Τήν ὥρα τῆς Θείας Κοινωνίας

1. Ὅταν εἶναι νὰ Κοινωνήσουμε ἤ ἔστω νὰ πάρουμε ἀντίδωρο, δὲν παίρνουμε ποτὲ πρωινὸ στὸ σπίτι μας πρίν, οὔτε πίνουμε ροφήματα.
2. Τὸ ντύσιμό μας καὶ ἡ φροντίδα τοῦ προσώπου μας ἂς εἶναι προσεκτική, τουλάχιστον ἐκείνη τὴν ἡμέρα, ὥστε νὰ μὴν σκανδαλίσουμε κανέναν μέσα στὸ Ναό.
3. Κατὰ τὴν στιγμὴ τῆς ἐκφωνήσεως ἀπὸ τὸν ἱερέα: «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε», μὴ βιαστοῦμε νὰ σπεύσουμε νά Κοινωνήσουμε. Εἶναι καλὴ ἡ συνήθεια νὰ δίνουμε προβάδισμα στὰ παιδιά, στούς ἐφήβους καί στούς γέροντες. Ἡ ἀταξία εἶναι δεῖγμα περιφρόνησης τῶν Ἁγίων Μυστηρίων. Ἄς ἔχουμε πάντα κατά νοῦ, ὅτι δέν μεταλαμβάνουμε ἁπλά, ἀλλά μέ τήν θεία κοινωνία ἑνώνεται ὁ καθένας μας μέ τόν Ἴδιο τόν Κύριο καί ταυτόχρονα οἱ πιστοί ἑνώνονται καί μεταξύ τους σέ ἕνα σῶμα πνευματικό. Ἐκείνη τήν ὥρα δέν βρισκόμαστε στήν γῆ, ἀλλά στόν οὐρανό, ὅπου δέν χωροῦν θόρυβοι, ἀταξία καί βιασύνες, ὅπως χαρακτηριστικά τονίζει ὁ ἱερός Χρυσόστομος.
4. Ἀναμένοντας μέ φόβο καί καθαρή συνείδηση τη σειρά μας νά μεταλάβουμε, χωρίς νά ποδοπατοῦμε καί νά σπρώχνουμε, ἄς θυμηθοῦμε τό γεγονός τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου καί ἄς ψελλίσουμε τό τροπάριο: «Τοῦ Δείπνου σου τοῦ μυστικοῦ σήμερον, Υἱὲ Θεοῦ, κοινωνόν με παράλαβε· οὐ μὴ γὰρ τοῖς ἐχθροῖς σου τὸ μυστήριον εἴπω· οὐ φίλημά σοι δώσω, καθάπερ ὁ Ἰούδας· ἀλλ᾿ ὡς ὁ Ληστὴς ὁμολογῶ σοι· Μνήσθητί μου, Κύριε, ἐν τῇ βασιλείᾳ σου».
5. Τήν ἱερή ἐκείνη στιγμή τῆς Θείας Μεταλήψεως κρατᾶμε μέ τά δύο χέρια μας τό μάκτρο (κόκκινο μαντήλι) κάτω ἀπό τό πηγούνι μας, κοιτάζουμε ψηλά, δέν σκύβουμε τό κεφάλι, καί λέμε μεγαλοφώνως τό ὄνομά μας, ἔστω κι ἄν τό γνωρίζει ἤδη ὁ Ἱερέας.