Η φιλαργυρία - Γέροντας Παίσιος

Η φιλαργυρία

1. Για τους ανθρώπους πού είναι προσκολλημένοι στα

υλικά αγαθά, ό Γέροντας Παίσιος τόνιζε: «Ο κυριευμέ­νος από υλικά πράγματα είναι κυριευμένος πάντα από στε­νοχώρια και άγχος, γιατί πότε τρέμει μην του τα πάρουν και πότε μην του πάρουν την ψυχή. Ο τσιγκούνης πάλι, πού αγκύλωσε το χέρι του από το πολύ σφίξιμο, έσφιξε και την καρδιά του και την έκανε πέτρινη. Για να θερα­πευθεί θα πρέπει να επισκεφθεί δυστυχισμένους ανθρώ­πους, να πονέσει, οπότε θα αναγκασθεί να ανοίξει σιγά — σιγά το χέρι του, και θα μαλακώσει τότε και η πέτρινη καρδιά του και θα γίνει καρδιά ανθρώπινη και έτσι θα του ανοιχθεί και η πύλη του Παραδείσου».

2. Ό Γέροντας Πορφύριος έλεγε: «Το αν θα πάμε στον Παράδεισο ή στην κόλαση, δεν εξαρτάται από το αν έχουμε λίγα ή πολλά χρήματα, αλλά από τον τρόπο πού θα χρησιμοποιήσουμε αυτά πού έχουμε. Τα χρήματα, τα κτήματα και όλα τα υλικά αγαθά δεν είναι δικά μας, του Θεού είναι, εμείς έχουμε μόνο τη διαχείριση τους. Πρέπει να ξέρουμε ότι ο Θεός θα μας ζητήσει λογαριασμό και για την τελευταία δραχμή μας, αν τη διαθέσαμε σύμ­φωνα με το θέλημα του ή όχι».

Άγ.Ισαάκ ο Σύρος

Αν πιστεύεις πως ο Θεός προνοεί για σένα, τι μεριμνάς και φροντίζεις για τα πρόσκαιρα και για τις ανάγκες της σάρκας σου; Κι’ αν πάλι δεν πιστεύεις πως ο Θεός φροντίζει για σένα, και για τούτο φροντίζεις, χωρίς εκείνον, για τις ανάγκες σου, είσαι ο πλέον ταλαίπωρος απ’ όλους τους ανθρώπους. Ρίξε τη μέριμνα σου στον Κύριο, κι’ εκείνος θα σε θρέψει. Και δεν θα φοβηθείς απ’ όποιον κίνδυνο κι’ αν έρθει καταπάνω σου. Από καιρό σε καιρό η ψυχή σου σαλεύει με φόβο, τόσο που να δειλιάζει κι’ από έναν ίσκιο. Γιατί η πίστη είναι εκείνη η δύναμη η νοητή, που στηρίζει την καρδιά στο φως της διάνοιας και που με τη μαρτυρία της συνειδήσεως, δίνει στην ψυχή πολλή πεποίθηση, ώστε να μη φροντίζει η ίδια για τον εαυτό της, αλλά να κρεμάσει στον Θεό τη φροντίδα της για όλα, χωρίς να μεριμνά για τίποτα.

Έφαγε και την Σαύρα...!!!

Κάποτε, σ' ένα χωριό, λειτουργούσε ένας ευλαβής ιερεύς σ' ένα παλαιό ξωκκλήσι, πολύ χαμηλοτάβανο. Είπε: "Τας θύρας, τας θύρας εν σοφία πρόσχωμεν" πήρε στα χέρια το ιερό Κάλυμμα του "Αέρα" και άρχισε να το κινεί πάνω από τα Τίμια Δώρα, ενώ ο ψάλτης έλεγε το "Πιστεύω".
Ξαφνικά από το ταβάνι του Ιερού Βήματος, που ήταν χαμηλό, έπεσε μία σαύρα..Και που έπεσε; Που λέτε; Μέσα στο Άγιο Ποτήριο!!!! Η σαύρα πνίγηκε. Ατάραχος όμως ο παππούλη αυτός συνέχισε τη Θεία Λειτουργία, σαν να μη συνέβη τίποτε!!
Κοινώνησε αυτός, κοινώνησε και δυο - τρεις χριστιανούς, οι οποίοι τελούσαν και τη Θεία Λειτουργία στο εξωκλήσι και στο τέλος..-Δόξα στο όνομά Σου, Κύριε! Δόξα στην πίστη εκείνου του ανώνυμου Ιερέως! κατέλυσε την Θεία Κοινωνία, τρώγοντας και την σαύρα! Μάλιστα! Έφαγε την σαύρα, που είχε ποτιστεί όμως με το Αίμα του Θεανθρώπου Κυρίου ημών Ιησού Χριστού...
Πώς να μην θαυμάσεις αυτήν του είδους την πίστη! Πως να μην υποκλιθείς μπροστά στην ευλάβεια ενός τέτοιου λειτουργού Ιερέως! 
Ολοζώντανο το θαύμα ! Και μετά μας λένε ότι μεταδίδονται μικρόβια! Πως να μην γονατίσεις και ν' ασπασθείς τα πόδια του ανώνυμους αυτού ιερέως, που ομολόγησε τόσο άφοβα και με τόσο ζωντανή πράξη την πίστη του προς τον Χριστό κατά την φρικτή Κατάλυση της Θεία Κοινωνίας, εκείνης της αξέχαστης γι' αυτόν Θείας Λειτουργίας.

Αναδημοσίευση από Ωφελήματα, από το βιβλίο : Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία.

Το Άγιο Πνεύμα δεν κατεβαίνει....Συγχωρέστε με...

Όταν ήμουν νέος, τελειόφοιτος του τότε γυμνασίου, υπηρετώντας ακόμα όλως ανάξιος στο Ιερό Βήμα του Ιερού Ναού των Εισοδίων της Θεοτόκου Δράμας, ο τότε εφημέριος πατήρ Θεόδωρος, μου διηγήθηκε ότι πριν το 1920 είχε γνωρίσει στη Μικρά Ασία έναν ευλαβέστατο Ιερέα, ο οποίος δεν έκαμε ποτέ τον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, εάν προηγουμένως δεν έβλεπε ένα λευκότατο, αστραφτερό περιστέρι, λουσμένο σε άπλετο λευκό φως, να έρχεται και να στέκεται ακίνητο πάνω στα Τίμια Δώρα. Μετά τον Καθαγιασμό περίμενε για λίγες στιγμές, ώσπου να δει να αστράφτει το Άγιο Βήμα και το περιστέρι να εξαφανίζεται.
Κάποτε, δεν ήρθε το περιστέρι...Κι εκείνος το περίμενε...Και μαζί του περίμενε κι όλο το χωριό, γιατί ήταν Χριστούγεννα.
Η ώρα περνούσε και ο ευλαβείς εκείνος Ιερέας δεν αποφάσιζε να κάνει την Μεταβολή, διότι δεν ήξερε άλλον τρόπο! Αυτόν γνώριζε, αυτόν ζούσε! Κάθε φορά που ήταν να γίνει η Μεταβολή και Καθαγιασμός των Τιμίων Δώρων, ερχόταν το πάλλευκο αυτό περιστέρι. Και άρχισε να κλαίει.... 
Τότε, βγήκε στην ωραία Πύλη και είπε στο εκκλησίασμα:
- Το Άγιο Πνεύμα δεν κατεβαίνει.... Συγχωρέστε με συγχωριανοί μου, γιατί είμαι αμαρτωλός! Συγχωρέστε με, συγχωρέστε με... εγώ θα περιμένω....
Τι να έκανε το χωριό περίμενε και εκείνο.
Σε λίγο είδε ο Ιερέας το περιστέρι, σαν αστραπή να κατέρχεται από τον τρούλο της Εκκλησίας και να στέκεται όπως πάντα, πάνω από τα Τίμια Δώρα...όλο Φως, όλο Δόξα !!!
Και ο άγιος εκείνος παππούλης είπε:
- Ήλθε! Και γύρισε με απλότητα , έκαμε τον Καθαγιασμό και συνέχισε τη Χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία.

Αναδημοσίευση από Ωφελήματα, από το βιβλίο : Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία.

Και τα πουλιά τον άκουγαν....

Ζούσε σε ένα μοναστήρι της Ρουμανίας, ένας κεχαριτωμένος ιερεύς, ο πατήρ Μηνάς, ο μετέπειτα Όσιος Μηνάς. Αυτός, μετά τη Θεία Λειτουργία, για να ξεκουραστεί, έβγαινε στο δάσος, διότι το μοναστήρι ήταν μέσα στα δάση, κι εκεί έψελνε και δοξολογούσε τον Θεό με αναστάσιμα τροπάρια και με πολλά άλλα.
Τότε μαζεύονταν τα πουλιά του δάσους γύρω του: στο κεφαλάκι του, στους ώμους του, στα χέρια του, αυτός δε τρυφερά τα χάιδευε. Τις περισσότερες φορές όταν ο πατήρ Μηνάς έψελνε, τα πουλιά βουβαίνονταν και τον άκουγαν.
Επειδή οι λειτουργίες άρχιζαν νύχτα και τελείωναν με το χάραμα, ώσπου να κάνει Κατάλυση και να ξεντυθεί, ξημέρωνε, έβγαινε ο ήλιος κι έτσι έβγαινε έξω πρωί πρωί μέσα στο δάσος και χαιρόταν τη φύση και την παρουσία των πουλιών. Κι εκεί όλου μαζί αινούσαν και δοξολογούσαν τον Θεό.
Παρατηρήθηκε, λοιπόν, στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ότι, όταν είχαν πανηγυρική Θεία Λειτουργία και αργούσε να τελειώσει και μάλιστα αργούσε πολύ μετά την ανατολή του ηλίου, τα πουλιά μαζεύονταν πάνω στην εκκλησία!
Την ώρα της Μεταβολής των Τιμίων Δώρων, που ο ιερεύς έλεγε "τα Σα εκ των Σων", τότε όλα τα πουλιά πάνω στην εκκλησία βουβαίνονταν! Και στο "Εξαιρέτως της Παναγίας, Αχράντου...." στα ρουμανικά βέβαια, και ενώ η χορωδία έψαλλε το "Άξιον εστί ...", τότε πάλι τα πουλιά άρχιζαν να κελαηδούν!

Αναδημοσίευση από Ωφελήματα, από το βιβλίο : "Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία".

Είδε και άγγιξε το Πανάγιο Αίμα του Κυρίου.

Το μεγαλύτερο θαύμα που του πρόσφερε ο Θεός, έγινε το πρωί της 22 Νοεμβρίου του 1975. Συγκλονίστηκε τόσο πολύ από το θαύμα αυτό, ώστε αμέσως μετά το κατέγραψε σε ένα σημείωμα, το οποίο βρήκαμε μετά την κοίμησή του σ' ένα τετράδιό του.Το σημείωμα αρχίζει με την παραπάνω ημερομηνία και περιλαμβάνει ακριβώς τα εξής: "Την 22 Νοεμβρίου, ημέρα Σάββατο, το πρωί, εις την Αγία Προσκομιδήν, μετά την μνημόνευση και εν ώρα που θα καλύψω τα Άγια Δώρα, είδα ζωντανά - και εν αγιότητι ομολογώ -  ένα κομμάτι Αίμα στεγνό, που το άγγιξα και στο δάχτυλό μου. Πάνω στο δάχτυλό μου έμεινε το Αίμα! Φωνάζω τον αδελφό της Ιεράς Μονής, τον μοναχό πατέρα Σεραφείμ, του είπα την υπόθεση και μου είπε: Εμείς πάτερ, δεν βλέπουμε τίποτα, αλλά είδες τι είναι; Και εγώ απάντησα ότι πιστεύω και προσκυνώ ότι είναι ο ίδιος ο Θεός παρών. Είπα τρεις φορές <<Κύριε Ελέησον. Κύριε Ελέησον. Κύριε Ελέησον>>.


Αρχιμανδρίτης Ιάκωβος.

Αναδημοσίευση από Ωφελήματα από το βιβλίο: Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία.