“Η ψυχή μετά τον θάνατο” - Οι πρώτες δύο ημέρες, τα τελώνια, οι σαράντα μέρες, η ψυχή μέχρι την Τελική Κρίση - Pentapostagma.gr

(Ανάλυση του λόγου περί θανάτου του Αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς).

 Από το βιβλίο του π. Σεραφείμ Ρόουζ

Οι πρώτες δύο ημέρες μετά το θάνατο.

Για διάστημα δύο ημερών η ψυχή απολαύει σχετικής ελευθερίας και έχει δυνατότητα να επισκεφθεί τόπους που της ήτα προσφιλείς στο παρελθόν, αλλά την Τρίτη ημέρα μετακινείται σε άλλες σφαίρες.

Εδώ ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης απλώς επαναλαμβάνει τη διδασκαλία που η Εκκλησία ήδη γνωρίζει από τον 4ο αιώνα, όταν ο άγγελος που συνόδευσε τον Αγ. Μακάριο Αλεξανδρείας στην έρημο, του είπε, θέλοντας να ερμηνεύσει την επιμνημόσυνη δέηση της Εκκλησίας για τους νεκρούς την Τρίτη ημέρα μετά θάνατο: «Όταν γίνεται η προσφορά της αναίμακτης θυσίας (μνημόσυνο στη θεία λειτουργία) στην Εκκλησία την τρίτη ημέρα, η ψυχή του κεκοιμημένου δέχεται από τον φύλακα άγγελο της ανακούφιση για τη λύπη που αισθάνεται λόγω του χωρισμού της από το σώμα… Στο διάστημα των δύο πρώτων ημερών επιτρέπεται στην ψυχή να περιπλανηθεί στον κόσμο, οπουδήποτε εκείνη επιθυμεί, με τη συντροφιά των αγγέλων που τη συνοδεύουν. Ως εκ τούτου η ψυχή, επειδή αγαπά το σώμα, μερικές φορές περιφέρεται στο οίκημα στο οποίο το σώμα της είχε σαβανωθεί, περνώντας έτσι δύο ημέρες όπως ένα πουλί που γυρεύει τη φωλιά του. Αλλά η ενάρετη ψυχή πλανιέται σε εκείνα τα μέρη στα οποία συνήθιζε να πράττει αγαθά έργα. Την τρίτη ημέρα, Εκείνος ο Οποίος ανέστη ο Ίδιος την τρίτη ημέρα από τους νεκρούς καλεί την ψυχή του Χριστιανού να μιμηθείτη δική Του ανάσταση, να ανέλθει στους Ουρανούς όπου θα λατρεύει το Θεό όλων.»

.

Στην Ορθόδοξη νεκρώσιμη ακολουθία, ο Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός περιγράφει παραστατικά την κατάσταση της ψυχής η οποία, έχοντας μεν αφήσει το σώμα αλλά παραμένοντας στη γη, είναι ανίκανη να επικοινωνήσει με τους αγαπημένους της τους οποίους βλέπει: «Οίμοι, οίον αγώνα έχει η ψυχή χωριζόμενη εκ του σώματος! Οίμοι, πόσα δακρύει τότε, και ουχ υπάρχει ο ελεών αυτήν! Προς τους αγγέλους τα όμματα ρέπουσα, άπρακτα καθικετεύει προς τους ανθρώπους τας χείρας εκτείνουσα, ουκ έχει τον βοηθούντα. Διό, αγαπητοί μου αδελφοί, εννοήσαντες ημών το βραχύ της ζωής, τω μεταστάντι την ανάπαυσιν, παρά Χριστού αιτησώμεθα, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος».

.

Σε γράμμα του προς τον αδελφό μιας αποθνήσκουσας γυναίκας, ο Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος γράφει: «Η αδελφή σου δεν θα πεθάνει. Το σώμα του ανθρώπου πεθαίνει, αλλά η προσωπικότητά του συνεχίζει να ζει. Απλώς μεταφέρεται σε μια άλλη τάξη ζωής… Δεν είναι εκείνη που θα βάλουν στον τάφο. Εκείνη βρίσκεται σε έναν άλλο τόπο όπου θα είναι  θα είναι ακριβώς το ίδιο ζωντανή όσο και τώρα. Τις πρώτες ώρες και ημέρες θα βρίσκεται γύρω σου. Μόνο που δεν θα λέει τίποτα και εσύ δεν θα μπορείς να την δεις. Θα είναι όμως ακριβώς εδώ. Να το έχεις αυτό στο νου σου. Εμείς που μένουμε πίσω θρηνούμε για τους κεκοιμημένους, όμως για εκείνους τα πράγματα είναι αμέσως πιο εύκολα. Είναι πιο ευτυχισμένοι στη νέα κατάσταση. Όσοι έχουν πεθάνει και κατόπιν επαναφέρθηκαν στο σώμα διαπίστωσαν ότι το σώμα ήταν μια πολύ στενάχωρη κατοικία. Και η αδελφή σου θα αισθάνεται έτσι. Είναι πολύ καλύτερα εκεί, και εμείς νοιώθουμε οδύνη σαν να της έχει συμβεί κάτι απίστευτα κακό! Θα μας κοιτάζει και σίγουρα θα μένει κατάπληκτη με την αντίδρασή μας».

.

Θα πρέπει να έχουμε υπόψη ότι η ανωτέρω περιγραφή των πρώτων δύο ημερών του θανάτου αποτελεί γενικό κανόνα, ο οποίος κατά κανένα τρόπο δεν ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις. Πράγματι τα περισσότερα παραδείγματα από την Ορθόδοξη γραμματεία, δεν συνάδουν με αυτόν τον κανόνα, και ο λόγος είναι φανερός: οι άγιοι, μην έχοντας καμιά απολύτως προσκόλληση στα εγκόσμια και ζώντας σε διαρκή προσδοκία της αναχώρησής τους για την άλλη ζωή, δεν ελκύονται καν από τους τόπους όπου έπρατταν τα αγαθά τους έργα αλλά ξεκινούν αμέσως την άνοδο τους στους Ουρανούς. Άλλοι, ξεκινούν την άνοδο τους πριν το τέλος των δύο ημερών για κάποιον ειδικό λόγο που μόνον η Θεία Πρόνοια γνωρίζει. Από την άλλη οι σύγχρονες «μεταθανάτιες» εμπειρίες, ατελείς καθώς είναι, ανήκουν όλες στον εξής κανόνα: η «εξωσωματική» κατάσταση αποτελεί μόνο το ξεκίνημα της αρχικής περιόδου ασώματης «περιπλάνησης» της ψυχής στους τόπους των επιγείων δεσμών της. Όμως κανείς από αυτούς τους ανθρώπους δεν έχει παραμείνει νεκρός για αρκετό χρονικό διάστημα, έστω μέχρι να συναντήσει τους αγγέλους που πρόκειται να τον συνοδεύσουν.

.

Μερικοί επικριτές της Ορθόδοξης διδασκαλίας για την μετά θάνατον ζωή, θεωρούν ότι τέτοιες αποκλίσεις από το γενικό κανόνα για την μεταθανάτια εμπειρία αποδεικνύουν την ύπαρξη «αντιφάσεων» στην Ορθόδοξη διδασκαλία. Αυτοί οι επικριτές όμως είναι απλώς και μόνο προσκολλημένοι στις «κατά γράμμα» ερμηνείες. Η περιγραφή των πρώτων δύο ημερών, καθώς και των επομένων, σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί κάποια μορφή δόγματος. Είναι απλώς ένα «μοντέλο», το οποίο μάλιστα εκφράζει την πιο συνηθισμένη χρονική σειρά των εμπειριών της ψυχής μετά τον θάνατο. Οι πολλές περιπτώσεις, τόσο στην Ορθόδοξη γραμματεία όσο και στις αναφορές σύγχρονων σχετικών εμπειριών, όπου οι νεκροί έχουν στιγμιαία εμφανιστεί στους ζωντανούς μέσα στην πρώτη ή τις δύο πρώτες ημέρες μετά το θάνατο, μερικές φορές σε όνειρα, είναι παραδείγματα που επαληθεύουν το ότι όντος η ψυχή συνήθως παραμένει κοντά στη γη για κάποια σύντομη χρονική περίοδο. Κατά την τρίτη ημέρα, και συχνά πιο πριν, η περίοδος αυτή φθάνει στο τέλος της.

.

Τα τελώνια

Την ώρα αυτή (την τρίτη ημέρα), η ψυχή διέρχεται από λεγεώνες πονηρών πνευμάτων που παρεμποδίζουν την πορεία της και την κατηγορούν για διάφορες αμαρτίες, στις οποίες αυτά τα ίδια την είχαν παρασύρει. Σύμφωνα με διάφορες θεϊκές αποκαλύψεις υπάρχουν είκοσι τέτοια εμπόδια, τα επονομαζόμενα «τελώνια», σε καθένα από τα οποία περνά από δοκιμασία κάθε μορφή αμαρτίας. Η ψυχή αφού περάσει από ένα τελώνιο, συναντά το επόμενο, και μόνον αφού έχει διέλθει επιτυχώς από όλα τα τελώνια μπορεί αν συνεχίσει την πορεία της χωρίς να απορριφθεί βιαίως στη γέεννα. Το πόσο φοβεροί είναι αυτοί οι δαίμονες και τα τελώνια τους φένεται στο γεγονός ότι η ίδια η Παναγία, όταν πληροφορήθηκε από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ τον επικείμενο θάνατο Της, ικέτευσε τον Υιό Της να διασώσει την ψυχή Της από αυτούς τους δαίμονες και απαντώντας στην προσευχή Της, ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός εμφανίστηκε από τους Ουρανούς για να παραλάβει την ψυχή της Πάναγνου Μητρός Του και να την οδηγήσει στους Ουρανούς. Φοβερή είναι πράγματι, η τρίτη ημέρα για την ψυχή του απελθόντος, και για το λόγο αυτό η ψυχή έχει ιδιαίτερη ανάγκη τότε από προσευχές για την σωτηρία της.

.

Σύντομα, μετά τον θάνατο, η ψυχή πράγματι βιώνει μια κρίση, τη Μερική Κρίση, ως τελική συγκεφαλαίωση του «αοράτου πολέμου» που έχει διεξαγάγει ή που απέτυχε να διεξαγάγει, στην επίγεια ζωή κατά τω πεπτωκότων πνευμάτων. Συνεχίζοντας την επιστολή του προς τον αδελφό της αποθνήσκουσας γυναίκας, ο Όσιος Θεοφάνης ο έγκλειστος γράφει: «Λίγο μετά το θάνατο, η ψυχή αρχίζει έναν αγώνα για να καταφέρει να διέλθει από τα τελώνια. Στον αγώνα της η αδελφή σου χρειάζεται βοήθεια! Θα πρέπει να στρέψεις όλη σου την προσοχή και όλη σου την αγάπη γι’ αυτήν στο πως θα την βοηθήσεις. Πιστεύω πως η μεγαλύτερη έμπρακτη απόδειξη της αγάπης σου θα είναι να αφήσεις την φροντίδα του νεκρού της σώματος στους άλλους, να αποχωρήσεις και, μένοντας μόνος σου οπουδήποτε μπορείς, να βυθιστείς σε προσευχή για την ψυχή της, για τη νέα κατάσταση στην οποία βρίσκεται και για τις καινούριες, απροσδόκητες ανάγκες της. Συνέχισε την ακατάπαυστη ικεσία σου στον Θεό για έξι εβδομάδες και περισσότερο. Όταν πέθανε η Οσία Θεοδώρα, το σακούλι από το οποίο πήραν χρυσό οι άγγελοι για να τη γλιτώσουν από τα τελώνια ήταν οι προσευχές του πνευματικού της πατέρα. Έτσι θα γίνει και με τις δικές σου προσευχές. Μην παραλείψεις να κάνεις όσα σου είπα. Αυτό είναι η πραγματική αγάπη.»

.

Το «σακούλι» από το οποίο πήραν «χρυσό» οι άγγελοι και «εξόφλησαν τα χρέη» της Οσίας Θεοδώρας στα τελώνια έχει συχνά παρανοηθεί από κάποιους επικριτές της Ορθόδοξης διδασκαλίας. Μερικές φορές συγκρίνεται με τη λατινική έννοια του «πλεονάσματος χάριτος» των αγίων.  Στην περίπτωση αυτή, τέτοιοι επικριτές ερμηνεύουν κατά γράμμα τα Ορθόδοξα κείμενα. Σε τίποτε άλλο δεν αναφέρεται το παραπάνω απόσπασμα παρά στις προσευχές της Εκκλησίας για τους αναπαυθέντες και ειδικότερα στις προσευχές ενός αγίου ανθρώπου και πνευματικού πατέρα. Είναι σχεδόν περιττό να πούμε ότι όλες αυτές οι περιγραφές έχουν μεταφυσική έννοια. Η Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρεί τη διδασκαλία περί τελωνίων τόσο σημαντική, ώστε έχει συμπεριλάβει σχετικές αναφορές σε πολλές από τις ακολουθίες της, μερικές εκ των οποίων αναφέρονται στο κεφάλαιο περί τελωνίων. Ειδικότερα, η Εκκλησία θεωρεί ιδιαιτέρως απαραίτητο να συνοδεύει με αυτήν τη διδασκαλία κάθε τέκνο της που αποθνήσκει. Στον «Κανόνα για την Αναχώρηση της Ψυχής», που διαβάζεται από τον ιερέα στο νεκρικό κρεβάτι κάθε πιστού, υπάρχουν τα παρακάτω τροπάρια:

«Καθώς φεύγω από τη γη, αξίωσέ με να διέλθω ανεμπόδιστα από τον άρχοντα του αέρα, το διώκτη και βασανιστή, εκείνον που ως άδικος ανακριτής στέκεται πάνω στους φοβερούς δρόμους». (4η Ωδή)

«Ω Πανένδοξε Θεοτόκε, οδήγησέ με εις τους Ουρανούς, στα ιερά και πολύτιμα χέρια των αγίων αγγέλων ώστε, προστατευμένος μέσα στα φτερά τους, να μην αντικρύσω τη ρυπαρή, αποκρουστική και σκοτεινή μορφή των δαιμόνων». (6η Ωδή)

«Ω Αγία Θεοτόκε, Εσύ η Οποία γέννησες τον Παντοδύναμο Κύριο, απομάκρυνε από εμένα τον άρχοντα των φοβερών τελωνίων, τον κυβερνήτη του κόσμου, όταν φθάσει η στιγμή του θανάτου μου, ώστε να Σε δοξολογώ αιωνίως». (8η Ωδή)

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, τα λόγια της Εκκλησίας προετοιμάζουν τον αποθνήσκοντα Ορθόδοξο Χριστιανό για τις δοκιμασίες που θα συναντήσει μπροστά του.

Οι σαράντα ημέρες

Κατόπιν, έχοντας επιτυχώς διέλθει από τα τελώνια και υποκλιθεί βαθιά ενώπιον του Θεού, η ψυχή για διάστημα τριάντα επτά επιπλέον ημερών επισκέπτεται τις ουράνιες κατοικίες και τις αβύσσους της κολάσεως, μη γνωρίζοντας ακόμα που θα παραμείνει, και μόνον την τεσσαρακοστή ημέρα καθορίζεται η θέση στην οποία θα βρίσκεται μέχρι την ανάσταση των νεκρών.

.

Σίγουρα δεν είναι παράξενο ότι η ψυχή, έχοντας διέλθει από τα τελώνια και παύσει μια για πάντα κάθε σχέση με τα επίγεια, εισάγεται στον αληθινά άλλο κόσμο, σε ένα τμήμα του οποίου θα παραμείνει αιωνίως. Σύμφωνα με την αποκάλυψη του Αγγέλου στον Αγ. Μακάριο Αλεξανδρείας, η ειδική επιμνημόσυνη δέηση υπέρ των απελθόντων την ένατη ημέρα μετά τον θάνατο (πέραν του γενικού συμβολισμού των εννέα αγγελικών ταγμάτων) πραγματοποιείται επειδή μέχρι τότε παρουσιάζονται στην ψυχή τα θαυμάσια του Παραδείσου, και μόνον κατόπιν αυτού, για το υπόλοιπο των σαράντα ημερών, της παρουσιάζονται τα μαρτύρια και τα φρικτά της κολάσεως, πριν τοποθετηθεί την τεσσαρακοστή ημέρα στη θέση στην οποία θα αναμένει την ανάσταση των νεκρών και την Τελική Κρίση. Θα πρέπει και πάλι να τονίσουμε ότι οι αναφερόμενοι αριθμοί αποτελούν γενικό κανόνα ή «μοντέλο» της μεταθανάτιας πραγματικότητας, και αναμφισβήτητα δεν ολοκληρώνουν όλες οι ψυχές των απελθόντων την πορεία τους ακριβώς σύμφωνα με τον «κανόνα». Γνωρίζουμε σαφώς ότι η Οσία Θεοδώρα, στην πραγματικότητα, ολοκλήρωσε το «γύρο της κολάσεως» ακριβώς την τεσσαρακοστή ημέρα, σύμφωνα με τη γήινη μέτρηση του χρόνου.

.

Η κατάσταση των ψυχών μέχρι την Τελική Κρίση

Μερικές ψυχές βρίσκονται (μετά τις σαράντα ημέρες) σε μια κατάσταση πρόγευσης της αιώνιας αγαλλίασης και μακαριότητας, ενώ άλλες σε μια κατάσταση τρόμου εξαιτίας των αιωνίων μαρτυρίων τα οποία θα υποστούν πλήρως μετά την Τελική Κρίση. Μέχρι τότε εξακολουθεί να υπάρχει δυνατότητα αλλαγής της κατάστασής τους, ιδιαιτέρως μέσω της υπέρ αυτών προσφοράς της Αναίμακτης Θυσίας (μνημόσυνο στη Θεία Λειτουργία), και παρομοίως μέσω άλλων προσευχών.

.

Τα οφέλη της προσευχής, τόσο της κοινής όσο και της ατομικής για τις ψυχές που βρίσκονται στην κόλαση, έχουν περιγραφεί σε πολλούς βίους Αγίων και ασκητών καθώς και σε Πατερικά κείμενα. Στο βίο της μάρτυρος του 3ου αιώνα Περπετούας, για παράδειγμα, διαβάζουμε ότι η κατάσταση της ψυχής του αδελφού της Δημοκράτη της αποκαλύφθηκα με την εικόνα μιας στέρνας γεμάτης νερό, η οποία ήταν όμως τόσο ψηλά που δεν μπορούσε να τη φτάσει από τον ρυπαρό, καυτό τόπο όπου ήταν περιορισμένος. Χάρη στην ολόθερμη προσευχή της Περπετούας επί μία ολόκληρη ημέρα και νύχτα ο Δημοκράτης έφτασε τη στέρνα και τον είδε να βρίσκεται σε έναν φωτεινό τόπο. Από αυτό η Περπετούα κατάλαβε ότι ο αδελφός της είχε απελευθερωθεί από τα δεινά της κολάσεως.

.

Στο βίο μιας ασκήτριας που πέθανε μόλις τον 20ο αιώνα αναφέρεται μια παρόμοια περίπτωση. Πρόκειται για τη Οσία Αθανασία (Αναστασία Λογκάτσεβα), πνευματική θυγατέρα του Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ. Όπως διαβάζουμε στο βίο της: «Η Αναστασία είχε έναν αδελφό που τον έλεγαν Παύλο. Ο Παύλος κάποτε ήταν μεθυσμένος και κρεμάστηκε. Κι η Αναστασία αποφάσισε να προσευχηθεί πολύ για τον αδελφό της. Μετά το θάνατο του, η Αναστασία πήγε στο μοναστήρι Ντιβέγιεβο, του Οσίου Σεραφείμ, για να μάθει τι ακριβώς έπρεπε να κάνει, ώστε να βελτιωθεί η κατάσταση του αδελφού της, ο οποίος έδωσε τέλος στη ζωή του με τρόπο δυσσεβή και ατιμωτικό… Ήθελε να συναντήσει την Πελαγία Ιβάνοβνα και να ζητήσει τη συμβουλή της… Η Αναστασία επισκέφθηκε την Πελαγία. Εκείνη της είπε να κλειστεί στο κελί της σαράντα μέρες, να προσευχηθεί και να νηστέψει για τον αδελφό της και κάθε μέρα να λέει εκατόν πενήντα φορές: «Υπεραγία Θεοτόκε, ανάπαυσον τον δούλον σου.»

.

Όταν συμπληρώθηκαν οι σαράντα ημέρες, η Αναστασία είδε ένα όραμα. Βρέθηκε μπροστά σε μία άβυσσο. Στο βάθος της ήταν ένας βράχος από αίμα. Πάνω στο βράχο κείτονταν δύο άνδρες με σιδερένιες αλυσίδες στο λαιμό τους. Ο ένας ήταν ο αδελφός της.

Η Αναστασία διηγήθηκε το όραμα στην Πελαγία και κείνη της είπε να συνεχίσει την νηστεία και την προσευχή.

Τελείωσαν κι άλλες σαράντα ημέρες με νηστεία και προσευχή κι η Αναστασία είδε το ίδιο όραμα. Η ίδια άβυσσος κι ο βράχος πάνω στον οποίο βρίσκονταν οι δύο άνδρες με αλυσίδες στο λαιμό τους. Αυτή τη φορά όμως ο αδελφός της ήταν όρθιος. Περπατούσε πάνω στο βράχο, έπεφτε και ξανασηκωνόταν. Οι αλυσίδες ήταν ακόμα στο λαιμό του.

Η Πελαγία Ιβάνοβνα, στην οποία κατέφυγε και πάλι η Αναστασία, της είπε να επαναλάβει την ίδια άσκηση για Τρίτη φορά.

Όταν τελείωσε και το τρίτο σαρανταήμερο της νηστείας και της προσευχής, η Αναστασία ξαναείδε το ίδιο όραμα. Η ίδια άβυσσος, ο ίδιος βράχος. Τώρα όμως πάνω στο βράχο ήταν μόνο ένας άνδρας, αγνωστός της. Ο αδελφός της είχε απελευθερωθεί από τα δεσμά. Δε φαίνονταν πουθενά. Ο άγνωστος άνδρας ακούστηκε να λέει: «Είσαι τυχερός εσύ. Έχεις πολύ ισχυρούς μεσίτες στη γη.»

Η Αναστασία ανέφερε στην Πελαγία Ιβάνοβνα το τρίτο όραμά της και εκείνη της απάντησε:

«Ο αδελφός σου λυτρώθηκε από τα βάσανα. Δεν μπήκε όμως στη μακαριότητα του Παραδείσου.»

.

Πολλά παρόμοια περιστατικά αναφέρονται σε βίους Ορθοδόξων Αγίων και ασκητών. Σε περίπτωση που κάποιος έχει την τάση να ερμηνεύει κατά γράμμα τέτοια οράματα, ίσως θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι βεβαίως οι εικόνες με τις οποίες εμφανίζονται τέτοια οράματα, συνήθως σε όνειρα, δεν «φωτογραφίζουν» κατ’ ανάγκη τον τρόπο ύπαρξης της ψυχής μετά τον θάνατο. Πρόκειται περισσότερο για εικόνες οι οποίες μεταβιβάζουν την πνευματική αλήθεια της βελτιώσεως της καταστάσεως της ψυχής στον άλλο κόσμο χάρη στις προσευχές εκείνων που παραμένουν στον κόσμο τούτο.

“Η ψυχή μετά τον θάνατο” - Οι πρώτες δύο ημέρες, τα τελώνια, οι σαράντα μέρες, η ψυχή μέχρι την Τελική Κρίση - Pentapostagma.gr

Προσευχή ἐμπιστοσύνης πρός τόν Κύριο

Ένα εκπληκτικό «μαύρο» Ευαγγέλιο βρέθηκε σε σπήλαιο της Μακεδονίας - Δείτε Φωτογραφίες - Pentapostagma.gr

Σε μια πολύ περίεργη ανακάλυψη έφτασε μια ομάδα ερευνητών στη προσπάθεια της να μελετησουν ένα σύμπλεγμα σπηλαίων σε περιοχή της Μακεδονίας.

Βρήκαν σε μια φυσική κόγχη τυλιγμένο σε δέρμα ζώου ένα βιβλίο το όποιο όταν άνοιξαν είδαν ότι είναι ένα «μαύρο» Ευαγγέλιο με σελίδες επεξεργασμένου δέρματος και αντί μελάνι φαίνεται να είναι ένα υλικό που παραπέμπει σε χαλκό η χρυσό.

Στις αποκλειστικές φωτογραφίες της ΑΝΟΠΑΙΑΣ ΑΤΡΑΠΟΥ βλέπουμε κάποιες από τις σελίδες και ξεχωρίζουμε:

α) Την δυσανάγνωστη γραφή που παραπέμπει σε αραμαικη ενώ δεν είναι
β) περίεργα σύμβολα ( ήλιος φεγγάρι άνωθεν του Θεανθρώπου)
γ) περίεργη παράσταση της Σταύρωσης του Χριστού
δ) Σταυρός να το δαγκώνουν δυο φιδια
ε) μια περίεργη μορφή ιερέα που δεν παραπέμπει σε γνωστές εικόνες

Ένα εκπληκτικό «μαύρο» Ευαγγέλιο βρέθηκε σε σπήλαιο της Μακεδονίας - Δείτε Φωτογραφίες - Pentapostagma.gr

Δύο όπλα κατά του σαρκικού πολέμου - Pentapostagma.gr

Δύο όπλα μας προσφέρει και ο όσ. Ισαάκ ο Σύρος κατά του σαρκικού πολέμου.

Το πρώτο:

«Κανένα άλλο πράγμα δεν είναι τόσο ισχυρό, ώστε ν” αποβάλη από την ψυχή του ανθρώπου τις ενθυμήσεις της παλαιάς ακολασίας, και να διώξη τις μνήμες της, οι οποίες κινούνται και διεγείρονται κατά της σάρκας, και ανάβουν τη φλόγα της αισχρής επιθυμίας, όσο το να καταγίνεται κανείς με πόθο στη μελέτη της θείας Γραφής και να αναζητά τα βάθη των νοημάτων της.

Όταν οι λογισμοί, από την ηδονή της επίμονης μελέτης της σοφίας του Θεού, η οποία υπάρχει θησαυρισμένη στη θεία γραφή, καθαρισθούν με τη δύναμι εκείνη, με την οποία αποκτάται τελείως η αληθινή γνώσι, τότε ο άνθρωπος απαρνείται αμέσως το μάταιο κόσμο και λησμονεί όλα του τα αγαθά, και εξαλείφει από την ψυχή του όλες τις ενθυμήσεις, οι οποίες δημιουργούν στο νου του εικόνες της σωματώσεως του κόσμου.» (Ασκητικοί Λόγοι, εκδ. Αστήρ, Αθήναι 1961, 3)

Και το δεύτερο:
«Είπε κάποτε κάποιος γνωστικός άγιος, ότι κανένα άλλο πράγμα δεν μπορεί να ελευθερώση το μοναχό από το δαίμονα της υπερηφάνειας και να συνεργήση στη σωφροσύνη του τον καιρό που πειράζεται και εξάπτεται σ” αυτόν το πάθος της πορνείας, όσο εκείνο, το να επισκέπτεται και να βοηθάη τους ασθενείς, οι οποίοι βρίσκονται κατάκοιτοι στο κρεβάτι, και εκείνους, οι οποίοι καταξηράνθηκαν από τη στενοχώρια της σάρκας.» (Αββά Ισαάκ του Σύρου, Ασκητικοί Λόγοι, εκδ. Αστήρ, Αθήναι 1961, 309)

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Δύο όπλα κατά του σαρκικού πολέμου - Pentapostagma.gr

Παρακλητικός Κανών στην Παναγία Γοργουποικοος Ι.Μ. Δοχειαρίου

Παρακλητικός Κανών στην Παναγία Γοργουποικοος Ι.Μ. Δοχειαρίου

Η εμπιστοσύνη στον Θεό είναι μια συνεχής μυστική προσευχή που φέρνει αθόρυβα τις δυνάμεις του Θεού εκεί που χρειάζονται και την ώρα που χρειάζονται”.

Γέρων Παϊσιος

Ο δρομος της πνευματικης νηπιοτητας

πίστη...

Τρισμακαριστον ξυλο...

Σταυρος

 

 

  

Ο Χριστός είναι η Αγάπη μας, ο Έρωτάς μας

Ο Χριστός είναι η χαρά, το φως το αληθινό, η ευτυχία. Ο Χριστός είναι η ελπίδα μας. Η σχέση με τον Χριστό είναι αγάπη, είναι έρωτας, είναι ενθουσιασμός, είναι η λαχτάρα του θείου. Ο Χριστός είναι το παν. Αυτός είναι η αγάπη μας. Αυτός ο έρωτάς μας. Είναι έρωτας αναφαίρετος ο έρωτας του Χριστού. Από κει πηγάζει η χαρά.

Η χαρά είναι ο ίδιος ο Χριστός. Είναι μία χαρά, που σε κάνει άλλο άνθρωπο. Είναι μία πνευματική τρέλα, αλλά εν Χριστώ. Σε μεθάει σαν το κρασί το ανόθευτο, αυτό το κρασί το πνευματικό. Όπως λέγει ο Δαβίδ: «Ελίπανας εν ελαίω την κεφαλήν μου και το ποτήριόν σου μεθύσκον με ωσεί κράτιστον». Ο πνευματικός οίνος είναι άκρατος, ανόθευτος, πολύ δυνατός κι όταν τον πίνεις, σε μεθάει. Αυτή η θεία μέθη είναι δώρο του Θεού, που δίδεται στους «καθαρούς τη καρδία» (Ματθ. 5:8).

Όσο μπορείτε, να νηστεύετε, όσες μετάνοιες μπορείτε, να κάνετε, όσες αγρυπνίες θέλετε, να απολαμβάνετε, αλλά να είστε χαρούμενοι. Να έχετε τη χαρά του Χριστού. Είναι η χαρά που διαρκεί αιώνια, που έχει αιώνια ευφροσύνη. Είναι η χαρά του Κυρίου μας, που δίνει την ασφαλή γαλήνη, τη γαλήνια τερπνότητα. Ο Χριστός θέλει κι ευχαριστείται να σκορπάει τη χαρά, να πλουτίζει τους πιστούς Του με χαρά. Εύχομαι, «ίνα η χαρά υμών ή πεπληρωμένη».

Αυτή είναι η θρησκεία μας. Εκεί πρέπει να πάμε. Ο Χριστός είναι ο Παράδεισος, παιδιά μου. Τι είναι Παράδεισος; Ο Χριστός είναι. Από δω αρχίζει ο Παράδεισος. Είναι ακριβώς το ίδιο, όσοι εδώ στη γη ζουν τον Χριστό, ζουν τον Παράδεισο. Έτσι είναι, που σας το λέγω. Είναι σωστό, αληθινό αυτό, πιστέψτε με! Έργο μας είναι να προσπαθούμε να βρούμε έναν τρόπο να μπούμε μέσα στο φως του Χριστού. Δεν είναι να κάνει κανείς τα τυπικά. Η ουσία είναι να είμαστε μαζί με τον Χριστό. Να ξυπνήσει η ψυχή και να αγαπήσει τον Χριστό, να γίνει αγία. Να επιδοθεί στο θείο έρωτα. Έτσι θα μας αγαπήσει κι Εκείνος. Θα είναι τότε η χαρά αναφαίρετη. Αυτό θέλει πιο πολύ ο Χριστός, να μας γεμίζει από χαρά, διότι είναι η πηγή της χαράς. Αυτή η χαρά είναι δώρο του Χριστού. Μέσα σ’ αυτή τη χαρά θα γνωρίσουμε τον Χριστό.

                 («Βίος και Λόγοι», γέροντος Πορφυρίου, σελ. 217, 218

Ο Αγώνας κατά των Παθών

Τον πνευματικό αγώνα να τον κάνεις απαλά, χωρίς βία. Να μην πολεμάς τις αδυναμίες σου, αλλά να τις μεταμορφώνεις σε δυνάμεις.

Όταν είναι σκοτάδι στο δωμάτιο, τι κάνεις; Πολεμάς να το διώξεις; Διώχνεται το σκοτάδι; Ανάβεις το φως και φεύγει το σκοτάδι.

 Η ψυχή έχει έναν ανθώνα και έναν ακανθώνα. Μην καταγίνεσαι να ξεριζώνεις τ’ αγκάθια, μόνο να ποτίζεις τον ανθώνα. Όλο το νερό να το κατευθύνεις εκεί και τα αγκάθια θα ξεραθούν. 

(Γέροντος Πορφυρίου)

Εμπιστευσουμε ....!!!!

Σύντομα και Πνευματικά

• Ο Θεός θέλει η ώρα της προσευχής μας να είναι, άσχετα με την διάρκειά της, ώρα καθαρής προσευχής, αφιερωμένης απόλυτα σε Αυτόν.
• Στην προσευχή, πρέπει πρώτα να δοξολογείς τον Θεό, δεύτερον, να Τον ευχαριστείς για τις ευεργεσίες που σου έδωσε, τρίτον, να εξομολογείσαι τις αμαρτίες σου με συντριβή και τέταρτον, να ζητάς εκείνο που είναι για την σωτηρία σου (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης).
• Να προσευχόμαστε ο Θεός να μας χαρίζει πείνα και δίψα… ακροάσεως και μελέτης του Λόγου Του.
• Αληθινά ενωμένος με τον Θεό είναι εκείνος που αγαπά όλους χωρίς διακρίσεις και τους βλέπει με τα πνευματικά μάτια της αγάπης του Θεού.
• Πραγματικά προχωρημένος στα πνευματικά είναι εκείνος που σε κάθε τι ανακαλύπτει το θέλημα του Θεού στην ζωή και υποτάσσεται σε αυτό (κάνει θεία υπακοή).
• Ο Θεός γνωρίζει καλύτερα από εμάς τι μας ωφελεί.
• Για να προχωρήσει κανείς πνευματικά, πρέπει πρώτα να ταπεινωθεί, να αδειάσει από μέσα του η σκουριά του κόσμου, να φύγει το Εγώ, να καθαρίσει η καρδιά, για να έρθει να κατοικήσει η χάρη του Αγίου Πνεύματος.
• Δεν αρκεί να διαβάζουμε για τα πνευματικά κατορθώματα των Αγίων και των Ασκητών. Πρέπει να μιμηθούμε τους κόπους και τους αγώνες τους για να αξιωθούμε και εμείς της χάριτος του Κυρίου.
• Τι έχουμε να προσφέρουμε εμείς οι ανάξιοι στον Κύριο; Την καρδιά και τις αμαρτίες μας.
• Η κάθαρση της καρδιάς από τα πάθη γίνεται βήμα βήμα. Είναι έργο του Αγίου Πνεύματος, αλλά χρειάζεται και η δική μας συνεργασία. Ο Θεός θέλει να δει από μας καλή διάθεση, ειλικρινή προσπάθεια και τότε θα μας ενισχύσει πνευματικά στον αγώνα μας.
• Η πορεία προς τον Θεό είναι μεγάλη και συνεχής. Διαρκεί όλη μας την ζωή και αποτελείται από πολλά στάδια και πολλά σκαλιά. Για να ανεβούμε την πνευματική σκάλα (κλίμακα) προς τον ουρανό, πρέπει να κάνουμε πολλά βήματα. Πάντα όμως τα πρώτα μας βήματα να είναι η μετάνοια και η εξομολόγηση.
• Η αμαρτία είναι η πληγή, η μετάνοια όμως και η εξομολόγηση είναι το φάρμακο που θεραπεύει την πληγή.
• Η αμαρτία μας χωρίζει από τον Θεό. Η μετάνοια και η εξομολόγηση μας συμφιλιώνει με τον Κύριο.
• Ο πονηρός δεν σου λέγει να μην προσευχηθείς, να μην πιστεύεις, απλώς σου λέγει, αυτά να τα αναβάλλεις για… αύριο και το αύριο για αργότερα, που καταλήγει στο ποτέ. Ο Χριστός σου λέγει "σήμερα είναι ευπρόσδεκτος καιρός σωτηρίας".
• Ο Θεός μας έπλασε για τον ουρανό, ο διάβολος μας οδηγεί στην κόλαση και ο Χριστός μας ανοίγει τον δρόμο για τον Παράδεισο.
• Το αίμα του Χριστού μας καθαρίζει από κάθε αμαρτία. Στην Θεία Κοινωνία συναντάμε τον Χριστό, λαμβάνουμε μέσα μας το Σώμα και το Αίμα Του και αυτά γίνονται φωτιά, που καίει τα πάθη και φλόγα, που θερμαίνει την καρδιά.
• Όταν έρχεται λογισμός κατακρίσεως, παρακάλεσε τον Θεό να σου τον αφαιρέσει. Μόνον τότε θα μπορέσεις να αγαπήσεις τον πλησίον σου ανυπόκριτα, γνήσια, όπως είναι, με όλα τα ελαττώματα και τις αμαρτίες του.
  
  
  
  

Εμπιστοσύνη στον Θεό

Όποιος δεν εμπιστεύεται στον εαυτό του, αναρωτιέται με ευγνωμοσύνη και έκπληξη πώς δεν έπεσε βαθύτερα. Ευλογεί τον Θεό, γιατί τον βοηθά έγκαιρα, γιατί θα είχε πέσει ακόμα πιο χαμηλά. Σηκώνεται επάνω χωρίς να χάσει στιγμή και αρχίζει να προσεύχεται με ένα θερμότατο «Ευλογητός ει Κύριε»!

Ένα παραχαϊδεμένο παιδί, όταν πέσει, μένει πεσμένο και θρηνολογεί. Αναζητάει συμπάθεια και χάδια, για να παρηγορηθεί. Μην κάνεις το ίδιο, έστω κι αν πονάς πολύ. Σήκω αμέσως και συνέχισε τον αγώνα. Όποιος αγωνίζεται, είναι φυσικό να πληγωθεί. Μόνον οι άγγελοι δεν πέφτουν. Συγχρόνως όμως παρακάλεσε τον Κύριο να σε συγχωρήσει και προσπάθησε να είσαι προσεκτικότερος.

Μην ακολουθείς το παράδειγμα του Αδάμ, που έριχνε το βάρος της ενοχής στην Εύα. Μη δικαιολογείς τον εαυτό σου, θεωρώντας ένοχη τη γυναίκα, το διάβολο ή οποιαδήποτε άλλη εξωτερική περίσταση. Η αιτία για την πτώση σου βρίσκεται μέσα σου. Τη στιγμή που εξαιτίας σου απομακρύνεται ο Κύριος της καρδιάς σου, επιτρέπεις στους κλέφτες και στους ληστές να μπουν μέσα της και να προκαλέσουν φοβερές καταστροφές. Παρακάλεσε το Θεό να μην ξαναγίνει αυτό από τώρα και στο εξής.

«Τι κάνετε εδώ στο μοναστήρι»; Ρώτησαν κάποτε ένα μοναχό. Και αυτός αποκρίθηκε: «Πέφτουμε και σηκωνόμαστε, και πάλι πέφτουμε και πάλι σηκωνόμαστε και ξαναπέφτουμε και ξανασηκωνόμαστε». Γιατί δεν περνούν πολλά λεπτά της ζωής σου χωρίς να πέσεις τουλάχιστο μια φορά. Παρακάλεσε λοιπόν τον Κύριο να δείξει το έλεος και την ευσπλαχνία Του σε όλους μας. Ζήτησε συγχώρηση και χάρη, όπως ζητάει ένας θανατοποινίτης, και να έχεις πάντα υπόψη σου πως «χάριτι εσμέν σεσωσμένοι» (Εφεσ. Β:5).Δεν μπορείς να έχεις καμιά απαίτηση για απελεθέρωση και χάρη. Σκέψου πως μοιάζεις μ’ ένα σκλάβο δραπέτη που είναι πεσμένος μπροστά στον αφέντη του και ζητάει το έλεός του. Τέτοια πρέπει να είναι η προσευχή σου, αν θέλεις να ακολουθήσεις τον άγιο Ισαάκ το Σύρο και να ξεφορτώσεις την καρδιά σου από το βάρος της αμαρτίας, για να βρεις έτσι τη σκάλα που θα σε βοηθήσει να ανεβείς ψηλά.

«Ο Δρόμος των Ασκητών»
Τίτο Κολλιάντερ, σελ.82,83

Η Δύναμη του Σταυρού

Είναι μια άγια συνήθεια ο κάθε Χριστιανός να βαστάζει πάνω του έναν χρυσό, ασημένιο ή από άλλο μέταλλο καμωμένο, σταυρό. Πόσα θαύματα δεν έχουν γίνει, όπου έχουν σωθεί με τη δύναμη του σταυρού που είχαν κρεμασμένο στο λαιμό τους, άνθρωποι ξεγραμμένοι από τη ζωή. Και φυσικά είναι πιο άγιο, όταν δεν φορούμε έναν σταυρό από συνήθεια ή για στολίδι, αλλά όταν βαστάζουμε το σταυρό πάνω μας σαν να είναι ο ίδιος ο σταυρός του Χριστού.

http://anespero.gr/

Ευλογημένη Οικογένεια

Η οικογένεια αποτελεί τον πιο στενό δεσμό του ανθρώπου. Είναι το ομορφότερο, το αγιότερο και το πιο θερμό δημιούργημα του Θεού. Έξω από την οικογένεια, χωρίς αυτή, η ζωή είναι ψυχρή, μοναχική και κουραστική.

Η προσπάθεια, λοιπόν, τόσο του άντρα όσο και της γυναίκας και των παιδιών είναι να κάνουν το σπίτι ευχάριστο, αναπαυτικό και ελκυστικό. Με τον αμοιβαίο σεβασμό όλων των μελών της οικογένειας, με την υπομονή και την προθυμία να υπηρετεί ο ένας τον άλλο, το σπίτι γίνεται μια ζεστή φωλιά.

Η οικογένεια, ιδιαίτερα στις μέρες μας, είναι η μοναδική ενότητα που ξεκουράζει, γαληνεύει και δίνει δύναμη στο σύγχρονο ταλαιπωρημένο άνθρωπο. Όπου υπάρχει οικογενειακή εστία με τα χαρακτηριστικά της φυσιολογικής οικογενειακής ζωής, εκεί υπάρχει ειρήνη και αγάπη. Το άγχος, η κατάθλιψη, η στενοχώρια, η μελαγχολία δεν έχουν θέση. Μέσα στην οικογένεια, ο άνθρωπος μαθαίνει να ζει με άλλους ανθρώπους, διαφορετικούς από αυτόν. Εκεί δοκιμάζεται ο χαρακτήρας του, εκεί δίνει τις πρακτικές εξετάσεις της αγάπης, της αντοχής και της υπομονής. Ο λογικός άνθρωπος, και πολύ περισσότερο ο συνειδητός Χριστιανός που έχει τον νου του Χριστού, μαθαίνει στην οικογένεια να συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος του Χριστού, παντού και πάντοτε.

Πολύ σωστά έχει αναφερθεί πως ο κάθε άνθρωπος είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα και όμοιά της δεν υπάρχει. Κάθε ξεχωριστή προσωπικότητα όμως έχει και το δικό της χαρακτήρα, το δικό της «πιστεύω», τη δική της συμπεριφορά και αντίληψη για κάθε τι που αφορά τον άνθρωπο ως άτομο, ως μέλος της οικογένειας και της κοινωνίας.

Στις διαφορετικές αυτές προσωπικότητες που ζούνε τόσο στενά μαζί, όπως συμβαίνει στην οικογενειακή ζωή, δημιουργούνται προστριβές, καυγάδες, λέγονται λόγια που δεν θα έπρεπε να ειπωθούν, δημιουργείται ψυχρότητα έστω και για λίγο καιρό, χαλαρώνουν οι στενές σχέσεις.

Ο ταπεινός άνθρωπος δεν μαλώνει. Ο πράος άνθρωπος δεν επιτίθεται. Επιδιώκει να διατηρεί την ειρήνη, ανεχόμενος το αγαπητό του πρόσωπο. Προσπαθεί να αποφεύγει τις συγκρούσεις, να ταπεινώνεται, να ζητάει συγνώμη και να υποχωρεί, ακόμη και αν αυτός έχει δίκιο.

Ευλογημένος ο άνθρωπος εκείνος που είναι ειρηνοποιός, γιατί αυτός είναι το παιδί του Θεού, είπε ο Κύριος Ιησούς στους Μακαρισμούς (Ματθ. 5:9).

Η οικογένεια ήταν, είναι και θα είναι η πιο ευλογημένη ενότητα, ο πιο στενός δεσμός και θεσμός της ζωής. Είμαστε ευγνώμονες στον Θεό για την οικογένεια. Χαιρόμαστε την οικογένειά μας και ζητάμε από τον Κύριο να μας δίνει δύναμη να τη διατηρούμε όπως Αυτός τη θέλει.

Μιχάλης Κανταρτζής

http://anespero.gr/pnevmatika/xristianiki-oikogeneia/44-2012-05-18-10-22-41

Ο Γάμος είναι Κοινωνία Αγάπης

Για να δημιουργηθεί με το μυστήριο του γάμου μία κοινωνία αγάπης, πρέπει ο άνδρας και η γυναίκα που θα συζευχθούν να βαδίσουν τον δρόμο που υπέδειξε ο Χριστός σ’ εκείνους που επιθυμούν να Τον ακολουθήσουν: «Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι». Δεν είναι δυνατόν να αγαπήσουμε το σύντροφό μας αν δεν αρνηθούμε τον εαυτό μας. Άλλωστε η αγάπη του ομοζύγου μας είναι ταυτόχρονα ο δρόμος που οδηγεί στην αγάπη του Θεού. Το πρώτο βήμα για να δημιουργήσουμε μέσα στον γάμο μία κοινωνία αγάπης είναι να αφαιρέσουμε το «εγώ» μας.

Διότι αγάπη σημαίνει ξερίζωμα του εγωισμού, ενώ το «εγώ» είναι η άρνηση της αγάπης. Στην πνευματική ζωή τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά απ’ ό,τι στην κοσμική. Ο Χριστός είπε: Εκείνος που ζητά να σώσει τη ζωή του, θα χάσει την αιώνια ζωή, κι εκείνος που χάνει τη ζωή του, για χάρη μου, θα την κερδίσει: «Ο ευρών την ψυχήν αυτού απολέσει αυτήν, και ο απολέσας την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού ευρήσει αυτήν». Εκείνος λοιπόν που χάνει, κερδίζει. Και όποιος νομίζει ότι κέρδισε, είναι χαμένος. Αυτή την πραγματικότητα βιώνουν οι πιστοί μέσα στο γάμο.

Το θεμέλιο πάνω στο οποίο οικοδομείται ο γάμος είναι η αγάπη. Χάριν της αγάπης αρνούμαστε το «εγώ» μας, μέσα στο οποίο περιέχεται, κατά κάποιο τρόπο, και η πατρική μας οικογένεια. Είναι ένα κομμάτι του εαυτού μας αγαπητό, με το οποίο μας συνδέουν στενά δεσμοί αίματος και δυνατών αισθημάτων. Αποσυνδεόμαστε λοιπόν από αυτά, για να πετύχουμε να αγαπήσουμε τον σύζυγο. Και τότε νοιώθουμε την οικογένεια του συζύγου σαν δική μας οικογένεια. Τότε η προσφώνηση «πατέρα» ή «μητέρα» προς τον πεθερό και την πεθερά δεν είναι λόγος ευγενείας ή σχήμα λόγου, αλλά γέννημα της αγάπης μας προς τον σύζυγό μας και τους δικούς του. Σε τέτοιο βαθμό αγαπούμε τον άλλον σαν ο άλλος να είμαστε εμείς..

  («Το Μυστήριο του γάμου» Ιερομ. Γρηγορίου, σελ.8,9)

http://anespero.gr/pnevmatika/xristianiki-oikogeneia/87-2012-10-01-19-01-02

Κοινή πνευματική ζωή της οικογένειας

Δ . ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥΣ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ

Κοινή πνευματική ζωή της οικογένειας.

Ο εν τω κόσμω πιστός και τα μέλη της οικογένειας στην οποία ανήκει θα πρέπει να λειτουργούν ως μέλη μιας «κατ’ οίκον Εκκλησίας». Η οικογένεια είναι μία μικρή Εκκλησία. Θα πρέπει τα μέλη της, κατά μίμηση της μοναστικής Ενορίας, να καλλιεργήσουν την κοινή λειτουργική ζωή, την νηστεία, την φιλανθρωπία, την απλότητα και αφελότητα, την ανιδιοτελή αγάπη, την κοινή προσευχή μέσα στο σπίτι καθώς και την πνευματική συμμελέτη της Αγίας Γραφής και των Πατερικών συγγραφών.

Ο συμπνευματισμός, η φιλόθεος αδολεσχία και η κοινή προσευχή καλό είναι να γίνονται σε τακτά χρονικά διαστήματα και σε καθορισμένες ώρες που να μπορούν όλοι να συμμετέχουν. Τα μικρά παιδιά ας συμμετέχουν για λιγότερο χρόνο. Η νηστεία επίσης προσαρμόζεται από τον Πνευαματικό ανάλογα με τις δυνατότητες και την ηλικία του καθενός.

Πρέπει να τονιστεί ότι η κατήχηση των παιδιών από τον πατέρα που έχει και την συμπαράσταση της μητέρας, καθώς και η κοινή τράπεζα το μεσημέρι και το βράδυ είναι πρακτικές που έχουν καίρια σημασία για την πνευματική πρόοδο των μελών της οικογένειας και την εν Χριστώ ενότητά τους.

Η κοινή προσευχή ας γίνεται τουλάχιστον το πρωί, το βράδυ (το Απόδειπνο) καθώς και στο γεύμα και στο δείπνο (πριν και μετά). Υπάρχουν στα συνήθη προσευχητάρια οι τυποποιημένες προσευχές πριν και μετά το φαγητό τις οποίες καλό είναι να τις γνωρίζουν όλα τα μέλη της οικογένειας και να τις απαγγέλουν.

Πολύ βοηθητικό για την οικογένεια είναι να έχουν όλα τα μέλη της τον ίδιο Πνευματικό οδηγό, στον οποίον να εξομολογούνται τακτικά.

Το κορυφαίο γεγονός στην χριστιανική οικογένεια είναι η Θεία Κοινωνία στην οποία όλοι, με την ευλογία του Πνευματικού, θα πρέπει να μετέχουν πολύ συχνά.

«Φύλακας άγγελος της οικογενείας» δίδασκε ένας αγιασμένος σύγχρονος Αγιορείτης «είναι η άσκηση. Όταν λέµε άσκηση εννοούµε τη λειτουργική ζωή της οικογενείας. Χωρίς την Εκκλησία δεν µπορεί να διατηρηθεί η οικογένεια. Η οικογένεια πρέπει να έχει τον Πνευµατικό της σαν τον οικογενειακό της γιατρό. Όταν είναι υπό την παρακολούθηση του Πνευµατικού λύνονται όλα τα προβλήµατα και οι σύζυγοι αλληλοκατανοούνται.

Η πνευµατική αγάπη ανέχεται και τα αρνητικά στοιχεία του άλλου. Δεν επιµένει εγωϊστικά να εκπληρώνονται όλα τα θελήµατά του. Η νηστεία, η προσευχή και η Θεία Λειτουργία αγιάζουν τα παιδιά και τους συζύγους. Η καλυτέρη πρακτική άσκηση είναι οι µετάνοιες.

Η µεγαλυτέρη όµως άσκηση και ευλογία στην οικογένεια είναι η συµµετοχή στην Θεία Κοινωνία. Πρέπει να εγκρατεύεστε και να ρυθµίζετε έτσι την ζωή σας, ώστε µε την ευλογία του Πνευµατικού σας να µπορείτε τακτικά να κοινωνάτε Σώμα και Αίμα Χριστού. Όταν το επιτύχετε αυτό δεν ζείτε σαρκικά, αλλά πνευµατικά και η Χάρις του Θεού αναπαύεται επάνω σας. Το πρόβληµα στην οικογένεια προέρχεται από τον σαρκικό τρόπο ζωής, διότι σκοτίζεται ο νους και αρχίζει η εµπάθεια και ο εγωϊσµός. Όταν µάς κατευθύνει µόνο το σώµα κάνουµε πολλά λάθη.

Αλλάζουν όµως τα κριτήρια όταν υπάρχει άσκηση και η βίωση της χριστιανικής ζωής. Τότε υπάρχει ευλογία και χαρά στην οικογένεια. Ο Χριστός µάς τα δίνει όλα τα αγαθά και είναι όλα ευλογηµένα. Είναι κρίµα να µήν αγαπάτε την οµορφιά και την ζεστασιά που φέρνει ο Χριστός στην οικογένεια!»22.

Πολύ βοηθητικό για τα μέλη της χριστιανικής οικογένειας είναι το να εκμεταλλεύονται τις διάφορες πνευματικές ευκαιρίες, να παρακολουθούν τις διαλέξεις-κηρύγματα του Πνευματικού τους και άλλων αγιασμένων προσωπικοτήτων. Επίσης συντελούν πολύ στην πνευματική πρόοδο οι επισκέψεις σε Μοναστήρια και ο σύνδεσμος μικρών και μεγάλων με Γέροντες και Γερόντισσες. Ιδιαίτερα τα παιδιά πολύ βοηθούνται όταν αναπτύξουν πνευματική φιλία με καλούς μοναχούς, τα αγόρια και εξαγιασμένες μοναχές τα κορίτσια. Η αλληλοσυμβουλευτική που αναπτύσσεται μεταξύ των νέων δεν βοηθεί, αντίθετα τους βλάπτει πολύ. Η επικοινωνία με αγιασμένους μοναχούς μπορεί να την υποκαταστήσει πολύ επιτυχημένα.

Παράλληλα με την οικογενειακή Πνευματική ζωήο ποιμένας της κοσμικής Ενορίας οφείλει ιδιαίτερα να μεριμνήσει ώστε να δημιουργηθεί στην Ενορία μία ακμάζουσα λατρευτική ζωή.

Απόσπασμα από το βιβλίο:«Τα ασκητικά της Ενορίας» (Ιερομονάχου Σάββα Αγιορείτου) που συν Θεώ θα εκδοθεί σύντομα

22Γεροντας Μάρκελλος Καρακαλληνός, Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», http://odevontas.blogspot.gr/2010/05/blog-post_04.html.

Κοινή πνευματική ζωή

Ο γάμος είναι η συμπόρευση του άνδρα και της γυναίκας, η οποία ξεκινά με την τέλεση του μυστηρίου του γάμου και φθάνει με τη χάρη του Χριστού ως το θάνατο.

Η τέλεση του μυστηρίου αρχίζει με τη δοξολογία της ευλογημένης βασιλείας του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Η βασιλεία του Θεού και η ζωή του κοινού αιώνος είναι το τέρμα της κοινής πορείας του ζεύγους. Έτσι εύχεται ο Λειτουργός στο τέλος του Μυστηρίου: «Ο Θεός, ο Θεός ημών … ανάλαβε τους στεφάνους αυτών εν τη βασιλεία Σου, ασπίλους και αμώμους και ανεπιβουλεύτους διατηρών εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».

Στη διάρκεια της κοινής αυτής πορείας, που πρέπει να διαρκέσει όσο και η ζωή του ανθρώπου, το ζεύγος θα προσπαθήσει από κοινού να αγωνίζεται πνευματικά με την προσευχή, τη νηστεία, την εγκράτεια. Καθένας με τον τρόπο του θα είναι βοηθός στην πνευματική προσπάθεια του άλλου και οι δύο μαζί με φιλότιμο θα αγωνίζονται για την κατά Χριστόν προκοπή τους. Ο ιερός Χρυσόστομος λέγει: «Οι σύζυγοι μοιράζονται τον κόπο για να μοιραστούν και τα στεφάνια. Τα του γάμου είναι κοινά. Ας είναι κοινά και τα της αρετής.»

Το θέμα στο οποίο γίνονται πολλά λάθη από τους εγγάμους είναι οι συζυγικές σχέσεις. Ο απ. Παύλος μας έχει δώσει τον χρυσό κανόναπου θα έπρεπε να ακολουθούμε, δυστυχώς όμως είναι τόσο βαθειά ριζωμένες μέσα μας οι λανθασμένες αντιλήψεις, που ούτε τον αποστολικό λόγο κατανοούμε. Γράφει ο Απόστολος: «Μη αποστερείτε αλλήλους. Ει μη τι αν εκ συμφώνου». Ο ιερός Χρυσόστομος μας το αναλύει με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος:

«Η γυναίκα, λέγει ο Απόστολος, να μην εγκρατεύεται χωρίς τη θέληση του άνδρα, ούτε ο άνδρας χωρίς τη θέληση της γυναίκας του. Γιατί; Διότι από την εγκράτεια αυτή γεννιούνται μεγάλα κακά. Από αυτή την αιτία έγιναν πολλές φορές και μοιχείες και πορνείες και διαλύσεις οικογενειών».

         

(«Το Μυστήριο του γάμου», Ιερομ. Γρηγορίου, σελ. 49,50)

http://anespero.gr/pnevmatika/xristianiki-oikogeneia/105-2013-01-01-19-06-25

Γέροντας Πορφύριος: "Μοναστήρι εἶναι καὶ τὸ σπίτι σου, ἂν θές ..."

Γιὰ ἀρκετὸ καιρὸ μὲ βασάνιζαν λογισμοί, γιατί νὰ μὴ γίνω κι ἐγὼ μοναχὸς νὰ ἀφιερωθῶ τελείως στὸν Θεό, ἀλλὰ παντρεύτηκα καὶ μὲ τὰ παιδιὰ ποὺ ἔκανα δεσμεύτηκα καὶ δὲν μπορῶ νὰ κάνω τίποτα καλὸ γιὰ τὸν Θεό. 

Μὲ αὐτὲς καὶ περισσότερες σκέψεις, πῆγα μιὰ μέρα στὸν Παππούλη καὶ ἀφοῦ ἐξομολογήθηκα τὶς διάφορες ἁμαρτίες ποὺ εἶχα, γιατὶ ὅλο ἁμαρτίες ἔκανα καὶ κάνω, μοῦ λέει, χωρὶς νὰ τοῦ πῶ τίποτα γι’ αὐτὸ τὸ θέμα:

“Ἄντε φύγε τώρα καὶ μὴ τὰ σκέπτεσαι αὐτά. Ἄσ’ τα, δὲν εἶναι γιὰ σένα.
Μοναστήρι εἶναι καὶ τὸ σπίτι σου, ἂν θές. Δὲν διαφέρει σὲ τίποτα ἀπ’ αὐτό. Ἀρκεῖ νὰ κάνεις αὐτὰ ποὺ σοῦ λέω. Δὲν εἶναι ὁ χῶρος ποὺ κάνει τὸ Μοναστήρι. Εἶναι ὁ τρόπος. Πήγαινε, νὰ προσεύχεσαι καὶ νὰ κάνεις ὑπομονὴ σὲ ὅλα”.

* * *

Κάποιοι ἀδελφοὶ ἀπὸ ἕνα μοναστήρι στὸν κόσμο ρώτησαν τὸν Γέροντα ἂν μποροῦσαν νὰ προκόψουν στὸν κόσμο ἢ θὰ ἦταν καλύτερα γι’ αὐτοὺς καὶ πιὸ συμφέρον γιὰ τὴν ψυχή τους νὰ βρίσκονται στὸν Ἄθωνα, ποὺ εἶναι κατ’ ἐξοχὴν τόπος ἡσυχαστικός. Ἐκεῖνος τοὺς ἀπάντησε:

“Ἂν κανεὶς βρίσκεται στὴν Ὁμόνοια κι ἔχει περιμαζωμένο τὸν νοῦ του, εἶναι σὰν νὰ βρίσκεται στὸν Ἄθωνα. Κι ἂν κανεὶς βρίσκεται στὸν Ἄθωνα, καὶ δὲν ἔχει περιμαζωμένο τὸν νοῦ του, εἶναι σὰν βρίσκεται στὴν Ὁμόνοια”.

Πηγή: Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου, σ. 265, 271.

http://paraklisi.blogspot.gr/2014/09/blog-post_103.html?spref=fb

Προσευχή και εκκλησιασμός

Ποια η πρόχειρη δικαιολογία των πολλών; Μπορώ, λέγει, να προσευχηθώ και στο σπίτι μου, δεν μπορώ όμως να ακούσω κάποια ομιλία και διδασκαλία. Απατάσαι άνθρωπε!

Μπορείς βέβαια να προσευχηθής και στο σπίτι σου, να προσευχηθής όμως όπως στην Εκκλησία, είναι αδύνατο, όπου υπάρχει τόσο μεγάλο πλήθος πατέρων, όπου στέλνεται προς τον Θεό φωνή από ολόκληρο το λαό.

Δεν εισακούεσαι από τον Κύριο τόσο όταν προσεύχεσαι μόνος σου, όσο όταν προσεύχεσαι μαζί με τους πνευματικούς σου αδελφούς. Διότι εδώ στην εκκλησία υπάρχει και κάτι το επί πλέον∙ και αυτό είναι η ομόνοια , η συμφωνία, ο σύνδεσμος της αγάπης και οι προσευχές των ιερέων.

Γι’ αυτό βέβαια παρίστανται και οι ιερείς, ώστε οι ευχές του πλήθους, που είναι και ασθενέστερες, ενισχυόμενες με τις δυνατότερες προσευχές των ιερέων να ανέλθουν στο θρόνο του Θεού μαζί.

Εξ΄ άλλου, ποια ωφέλεια μπορεί να προκύψει από την ομιλία, όταν δεν συνοδεύεται από την προσευχή; Αυτό ακριβώς λένε και οι Απόστολοι ∙ “Εμείς θα αφοσιωθούμε στην προσευχή και στη διακονία του λόγου” (Πράξ. 6,6). Το ίδιο κάνει και ο Παύλος στους πρόλογους των επιστολών του, όπου προσεύχεται ώστε το φως της προσευχής να βοηθήση στην ορθή ανάπτυξι της διδασκαλίας, όπως ακριβώς βοηθάει το φως του λυχναριού.

Αν συνηθίσης να προσεύχεσαι σωστά, δε θα χρειάζεσαι τη διδασκαλία των συνδούλων σου, διότι ο ίδιος ο Θεός θα σου φωτίση το νου χωρίς τη μεσολάβησι μεσίτη. Αν η προσευχή μόνο ενός ανθρώπου έχη τόση μεγάλη δύναμι, πολύ μεγαλύτερη δύναμι έχει η προσευχή που γίνεται από πλήθος ανθρώπων.

Διότι είναι μεγαλύτερη η δύναμί της και πολύ πιο μεγαλύτερη η παρρησία από την ιδιωτική προσευχή και από εκείνην που γίνεται στο σπίτι. Από πού γίνεται αυτό φανερό;

Άκουσε τον ίδιο τον Παύλο που λέγει: “Ο Οποίος μας έσωσε από τόσο μεγάλο θάνατο και μας σώζει, ελπίζουμε όμως ότι και πάλι θα μας σώση, αν μας βοηθήστε και σεις με την προσευχή σας, ώστε να αποδοθή ευχαριστία από πολλούς για λογαριασμό μας για την χάρι που έδειξε ο Θεός σε μας” (Β’ Κορ. 1,10).

Αν λοιπόν η προσευχή της εκκλησίας ωφέλησε τον Πέτρο και έβγαλε από την φυλακή το στύλο εκείνο, πες μου, πως εσύ περιφρονείς τη δύναμί της και πώς θα δικαιολογηθής;

Άκουσε και τον ίδιο τον Θεό που λέγει ότι σπλαχνίζεται το πλήθος όταν Τον παρακαλή με όλη την καλή διάθεσι. Διότι απολογούμενος στον Ιωνά, του λέγει σχετικά με την κολοκυθιά∙ “Εσύ λυπήθηκες για μια κολοκυθιά για την οποία δεν κοπίασες ούτε την έθρεψες∙ εγώ δε θα λυπηθώ για την μεγάλη πόλι της Νινευί, στην οποία κατοικούν μέσα περισσότερο από εκατόν είκοσι χιλιάδες άνθρωποι;” (Ιωνάς 4, 10-11).

Δεν αναφέρει τυχαία ο Θεός των αριθμό των κατοίκων, αλλά για να μάθης ότι είναι μεγάλη η δύναμις της ομαδικής προσευχής.

( Περί Ακαταλήπτου Γ΄, ΕΠΕ 35, 104-106. PG 48, 725-727 )
Από το βιβλίο: «ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Χρυσοστομικός Άμβων
Ε΄
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Τα νεύρα της ψυχής»
Έκδοσις
Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

Πηγή: inpantanassis.blogspot.gr