Συγκλονιστική αποκάλυψη γιατρού: Αυτό το έγκλημα το υπογράφει το κράτος

ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΝΑ ΘΕΩΡΕΙ ΚΛΙΝΙΚΑ ΝΕΚΡΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ!
 
 Μαρτυρία Ιατρού: Η επιστήμη λέει ότι πέθανε, αλλά…

Παρέμβαση (προσωπική εμπειρία) του κ. Δημητρίου Τσαντήλα, καθηγητή της Χειρουργικής του Α.Π.Θ., στην εκδήλωση για την Ενημέρωση για τις Μεταμοσχεύσεις.(Η εκδήλωση έγινε στο αρχονταρίκι της Ιεράς Μονής Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου στις 10/3/2013)

Πριν από δεκαπενταετία, εφημερεύων επιμελητής στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο, είχαμε μια κοπέλα 19 χρονών, μετά από ατύχημα και ήταν εγκεφαλικά νεκρή. Την κρατήσαμε ένα μήνα, σαράντα μέρες στον αναπνευστήρα και μετά, λοιπόν, κινητοποιήθηκε η ομάδα των μεταμοσχεύσεων για να πάρουν τα όργανα. Όπως είπε κι ο κ. Καρακατσάνης πρέπει να υπογράψει αναισθησιολόγος, ένας νευρολόγος και ο θεράπων ιατρός.

Οι δύο τα είχαν κανονίσει τα πάντα, πήραν υπογραφές, ετοιμαστήκαν τα χαρτιά όλα για τη μεταμόσχευση και περιμέναν, όμως, να πάρουν και τη δική μου υπογραφή, του θεράποντος χειρουργού.

Με ειδοποιούν λοιπόν αμέσως και πηγαίνω στο Ιπποκράτειο και μου λένε «έλα, υπέγραψε, για ν’ αρχίσει η μεταμόσχευση». Λοιπόν, βέβαια το σπίτι μου από το Ιπποκράτειο είναι πέντε λεπτά με το αυτοκίνητο· εμένα μου φάνηκε χρόνος ολόκληρος μέχρι να φτάσω στο Ιπποκράτειο και προσευχήθηκα, να δω… λέω «Θεέ μου, φώτισέ με να μη γίνει αυτό που δεν πιστεύω».

Λοιπόν πράγματι πήγα στο Ιπποκράτειο, εκεί μπήκαμε στο γραφείο μου, μου φέρανε τα χαρτιά οι συνάδελφοι, να υπογράψω κι εγώ και να τελειώνει. Τους λέω, «δώστε μου, ευχαριστώ πολύ, περάστε έξω, φωνάξτε μου τη μητέρα μέσα». Λοιπόν, φωνάζουνε τη μητέρα μέσα και άρχισα να της κάνω μια ενημέρωση. Λέω ότι, η επιστήμη λέει ότι πέθανε.

Εγώ σαν χειρουργός που πιστεύω, που είμαι Χριστιανός, δεν πιστεύω σ’ αυτά τα πράγματα. Και κάτι άλλο επιπλέον, ότι ο Θεός είναι ικανός. Μπορεί! Είναι Παντοδύναμος, μπορεί να κάνει και κάποιο θαύμα! Επομένως λέω, αν θέλεις να πεθάνει η κόρη σου, υπέγραψε. Εγώ διαφωνώ σαν γιατρός προσωπικά. Εγώ δεν θα υπέγραφα.

Οπότε, ξεσηκώθηκε λοιπόν η μητέρα, όχι γιατρέ, λέει, προς Θεού, λέει, τι λες τώρα, λέει, και μόνο που αυτό μου είπες, λέει, μου φτάνει. Λοιπόν, οπότε, λέω, θα υπογράψεις; Όχι, πώς, τι, λέει, θα υπογράψω; Όταν υπάρχει και μία ελπίδα! Κι εγώ πιστεύω στον Θεό, ότι μπορεί να κάνει και το θαύμα του. Οπότε βγαίνω, λοιπόν, έξω, με πιάνουν οι συνάδελφοι, τι έγινε; Λέω, δεν θέλει η μαμά να υπογράψει. (πρέπει να υπογράψει η μητέρα ότι δέχεται) Μα, λένε, αυτό…. Όχι, γιατρέ, λέει, εγώ δεν υπογράφω!

Λοιπόν, το αποτέλεσμα. Λοιπόν, σε μια εβδομάδα η κοπέλα ανένηψε, έγινε καλά· είχα μάλιστα κι έναν βοηθό, είναι τώρα παιδοχειρουργός, λοιπόν ο οποίος το θυμάται το περιστατικό και είναι ανεξίτηλα μέσα στην καρδιά του τυπωμένο. Λοιπόν, η κοπέλα αυτή βγήκε από το νοσοκομείο μας, μάλιστα την κρατήσαμε κανένα μήνα μετά και τη γυρίζαν στους διαδρόμους που περπατούσε, και είναι σ’ ένα χωριό της Αριδαίας, παντρεύτηκε κι έχει παιδάκια!

Αν μου επιτρέπεται, για να μη σας φάω το χρόνο, να κάνω μόνο δυο σχόλια μικρούλια. Λοιπόν, εφόσον η διάγνωση του εγκεφαλικού θανάτου μπαίνει καθαρά με ανθρώπινα κριτήρια, τα οποία ανθρώπινα κριτήρια ουδέποτε είναι αλάθητα, ας το σκεφτούμε. Τι θα μας πούνε αυτοί για τους μοναχούς, στους οποίους είναι γνωστό ότι δεν υπάρχει πτωματική ακαμψία. Θα μας πουν ότι ζούνε; Ε, ας μας εξηγήσουν! Ζουν ή δεν ζούνε;

Και δεύτερον και τρίτον και τελευταίο. Αυτή η υπερευαισθησία μας για να σώσουμε δέκα, είκοσι, τριάντα, εκατό ανθρώπους… γιατί να μην υπάρχει, να υπάρχει και μια ανάλογη ευαισθησία, που σκοτώνουμε τριακόσιες χιλιάδες μωρά, πριν γεννηθούν; Τα σκοτώνουμε και προσπαθούμε να δημιουργήσουμε κλωνοποιημένα ανθρωπόμορφα τέρατα για να τους πάρουμε τα όργανά τους. Μήπως αυτό είναι ύποπτο;

Ευχαριστώ πολύ!

Παρέμβαση κ. Δημητρίου Τσαντήλα Καθηγητή Χειρουργικής, όπου αναφέρει προσωπικό του περιστατικό ανανήψεως «Εγκεφαλικά Νεκρού» http://www.impantokratoros.gr, panagiamegalohari.gr

Εσένα θέλει...

Δυο λογισμούς να φοβάσαι.

Παντοτε την ευχη....

"Πίστευε και μη ερεύνα". Iσχύει;

Η Ανάσταση του Χριστού, είναι το κεντρικό Χριστιανικό δόγμα. Αν λοιπόν η Εκκλησία μας επιτρέπει, και μάλιστα μας ΠΡΟΤΡΕΠΕΙ να ερευνήσουμε την ίδια την Ανάσταση του Χριστού, πόσο μάλλον όλα τα άλλα! Δείτε τι λέει ένα τροπάριο της Κυριακής του Θωμά:
Χαίρεις ερευνώμενος! Διό, Φιλάνθρωπε, Προς τούτο προτρέπεις τον Θωμάν.

Όχι μόνο ο Χριστός δεν είπε στον (“άπιστο”) Θωμά “πίστευε και μη ερεύνα”, αλλά τον προέτρεψε να ελέγξει με τα ίδια του τα χέρια τις τρύπες από τα καρφιά Του!

Αυτά τα απλά, αποτελούν απόδειξη, πως η Ορθοδοξία ΠΡΟΤΡΕΠΕΙ να ερευνήσουμε… Είναι πολύ ενδιαφέρουσα επ’ αυτού η υμνολογία της Κυριακής του Θωμά από το Πεντηκοστάριο. Η υμνολογία της ημέρας είναι εκπληκτική! Οι Πατέρες λένε ότι ο Θωμάς απουσίασε “οικονομικώς” στην πρώτη εμφάνιση του Κυρίου (δηλαδή κατ’ οικονομίαν!) έτσι ώστε να αποδειχθεί η Ανάσταση και με έρευνα.

Διαβάστε κ εδώ..

Πώς ο Θεός θα κρίνει κάθε άνθρωπο κατά την Τελική Κρίση του κόσμου; (Ματθ. 25, 31-46)

Πώς ο Θεός θα κρίνει κάθε άνθρωπο κατά την Τελική Κρίση του κόσμου; (Ματθ. 25, 31-46)

Του Μιχαήλ Γ. Χούλη, Θεολόγου

Τι δίνει αξία στην ανθρώπινη ύπαρξη και ζωή; Η σωστή πίστη; Η λατρεία; Η τήρηση των θείων εντολών; Και αυτά φυσικά είναι απολύτως απαραίτητα, αλλά όχι μόνο αυτά! Θα πρέπει οπωσδήποτε να προσθέσουμε στα προηγούμενα και την έμπρακτη αγάπη προς όλους. Η παραβολική αυτή διήγηση, που διασώζει ο ευαγγελιστής Ματθαίος, ξεκαθαρίζει τι έχει προτεραιότητα στη ζωή μας και τι όχι, ενώ είναι πλούσια σε παραδείγματα και παραστατικές εικόνες από την ποιμενική, την δικαστική και την πολιτική ζωή.  Διδάσκει λοιπόν ο Χριστός:

“ΟΤΑΝ (το Πότε και το Πού της Κρίσης είναι άγνωστο. Γνωστό σε μας είναι μόνο με ποιο τρόπο θα μας κρίνει όλους: Με το μέτρο της αγάπης) θα έρθει ο ‘Υιός του ανθρώπου’ (τίτλος του Μεσσία, που αναφέρεται στον Ιησού Χριστό και επισημαίνει την ταπείνωση, τα πάθη και την ένδοξη επάνοδό του) με όλη τη δόξα του και με τη συνοδεία των αγίων αγγέλων του (και εκείνοι επίσης θα καταθέσουν μαρτυρία για τα πεπραγμένα των ανθρώπων, τους οποίους διακονούσαν προς σωτηρίαν), θα καθίσει στον θρόνο της δόξης του. Τότε θα συγκεντρωθούν μπροστά του όλα τα έθνη (αναστάντα εκ νεκρών), και θα τους ξεχωρίσει (με κάθε ακρίβεια) όπως ο βοσκός ξεχωρίζει τα πρόβατα από τα κατσίκια (οι Ισραηλίτες πίστευαν ότι οι ίδιοι θα κριθούν με επιείκεια και ότι οι ειδωλολάτρες θα τιμωρηθούν. Εδώ τους τονίζει πως όλοι θα κριθούν με τον ίδιο τρόπο). Τα πρόβατα (ονομάζονται έτσι οι δίκαιοι για την πραότητά τους και την καρποφορία σε αρετές) θα τα τοποθετήσει στα δεξιά του και τα κατσίκια (ονομάζονται έτσι οι αμαρτωλοί για την αγριότητά τους, αταξία, παρέκκλιση και ακαρπία τους) στα αριστερά του (στα δεξιά, κατά τους αρχαίους χρόνους, ήταν η τιμητική θέση και αριστερά η θέση παραγκωνισμού και η υποτιμητική).

Θα πει τότε ο κριτής βασιλεύς σ’ αυτούς που βρίσκονται δεξιά του: «Ελάτε, οι ευλογημένοι από τον Πατέρα μου (οι εκλεκτοί), κληρονομήστε (ως άνωθεν οφειλόμενα και οικεία) την (πνευματική) Βασιλεία που σας έχει ετοιμαστεί από την αρχή του κόσμου (ή προ καταβολής κόσμου).

Γιατί πείνασα και μου δώσατε να φάω (εννοείται τα ουσιώδη),

δίψασα και μου δώσατε να πιώ (ήταν πολύ σημαντική πράξη αγάπης στην Ανατολή, λόγω και της σπανιότητας του ύδατος),

ήμουν ξένος και με περιμαζέψατε (οι περαστικοί και ξένοι αντιμετωπίζονταν συχνά με εχθρότητα και πολλές φορές ήσαν ανυπεράσπιστοι),

γυμνός (ο ημίγυμνος, ο ελάχιστα ντυμένος και αναγκεμένος άνθρωπος) και με ντύσατε,

άρρωστος και μ’ επισκεφτήκατε,

φυλακισμένος κι ήρθατε να με δείτε» (αναφέρεται στις φιλανθρωπικές ιδιαίτερα πράξεις των πιστών, διότι αυτές κυρίως ζητεί από τους χριστιανούς).

Τότε θα του απαντήσουν οι άνθρωποι του Θεού: «Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς και σε θρέψαμε, ή να διψάς και σου δώσαμε να πιείς; Πότε σε είδαμε ξένον και σε περιμαζέψαμε ή γυμνό και σε ντύσαμε; Πότε σε είδαμε άρρωστο ή φυλακισμένο κι ήρθαμε να σε δούμε;» (όλα αυτά τα ερωτήματά τους οφείλονται στην πραγματική αγάπη τους, που δεν περιέχει συμφέρον και υποκρισία). Και θα τους απαντήσει ο φιλάνθρωπος Κριτής: «Σας βεβαιώνω (αποτελεί και την κορύφωση της παραβολής) πως αφού τα κάνατε αυτά για έναν από αυτούς τους ασήμαντους αδελφούς μου (αδελφούς του επειδή και ο Χριστός υπήρξε πτωχός, ταπεινός, ελάχιστος εν τω κόσμω, απορριμμένος), για μένα τα κάνατε» (είναι μεγάλη τιμή αυτό για μας, διότι ο Χριστός, ως Υιός του Ανθρώπου και αντιπρόσωπος της ανθρωπότητας, ταυτίζει τον εαυτόν του με κάθε άνθρωπο που έχει ανάγκες και προβλήματα).

Ύστερα θα πει και σ’ εκείνους που θα είναι στα αριστερά του: «Φύγετε από μπροστά μου οι καταραμένοι (όχι από τον Θεό, γιατί ο Θεός δεν καταριέται, αλλά από τα δικά τους έργα), πηγαίνετε μακριά από εμένα στην αιώνια φωτιά (πρόκειται για τον πόνο και τη δυστυχία που θα αισθάνονται οι άνθρωποι οι οποίοι με τον άσχημο τρόπο ζωής τους αποφάσισαν οι ίδιοι να βρίσκονται μακριά από την αγάπη του Θεού και των συνανθρώπων τους), που έχει ετοιμαστεί για το διάβολο και τους αγγέλους του (ο Θεός για τους ανθρώπους ετοίμασε τη βασιλεία του, όχι κόλαση, ενώ η αιώνια καταδίκη είναι ΕΠΙΛΟΓΗ διαφόρων ανθρώπων).

Γιατί πείνασα και δεν μου δώσατε να φάω (εννοείται και πάλι την αναγκαία μόνο τροφή, όχι την πολυτελή),

Δίψασα και δεν μου δώσατε να πιω,

Ήμουν ξένος και δεν με περιμαζέψατε,

Γυμνός και δεν με ντύσατε,

Άρρωστος και φυλακισμένος και δεν ήρθατε να με δείτε» (δεν θα κρίνει ο Θεός τους ανθρώπους επειδή δεν απάλλαξαν κάποιους από τη φυλακή, ή τη φτώχια τους, ή δεν κατέστησαν τους αρρώστους υγιείς, αλλά επειδή  δεν ενδιαφέρθηκαν και δεν έπραξαν κυρίως τα απαραίτητα για να βοηθήσουν).

Τότε θα του απαντήσουν και αυτοί: «Κύριε, πότε σε είδαμε πεινασμένο ή διψασμένο ή ξένο ή γυμνό ή άρρωστο ή φυλακισμένο και δεν σε υπηρετήσαμε;» Και θα τους απαντήσει: «Σας βεβαιώνω πως αφού δεν τα κάνατε αυτά (αμαρτίες εκ παραλείψεως) για έναν από τους ασήμαντους, μικρούς κατά τον κόσμο (δεν αναφέρει εδώ τον παραπάνω χαρακτηρισμό ‘ελαχίστων αδελφών μου’, διότι οι φαύλοι, πονηροί και άδικοι δεν θα μπορέσουν ποτέ να αισθανθούν την οικεία σχέση του Χριστού με τους πιστούς του), δεν τα κάνατε ούτε για μένα» (άγευστοι από έργα αγάπης, αρνήθηκαν να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους σε ώρες δύσκολες και δραματικές για εκείνους, ένοχοι γιατί δεν έπραξαν το αγαθό).

Κι αυτοί θα πάνε στην ΑΙΩΝΙΑ και ατελεύτητη (αυτό)τιμωρία-κόλαση (στην απουσία απολαυστικής κοινωνίας με την άκτιστη δόξα του Θεού, όπου θα βιώνουν μόνοι, εν τη αναστάσει, τις ανικανοποίητες επιθυμίες, τις τύψεις και ενοχές τους), ενώ οι δίκαιοι θα οδηγηθούν στην ΑΙΩΝΙΑ ζωή” (στο φως του Θεού και τη χαρισματική-αγιαστική σχέση μαζί του), αφού δεν έπρατταν το σωστό και καλό για να βραβευτούν, ούτε από φόβο τιμωρίας, αλλά μόνο από ανιδιοτελή αγάπη.

Ο Θεός δεν είναι λοιπόν τιμωρός, ούτε εκδικείται τον άνθρωπο. Το βλέπουμε άλλωστε θαυμάσια αυτό και στην παραβολή του Σπλαχνικού Πατέρα (ή Ασώτου υιού). Οι λανθασμένες επιλογές μας είναι που μας καταστρέφουν και μας στρέφουν εναντίον του Θεού ή των συνανθρώπων μας. Η εκτεθείσα παραβολή του Ευαγγελίου αφορά το παρόν και το μέλλον της ανθρωπότητας, αν αυτή θέλει να επιβιώσει, και μάλιστα καθαρτικά και λυτρωτικά. Αφορά το ξύπνημα της συνειδήσεώς μας και τη σωστή σχέση με τους άλλους, γνωστούς, φίλους ή αγνώστους αδελφούς μας. Μας τονίζει πως η έμπρακτη εκδήλωση αγάπης, ή η παράλειψή της, κρίνει αποφασιστικά τον καθένα για τώρα και για πάντα. Διότι και τα αδειανά ακόμη χέρια πολλών (όχι τα κακά, αλλά τα αμελήσαντα να ενεργήσουν καλώς), μπορεί να μην προξενούν ζημιά, αλλά δεν παύουν να είναι άδεια από τρυφερότητα, καλοσύνη, συμπόνια και αγάπη.

Kύριε μη με ελεήσεις. Γεροντικό.

Πριν από πoλλά χρόνια ζoύσε σε κάπoιo χωριό της πατρίδoς μας ένας νέoς, πoυ από μικρός είχε τoν πόθo να γίνει ασκητής. Υπήρχαν όμως κάπoιες δυσκoλίες: Ήταν αγράμματoς,βραδύγλωσσoς, λίγo βραδύνoυς και με oικoγενειακές υπoχρεώσεις.

Ομως στην ηλικία των 40 περίπoυ ετών μπόρεσε να πραγματoπoιήσει τη κρυφή τoυ αγία επιθυμία. Έφυγε από τo χωριό τoυ και περιπλανώμενoς από τόπoυ εις τόπo κατέληξε σε ένα ερημoνήσι, όπoυ βρήκε ένα γέρo ασκητή πoυ τoυ ανέπαυε την καρδιά και έγινε υπoτακτικός τoυ.
Με έκπληξη λoιπόν παρατηρoύσε ότι: όταν πρoσευχόταν o Γέρoντάς τoυ έλαμπε oλόκληρoς, και ιδιαιτέρως όταν παρακλητικά και μετά δακρύων έλεγε “Κύριε, ελέησόν με”.
Ο Γέρων-ασκητής ήταν και αυτός αγράμματoς, αλλά oι συμβoυλές τoυ ήταν πoλύτιμες και γεμάτες σoφία και όλη τoυ η πνευματική πρoσπάθεια συγκεντρώνετo στo πως να μάθει να πρoσεύχεται και o υπoτακτικός τoυ με τo “Κύριε, ελέησόν με”.
Την τελευταία ημέρα της ζωής τoυ o Γέρoντας ασκητής χάρισε στoν υπoτακτικό τoυ τo τρίχινo μισoτριμμένo ράσo τoυ, ξάπλωσε κάτω, έκανε τoν σταυρό τoυ και λέγoντας τρεις φoρές “Κύριε, ελέησόν με”, “Κύριε, ελέησόν με”, “Κύριε, ελέησόν με” η oσιακή τoυ ψυχή πέταξε στoν oυρανό.
Μετά την κoίμηση και ταφή τoυ Γέρoντoς τoυ o εν λόγω υπoτακτικός ζoύσε πλέoν oλoμόναχoς στo ερημoνήσι ως ασκητής και ησυχαστής μέσα σε μια σπηλιά, ακoλoυθώντας τo ίδιo τυπικό πρoσευχής και κανόνων πoυ παρέλαβε από τoν Γέρoντά τoυ. Έτσι πέρασαν 30 oλόκληρα χρόνια, χωρίς να δει πoτέ τoυ άνθρωπo.
Με τo πέρασμα όμως των ετών και με την βραδυγλωσσία και βραδύνoια πoυ τoν διέκρινε, μπέρδευε τα λόγια της Ευχής πρoσευχόμενoς έλεγε “Κύριε, μη με ελεήσεις”.

Η καρδιά τoυ όμως ήταν δoσμένη oλόκληρη στoν Θεό, για αυτό και δάκρυα έτρεχαν άφθoνα από τα γερoντικά τoυ μάτια, όταν μέρα-νύχτα πρoσευχόταν με κατάνυξη και συντριβή, επαναλαμβάνoντας χιλιάδες φoρές τo “Κύριε, μη με ελεήσεις”.
Κάπoια ανoιξιάτικη μέρα ένα καράβι άραξε κoντά στo ερημoνήσι. Ένας από τoυς επιβάτες τoυ ήταν και o επίσκoπoς της επαρχίας εκείνης και o καπετάνιoς για να τoν ξεκoυράσει και να τoν ευχαριστήσει τoν πήρε με μια βάρκα κα πήγαν στo νησί για να περπατήσoυν.
Αντίκρυσαν εκεί ένα μoνoπάτι τo oπoίo ακoλoύθησαν και έφτασαν μπρoστά σε μια σπηλιά όπoυ από μέσα άκoυσαν την πoνεμένη πρoσευχή τoυ ασκητoύ πoυ έλεγε συνεχώς “Κύριε, μη με ελεήσεις”.
Πρoχώρησε o επίσκoπoς και είδε ένα σκελετωμένo γέρoντα ασκητή, με μάτια βαθoυλωμένα μέσα στις κόγχες τoυς, να είναι γoνατιστός και oλόλαμπρoς’ να πρoσεύχεται και να κλαίει.
Ο δεσπότης με πoλλή συστoλή πρoσπάθησε να τoυ πει oτι αυτή η πρoσευχή τoυ δεν είναι σωστή και πρέπει να λέει “Κύριε, ελέησόν με’.
Ταράχθηκε o ασκητής πιστεύoντας, ότι 30 τόσα χρόνια έκανε κακό στη ψυχή τoυ και ξέσπασε σε κλάμματα ικετεύoντας τoν επίσκoπo να τoν μάθει να λέει σωστά την πρoσευχή. Κι εκείνoς με δέoς πρoσπάθησε για αρκετή ώρα να τoυ “στρώσει” τη γλώσσα στo να λέει “Κύριε, ελέησόν με”.
Φεύγoντας o επίσκoπoς τoν συνόδευσε o ασκητής μέχρι την ακρoθαλασσιά, επαναλαμβάνoντας μαζί τoυ τo “΄Κύριε, ελέησόν με”, για να μην τo ξεχάσει.
Τo καράβι έφυγε και o ασκητής τo παρακoλoυθoύσε με τo βλέμμα τoυ λέγoντας συνεχώς “Κύριε, ελέησόν με”.
Δεν πέρασαν πέντε λεπτά και o ερημίτης ξέχασε τo “Κύριε, ελέησόν με”, σάστισε και ζαλίστηκε!!!
– Και τώρα τι θα γίνω; και ξέσπασε σε δάκρυα.
Στην απελπισία τoυ πετάει στην θάλασσα τo κoυρελιασμένo ράσo τoυ και βαδίζει πάνω σε αυτό πρoς τo καράβι.
-Φάντασμα, φάντασμα…!φώναζαν τρoμαγμένoι oι ναύτες.
Με τις φωνές ανέβηκε o δεσπότης στo κατάστρωμα και είδε τoν ασκητή να τoυ φωνάζει:
– Τι να λέω; Τι να λέω δεσπότη μoυ;
Και εκείνoς με συγκίνησι τoυ απάντησε:
– Ότι έλεγες να λες παιδί μoυ! Αυτή είναι η καλύτερη πρoσευχή για την ψυχή σoυ. Συγχώρεσέ με και κάνε και για μένα ένα σταυρό!

(Μητρoπoλίτoυ Χίoυ Παντελεήμoνoς Φωστίνη, (διασκευή από) Τo βιβλίo της ζωής, τ.Α’ Πειραιάς 1987, σελ. 25
Πρωτoπρεσβύτερoυ Στέφανoυ Κ Αναγνωστόπoυλoυ Η “Ευχή” μέσα στoν κόσμo Πειραιάς 2007 σελίδες 20-22)

Ο ΑΓΙΟΣ

1ο επεισόδιο





2ο Επεισόδιο



3ο Επεισόδιο



4ο Επεισόδιο



5ο Επεισόδιο

Αντιμετώπιση των δύσκολων καταστάσεων του γάμου

Αντιμετώπιση των δύσκολων καταστάσεων του γάμου - π.Ανδρέας Κονάνος + π.Νικολαος Μητρ. Μεσογαίας

Αγάπη και διάκριση μέσα στο γάμο

Αγάπη και διάκριση μέσα στο γάμο - π.Αθανάσιος Λεμεσού

Περι προσευχής - γ.Αθανάσιος Λεμεσού

Έχω ένα ραντεβού με τον Θεό...

Ένας ερημίτης προσευχόταν πολύ σκληρά και επίμονα, ζητώντας να συναντηθεί με τον Θεό.

Επιτέλους κατάφερε να κλείσει ένα ραντεβού μαζί του. «Αύριο, πάνω στο όρος» του είπε ένας άγγελος. Την επόμενη ημέρα ο ερημίτης σηκώθηκε πολύ πρωί και κοίταξε το όρος, ήταν τελείως καθαρό από σύννεφα.

Ξεκίνησε , λοιπόν, χαρούμενος και με δέος, προς την κορυφή του βουνού. Κάποια στιγμή, εκεί που περπάταγε κατά μήκος του μονοπατιού συνάντησε έναν άνθρωπο που είχε πέσει κάτω μέσα στα αγκάθια και του ζήτησε βοήθεια. «Λυπάμαι, βιάζομαι, έχω «ραντεβού» με τον Θεό» απάντησε ο ερημίτης και συνέχισε τον δρόμο του.

Λίγο πιο κάτω συνάντησε μια γυναίκα που έκλαιγε δίπλα στο άρρωστο παιδί της «Βοήθησε με σε παρακαλώ». «Λυπάμαι, δεν έχω χρόνο, ο Θεός με περιμένει στην κορυφή του βουνού».

Προχώρησε ακόμα πιο γρήγορα για να μην αργήσει, αλλά εκεί που το μονοπάτι έγινε πιο δύσκολο, είδε ένα ηλικιωμένο εξαντλημένο, που του έδινε ένα ασκί «Δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο, σε παρακαλώ πήγαινε να μου γεμίσεις το ασκί με νερό από την πηγή εδώ πιο κάτω. «Κάνε υπομονή, καλέ μου άνθρωπε, έχω ένα ραντεβού με τον Θεό και δεν θέλω να αργήσω!»

Όταν ο ερημίτης έφτασε επιτέλους στην κορυφή του βουνού, στην πόρτα της καλύβας, όπου επρόκειτο να συναντηθεί με τον Θεό, βρήκε κρεμασμένο ένα μήνυμα: «Συγχώρεσε με που δεν είμαι εδώ, αλλά πήγα να βοηθήσω εκείνους που δεν βοήθησες εσύ στο διάβα σου». - 

http://perivolipanagias.blogspot.gr/2015/01/blog-post_856.html

Ομιλία - Περί προσευχής

Περί προσευχής

(Αγ.Γρηγόριος Παλαμάς) Μεσογαίας Νικόλαος