ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ

ΤΑ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ

 Η Ορθόδοξη Εκκλησία δέχεται τα μνημόσυνα και γενικά τις προσευχές υπέρ των κεκοιμημένων αδελφών. Η πίστη σε προσωπική ύπαρξη μετά θάνατο και ο τρυφερός δεσμός της αγάπης πού μας συνδέει με τούς απελθόντες αδελφούς δικαιώνει τα μνημόσυνα.

Η επουράνιος Εκκλησία δέχεται τις παρακλήσεις μας και «μεσιτεύει» για μας στον Θεό. Αλλά και εμείς, η επί γης Εκκλησία, όντας ενωμένοι με τούς απελθόντες αδελφούς στο ένα σώμα τού Χριστού, παρακαλούμε γι' αυτούς και τελούμε υπέρ αυτών τη θεία ευχαριστία, η οποία συναθροίζει στο λειτουργικό χώρο ολόκληρη την Εκκλησία, πραγματώνοντας συνεχή επικοινωνία και αλληλεπίδραση. Η θεία ευχαριστία προσφέρεται «υπέρ της Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας» και ωφελεί με τη χάρη της τούς πάντες.

Ήδη από τη μεταποστολική Εκκλησία οι Χριστιανοί συναθροίζονταν στους τάφους των μαρτύρων την ημέρα της μνήμης των και τελούσαν τη θεία εύχαριστία (πρβλ. Μαρτύριο αγ. Πολυκάρπου 18). Την τέλεση της θείας ευχαριστίας υπέρ των κεκοιμημένων μαρτυρούν ο Τερτυλλιαvός (Περί στεφάνου τού στρατ. 3. Περί τού μοναδ. γάμου 10. Περί προσευχής 28), οΚυπριανός (Έπιστ. 1,2) και οι μεγάλοι πατέρες της Εκκλησίας.

Ωφελούν τους νεκρούς τα μνημόσυνα;

Μακ. Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Χριστοδούλου

«Εν τω Άδη ουκ εστί μετάνοια». 

    Οι νεκροί μας έχουν, στη διάρκεια της μέσης καταστάσεως, το άτρεπτον. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούν να αλλάξουν θέση. Εκεί που έχουν έστω προσωρινά τοποθετηθεί μέχρι της Β' Παρουσίας εκεί και παραμένουν. Αυτό βέβαια σημαίνει πως δεν έχουν καμμιά αξία ούτε οι προσευχές, ούτε τα μνημόσυνα, ούτε οι ελεημοσύνες, ούτε ο,τιδήποτε άλλο προσφέρουμε εμείς οι ζώντες υπέρ των κεκοιμημένων; Ας πλησιάσουμε, όμως, από πιο κοντά το θέμα μας.

Κατ αρχήν είναι αλήθεια ότι «εν τω Άδη ουκ εστί μετάνοια». Δηλ. ο καθένας κρίνεται όπως θα φύγει από τον κόσμο αυτόν. Και η τακτοποίηση του στη μέση κατάσταση γίνεται με βάση τη ζωή του και τα έργα του, την πίστη του και την ηθική του. Γι' αυτό και ο ιερός Χρυσόστομος παρατηρεί: «Μη τοίνυν απλώς κλαίωμεν τους αποθανόντας, αλλά τους εν αμαρτίαις. Ούτοι θρήνων άξιοι, ούτοι κοπετών και δακρύων. Ποία γαρ ελπίς, είπε μοι, μετά αμαρτημάτων απελθείν, ένθα ουκ εστίν αμαρτήματα αποδύσασθαι; Έως μεν γαρ ώσιν Ενταύθα, ίσως ην προσδοκών πολλή, ότι μεταβαλούνται, ότι βελτίους έσονται. Αν Δε απέλθωσι εις τον άδην ένθα ουκ εστίν από μετανοίας κερδάναί τι (εν γαρ τω Άδη φησί τις εξομολογήσεταί σοι;) πως ου θρήνων άξιοι;»

Η ωφέλεια των ψυχών από τα μνημόσυνα

Σύμφωνα με ομόφωνη αγιοπατερική μαρτυρία την οποία επιβεβαιώνει αδιάκοπη εκκλησιαστική παράδοση αιώνων, οι ειδικές ευχές για τους νεκρούς θεσπίστηκαν από τους αγίους αποστόλους. H θέσπιση αυτή έχει δύο βασικά δογματικά  θεμέλια: α) την έννοια της Εκκλησίας ως κοινωνίας αγίων, που αποτελείται όχι μόνο από τους ζωντανούς αλλά και τους «κεκοιμημένους» χριστιανούς και β) την πίστη στη μεταθανάτια ζωή, την ανάσταση και την τελική κρίση.

ΔΙΟΡΑΤΙΚΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Πήγα μια μέρα να εξομολογηθώ, έχοντας διαπράξει μια αμαρτία μεγάλη, αλλά στενοχωριόμουν για το πως θα το πω στο Παππούλη. 
Την ώρα που προσπαθούσα να το "περάσω", δεν ξέρω και γω πως, μου ακουμπά το χέρι, παρηγορώντας με και μου λέει : 
-Δεν είναι έτσι παιδί μου. Μην στενοχωριέσαι όμως, ο Χριστός σε αγαπά..." 
Ένοιωθα ότι είχα προδώσει το Χριστό... 
Ο σύζυγός μου περίμενε έξω από το κελλάκι για να εξομολογηθεί κι αυτός με τη σειρά του. 
Όταν τέλειωσα την εξομολόγηση και βγήκα του λέω : "Εαν έχεις σκοπό να τα πεις όλα, πήγαινε. 
Εάν έχεις σκοπό να κρύψεις κάτι, μην πας, διότι τα ξέρει όλα πριν από εμάς, απ' ότι κατάλαβα..." 
Μου λέει : "Άσε θα έρθω άλλη μέρα". Πήρε την ευχή του Παππούλη και φύγαμε. 
Την επόμενη μέρα το απόγευμα, μου λέει ο σύζυγός μου : " Πάω στο Παππούλη". 
Μέναμε κοντά και πήγαινε με τα πόδια. Στο δρόμο όμως, εως ότου να πάει, σκεφτόταν 
κι έλεγε : "Αυτό να θυμηθώ, το άλλο να μην ξεχάσω, αυτό να πω, εκείνο το άλλο..." 
Φτάνει στο κελλάκι, χτυπά την πόρτα, ανοίγει κάποιο πνευματικό παιδί του Γέροντα, 
που ήταν εκεί και προσπαθεί να διώξει τον σύζυγο μου. 
Ο Γέροντας του φωνάζει : " Έλα, έλα μέσα". 
Μπαίνει κι αμέσως του λέει : "Γονάτισε". 
Ο σύζυγος μου του λέει : "Μα Παππούλη θέλω να εξομολογηθώ" και ο Παππούλης του λέει : 
"Τα είπες όλα παιδί μου, στον δρόμο" και του διάβασε την ευχή. 
Δεν θα ξεχάσω το ύφος του συζύγου μου όταν μου έλεγε : 
"Eγώ μονολογούσα να μην ξεχάσω τις αμαρτίες μου και ο Γέροντας τις άκουγε..."

1myblog.pblogs.gr

Θεραπεία δαιμονισμένης...Δεν άξιζα, Θεέ μου, τέτοια βοήθεια!

Ένα πρωινό του Δεκεμβρίου του έτους 1996 στην έκθεση της Μονής στην Σουρωτή βρίσκονταν εκεί η υπεύθυνη αδελφή, ένα ανδρόγυνο με το μικρό τους κοριτσάκι και τον πατέρα τους, δύο μεσόκοπες γυναίκες και ένας νεαρός άνδρας. Ξαφνικά ακούστηκε μια δυνατή κραυγή.

Μιά από τις μεσόκοπες γυναίκες, αρκετά εύσωμη, σωριάστηκε στο πάτωμα και άρχισε να χτυπιέται και να ωρύεται άγρια. Κουνούσε το κεφάλι γρήγορα πέρα-δώθε. Το θέαμα ήταν πολύ άσχημο. Η γυναίκα με το παιδάκι βγήκαν έξω, ενώ οι άλλοι πλησίασαν να την βοηθήσουν. Η γυναίκα μούγκριζε, αγκομαχούσε και έλεγε με μια άγρια, απειλητική, ανδρική φωνή: «Θα σάς κανονίσω ρε εγώ που δεν πιστεύετε, θα σάς δείξω εγώ. . . να, τώρα ακόμα λίγο και θα σάς βάλω όλους στο χέρι με το 666. . . θα με προσκυνάτε όλοι. . . χαμένοι, ηλίθιοι. . . » και άλλες βρισιές.
Έπειτα άρχισε να τσιρίζη και έδειχνε φοβισμένη. «Παίσιε, με καίς, με καίς, θέλεις να με στείλης πίσω στα τάρταρα. . . Και αυτή η χαμένη όλο σε μοναστήρια με φέρνει. . . τι την βοηθάς; Με καίς, με καίς», και στρίγγλιζε δυνατώτερα. Χτυπιόταν τόσο δυνατά, που υπήρχε φόβος να σπάση το κεφάλι της. Ήταν φανερό ότι την πείραζε ο δαίμονας.
«Α. . . αααά, φώναζε πάλι. . . Να, ήρθε και η Μαρία τώρα. . . με καίς Παίσιε», είπε με μια δυνατή φωνή και έμεινε ακίνητη σαν να λιποθύμησε.
Πλησίασαν διστακτικά οι παριστάμενοι για να την βοηθήσουν, ενώ οι γυναίκες φρόντιζαν να την σκεπάζουν με τα ρούχα της. Αφού την τακτοποίησαν, την σήκωσαν από το πάτωμα. Είχε ανοίξει τα μάτια της και έκλαιγε ήρεμα και βουβά. Μιά ευχαριστία ξεχύθηκε από τα βάθη της καρδιάς της.
«Σ ευχαριστώ, Γέροντα. . . Σε ευχαριστώ, Θεέ μου», έλεγε και ξανάλεγε με πολλή ευγνωμοσύνη. Σηκώθηκε, πήγε μπροστά σε μια εικόνα του Χριστού και της Παναγίας και αναλύθηκε σε δυνατούς λυγμούς: «Θεέ μου. . . Θεέ μου. Πως με καταδέχθηκες την ανάξια. . . Σε ευχαριστώ, Θεέ μου, σε ευχαριστώ, Γέροντα. . . Δεν άξιζα, Θεέ μου, τέτοια βοήθεια».
Η όλη σκηνή ήταν πολύ συγκινητική. Ύστερα χαιρέτησαν με ευγνωμοσύνη την αδελφή και έφυγαν.
Η γυναίκα αυτή είχε δαιμόνιο. Φεύγοντας ανέφερε ότι το προηγούμενο βράδυ είδε στον ύπνο της τον γέροντα Παίσιο που της είπε: «Έλα στον τάφο μου και θα σε κάνω καλά». Ήρθε στο Μοναστήρι, ρώτησε που είναι ο τάφος του Γέροντα, προσκύνησε τον τάφο και ύστερα ήρθαν στην έκθεση, όπου συνέβησαν τα παραπάνω.

Όταν εξομολογείται ο άνθρωπος, η χάρις τον ελευθερώνει από τα ψυχικά τραύματα.

"Δεν ευθύνεται μονάχα ο άνθρωπος για τα παραπτώματά του. Τα λάθη, οι αμαρτίες και τα πάθη δεν είναι μόνο προσωπικά βιώματα του εξομολογούμενου. 

Ο κάθε άνθρωπος έχει πάρει μέσα του και τα βιώματα των γονέων του και ειδικά της μητέρας, δηλαδή το πώς ζούσε η μητέρα, όταν τον κυοφορούσε, αν στενοχωριόταν, τι έκανε, αν κουραζόταν το νευρικό της σύστημα, αν είχε χαρά, αν είχε θλίψη, αν είχε μελαγχολία. 

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ...το άδειασμα του δηλητηρίου της αμαρτίας!!!

Aν η μετάνοια είναι το πρώτο μέρος του μυστηρίου, το δεύτερο είναι η εξομολόγηση. Δηλαδή, η ενώπιον του πνευματικού ομολογία των αμαρτιών μας. Όπως για τη μετάνοια, έτσι και για την εξομολόγηση, υπάρχει μεγάλη άγνοια και παρεξήγηση.

Ο πνευματικός τις περισσότερες φορές νοιώθει ότι αυτό που επιτελεί είναι μια παρωδία μυστηρίου. 
Πολλοί, πχ, νομίζουμε ότι η εξομολόγηση είναι μια φιλική συζήτηση, ή μια τυπική εξαγόρευση κάποιων αμαρτιών. Αυτό όμως ποια σχέση έχει με το μυστήριο της μετάνοιας; Αν εξετάσουμε και τα κίνητρα που οδηγούν πολλούς από μας στην εξομολόγηση και πάλι θα απογοητευτούμε.

Άλλοι πηγαίνουμε για να βρούμε κάποια ανακούφιση ή για να απαλλαγούμε από τις ενοχές μας. Άλλοι από το φόβο της «τιμωρίας» από τον Θεό. Άλλοι από καθήκον ή από έθιμο, όπως κάνουμε οι περισσότεροι πριν τις μεγάλες γιορτές για να κοινωνήσουμε, συνδέοντας την εξομολόγηση με την θεία κοινωνία. Όλα αυτά όμως, ελάχιστη ή καθόλου σχέση έχουν με την εξομολόγηση και την μετάνοια. 

Χωρίς Εξομολόγηση, δεν γίνεται..

Είναι απαραίτητη η Εξομολόγηση για όλους; 
Μόνο ένας αναμάρτητος δέ χρειάζεται Εξομολόγηση. Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος γράφει ότι όποιος θεωρεί τόν εαυτό του αναμάρτητο βρίσκεται σε πλάνη και μακριά από τήν αλήθεια (Α' Ιω. 1, 8). Αλλά και ο μόνος άναμάρτητος, ο Χριστός, δέχτηκε τό βάπτισμα της μετανοίας από τόν Πρόδρομο και έδειξε τήν αναγκαιότητα του μυστηρίου. Γι' αυτό η Εξομολόγηση αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο τής ορθόδοξης χριστιανικής ζωής. 
Όπως προαναφέραμε, η Εξομολόγηση γίνεται σε έναν πνευματικό. Δηλαδή σε ιερέα ο οποίος έχει επιλεγεί ειδικά γι' αυτό τό έργο. Χρειάζεται βέβαια να επικοινωνήσουμε μαζί του για να μας ορίσει τον χρόνο και τόν τόπο, εκτός και αν εξομολογεί σέ καθορισμένες τακτικές ημέρες και ώρες, οπότε δεν είναι απαραίτητη η προηγούμενη συνεννόηση. 

 
Ο πνευματικός δέ συγχωρεί τις αμαρτίες μας με τή δική του αγιότητα ή δύναμη, αλλά με τή χάρη πού του δόθηκε από τόν Θεό· αυτός μεσολαβεί μόνο. ΤΙς δικές του αμαρτίες φροντίζει νά τις εξομολογείται και αυτός σέ κάποιον άλλον πνευματικό. 

Τι πρέπει να πώ στην Εξομολόγηση; 

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΓΡΙΠΠΙΝΑΣ

 23 Ιουνίου

Η Αγία Αγριππίνα, γεννήθηκε και μαρτύρησε στη Ρώμη. Από νεαρή ηλικία αγάπησε πολύ το Χριστό και αφοσιώθηκε στην υπηρεσία Του. Για το λόγο αυτό διέθεσε όλη της την περιουσία για την ανακούφιση των φτωχών και τη θεραπεία των ασθενών. Για την αγάπη του Λυτρωτή του κόσμου, απέφυγε το γάμο και προτίμησε να γίνει νύμφη του Χριστού. Όσες φορές είχε ανάγκη, η εκκλησία της Ρώμης, η Αγία Αγριππίνα έτρεχε πρώτη να προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες της. Όμως η Αγία δεν προσέφερε μόνο υλικά αγαθά αλλά και πνευματικά, διδάσκοντας την χριστιανική πίστη και οδηγώντας στο δρόμο της Αλήθειας, πλήθη πλανημένων ανθρώπων.

Η Θεάρεστη και πολύτιμη αυτή δράση της Αγίας δεν ήταν δυνατό να παραμείνει για πολύ καιρό κρυφή. Το 262 μ.Χ., την κατήγγειλαν στις αρχές, ως ανατροπέα της πατροπαράδοτης λατρείας των ειδώλων. Η Αγία Αγριππίνα αποδέχθηκε τις καταγγελίες και με μεγάλο θάρρος, ομολόγησε την πίστη της στο Χριστό. Οι διώκτες της τη μαστιγώσουν για να κάμψουν την πίστη και το αγωνιστικό της φρόνημα. Όταν κατάλαβαν ότι δεν πρόκειται να την μεταπείσουν, την υπέβαλαν σε νέα φρικτά βασανιστήρια. Το σώμα της Αγίας δεν άντεξε τα μαρτύρια και έτσι μαρτυρικά παρέδωσε την ψυχή της στον Κύριο.

Απολυτίκιο:
Ἦχος γ'. Θείας πίστεως.
Θεῖον Πνεύματι, κραταιωθεῖσα, ἠνδραγάθησας, γενναιοφρόνως, Ἀγριππίνα παρθενίας ὀσφράδιον ὅθεν Χριστοῦ δοξασθεῖσα τὴ χάριτι, πηγᾶς θαυμάτων βλυστάνεις τοὶς πέρασι. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Το συναξάρι είναι απο το agioritikovima.gr του Κυριάκου Διαμαντόπουλου.

ΓΙΑΤΙ Ο ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΕΤΡΑΜΕΡΗΣ;

Ο Σταυρός είναι τετραμερής κ εικονίζει τα τέσσερα μέρη της γης, δηλαδή την Ανατολή, την Δύση, την Αρκτο κ την Μεσημβρία. Εξ ου κ τα αρχικά γράμματα του ΑΔΑΜ.
Για να αγιάσει τον τετραπέρατο κόσμο κ για να σώσει τον Αδάμ, τον οποίο έπλασε από τα τέσσερα στοιχεία, τον αιθέρα, τον αέρα, την γη κ το νερό, γι αυτό ο Δεσπότης Χριστός καταδέχτηκε θάνατο σταυρικό. Αφενός μεν για να συνάξει όλα τα έθνη της γης στην επίγνωση Αυτού από τα τεσσερα πτερύγια, δηλαδή τα μέρη της γης, αφετέρου δε για να πληρωθούν οι λόγοι των προφητών, που προείπαν ότι δια του Σταυρού θα νικήσει τον θάνατο ο Χριστός.

ΠΗΓΗ: pentapostagma.gr