.

12. Οι χριστιανοί οφείλουν νά μήν είναι υπερήφανοι, αλλά νά είναι ταπεινοί καί να αγαπούν ταπεινά.

13. Οι χριστιανοί οφείλουν να αντιμετωπίζουν μέ υπομονή όλες τίς θλίψεις πού τούς βρίσκουν.

14. Οι χριστανοί οφείλουν νά βρίσκονται πάντοτε σέ πνευματική εγρήγορση καί ετοιμότητα, περιμένοντας τήν ώρα του θανάτου καί της κρίσεως του Θεού.

15. Οι χριστιανοί οφείλουν νά μετανοούν διαρκώς από τά βάθη της ψυχής τους.

Γέροντας Παΐσιος:Η δύναμη του καλού λογισμού.

- Γέροντα, στην Παλαιά Διαθήκη, στο Δ’ βιβλίο των Μακκαβαίων, αναφέρεται: Ό ευσεβής λογισμός δεν είναι έκριζωτής των παθών, άλλα ανταγωνιστής. Τί σημαίνει;

- Κοίταξε νά δής: Τά πάθη είναι βαθιά ριζωμένα μέσα μας, αλλά ό ευσεβής, ό καλός, λογισμός μας βοηθάει νά μην ύποδουλωνώμαστε σ’ αυτά. Όταν ό άνθρωπος φέρνη όλο καλούς λογισμούς και σταθεροποίηση μιά καλή κατάσταση, τά πάθη παύουν νά ενεργούν, οπότε είναι σάν νά μήν υπάρχουν. Δηλαδή ό ευσεβής λογισμός δεν ξερριζώνει τά πάθη, αλλά τά πολεμάει και μπορεί νά τά καταβάλη. 

Νομίζω, ό συγγραφεύς περιγράφει τί μπόρεσαν νά υποφέρουν οί Άγιοι Επτά Παίδες, ή μητέρα τους Άγια Σολομονή και ό διδάσκαλος τους Άγιος Έλεάζαρος, έχοντας ευσεβείς λογισμούς, γιά νά δείξη ακριβώς τήν δύναμη τοϋ καλού λογισμού.

Ένας καλός λογισμός ισοδυναμεί με μια πολύωρη αγρυπνία! Έχει μεγάλη δύναμη. Όπως τώρα κάποια νέα όπλα σταματούν μέ ακτίνες λέιζερ τον πύραυλο στην βάση του και τον εμποδίζουν νά έκτοξευθη, έτσι και οι καλοί λογισμοί προλαβαίνουν και καθηλώνουν τους κακούς λογισμούς στά αεροδρόμια του διαβόλου, άπό τά όποια ξεκινούν. Γι’ αυτό προσπαθήστε, όσο μπορείτε, πρίν προλάβη ό πειρασμός νά σας φυτέψη κακούς λογισμούς, νά φυτεύετε εσείς καλούς λογισμούς, γιά νά γίνη ή καρδιά σας ανθόκηπος καί νά συνοδεύεται ή προσευχή σας άπό τήν θεία εύωδία της καρδίας σας.

Όταν κανείς κρατά έστω καί λίγο αριστερό, δηλαδή κακό, λογισμό γιά κάποιον, οποιαδήποτε άσκηση καί άν κάνη, νηστεία, αγρυπνία κ.λπ., πάει χαμένη. Σέ τί θά τον βοηθήση ή άσκηση, άν δεν αγωνίζεται παράλληλα νά μή δέχεται τους κακούς λογισμούς; Γιατί νά μήν άδειάση άπό το πιθάρι πρώτα όλο το κατακάθι τού λαδιού, πού είναι μόνο γιά σαπούνι, καί ύστερα νά βάλη το καλό λάδι, άλλα βάζει το καλό μέ το άχρηστο καί το μουρνταρεύει;

Ένας αγνός, καλός, λογισμός έχει μεγαλύτερη δύναμη άπό κάθε άσκηση. Κάποιος ΝΕΟΣ λ.χ. πολεμείται άπό τον διάβολο καί έχει ακάθαρτους λογισμούς καί κάνει αγρυπνίες, νηστείες, τριήμερα, γιά νά απαλλαγή άπό αυτούς. Ένας αγνός λογισμός όμως πού θά φέρη έχει μεγαλύτερη δύναμη καί άπό τις αγρυπνίες καί άπό τις νηστείες πού κάνει καί τον βοηθάει πιο θετικά.

- Γέροντα, όταν λέτε αγνός λογισμός, αναφέρεσθε μόνο σέ ειδικά θέματα ή καί σέ γενικώτερα;
- Καί σέ γενικώτερα. Γιατί ό άνθρωπος, όταν τά βλέπη όλα μέ καλούς λογισμούς, εξαγνίζεται καί χαριτώνεται άπό τον Θεό. Μέ τους αριστερούς λογισμούς κατακρίνει και αδικεί τους άλλους, εμποδίζει την θεία Χάρη να ερθη, και έρχεται έπειτα ό διάβολος καί τον αλωνίζει.

- Δηλαδή, Γέροντα, επειδή κατακρίνει, δίνει δικαίωμα στον διάβολο να τον άλωνίση;
- Ναί. Όλη ή βάση είναι ό καλός λογισμός. Αυτό είναι πού ανεβάζει τον άνθρωπο, τον αλλοιώνει προς το καλό. Πρέπει να φθάση κανείς στο σημείο να τά βλέπη όλα καθαρά. Είναι αυτό πού είπε ό Χριστός: ­Μή κρίνετε κατ’ όψιν, αλλά την δικαίαν κρίσιν κρίνατε. Μετά φθάνει ό άνθρωπος σε μία κατάσταση πού βλέπει τά πάντα μέ τά πνευματικά μάτια όχι μέ τά ανθρώπινα. Όλα τά δικαιολογεί, μέ την καλή έννοια.
Πρέπει νά προσέχουμε νά μή δεχώμαστε τά πονηρά τηλεγραφήματα του διαβόλου, γιά νά μή μολύνουμε ­τον Ναόν τον Αγίου Πνεύματος καί άπομακρυνθή ή Χάρις του Θεού, μέ αποτέλεσμα νά σκοτισθούμε. Το Άγιο Πνεύμα, όταν δη τήν καρδιά μας αγνή, έρχεται καί κατοικεί μέσα μας, γιατί αγαπάει τήν αγνότητα – γι’ αυτό καί παρουσιάσθηκε σάν περιστέρι.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Γ’
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

Οἱ πειρασμοὶ στὴ ζωή μας

Στὴ ζωὴ μας ὑπάρχουν δύο εἰδῶν πειρασμοί. Ὑπάρχουν πειρασμοὶ ποὺ ἀναφέρονται στὴν πίστη. Ὁ ἄνθρωπος ὀλιγοπιστεῖ ἀπέναντι στὸ Θεό, ἔχει λογισμοὺς βλασφημίας, δὲν παραδέχεται τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀρνεῖται τὰ ἱερὰ μυστήρια, εἶναι δίψυχος. Ἐπίσης πολεμᾶται ἀπὸ τὴν πορνεία καὶ ἀπ’ τὴν ὑπερηφάνεια καὶ γενικὰ ἀπ’ τὰ μεγάλα πάθη. Στοὺς πειρασμοὺς αὐτοὺς ὁ ἄνθρωπος μόνος του δὲν μπορεῖ νὰ πολεμήσει σωστά. Μόνο μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ νικήσει τὶς καταστάσεις ποὺ περιγράψαμε πιὸ πάνω. Ὅταν ἐμφανισθοῦν τέτοια φαινόμενα στὴ ζωή μας, λέμε τὴν προσευχὴ τοῦ Χριστοῦ• «μὴ εἰσενέγκης ἡμᾶς εἰς πειρασμὸν» (Ματθ. 6,13). Οἱ πειρασμοὶ αὐτοὶ μᾶς χωρίζουν ἀπὸ τὸ Θεό. Κάθε τι ποὺ μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸ Θεό, πρέπει νὰ τὸ διώχνουμε ἀμέσως.

Ἀντίθετα ὑπάρχουν ἄλλοι πειρασμοὶ ποὺ μᾶς ὠφελοῦν. Π.χ. Οἱ πειρασμοὶ τῆς στερήσεως τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, ἡ συκοφαντία εἰς βάρος μας, οἱ ὀνειδισμοὶ τῶν οἰκείων καὶ φίλων μας, ἡ ἔλλειψη συμπάθειας ἐκ μέρους τῶν ἀνωτέρων μας, οἱ ἀσθένειες οἱ ἀνίατες καὶ βασανιστικές, ἀλλὰ καὶ οἱ ἄλλες ποὺ πρόσκαιρά μᾶς ταλαιπωροῦν κ. ἄ. Ὅλοι αὐτοὶ οἱ πειρασμοὶ δὲν μᾶς κάνουν κακό, ὅταν τοὺς ἀντιμετωπίσουμε μὲ τὸ πνεῦμα τὸ Εὐαγγελικὸ καὶ τὴ δύναμη τῆς προσευχῆς.

«Μακάριος ἀνὴρ ὃς ὑπομένει πειρασμὸν ὅτι δόκιμος γενόμενος λήψεται τὸν στέφανον τῆς ζωῆς» (Ἰακ. 1,12), γράφει ὁ Ἀπόστολος. Ὁ ἴδιος λέγει πὼς πρέπει νὰ νιώθουμε χαρά, ὅταν περιπέσουμε σὲ πειρασμό. Αὐτοὶ οἱ πειρασμοὶ εἶναι εὐεργέτες μας καὶ μάλιστα μεγάλοι, γράφει ὁ ἀββὰς Ἰσαὰκ ὁ Σύρος. Κανένας ἄνθρωπος ποὺ θέλει νὰ ἀγωνισθεῖ καὶ νὰ ζήσει ἐνάρετα, δὲν εἶναι μόνος του στὸν ἀγώνα του. Τὸ φορτίο του τὸ σηκώνει ὁ Θεὸς καὶ γίνεται ἐλαφρό. Ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ πιστεύουμε πὼς δὲ θὰ μᾶς ἐγκαταλείψει ὁ Θεός. Δὲν ὠφελεῖ νὰ πιστεύουμε στὸ Χριστό, ἐὰν δὲν ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στὸ πρόσωπό Του. Πιστεύουμε ἀκράδαντα πὼς στὸ τέλος θὰ ἐπέμβει ὁ Θεὸς στὴ ζωή μας καὶ θὰ ἁπαλύνει τοὺς πειρασμούς, ἐὰν δὲν γογγύσουμε καὶ δὲν μεμψιμοιροῦμε καὶ ἔχουμε ὑπομονή.

Ἀδελφοί μου,

Ἔχουμε πάρει ὅπλα ἀπ’ τὸ Θεὸ πνευματικά, γιὰ νὰ πολεμοῦμε τοὺς πειρασμοὺς κι ὄχι νὰ περιπίπτουμε σὲ ἀκηδία κι ἀπελπισία. Ἂς ἔχουμε στραμμένο συνεχῶς τὸ πρόσωπό μας στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ μὴ βουλιάζουμε στὸ πέλαγος τῶν καθημερινῶν πειρασμῶν τῆς ζωῆς μας.

Πηγή: agiazoni.gr

Η δύναμη της χριστιανικής αγάπης.

Η δύναμη της χριστιανικής αγάπης. (Συγκλονιστική ιστορία)

Ήταν το καλοκαίρι του 1974. Τα τουρκικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Κύπρο. Και σκορπούν το θάνατο. Στην Μόρφου συμβαίνει ένα συνταρακτικό γεγονός. Τούρκοι στρατιώτες συλλαμβάνουν 15 χριστιανούς. Τους φέρνουν στην αυλή του σπιτιού ενός Ελληνοκυπρίου δασκάλου. Και τους καταδικάζουν σε θάνατο. Ετοιμάζουν τα όπλα. Και στρέφουν τους αιχμαλώτους (άνδρες, γυναίκες, μικρά παιδιά) στον τοίχο. Θρήνος, κλαυθμός, οδυρμός. Τραγικές στιγμές για τους μελλοθανάτους. Περιμένουν μέσα σε κλίμα φόβου και αγωνίας τον Τούρκο αξιωματικό να έλθει και να διατάξει «πυρ».

Στρέφουν τότε το νου τους και την καρδιά τους στην Ελπίδα των Απελπισμένων. Και προσεύχονται όλοι τους θερμά για το τελευταίο τους ταξίδι και ιδιαίτερα ο δάσκαλος: «Θεέ μου, συγχώρεσέ μας και δέξου μας κοντά Σου. Μνήσθητι ημών, Κύριε, εν τη Βασιλεία Σου». Ο Τούρκος αξιωματικός έρχεται. Κοιτάζει τους στρατιώτες του με τα όπλα, κοιτάζει βλοσυρός και τους μελλοθάνατους.. Ρίχνει μια ματιά προς τα πάνω. Μια κληματαριά απλώνεται και σκεπάζει την αυλή.

Ζητάει ένα τσαμπί σταφύλι, για να παρατείνει έτσι σκόπιμα την αγωνία των αιχμαλώτων. Παίρνει το τσαμπί. Μα, ενώ ετοιμάζεται να το φάει, ακούγεται δυνατή η φωνή του δασκάλου:
“Μην το φας! Προχτές το ράντισα με φάρμακο. Είναι ισχυρό δηλητήριο! Θα πεθάνεις!”
Ο αξιωματικός μένει άναυδος. Και γεμάτος κατάπληξη ρωτάει:
“Καλά, αφού ξέρεις, ότι σε λίγο θα δώσω διαταγή να σας σκοτώσουν, γιατί δεν με άφησες να το φάω και έτσι να με εκδικηθείς;”

Του απάντησε ο δάσκαλος, με ειρήνη και γαλήνη:
“Είμαι χριστιανός. Και τώρα που πρόκειται να φύγω από τον κόσμο αυτό και να παρουσιασθώ ενώπιον του Θεού, δεν θα ήθελα να βαρύνω την ψυχή μου με μια αμαρτία τόσο βαρειά.”
Ο Τούρκος αξιωματικός συγκλονίζεται, για μια ακόμα φορά. Στρέφεται και λέει στους στρατιώτες του:
“Αν έβρισκα έναν τέτοιο Τούρκο, θα έδινα και τη ζωή μου ακόμα! Μαζέψτε τα όπλα και αφήστε τους ελεύθερους όλους! “
Χρειάζονται σχόλια; Η δύναμη της χριστιανικής αγάπης, είναι ισχυρότερη από τα όπλα. Τα νικάει όλα.

Του Αρχιμ. Γρηγορίου Λίχα
Από το περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ, Ιούλιος – Σεπτέμβριος 2005, ΤΕΥΧΟΣ 40

πηγή:diakonima.gr

Η σημαντικότητα του εκκλησιασμού

Γέρων Θεόφιλος Παραϊάν

Εγώ επιμένω σε όλους, να πηγαίνουν, αν όχι σε όλες τις ακολουθίες, τουλάχιστον στην θεία λειτουργία. Καί αν συμβεί κάποιος να μην πηγαίνει στη θεία λειτουργία, ούτε που κάθομαι να συνομιλήσω μαζί του! 

Γιατί δεν έχω να του πω τίποτε! 

Γιά παράδειγμα:

Κάποιος, όταν τον ρώτησα τι κάνει την ώρα που θα έπρεπε να βρίσκεται στην εκκλησία, μου απάντησε: «Βλέπω τηλεόραση»!

Καί τότε του είπα: «Πρόσεξε, αυτό σημαίνει ότι μπροστά σου έχεις την τηλεόραση, ενώ στο Θεό έχεις γυρίσει την πλάτη σου. Άλλαξε λοιπόν. Πήγαινε στην εκκλησία, ώστε να έχεις μπροστά σου το Θεό, και πίσω σου την τηλεόραση».

Οι άνθρωποι πολλές φορές κάνουν απρόσεκτα κάποια πράγματα. Αν ρωτήσεις κάποιον, γιατί δεν πηγαίνει στην εκκλησία, σπάνια θα ακούσεις ότι δεν πιστεύει και γι᾿ αυτό δεν πηγαίνει στην εκκλησία. Στην πραγματικότητα όμως, αυτός είναι ο λόγος που δεν πηγαίνει στην εκκλησία.

Δεν πηγαίνει, γιατί:

• δεν έχει τόση πίστη, όση του χρειάζεται, για να πάει στην εκκλησία·

• δεν έχει τόση πίστη, όση χρειάζεται, για να παραμείνει στην εκκλησία·

• δεν έχει τόση πίστη, όση χρειάζεται, για να παρακολουθεί τις ακολουθίες της εκκλησίας.

Δεν είναι δυνατόν να γίνει πρόοδος πνευματική χωρίς έργα της πίστης. Η πίστη αυξάνει με τα έργα της πίστης.

• Αν οι πιστοί νηστεύουν, τότε και οι λιγότερο πιστοί πρέπει να νηστεύουν, για να έχουν έμπρακτη πίστη που θα τους ενισχύει στην πίστη.

• Αν οι πιστοί πηγαίνουν στην εκκλησία, πρέπει και ο λιγότερο πιστός να πάει, για να έχει, έστω, μία παρουσία στην εκκλησία!

Κάποιος μου είπε:

«Πάτερ, μου λέτε να πηγαίνω στην εκκλησία. Αλλά δεν μπορείτε να φανταστείτε, πόσες κακές σκέψεις, πόσα μολυσμένα πράγματα κουβαλάω μέσα μου».

Ξέρω ότι οι άνθρωποι είναι πολύ διαφορετικοί.

Αλλά ξέρω και ότι, χωρίς να πηγαίνεις εκεί όπου υπάρχει η δωρεά και η χάρη του Θεού, δεν μπορείς να δεχτείς χάρη Θεού.

Επομένως: Να πηγαίνεις όπως είσαι, όσο και αν οι σκέψεις σου είναι μολυσμένες, όσο και αν είναι κατώτερες! Να πηγαίνεις. Διότι μόνον έτσι μπορεί να έλθει ο καιρός που θα καθαρίσει το μυαλό σου και δε θα έχεις πιά τις βρώμικες σκέψεις που έχεις τώρα μέσα σου.

Η συμμετοχή στις ιερές ακολουθίες είναι μία διδασκαλία, είδος σχολείου! Μόνο όταν φοίτησα στη Θεολογική Σχολή διαπίστωσα, τι θησαυροί υπάρχουν στις ιερές ακολουθίες.

Από agiazoni.gr